Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2022

Το νερό θυμάται* (διήγημα)

 Το νερό θυμάται*

Απόγευμα, δώδεκα Νοεμβρίου.
Η συγκομιδή των ελιών στο μικρό λιόφυτο στις απώ-
τερες βόρειες πλαγιές της Πάρνηθας τελείωνε. Με τη βοήθεια δυο παλληκαριών από το Αργυρόκαστρο είχαμε ριχτεί με ιδιαίτερο ζήλο στη δουλειά από τα χαράματα. Δεν ήταν χρονιά με πολύ πλούσια σοδιά αλλά το λάδι της χρονιάς φαίνεται θα μας το έδιναν τα περίπου ογδόντα γέρικα ελαιόδεντρα. Δεν μου αρέσει να τραυματίζω τα δένδρα και έτσι επιλέξαμε την παλιά παραδοσιακή μέθοδο συγκομιδής, δηλαδή μάζεμα με το χέρι. Είναι μια μέθοδος αρκετά κουραστική και ελάχιστα αποδοτική, αξίζει όμως για το ιδιαίτερο αίσθημα που απολαμβάνεις αποσπώντας τις ελιές από τη μάνα τους χωρίς να την πληγώνεις, ακουμπώντας με τα χέρια σου αυτό τον ευλογημένο καρπό δίνοντάς του έτσι την αγάπη σου για να μετουσιωθεί σε λίγο, στο λιοτρίβι, σε χρυσαφένιο νάμα που καθημερινά συντροφεύει τα γεύματά σου.
Η πίεση να προλάβουμε το μάζεμα μέσα στη μέρα όπως το επιθυμούσα άρχισε να υποχωρεί μιας και ελάχιστα δέντρα είχαν μείνει αμάζευτα και απέμεναν ακόμη δυο ώρες για να δύσει ο ήλιος στην κοντινή κορφή. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή διακοπή για απολαύσουμε το καφέ μας. Το λιόφυτο είναι σχεδόν στη κορφή ενός μικρού λόφου με το περίεργο όνομα Ντουσκαριά και πανοραμική θέα στον κάμπο του Ασωπού ποταμού και του Ευβοϊκού κόλπου και έχει νότιο σύνορο τον αγωγό μεταφοράς νερού της λίμνης του Μόρνου – ο Μόρνος φαίνεται να είναι παντού στη ζωή μου.
Καθίσαμε με τον Φώτη και τον Ηλία στο τοιχίο που στηρίζει το κανάλι, γεμίσαμε τα ποτηράκια με καφέ από το θερμός και αρχίσαμε τη κουβέντα που, χωρίς να το επιδιώκω, κατέληξε στην πατρίδα μου.
182 σελίδα   

Τους λέω πού γεννήθηκα και πού μεγάλωσα και τους εξηγώ πως αυτός ο τόπος δεν υπάρχει πλέον γιατί έγινε λίμνη και σκεπάστηκε από τα νερά του Μόρνου, το κανάλι δε, που πάνω του τώρα ακουμπάμε, μεταφέρει αυτό το νερό για να ξεδιψούν οι Αθηναίοι. Μάλλον η αφήγησή μου έδει- χνε κάποια πίκρα και ξαφνικά ακούω τον Ηλία να μου λέει συμπονετικά: «Είστε τυχερός! Ξέρεις τι ευλογία είναι το κάθε ποτήρι νερό που πίνεις να έχει μέσα την πατρίδα σου;… Το νερό, έλεγε ο παππούς μου, έχει μνήμη, θυμάται, και έτσι, όταν μπαίνει στο σώμα σου, βρίσκει έναν συμπατριώτη και με μεγάλη χαρά σου προσφέρει την ευεργεσία του!»

Ανέλπιστα άκουσα την πιο λυτρωτική κουβέντα. Να ’σαι καλά, ρε Λιάκο, από το μακρινό Αργυρόκαστρο!  

*διήγημα από το βιβλίο του Κ. Μπερτσιά: θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις. Εκδόσεις οροπέδιο 


Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2022

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2022

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2022

. «Η κατάρα της μητρός μου», διήγημα από το βιβλίο του Κ Μπερτσιά: θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις


15. Η κατάρα της μητρός μου

Απόγευμα Παρασκευής, οχτώ μέρες πριν το τελείωμα του Σεπτέμβρη του 1972, ανήμερα της φθινοπωρινής ισημερίας, που η νύχτα και η μέρα ισομεριάζουν, και στο σπιτικό μας, στην κοιλάδα του Μόρνου, επικρατεί μεγάλη αναστάτωση.

Είμαστε στις τελευταίες ώρες πριν την οριστική φυγή. Τα περισσότερα πράγματα έχουν μαζευτεί, έχουν χωριστεί σε δυο ομάδες, αυτά που θα πέρναμε μαζί μας στην Αθήνα και τα υπόλοιπα, που θα μεταφέραμε πάνω στο χωριό. Είμαστε όλοι εκεί και βοηθάμε, ξαφνικά ακούγεται μια φωνή από το δρόμο να καλεί τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν ανεβασμένος στο πατάρι για να κατεβάσει κάποια πράγματα και βγήκα εγώ να δω ποιος είναι. Βγαίνοντας στην αυλή αντικρίζω ένα άγνωστο άνδρα που με ρωτά:

«Είναι εδώ ο πατέρας σου;»

Πριν προλάβω να απαντήσω εμφανίστηκε ο πατέρας μου και τον καλωσόρισε.

Ήταν ο Γιάννης ο Πεντεορίτης, από ένα χωριό κοντά στο Γαλαξίδι, που είχε συνεννοηθεί με τον πατέρα μου να αγοράσει το άλογο, την αγαπημένη μας φοράδα, την Κούλα. Την Κούλα την είχαν αγοράσει από το επαχτίτικο παζάρι πριν 18 χρόνια, την χρονιά που γεννήθηκα κι εγώ, και μάλιστα σχεδόν την ίδια ημερομηνία, είμαστε δηλαδή συνο- μήλικοι. Η Κούλα εκείνη την στιγμή έβοσκε στις σιτοκαλαμιές ακριβώς κάτω από την αυλή. Με το άκουσμα ότι τη φοράδα θα την πάρει ο ξένος, όλη η οικογένεια συγκεντρωθήκαμε στην αυλή. Η μάνα μου πήγε και της φόρεσε το σαμάρι και τραβώντας από το καπίστρι την έφερε μπροστά μας. Λες και ήταν άνθρωπος, τη σύστησε με επισημότητα στο νέο της αφεντικό και άρχισε να λέει στο κύριο Γιάννη τα προσόντα της Κούλας. Πόσο εργατική ήταν, πόσο συνεργάσιμη με το ταίρι της στα οργώματα, με πόση άνεση μετέφερε τα φορτία, πόσο γρήγορο ζώο είναι και άλλες αρετές της που δεν θυμάμαι. Τελειώνοντας με τα καλά συμβούλεψε τον κύριο Γιάννη να την προσέχει, ειδικά όταν υπάρχουν μικρά παιδιά, γιατί σαν θηλυκό είναι και λίγο ζηλιάρα και μπορεί να τα δαγκώσει.

Μετά της χάιδεψε το κεφάλι της και με δάκρυα την απο- χαιρέτησε λέγοντας πως δεν φταίει αυτή, αλλά η κακιά η λίμνη που σε λίγο θα τους διώξει όλους και θα σκεπάσει τα πάντα. Η μάνα είχε την πιο στενή συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια με το ζώο και το ένιωθε σαν παιδί της. Τα τελευταία δέκα χρόνια, που ο πατέρας μου δούλευε σε διαφορά δημό- σια τεχνικά έργα, αυτή είχε την φροντίδα των χωραφιών, από το δύσκολο έργο του οργώματος και της σποράς μέχρι τον θερισμό και το αλώνισμα. Σε αυτό το επίπονο έργο που συνήθως ήταν δουλειά των ανδρών είχε την άμεση βοήθεια της Κούλας και ενός μεγαλόσωμου μουλαριού, που ήταν δωρεά της Αμερικής στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ. Αυ- τό το σκληροτράχηλο μουλάρι, –δεν θυμάμαι πως το φω- νάζαμε–, είχε ψοφήσει πριν ένα χρόνο από γερατειά, αφού είχε οργώσει μαζί με την Κούλα με σιδερένιο άροτρο ή με ξύλινο αλέτρι δεκάδες στρέμματα πάνω από είκοσι χρόνια. Το κουφάρι του το είχαμε μεταφέρει στην ποταμιά, όπου αυτά τα κακάσχημα και μεγαλόσωμα όρνια που όρμησαν από τις κορφές των Βαρδουσίων το αποτελείωσαν.

Η αγροτική δουλειά εκείνα τα χρόνια με τα παραδοσιακά μέσα ήταν πολύ σκληρή και για τους ανθρώπους και για τα ζώα. Απαιτούσε, εκτός του μεγάλου κόπου, ιδιαίτερη επι- μονή και μαεστρία για τον άριστο συντονισμό και την υπα- κοή των ζώων στα κελεύσματα του αγρότη ώστε να παραχθεί το ζητούμενο έργο.

σελίδα 161


Αυτή τη δουλειά για πολλά χρόνια την έκανε η κυρία Ευθυμία, η μάνα μου, μόνη της. Πόσες φορές δεν την είχα ακούσει, όταν είχε υπερβεί τα όριά της, να καταριέται αγα- νακτισμένη τα χωράφια που όργωνε με την φράση:

«Κακή λίμνη δεν θα γίνει... να τα πάρει να ησυχάσου- με...»

Και αυτά τα έλεγε πριν από πολλά χρόνια και πριν ακό- μη να έχει ακουστεί κάτι για κατασκευή λίμνης.

Τέτοιες φράσεις εκστόμιζαν και άλλες γυναίκες που δούλευαν σκληρά στα χωράφια τους και οι απολαβές των κόπων τους ήσαν τόσο μικρές, που τις έφερνε σε κατάστα- ση απελπισίας, ειδικά σε χρονιές με κακές καιρικές συν- θήκες.

Να που η κατάρα της μάνας έπιασε, σκεφτόμουν, άλλο αν η ίδια ήθελε μάλλον να το ξεχάσει...

Ήμασταν όλοι σε κακή ψυχολογική κατάσταση γιατί είχαμε δεθεί με το ζώο. Ο κύριος Γιάννης προσπάθησε να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα μιλώντας στην Κούλα για τον εαυτό του και πόσο πολύ αγαπά τα ζώα κι ότι θα περνά κα- λύτερα μαζί του μιας και έχει πολύ λίγα αγροκτήματα και μάλιστα φυτεμένα με ελιές, που δεν απαιτούν κουραστικές δουλειές για το άλογο. Γυρνώντας προς την μεριά μας, λέει:

«Σας καταλαβαίνω, κι εγώ στενοχωριέμαι όταν απο- χωρίζουμε τα ζώα μου, τα έχω σαν τα παιδιά μου, όποτε θέλετε να έρχεστε στο χωριό μου να τη βλέπετε τη φο- ράδα.»

«Κάποια στιγμή θα έρθουμε, είναι στο χωριό σου παν- τρεμένη και η θειά μου η Όλγα με το χωριανό σου το μπάρ- μπα Δήμο», του απαντά η μάνα μου.

«Ναι, ναι, το είχα ξεχάσει πως η κυρά Όλγα είναι από το Λούτσοβο.»

«Είναι αδελφή του πατέρα μου.»

«Αγαπημένο ζευγάρι, καλοί άνθρωποι, τους αγαπά όλο

162


το χωριό. Αν τους είχε δώσει κι ο θεός ένα παιδάκι... τέλος πάντων, αυτά είναι τυχερά πράγματα.»

Ο παππούς, που δεν είχε μιλήσει μέχρι τώρα, πλησίασε το ζώο, του χάιδεψε την χαίτη και κοιτώντας προς εμάς λέει: «Τυχερή είναι η Κούλα, σε καλά χέρια θα πέσει, ο Γιάν- νης φαίνεται πολύ καλός άνθρωπος.» Και συνεχίζει: «Θυ- μάσαι Γιώργο, τότε στην Ναύπακτο, στο παζάρι, ήταν μια βδομάδα μετά την γέννηση του Κώστα, που εσύ διάλεξες αυτό το ζώο, εγώ ήθελα να πάρουμε αρσενικό αλλά εσύ επέμενες και φαίνεται πως έπραξες άριστα, πολύ καλή φο- ράδα. Γιάννη, θα μείνεις πολύ ευχαριστημένος, με την καρ-

διά μας σου την δίνουμε... καλορίζικη!».

«Καλορίζικη, καλορίζικη!!!» ακούστηκε μια φωνή από όλους μας.

Οι παλιοί άνθρωποι, όταν πωλούσαν κάτι έπρεπε να το δώσουν με την καρδιά τους, διαφορετικά πίστευαν ότι τη συναλλαγή θα συνόδευε η γρουσουζιά. Γι αυτό οι αγορα- στές, αν διαισθάνονταν ότι δεν υπήρχε καλή διάθεση συνή- θως χάλαγαν την συμφωνία.

Η παρέμβαση του παππού ήταν καταλυτική προς άπα- ντας.

Ο Γιάννης ο Πεντεορίτης καβάλησε τη φοράδα, αφού πρώτα μας ευχαρίστησε και μας υπενθύμισε να μην ξεχά- σουμε τη θεία μας τη Όλγα και την Κούλα και να επισκε- φτούμε το χωριό του, όπου με χαρά θα μας φιλοξενήσει.

Παρακολουθούσαμε αμίλητοι τον Γιάννη με την φοράδα να απομακρύνονται προς την πλευρά του Στενού. Δεν είχαν διανύσει ούτε διακόσια μέτρα όταν το άλογο κάνει απότομα στροφή 180 μοίρες, σηκώνει τα μπροστινά του πόδια και, κοιτάζοντας προς την δική μας πλευρά, άρχισε να χλιμι- ντρίζει έντονα ενώ ο Γιάννης με δυσκολία προσπαθούσε να το επαναφέρει στην πορεία του.

σελίδα 163


Αυτό το χλιμίντρισμα ήταν το τελευταίο ακουστικό αποτύπωμα της Κούλας, που έμεινε άσβεστο στην μνήμη μου παρόλο που έχουν περάσει τόσες δεκαετίες...

Η κόρνα του φορτηγού που είχε σταματήσει στον δημόσιο δρόμο μας επανέφερε στην πραγματικότητα. «Ο Θύμιος είναι», λέει ο πατέρας μου, «πάω να συνεννοηθούμε τι ώρα θα έλθει το πρωί να φορτώσουμε.» Ο Θύμιος ο Καραγιάν- νης, φίλος του πατέρα μου και ξάδελφος της μάνας μου, είχε φορτηγό και προσφέρθηκε να μας μεταφέρει στην Αθήνα.


 

Ο αείμνηστος Σπύρος Μπερτσιάς με τους γιούς του Κώστα και Γιώργο στην δεκαετία του 60/

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2022

Στην φωτογραφεία φαίνεται ο Αριστείδης Μπερτσιάς στην Αμερική (Μινεσσοτα) που είχε μεταναστεύσει από μικρός εγκαταλείποντας το χωριό. Ήταν αδελφός του Κώστα Μπερτσιά (Κατσαβός) και της Ρηνας. Στα αγγλικά το όνομα του έγινε bartsias Harris 



 

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2022

Η Δωρίδα στην εποχή του Τρικούπη με την ματιά ενός Γάλλου.

 Απόσπασμα από το βιβλίο του Γκαστόν Ντεσάν  «η Ελλάδα του Χαριλάου Τρικούπη». Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Αναφορά στην Δωρίδα (Μαλανδρίνο και Λιδωρίκι)


…..Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Μαλανδρίνο κάνουμε στάση σε κάποια ερείπια. Μια βυζαντινή μισογκρεμισμένη εκκλησία που οι βοσκοί του τόπου την λένε Άγιο Απόστολο, σκεπάζει με τα κομματιασμένα απομεινάρια της ένα ναό, τα ισχυρά θεμέλια του οποίου φαίνονται στο χώμα. 

Πιο ψηλά, μέσα στους θάμνους, ένας τοίχος ελληνικός, πολύ καλής τοιχοδομίας, και που διευρύνεται, σε κάποια σημεία, σχηματίζοντας τετράγωνους πύργους, αγκαλιάζει την κορυφή μιας Ακρόπολης. 

Ποιο είναι το όνομα αυτής της πόλης που έχει σβηστεί; Δεν ξέρω αν οι επιγραφές, οι στοιβαγμένες μέσα σε ακατάλληλα κτίσματα  του χωριού, μπορούν να μας το πουν. 

Γρήγορο γεύμα στο Μαλανδρίνο, σε μια γωνιά από  φυλλώματα, φτιαγμένη από πλεγμένα κλαδιά και φύλλα κληματαριάς, που θα την ονόμαζα πέργκολα αν η λέξη αυτή δεν ξυπνούσε εικόνες πολύ ξένες προς το δωρικό το οποίο. Ενώ τρώμε λίγα αυγά και μισή οκά κρέας που βρήκε ο Χαράλαμπος, δεν ξέρω πως, από αυτούς τους ανθρώπους που τρώνε μόνο βραστές ρίζες, συζητάμε  με τον πρόεδρο και τον παπά. Ο παππάς αυτός είναι ο πιο βρώμικος που έχω δει ποτέ μου. Το γλοιώδες καλιμαύκι του μοιάζει να κολλάει στα λιπαρά μαλλιά του, κάτω από το μαύρο ράσο του, καθώς άνοιγε, φαινόταν ένα χιτώνιο από χοντρό μπλε ύφασμα, σφιγμένο στη μέση με μια στρατιωτική ζώνη.

Είναι ταυτόχρονα, ο δάσκαλος του χωριού. Το πρόσωπο του, με την γενειάδα του, φαίνεται καλό και αγαθό. Παραδέχεται με αθωότητά την άγνοια των συμπατριωτών του αλλά και του ίδιου. 

Το ταχυδρομείο δε φτάνει ποτέ μέχρι εδώ. Όταν κάποιος απ’ το χωριό πηγαίνεις στο Λιδωρίκι, πρωτεύουσα της επαρχίας, ρωτάει τον Ταχυδρόμο αν υπάρχουν γράμματα για το Μαλανδρίνο: σπανίως υπάρχουν. 

Ο παπάς ρωτάει με περιέργεια τον Χαράλαμπο για τα πολιτικά, κυρίως για το νέο νόμο που κατέθεσε ο Τρικούπης στο σώμα για το θέμα των ιερέων.

Ένα πολύ όμορφο τοπίο πλαισιώνει αυτό τον πολιτικό διάλογο: 

οι μεγάλες κορυφογραμμές είναι σκεπασμένες με συστάδες κοντών δέντρων, που σχηματίζουν βαθυπράσινες κηλίδες. Μέσα στην ευφορία του απαλού και δροσερού αέρα, ένα βούισμά από μέλισσες… 

Στα τέλη του Ιουνίου, που για τους αθηναίους είναι τόσο βαρύ και τόσο θερμό, έχουμε ήδη, στις πρώτες βαθμίδες των υψηλών οροπεδίων, ένα ανοιξιάτικο αεράκι, όπως στις δροσιές του Απριλίου. 

Ο παππάς μας συνοδεύει για λίγο στο δρόμο, μέχρι να φτάσουμε σε μια πηγή , που το νερό της πέφτει σαν μικρός καταρράκτης μέσα σε πέτρινες γούρνες, κάτω από έναν πλάτανο. Το νερό είναι τόσο καθάριο που θα μπορούσες, μέσα από την διαφάνεια του να μετρήσεις τα χαλίκια. Ο παππάς κοιτάζεται μέσα του με ευχαρίστηση. Δε φοβάμαι μήπως έχει κι εκείνος την τύχη του Νάρκισσου. 


Λιδωρίκι, 2 Ιουλίου

Όσο πλησιάζουμε στο Λιδωρίκι, το τοπίο ζωηρεύει χάρη σε μια ζωή μετρημένη και γοητευτική που μας παρηγορεί για την χθεσινή ξεραΐλα. 

Συνιστώ στους ταξιδιώτες την επαρχία της Δωρίδας. Θα άξιζε να εγκατασταθεί στον τόπο αυτό μια αποικία καλλιτεχνών. Αυτό το μέρος δεν το έχουν επισκεφτεί ποτέ. 

Οι οδηγοί Ζοάν και Μπεντεκερ  δεν την κάνουν την τιμή έστω και για μιας μνείας. Είναι μια επαρχία διαφορετική, μια περιοχή ανεξερεύνητη. 

Αυτό το διαφορετικό στοιχείο που έχει της δίνει μία επιπλέον βοήθεια. Αν δε φοβάσαι πολύ τα μουλάρια τον αγωγιατών, της κάπως δύσκολες νύχτες που περνάτε προσπαθώντας να κοιμηθείτε στο πάτωμα, σε ένα χάνι  και τους λόγους των σχολαρχών, πηγαίνετε κάπου στην Δωρίδα, στο Λιδωρίκι για παράδειγμα. Δεν θα μετανιώσετε ούτε για το χρόνο σας ούτε για τον κόπο σας. 

Το Λιδωρίκι είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Δωρίδας. Έχει ταχυδρομείο και τηλεγραφείο. Ένα σχολάρχης διδάσκει την αλφαβήτα στο όνομα της κυβέρνησης. 

Ένας  υπολοχαγός της χωροφυλακής, πολύ κομψός, μα την πίστη μου, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα τους ατημέλητούς  γιουχμπασήδες , κάνει θόρυβο με τα σπιρούνια του και το ξίφος του πάνω στο πλακόστρωτο. 

Παρά την διοικητική σημασία που του αποδίδουν, το Λιδωρίκι δεν είναι  παρά μια κωμόπολη, ή καλύτερα ένα μεγάλο χωριό που τα σπίτια του, σκορπισμένα μέσα στο πράσινο, σκαρφαλώνουν, καταλαμβάνοντας το λόφο, απέναντι από μια κοιλάδα. 

Η θορυβώδης άφιξη μας πάνω στα χαλίκια του κεντρικού δρόμου είναι ένα γεγονός, και ένας κύκλος αργόσχολων και περίεργων έρχεται αμέσως, να μας δει από κοντά. 

Δεν ξέρω πόσα χέρια έσφιξα, στην υγεία πόσων ανθρώπων αναγκάστηκα να πιω ρακί και πόσες εμβριθείς  πολιτικές συζητήσεις άκουσα. 

Στην μικρή πλατεία, απέναντι από ένα πλάτανο και μια κρίνη  με τρεχούμενο νερό, ένας πρώην σχολάρχης, με την πρόφαση ότι ήθελε να μας καλωσορίσει, φρόντισε να μας έχει αποκλειστικότητα. 

Θα υποστούμε μέχρι τέλους την ευφράδεια του, με την απόλυτα σωστή γραμματική. Τις όμορφες εκφράσεις του που της δανειζόταν από τη γλώσσα του Ξενοφώντα και του Πολυβίου, τους αριθμούς αυτούς τους ιδιαίτερα ακριβείς, με τους οποίους οι έλληνες διανθίζουν το λόγο τους και που τους κάνει να μοιάζουν με αναφορές της επιτροπής προϋπολογισμού. 

Οι έλληνες υπήρξαν πάντα ομιλητές. Σε εμάς, η κουβέντα κόβεται από διακοπές, εξελίσσεται λίγο στην τύχη, σταμάτα απότομα, ανάλογα με τις ξαφνικές παρεμβάσεις. 

Εδώ ο ρήτορας μιλάει με την άνεση του, αναπτύσσει την ιδέα του μέχρι τέλους, ήσυχα, όσο θέλει. Οι ακροατές τον αφήνουν ανενόχλητο, διατηρώντας το δικαίωμα της ανταπόδοσης , μόλις έρθει η σωστή στιγμή. 

Και οι πιο πολλοί χωρικοί  έχουν μια φυσική ευκολία, μια καθαρή σκέψη, προσφορά ρητορικά μέσα, αρκετές πληροφορίες για να υποστηρίξουν την ανάπτυξη τους με γεγονότα. 

Δεν επαναλαμβάνεται όσο μιλούν. Οι λέξεις τους έρχονται χωρίς προσπάθεια. Οι ατέλειωτες κουβέντες τους είναι ταυτόχρονα πολύ ήρεμες και πολύ ζωντανές. 

Είναι πλατωνική διάλογοι, γυμνωμένοι από την πρώτη χάρη τους και προσαρμοσμένοι  στην χρήση τον καφετζήδων  και των υποψηφίων. 

Η Γαλλία αναφωνεί  αυτός ο ευφραδής δάσκαλος, η Γαλλία είναι πρώτη μεταξύ των εθνών. Δυστυχώς η λατινική φίλη περνάει σήμερα μια κακή περίοδο  και ο Γερμανός είναι πιο ισχυρός. 

Γιατί πρέπει αυτά τα λογύδρια που αντηχούν στην πλατεία του Λιδωρικίου, να κρύβουν μια τόσο θλιβερή αλήθεια! 

Ο σχολάρχης επιμένει στην μεγάλη ευγνωμοσύνη που χρωστάει η Ελλάδα τους Γάλλους. Όχι, η αλήθεια είναι συνεχίζει ότι εναντίον των Γάλλων δεν έχουμε τίποτα να πούμε δεν έχουμε παράπονο, ενώ με τους ιταλούς και τους άγγλους, είναι άλλο πράγμα. 

Έπειτα ο μονόλογος περιστρέφεται σε θέματα εσωτερικής πολιτικής, ο ρήτορας είναι τρικουπικός. Αλλά διατείνεται πως έχει το δικαίωμα να κρίνει ελεύθερα. Θαυμάζει πολύ τον κύριο Τρικούπη, αλλά κάνει κριτική στο φορολογικό σύστημα, ισχυρίζεται ότι ο ελληνικός λαός λυγίζει από το βάρος, όπως ένας παραφορτωμένος γάιδαρος. 

Τότε ο πρώην σχολάρχης, που υπήρξε βουλευτής, σηκώνεται. Το κουτσό τραπέζι όπου καθόμαστε του φαίνεται πως είναι βήμα. Η φωνή του ανεβαίνει, σαν να θέλει να φτάσει κάποιους αόρατους   ακροατές, σε κάποια φανταστική γαλαρία. 

Σιγά-σιγά, μερικοί φουστανελοφόροι κάνουν κύκλο γύρω από αυτό το ξεχείλισμα ρητορικής. Ο σχολάρχης σκουπίζει το μέτωπο του, ξανακάθεται, και ξαφνικά μας αφήνει. 

Φεύγει ευχαριστημένος…….

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2022

Το δασικό φυτώριο στα Χάνια του Καραπιστόλη ( στον βυθό της λίμνης)

 

Φωτογραφία του 1972, φαίνεται το φυτώριο και η κοίτη του ποταμού Κόκκινου, στο βάθος στην απέναντι όχθη είναι το Λουτσοβιώτικο εξωκκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Όλη η περιοχή είναι σήμερα στον βυθό της λίμνης.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2022

Έργα αναδάσωσης και στήριξης εδαφών στην κοινότητα Κοκκίνου πριν 60 χρόνια.

 

Η φωτογραφία πρέπει να είναι αρχές της δεκαετίας του 1960. Εκείνη της εποχή το δασαρχείο Λιδωρικίου εκτελούσε ένα ευρύ πρόγραμμα έργων  αναδάσωσης της ορεινής Δωρίδας με φυτά που καλλιεργούσε  στο φυτώριο  που έχει στα Χάνια του Καραπιστόλη, δίπλα στην ανατολική  όχθη του Κοκκινοπόταμου.

Ξεχωρίσαμε τους αείμνηστους: Χαράλαμπο Στέφο (Γκούβας), όρθιος πάνω στην μάνδρα και δίπλα του ο Θανάσης Καραδήμας (Καραθανάσης), και ακριβώς δίπλα του ο Χαράλαμπος Κοράκης (Καραγκούνης).

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2022

Χαράλαμπος Στέφος



 Ο Αείμνηστος ζωγραφος Χαράλαμπος Στέφος επί τω έργω κάπου στην ύπαιθρο 

στο χωριό Αγία Ευθυμία Φωκίδας το 1999.

Πέρα απ το μεγάλο έργο του με θέματα από την αγροτική ζωή και την φύση γενικότερα, δημιούργησε και μία σειρά έργων από τα δύσκολα χρόνια του πολέμου τού 1940, που τα βίωσε απο μικρό παιδί στα σκληρά αυτά χρόνια και τα αποτύπωσε  στούς πίνακες του με έντονα τα σημάδια τής προσωπικής του εμπειρίας..!

-Φωτο απο το λεύκωμα, πού η  παρουσίαση του έγινε στο Πνευματικο κέντρο Άμφισσας τον Αύγουστο.




Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2022

 

Ο Χρήστος Καραδήμας του Γεωργίου με την σύζυγο του στον Καναδά που ζει εδώ και περίπου 60 χρόνια