ε ρε μπίρες!!!!!
ο Θύμιος Καραγιάννης και ο γιος του Κώστας στο χωριό των κουμπάρων τους στο Σαμάρι ΜΕΣΣΗΝΊΑΣ
φωτο από το προσωπικό αρχείο του Κ Κ

Ο θρυλικός Ταρζάν του Θύμιου του Καραγιάννη, ήταν το μόνο αυτοκίνητο που υπήρχε στο χωριό  μας στην δεκαετία του 1960,

Ήταν ΟΠΕΛ ΟΛΥΜΠΙΑ ΤΟΥ 1952 αγοράσμένο  το 1960  απο τον Θύμιο και είχε άδεια αγροτικού  βέβαια στην πράξη ,ήταν παντός καιρού και δια πιάσαν χρήση !!!

από επιβατικό μέχρι ασθενοφόρο ...

Θυμάμαι σε κάποιο  πανηγύρι της Αγίας Μονής  είχα μετρήσει 19 επιβάτες κρεμασμένοι σαν τα σταφύλια μαζί και όλα τα συμπράγαλα ,τα απαραίτητα, για το υπαίθριο μαγαζί ....

Φωτό από το προσωπικό αρχείο του Κ Καραγιάννη 

Φωτό Γ Βρέττας.

Γυμνάσιο Λιδορικίου (φώτο Τ Ζέκιος )

Γλέντι στον άγιο βασίλειο στον Κόκκινο 

Η δημογραφική ανάπτυξη των χωριών της Κεντρικής και Δυτικής Στερεάς στα μέσα του ΙΘ' αιώνα [1984]

Posted in

• Χωριά της Στερεάς και της Αργολιδοκορινθίας

Η δημογραφική ανάπτυξη των χωριών της Κεντρικής και  Δυτικής Στερεάς στα μέσα του ΙΘ' αιώνα Δημήτρη Λιθοξόου Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό Τετράδια Πολιτικού Διάλογου έρευνας  και Κριτικής, τεύχος 8, Άνοιξη 1984. Δεύτερη ηλεκτρονική δημοσίευση: Μάιος 2010

I. Η παρούσα εργασία αποτελεί σύντομη περίληψη μέρους μιας ευρύτερης έρευνας  για τη δημογραφική ανάπτυξη των χωριών της Στερεάς και της Πελοποννήσου  στα μέσα του ΙΘ' αιώνα. Η εξεταζόμενη εδώ περιοχή αποτελείται από τους  σημερινούς νομούς: Φωκίδας, Ευρυτανίας και Αιτωλοακαρνανίας. Πρόκειται  δηλαδή για την Κεντρική και Δυτική Στερεά Ελλάδα, την κυρίως Ρούμελη,  ένα γεωγραφικό διαμέρισμα ορεινό με έξοδο στον Κορινθιακό και στο Ιόνιο,  σύνορα προς Β. με την Τουρκία και έκταση 9,5 εκ. στρέμματα. Τα στατιστικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται σαν βάση για τους διάφορους  απολογισμούς και συγκρίσεις είναι του έτους 1851, βρίσκονται στο έργο  του Ιάκωβου Ρ. Ραγκαβή «Τα Ελληνικά» (τόμος Α’, Αθήναι 1853) και  αναφέρονται στον αριθμό των οικιών και κατοίκων ανά χωριό ή κωμόπολη. Η σύγκριση με την προεπαναστατική περίοδο έγινε δυνατή χάρη στους  καταλόγους  του F. Pouqueville («Voyage de la Grece», τόμος 3 & 4 - Paris 1826) όπου  σημειώνεται  ο αριθμός των οικογενειών κάθε χωριού, υπολογισμένη η οικογένεια  σταθερά επί πέντε  άτομα. Η συσχέτιση των παλαιών και νέων ονομάτων των χωριών,  ιδιαίτερα δύσκολο  πρόβλημα της ελλαδικής ιστορικής γεωγραφίας, πρόβλημα που  δημιούργησαν τα  απανωτά «εξελληνιστικά» κύματα μετονομασιών και ιδιαίτερα το  προπολεμικό κύμα  για την «εκβολή όλων των ονομάτων» σλαβικής, αλβανικής, τούρκικης κ.α.,  προέλευσης,  έγινε με βασικό βοήθημα την εξαίρετη δημοσίευση της Κεντρικής  Ένωσης Δήμων και  Κοινοτήτων «Στοιχεία συστάσεως και εξελίξεως των δήμων  και κοινοτήτων»  (Αθήναι 1962). Δυσκολίες πολλές παρουσίασε ο εντοπισμός  των ερημωμένων  πλέον χωριών. Όσο ήταν δυνατόν το ζήτημα αντιμετωπίστηκε  με τους χάρτες:  α) «CARTE DE LA GRECE», 1:200.000 - PARIS 1852  (Γεννάδειος Βιβλιοθήκη  - GT 241-25), β) «DER MEERBUSEN VON KORINTH ODER LEPANTO AUFGENOMMEN V.  LIEUTENANT  OWENSTANLEY 1834, ERGANZT D. CAPITAIN 4. L.  NANNSELL IM JAHRE 1865… 1:200.000». Τα χωριά τοποθετήθηκαν σε υψομετρικές βαθμίδες των 400 μέτρων (1-400,  400-800, 800-1200 και άνω) ανάλογα με το σημείο της εγκατάστασης τους.  Το ακριβές υψόμετρο των χωριών βρέθηκε με βάση το «Λεξικό των δήμων,  κοινοτήτων και οικισμών της Ελλάδος», (ΕΣΥΕ, Αθήναι 1974) και τον  «ΑΤΛΑΝΤΑ των δήμων και κοινοτήτων» (τομ. Α & Β, ΕΣΥΕ - 1948).  Ορισμένα από τα ερημωμένα στις μέρες μας (αλλά κατοικούμενα στα  μέσα του περασμένου αιώνα) χωριά εντοπίσθηκαν υψομετρικά με την  βοήθεια α) των χαρτών της ΕΣΥΕ κλίμακας 1:200.000 β) των χωροταξικών  χαρτών 1:200.000 εκδ. 1950 του Υπουργείου Οικισμού και Ανοικοδομήσεως  γ) των αγγλικών στρατιωτικών χαρτών 1:100.000 εκδ. 1944. Αίτηση προς τη  Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού χορήγησης χαρτών 1:100.000 για τις  ανάγκες της έρευνας απορρίφθηκε από το 2ο επιτελικό γραφείο/3 του ΓΕΣ. Η έλλειψη χώρου δεν επέτρεψε τη δημοσίευση ενός παραρτήματος - πίνακα με όλα τα χωριά. Δημοσιεύεται ωστόσο ένας χάρτης της Φωκίδας που περιέχει τα χωριά τοποθετημένα στην ακριβή υψομετρική θέση τους γραμμένα με τις παλαιές και νέες ονομασίες τους και χαραγμένα τα μονοπάτια της εποχής εκείνης [εδώ, στη δεύτερη ηλεκτρονική έκδοση, δημοσιεύονται άλλοι τέσσερις χάρτες που είχα σχεδιάσει για αυτή την εργασία και  υπήρχαν στο αρχείο μου]. II. «Χωριό» θεωρήθηκε κάθε οικιστική συγκέντρωση, εκτός των λιμένων, των  κωμοπόλεων, των λίγο κατοικούμενων θέσεων και των καλυβιών. Η πρώτη  κατηγορία που περιλαμβάνει τα χωριά με υψόμετρο 1-400 μ. χαρακτηρίστηκε  πεδινή-παράκτια η δεύτερη 400-800m. ημιορεινή και η τρίτη 800-1200m. και  άνω ορεινή ζώνη. Συνολικά εντοπίσθηκαν επί χάρτου 393 χωριά. Από αυτά τα 109 ήταν πεδινά-παράκτια,  τα 143 ημιορεινά και τα 141 ορεινά. Τα πεδινά-παράκτια χωριά συγκέντρωναν 57.852  οικίες και 27.047 κατοίκους, τα ημιορεινά 6.621 οικίες και 35.192 κατοίκους, τα ορεινά 7.810 οικίες και 45.640 κατοίκους. Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ότι το μέσο πεδινό-παράκτιο χωριό είχε 53 οικίες, 248 κατοίκους και 4,7 κατοίκους/οικία, το ημιορεινό  46 οικίες, 246 κατοίκους και 5,3 κατοίκους/οικία, το δε ορεινό χωριό 55 οικίες, 324 κατοίκους και 5,8 κατοίκους/οικία. Φαίνεται δηλαδή πως το ορεινό χωριό είναι μεγαλύτερο  σε αριθμό οικιών και κατοίκων από το ημιορεινό και το πεδινό καθώς επίσης ότι  ο αριθμός των κατοίκων ανά οικία (το μέγεθος της οικογένειας) αυξάνει μαζί με το υψόμετρο. Για να γίνει η σύγκριση με τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας δημιουργήθηκε  από τους πίνακες του Pouqueville ένα ικανοποιητικό δείγμα με εντοπισμένα  υψομετρικώς χωριά από τις περιοχές Μαλανδρινό, Λιδωρίκι, Βενετικό, Γκράβαρα,  Αγραφα, Βλαχοχώρια, Πολιτοχώρια, Σοβολάκου. Τα χωριά που επιλέχθηκαν  υπάρχουν και στον Ραγκαβή. Έτσι είναι δυνατή η σύγκριση. Συνολικά τα χωριά  αυτά είναι 166. Μεταξύ 1-600m. βρίσκονται 30 χωριά με 4.345 κατοίκους στις  αρχές του αιώνα και 5.601 το 1851. Δηλαδή το μέσο χωριό είχε 145 κατοίκους  και 187 αντίστοιχα, σημείωσε δηλαδή μια αύξηση 29%. Άνω των 600 m.  υπάρχουν 136 χωριά με 27.355 κατοίκους επί τουρκοκρατίας και 41757 στα  μέσα του αιώνα. Εδώ το μέσο χωριό είχε 201 και 307 κατοίκους, η αύξηση  συνεπώς ήταν 53%. Το συμπέρασμα από την παράθεση αυτών των στοιχείων  είναι ότι οι ορεινοί πληθυσμοί πολλαπλασιάζονται την πρώτη εικοσαετία του  Ελληνικού Βασιλείου, εντός του εξεταζόμενου γεωγραφικού διαμερίσματος,  με ρυθμούς αρκετά μεγαλύτερους από τους κατοίκους των πεδινών και των  παράκτιων χωριών. Η σκέψη που θα μπορούσε να γίνει, ότι μετά την  ανεξαρτησία και τη δημιουργία κράτους θα άρχιζε ένα αντίστροφο ρεύμα από  αυτό της φυγής προς τα ορεινά των χρόνων της οθωμανικής κυριαρχίας, μία  επιστροφή προς τους κάμπους και τις ακτές, όσο τουλάχιστον αφορά την  Κεντρική και Δυτική Στερεά Ελλάδα, ανατρέπεται από τους αριθμούς. Τι ερμηνείες μπορεί να προταθούν για αυτό το γεγονός; Πρώτα πρέπει να  ειπωθεί πως τα πεδινά-παράκτια χωριά, όσα βρίσκονταν πάνω στα βασικά  μονοπάτια - στα «τουρκοδρόμια»- είχαν τις μεγαλύτερες υλικές και έμψυχες  απώλειες κατά την διάρκεια των πολύχρονων συγκρούσεων του πολέμου της  ανεξαρτησίας. Ακόμα οι μουσουλμάνοι κάτοικοι ήταν εγκαταστημένοι στα πεδινά.  Έτσι ο πληθυσμός των ορεινών δεν επηρεάστηκε από την μετεπαναστατική  αποχώρηση τους [σημείωση 2010: το σωστό είναι όχι «αποχώρηση», αλλά  σφαγή ή φυγή]. Ένας άλλος λόγος είναι η «ασφάλεια» και η αναπαραγωγή του πατροπαράδοτου τρόπου ζωής που πρόσφεραν οι βουνοκορφές στους κατοίκους της. Η ζωή με τον  κίνδυνο των αγριμιών και την υποφερτή ενόχληση των ληστοσυμμοριών ήταν  μία συνήθεια αιώνων. Το βαυαρικό βασίλειο, η νέα κρατική εξουσία με τους  νόμους και τους χριστιανούς φοροεισπράκτορες της ήταν όμως περισσότερο  απειλητική για τους ορεσιβίους από ότι τα αγρίμια οι ληστές κι ακόμα ο  τούρκος δυνάστης. Όσο λοιπόν μεγάλωνε η απόσταση από τους «δρόμους»  και τις σκάλες τόσο πιο ήσυχοι ήταν οι άνθρωποι του χωριού. Επίσης πρέπει να υπογραμμιστεί η σημασία της μικρής ορεινής ιδιοκτησίας.  Το σκαμμένο με κόπο στην πλαγιά του βουνού φτωχό μικροχώραφο, στάθηκε  πόλος έλξης ισχυρότερος από την καλλιέργεια των «εθνικών γαιών»  (των πρώην τούρκικων κτημάτων) που ήταν στα πεδινά ή τις αβέβαιες  επαγγελματικές υποσχέσεις που πρόσφερε η μικρή αγορά της κωμόπολης. Όσον αφορά την ορεινή οικογένεια που είναι κατά ένα άτομο μεγαλύτερη  από την πεδινή, εκτός από τους λόγους που προαναφέρθηκαν για την ανάπτυξη  των ορεινών χωριών, είναι δυνατόν να υποθέσει κανείς ότι η πατριαρχική δομή  είναι ισχυρότερη στα μεγάλα υψόμετρα. Οι αντίξοες συνθήκες, το σχεδόν εχθρικό  φυσικό περιβάλλον, ο συνεχής αγώνας επιβίωσης που γίνεται σκληρότερος όσο  ανεβαίνεις προς τις βουνοκορφές, ευνοεί την δημιουργία πολυμελών οικογενειών.

Σημείωση Η θεωρία που έχει διατυπώσει η Ελένη Αντωνιάδη-Μπιμπίκου (Βλ. το άρθρο  της «Τα ερημωμένα χωριά στην Ελλάδα» στην έκδοση της «Μέλισσας»  «Η οικονομική δομή των Βαλκανικών χωρών στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας»)  για τη «νεότητα» του σύγχρονου οικισμένου αγροτικού χώρου ανατρέπεται από την επεξεργασία των στοιχείων αυτής της έρευνας. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:  Η Ε. Μπιμπίκου υποστηρίζει ότι από τα μέσα του 10 αιώνα μέχρι την απογραφή του  1961 συνέχισαν να κατοικούνται στην Φωκίδα 15 χωριά και στην Κορινθία 38.  Τα υπόλοιπα χωρία που υπήρχαν το 1851 ερημώθηκαν και κατόπιν δημιουργήθηκαν  σε άλλες τοποθεσίες νέα χωριά. Ωστόσο οι πραγματικοί αριθμοί είναι πολύ μακριά  από τα νούμερα αυτά. Η συγκεκριμένη έρευνα που κάναμε, με ακριβή επί χάρτου καταμέτρηση, ανατρέπει ουσιαστικά την παρουσιαζόμενη εικόνα και τα παρεπόμενα  της συμπεράσματα. Συγκεκριμένα στην Φωκίδα τα χωριά που κατοικούνταν,  τόσο το 1851 όσο και το 1961, ήταν 90 ενώ στην Κορινθία ήταν 103.

Στις Καρούτες την Κυριακή το το 3ο Ράλλυ Σπριντ ΑΣΜΑ “Γιώργος Μοσχούς”

MAY 10, 2017

Ο Δήμος Δελφών ενημερώνει σχετικά: Για ακόμη μια χρονιά, η πόλη της Ιτέας φιλοξενεί μια σπουδαία αθλητική διοργάνωση, όπως είναι το 3ο Ράλλυ Σπριντ ΑΣΜΑ «Γιώργος Μοσχούς», το οποίο προσμετρά στο Κύπελλο Χωμάτινων Ράλλυ και στο Πρωτάθλημα Ράλλυ Ιστορικών Αυτοκινήτων . Η Δημοτική Αρχή υποστηρίζει ένθερμα την πραγματοποίηση τέτοιων διοργανώσεων, καθώς μέσα από αυτές ενθαρρύνεται... 

 

Ο Δήμος Δελφών ενημερώνει σχετικά:Για ακόμη μια χρονιά, η πόλη της Ιτέας φιλοξενεί μια σπουδαία αθλητική διοργάνωση, όπως είναι το 3ο Ράλλυ Σπριντ ΑΣΜΑ «Γιώργος Μοσχούς», το οποίο προσμετρά στο Κύπελλο Χωμάτινων Ράλλυ και στο Πρωτάθλημα Ράλλυ Ιστορικών Αυτοκινήτων .

Η Δημοτική Αρχή υποστηρίζει ένθερμα την πραγματοποίηση τέτοιων διοργανώσεων, καθώς μέσα από αυτές ενθαρρύνεται μια αξιόλογη προσπάθεια και ταυτόχρονα, προβάλλεται και αναδεικνύεται ο τόπος μας .Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΜΑΪΟΥ 2017

Διοικητικό και τεχνικό έλεγχο των αυτοκινήτων θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 13 Μαΐου από τις 16.00 έως τις 19.00 στο MyKteo – Βιοτεχνικό Πάρκο Άμφισσας. Εν συνεχεία, τα αυτοκίνητα θα βρεθούν στην Κεντρική Προβλήτα Ιτέας, όπου θα πραγματοποιηθεί η Πανηγυρική Εκκίνηση του αγώνα στις 21.00 στο Λιμάνι της Ιτέας.

ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΜΑΪΟΥ 2017

Το πρώτο αγωνιστικό αυτοκίνητο θα εισέλθει στην ειδική διαδρομή «Καρούτες» στις 09.33 το πρωί της Κυριακής 14 Μαΐου, ενώ τα επόμενα δύο σκέλη είναι προγραμματισμένα για τις 11.44 και 13.55 αντίστοιχα.

Ο τερματισμός του αγώνα θα γίνει στις 14.45 στη Μαρίνα Ιτέας.
Στις 17.00 θα διεξαχθούν οι απονομές στο Λιμάνι της Ιτέας.

Ο Δήμος Δελφών, η Δημοτική Ενότητα Ιτέας και εμείς προσωπικά, στεκόμαστε δίπλα στο Αθλητικό Σωματείο Μηχανοκίνητου Αθλητισμού (Α.Σ.Μ.Α.) και είμαστε βέβαιοι πως τόσο οι θεατές, όσο και οι συμμετέχοντες θα έχουν τη δυνατότητα να ευχαριστηθούν έναν όμορφο και ασφαλή αγώνα.

ΑΘΛΗΤΙΚΑ

2012 στην Αγία Παρασκευή  

Από αριστερά : Αριστείδης Κολοκυθάς, Γιάννης Καραμπέτσος, Θανάσης Αποστολόπουλος και Νίκος Μπερτσιάς .

ΛΙΔΩΡΙΚΙ 1953 . Στο ραφείο του  Χαρ. Κολοκύθα,από αριστερά ο αρχιμάστορας Δημ Κατσένιοςδίπλα ο Παναγιώτης Λατίφης και καθιστός ο Αθανάσιος Στέφος ( μαθητευόμενος) .

Φώτο από το προσωπικό αρχείο του Α. Στέφου 

Published on May 8th, 2017 | by Kynoclub

0

Ο τελευταίος έλληνας κουδουνάς από τα Σάλωνα,το κούρδισμα και ο ήχος των κουδουνιών που τον μαγεύει!

«Ηθελα απλώς να βγάλω ένα χαρτζιλίκι, αλλά αυτή η δουλειά αποδείχτηκε έργο ζωής. Το κουδούνι δεν είναι μόνο ένα εργαλείο. Είναι ένας ξεχωριστός κώδικας επικοινωνίας. Διακρίνω τους ήχους του όπως τις ανθρώπινες φωνές. Για μένα είναι η ζωή μου. Γι΄ αυτό και λυπάμαι πολύ που αυτή η τέχνη σβήνει για πάντα».

O Χρήστος Παπαδήμας από την Αμφισσα είναι ο τελευταίος έλληνας κουδουνάς. Στα 34 χρόνια του σήμερα, βλέπει την τέχνη στην οποία μυήθηκε πριν από είκοσι χρόνια να χάνεται οριστικά. Η χειροποίητη κουδουνοποιία έχει παράδοση αιώνων στα Σάλωνα. Τα παλιά χρόνια υπήρχαν στην πόλη πολλά κουδουνάδικα με δεκάδες τεχνίτες.

 

«Εδώ και 13 χρόνια έχω μείνει ο μοναδικός κουδουνάς. Οι υπόλοιποι έχουν φύγει από τη ζωή ή έχουν πια βγει στη σύνταξη», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Παπαδήμας. Ηταν μαθητής γυμνασίου ακόμα όταν συνάντησε «τη μελωδία της ευτυχίας», όπως λέει, στον ήχο των κουδουνιών. «Δίπλα στο σπίτι μας δούλευε ένας μάστορας. Μια μέρα μου είπε: “Ελα να με βοηθάς και να κερδίζεις κι ένα χαρτζιλίκι”. Ετσι ξεκίνησα να δουλεύω τα καλοκαίρια και τον χειμώνα που άρχισε το σχολείο συνέχισα παράλληλα με τα μαθήματα». Ανοίγει το εργαστήριό του κάθε πρωί στις 6 και δουλεύει μέχρι αργά το μεσημέρι. Μοναδικός του εξοπλισμός είναι ένα καμίνι, τρία αμόνια κι ένα ηλεκτρικό ψαλίδι. «Μ΄ αυτά φτιάχνουμε δύο ειδών κουδούνια: τα στρογγυλά που τα βάζουμε στα αρνιά και τα πλακέ που τα λέμε τσοκάνια και μπαίνουν στα κατσίκια. Βγαίνουν σε 13 μεγέθη, 5 επί 10 το μικρότερο και 40 επί 30 το μεγαλύτερο».

Τα μυστικά του ήχου
Για να φτιαχτεί ένα κουδούνι χρειάζονται 3-4 ώρες. Η κατασκευή του δεν είναι εύκολη υπόθεση. «Παίρνουμε ένα φύλλο λαμαρίνας, το κόβουμε στις διαστάσεις που θέλουμε και το βάζουμε στο καμίνι. Αφού γίνει κατακόκκινο το χτυπάμε, το ξαναβάζουμε στη φωτιά, μετά το αφήνουμε να κρυώσει κι ύστερα πάλι μέσα στο καμίνι. Μέχρι να πάρει το τελικό του σχήμα μπαίνει στη φωτιά 10-12 φορές. Στο τέλος το περνάμε με χαλκοπότισμα, ένα ειδικό γυαλιστικό».

Το μυστικό για να αποκτήσει το κουδούνι τον κατάλληλο ήχο είναι… οι σφαίρες. «Ρίχνουμε μέσα στο κουδούνι κάλυκες. Ετσι πιάνει πιο καλή φωνή. Θέλει, όμως, μεγάλη τέχνη. Οταν έρχεται ο βοσκός και μου λέει “θέλω 50 τσοκάνια να χτυπάνε με μία φωνή”, εγώ πρέπει να πετύχω τον ίδιο ήχο σε όλα». Πώς το καταφέρνει; «Χτυπάς, ξαναχτυπάς, το παλεύεις μέχρι να το πετύχεις. Δουλεύω είκοσι χρόνια κι ακόμη μαθαίνω».

Φωτογραφία του 1972 στη θέση τσαμπάδες (από το 1978 έχει σκεπαστεί από τα νερά του Μόρνου ) , η αγροικία και το  πτηνοτροφείο του Δημήτρη Καραδήμα , διακρίνεται η Παναγώτα και τα παιδιά της .

Τρύγος στα παλιάμπελα το 1976. ΣΤα παλιάμπελα είχαν όλοι οι κάτοικοι του χωριού τα αμπέλια τους .

Στην φωτογραφία είναι η Βασιλική Κοράκη, η γυναίκα του μπάρμπα Νίκου Κοράκη ( Κατσαμπίνη ) και η κόρη της ευθυμία Μπερτσιά, γυναίκα του Γιώργου  Μπερτσιά .  Με την κόφα στον ώμο η Γεωργία Καραμπέτσου γυναίκα του Γιάννη .

ΣΤΗ ΔΩΡΙΔΑ Ο ΤΖΑΝΑΚΟΠΟΥΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΗ ΔΩΡΙΔΑ Ο ΤΖΑΝΑΚΟΠΟΥΠΟΥΛΟΣ 

Σαββατοκύριακο στη Δωρίδα με φίλους ο Υπουργός Επικρατείας Δ.Τζανακόπουλος

Στα πάτρια εδάφη, στη Δωρίδα, βρέθηκε με την παρέα του ο Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος το Σαββατοκύριακο ξεφεύγοντας λίγο από την καθημερινότητα.
Ο Τζανακόπουλος έχει καταγωγή από την πλευρά της μητέρας του, από την Δωρίδα και συγκεκριμένα από την Στύλια. Είναι εγγονός του αείμνηστου Δημητρίου Π. Γκαβέρα, γιός της
Πηνελόπης Γκαβέρα.
Στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια επισκεπτόταν συχνά τη Δωρίδα και ιδιαίτερα το Μοναστηράκι όπου περνούσε τις καλοκαιρινές διακοπές του.
Εδώ είχε αποκτήσει αρκετούς φίλους που διατηρεί ακόμα και όπως δήλωσε τον συγκινούν οι αναμνήσεις αυτές γεμάτες κολύμπι, ψάρεμα, παιχνίδια μπάσκετ και εφηβικά πάρτι.
Δυστυχώς όμως από τότε οι διάφορες υποχρεώσεις δεν του επέτρεπαν να βρεθεί σε αγαπημένα μέρη όπως είπε και είχε μια απουσία 14 χρόνων.
Όπως ήταν φυσικό δεν παρέλειψε να γευματίσει με την παρέα του στην γνωστή ψαροταβέρνα του Ηλιόπουλου στο Μοναστηράκι, όπου με τα παιδιά Άρη και Νίκο του Ηλιόπουλου θυμήθηκαν όμορφες στιγμές από τα καλοκαίρια τους με παιχνίδια μπάσκετ και κολύμπι στις ωραίες παραλίες της Δωρικής Ριβιέρας.
Εδώ τον συνάντησε και ο Πρόεδρος του Ευπαλίου Κώστας Τσιούστας, βρίσκοντας την ευκαιρία να του πει για το μεγάλο πρόβλημα των αντισταθμιστικών του Μόρνου που είναι και το σοβαρότερο για τον Δήμο.
Ο Τζανακόπουλος είπε ότι γνωρίζει το θέμα καλά από ενημέρωση που είχε από τον Δήμαρχο Γιώργο Καπεντζώνη σε τελευταία τους συνάντηση.
Η υπόσχεση που έδωσε σε όλους τους φίλους του, όταν του δοθεί η ευκαιρία μέσα στο καλοκαίρι να επισκεφθεί ξανά την όμορφη Δωρική Ριβιέρα. 


doridanews

Αποχαιρετισμός αναχωρησάντων

Β. Α. Καλμαντής 

Ένας ακόμη  χωριανός μας έφυγε από αυτή τη ζωή .

Ο Βασίλης Καλμαντής ,φίλος και σχεδόν συνομήλικος αφού πάλεψε σκληρά ,τελικά πήρε και αυτός ,όπως συμβαίνει τελικά σε όλους , τον δρόμο χωρίς επιστροφή .....

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να γράψει από την ζωή του Βασίλη !!

Μαχητής , δραστήριος , με αγάπη για την ζωή , για την οικογένεια του για τους φίλους του και  για τους χωριανούς του .

Υπηρέτησε το χωριό μέσα από το σύλλογο και πρόσφερε απλόχερα και ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του για την ανάπτυξη του χωριού μας .

Οι παιδικές μας αναμνήσεις μας μεταφέρουν τα καλοκαίρια στο ποτάμι που πρωταγωνιστούσε στο ψάρεμα και στο κολύμπι στους βορούς του Μόρνου .

Τις προπαραμονές της Αγίας Σωτήρος με την βοήθεια λουξ  , δανεισμένο είτε από τον Θύμιο τον Καράγιαννη είτε από τον Μήτσο τον Γκέκα ,έκανε με τον αδελφό του τον Γιώργο τις μεγαλύτερες ψαριές σε δρομίτσες και χαμοσύρτες και μερικές φορές και πέστροφες .

Αγαπούσε υπερβολικά το κυνήγι και ήταν δεινός κυνηγός δυστυχώς είχε την ατυχία να βιώσει το μέγα δράμα της απώλειας του φίλου του, του Παναγιώτη ...

Η καλμαντέικη ταράτσα ,στα τεμπελέικα , ήταν το στρατηγείο του και τα καλοκαίρια όλη η παλιοπαρέα μαζευόμασταν εκεί με πρόσχημα να φυλάξουμε τα καλαμπόκια από τις κουρούνες !!

Αλησμόνητες έχουν μείνει οι σαλάτες που έφτιαχνε σε μια μεγάλη γαβάθα από το μποστάνι που με περισσή φροντίδα καλλιεργούσε η μάνα του η κυρά Δημητρούλα ...

Φίλε Βασίλη καλό ταξίδι θα είσαι πάντα στην καρδιά μας !!

Σε πρώτο φόντο ο Βασίλης στο πανηγύρι της Σωτήρος όπου πολλές φορές έστηνε το πάγκο του με διαφορά είδη για πούλημα .... 

Αποχαιρετισμός αναχωρησάντων

Εχθές το βράδυ απεβίωσε ο αγαπημένος μας συγγενής   Καλμαντης Βασίλειος  .  Η εξόδιος ακολουθία και η ταφή θα γίνει στον  κοιμητήριο  τού Αγίου Δημητρίου στο Μπραχάμι στην  Αθήνα στις 6/5/2017 και ώρα. 12:00

 καλο παράδεισο .

Θανασης Κωνσταντόπουλος 

Απο χθες το χωριο μας εγινε φτωχοτερο!!!Εφυγε απο κοντα μας ο αγαπημενος Βασιλης Καλμαντης !!!Ξεχωρισες για το ηθος σου ,την ηρεμια και την εργατικοτητα σου !!!Αγαπουσες το χωριο και το επισκεφτοσουν τακτικα !!!Ειχες ασχοληθη με τα κοινα δηλ τον Συλλογο και εκει σε γνωρισα και απο κοντα !!!Συνεργαστηκαμε για 18 χρονια.Παντα χαρουμενος ,συνεπης και πολυ εργατικος !!!Παντα θα θυμαμαι οταν πηγαινα στο χωριο  φωναζες για να με καλοσωρισης !!!Εφυγες πολυ νεος Βασιλη !!!Τα θερμα μου συλληπητηρια στην λατρεμενη σου κορουλα και στην Βικυ που την λατρευες!!!!

Καλο Παραδεισο φιλε Βασιλη !!!

Βάσω Καλλιντέρη 

Χάρτες του Βρετανικού Στρατού (1944) όπου φαίνεται η ευρύτερη περιοχή που σήμερα βρίσκεται η λίμνη Μόρνου .

πηγη pentagiou.gr/  Πενταγιοί:Το θρυλικό χωριό της

 Μαρίας της Πενταγιώτισσας!

Posted 2 Μαΐου 2017 

 0

Το χωριό που συνδέεται με το θρύλο της Μαρίας της Πενταγιώτισσας, 
ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα.

 Η ονομασία ίσως προήλθε από τους πέντε προστάτες Αγίους του ή από 
τους πέντε δρόμους που

 ξεκινούν ακτινωτά από την Πενταγιού προς τα γύρω χωριά, ενώ
 κατά το μελετητή

 Ιωαννη Παπαγεωργίου, πήρε το όνομά του από τους πέντε αδερφούς
 (πέντε γιους) Καμπεραίους

 που πρωτοεγκαταστάθηκαν στο χωριό.

Κατά τον ιστορικό Δημήτρη Σταμέλο και το σύγγραμμά του
 «Η Δωρίδα στην Τουρκοκρατία»,

 το όνομα των Πενταγιών προήλθε από την επιτόπια θανάτωση,
 κατά τους διωγμούς 

Διοκλητιανού και Μαξιμιλιανού το 288 μΧ., 5 νεαρών ατόμων, 
των Ευστρατίου,

 Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστη, λόγω των 
χριστιανικών τους 

πεποιθήσεων, οι οποίοι μετά την επικράτηση του χριστιανισμού
 ανακυρήχθηκαν 

Άγιοι. Προφανώς το χωριό ελέγετο αρχικώς Πεντάγιοι και 
αργότερα κατά παραφοράν

 Πενταγιοί. Με την αυτή ονομασία ελέγετο για ένα
 διάστημα 30 ετών και το 

Γαλαξίδι κατά το τέλος του 17ου αιώνα.

Αποχαιρετισμός αναχωρησάντων 

Ο αγαπητός μας Λάκης , ο δάσκαλος , ο Θεμιστοκλής Κοράκης  (του Κωστάκη ο γιος) ,έφυγε για πάντα από κοντά μας . 

Σήμερα θα γίνει η κηδεία του στο χωριό που τόσο πολύ είχε αγαπήσει.

Αιώνια η μνήμη του 

Απόσπασμα από το εγκόλπιο , των απανταχού Κοκκινιωτών Δωρίδος ,( συγγραφέας ο  δάσκαλος Θεμιστοκλής  Κοράκης, έκδοση 1990 ).

Οι καστανιές του Χωριού 

Βόρεια - Ανατολικά του χωριού , και σε απόσταση 3 περίπου χιλ. από το χωριό και μετά από πορεία δια μέσου αρκετά καλού βατού αυτοκινητόδρομου , συναντούμε το μικρό δάσος των παμπάλαιων καστανιών . Οι καστανιές αυτές όπως αναφέρω είναι παμπάλαιες και υπολογίζεται περίπου ηλικία τους το λιγότερο 4 αιώνων ( 400 χρόνια ) .  Δηλαδή αρχάς του 1600 μ.χ .
Είναι και αυτές μια από τις όμορφες τοποθεσίες και ωραίο κόσμημα του χωριού . Στο μέσον αυτών βρίσκεται σαν διαμαντόπετρα το ευλαβικό πανοραμικό εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.  Στις 6 Αυγούστου που γιορτάζει το εκκλησάκι οι κάτοικοι του χωριού καθώς και άλλοι προσκυνητές από τα γειτονικά χωριά συγκεντρώνονται στο χώρο αυτόν για να εορτάσουν την Μεταμόρφωση του Σωτήρος , να κουβεντιάσουν για διάφορα ευκαιριακά θέματα και το σπουδαιότερον  να απολαύσουν τον δροσερό και παχυλό ίσκιο , μέσα στην Αυγουστιάτικη ζέστη του καλοκαιριού .
 Οι καστανιές αυτές παλαιότερα αποτελούσαν για το χωριό βασικούς πόρους διατροφής αλλά και εισόδημα με το οποίο κατα ένα μέρος ζούσαν οι κάτοικοι του χωριού.
 Τα κάστανα αυτά τα οποία μάζευαν ήταν ένα μέρος της τροφής των , αλλά ήταν και προϊόν εμπορίου με ανταλλαγή με αλλά προϊόντα .Χαρακτηριστικόν είναι  ότι μερικοί από τους κατοίκους τότε , με ζώα μετέφεραν στην Άμφισσα τα κάστανα και έπαιρναν ελιές .  Ένα κιλό κάστανα - ένα κιλό ελιές έτοιμες προς βρώσην.

Σήμερα οι καστανιές αυτές δεν είναι προσοδοφόρες καθόσον λιγοστά είναι τα κάστανα , αλλά είναι ένας περίπατος και μια ασχολία των κατοίκων , συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Αυτά έχουμε να γράψουμε για το πανοραμικό τοπίο των καστανιών , ένα ακόμη στόλισμα για το χωριό.

ο δάσκαλος Θεμιστοκλής ,( Λάκης ) , Κοράκης στο Βελούχι, ( Κάλλιον ) , στην τάξη διδάσκει τα λιγοστά παιδιά λίγο πριν τα νερά του Μόρνου σκεπάσουν τα πάντα....