Η κοπίδα αποτελεί εξέλιξη της δωρίδας?.

Κοπίς: Φονικό όπλο των αρχαίων Ελλήνων!

 Η Κοπίδα υπήρξε ένα από τα κορυφαία όπλα της Αρχαιότητας, αποτελώντας πραγματικό πολλαπλασιαστή ισχύος για τους φέροντες, για αιώνες.

Η κοπίδα αποτελεί εξέλιξη της δωρίδας, ενός επίσης μονόστομου όπλου-γεωργικού εργαλείου, αναλόγου με την σημερινή ματσέτα, το οποίο έλαβε το όνομά του από τους Δωριείς, που βάσει αρχαιολογικών τεκμηρίων το χρησιμοποίησαν και κατά την περίφημη «Κάθοδό» τους, η οποία στην πραγματικότητα αφορούσε την επιστροφή των Ηρακλειδών στην Πελοπόννησο, μετά τις αναταράξεις που προκάλεσε ο Τρωικός Πόλεμος.

Η δωρίδα ήταν μια εμπροσθοβαρής, μονόστομη, θλαστική σπάθη και ταυτίζεται, από ορισμένους σύγχρονους μελετητές, με την ομηρική μάχαιρα. Υποδείγματα ορειχάλκινων δωρίδων έχουν έρθει στο φώς, στον Ταφικό Κύκλο Α’ της ακροπόλεως των Μυκηνών.

Σώζεται όμως και παράσταση σε επιτύμβια στήλη, πάλι από τον Ταφικό Κύκλο Α’ των Μυκηνών, στην οποία εικονίζεται άνδρας φέρων δωρίδα να αντιμετωπίζει άρμα.

Πολλοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν πως η συγκεκριμένη παράσταση επιβεβαιώνει τα προλεγόμενα. Υφίσταται όμως μια άκρως σημαντική διαφοροποίηση. Η εν λόγω επιτύμβια στήλη χρονολογείται στον 16ο αιώνα π.Χ.

Το γεγονός αυτό πιστοποιεί ότι η δωρίδα ήταν όπλο πολύ παλαιότερο της Καθόδου των Δωριέων που τοποθετείται χρονικά περί το 1100 π.Χ.

Κατά τον Α’ και Β’ Αποικισμό οι Έλληνες αποίκησαν όλη τη λεκάνη της Μεσογείου, μέχρι την Ισπανία. Εκεί, ως εξέλιξη της δωρίδας, εμφανίστηκε η ιβηρική σπάθη, η λεγόμενης, σήμερα, falcate, μια μονόστομη, εμπροσθοβαρή, θλαστική σπάθη, μικρού μήκους.

Θλαστικές σπάθες χρησιμοποιούντο, όμως, στη Μέση Ανατολή και στην Αίγυπτο, από τη 2η χιλιετία π.Χ., οι περίφημες ρομφαίες. Η αιγυπτιακή ρομφαία, μάλιστα ονομαζόταν Κόπες (Khopesh ή khepesh), ονομασία που δεν είναι μακριά από την ελληνική λέξη Κοπίς.Οι αιγυπτιακές ρομφαίες είχαν δρεπανοειδές σχήμα και δημιουργήθηκαν για να εξουδετερώνουν τις αντίπαλες ασπίδες και να κατακόπτουν θωρακίσεις.

Την ονομασία ρομφαία έφεραν και τα ανάλογα θρακικά όπλα, τα οποία όμως ήταν εντελώς διαφορετικά σε σχεδίαση, όντας, συνήθως, κυρτά στο εμπρός τμήμα τους, θυμίζοντας τα γιαταγάνια.

Ανάλογες ήταν και οι ρομφαίες (Falx) των βορείων Θρακών, των Δακών. Ωστόσο οι ιβηρικές σπάθες ήταν σαφώς μικρότερες και ελαφρύτερες από τις ελληνικές κοπίδες και ήταν ανάλογες αντιστοίχων θρακικών σπαθιών.

Αντίθετα η κοπίδα ήταν βαρύτερο όπλο. Έλαβε την ονομασία της από το ρήμα κόπτω γιατί ακριβώς αυτός ήταν ο λόγο που δημιουργήθηκε, να κόβει και για την ακρίβεια να κατακόπτει θωρακίσεις.

Η κοπίδα φαίνεται πως χρησιμοποιήθηκε τουλάχιστον από τους Περσικούς Πολέμους όπως φαίνεται από ερυθρόμορφες παραστάσεις. Πιθανότατα χρησιμοποιείτο από τους λεγόμενους Σκοτεινούς Αιώνες (10ος -7ος αι. π.Χ.), εξελισσόμενη, απευθείας, από τη δωρίδα. Ο Ξενοφών, στο Ιππαρχικό του, τη θεωρεί το ιδανικό όπλο για τον εξοπλισμό των ιππέων, καθώς η χρήση της, σε συνδυασμό με την κινητική ενέργεια του ίππου, συνέβαλε στην απόδοση πολύ ισχυρού πλήγματος σε αντίπαλο πεζό, ικανού να συντρίψει ακόμα και την μεγάλη οπλιτική ασπίδα, το Όπλον.

Η κοπίδα, λόγω βάρους και σχήματος, μπορούσε να συντρίψει, επίσης, τόσο τους λινοθώρακες, όσο και τους μυώδεις, μεταλλικούς θώρακες των οπλιτών.

Στην τελευταία περίπτωση, ακόμα και αν δεν κατέστρεφε τον μεταλλικό θώρακα, το ισχυρό της πλήγμα μπορούσε να συμπιέσει το μέταλλο, με αποτέλεσμα να εισέλθει, αυτό, στη σάρκα του οπλίτη φορέα του θώρακα και να τον πληγώσει.

Για τον ίδιο λόγο υιοθετήθηκαν και από τους Έλληνες πεζούς, σε μικρότερη όμως έκταση από ότι στους ιππείς.

Φαίνεται πως υιοθετήθηκαν δύο βασικά υποδείγματα, ένα μήκους κόψης, περί τα 65 εκ. για το ιππικό και ένα μικρότερου μήκους, περί τα 50 εκ. για το πεζικό. Η χρήση της κοπίδας μαζικοποιήθηκε στους Μακεδονικούς χρόνους.

Χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στην εποχή των Διαδόχων και στους Ελληνιστικούς χρόνους. Υστερούσε όμως έναντι του ρωμαϊκού gladius, το οποίο ήταν όπλο θλαστικό, αλλά και νηκτικό.

Η κοπίδα υπήρξε ένα πολύ ισχυρό, για την εποχή της όπλο, το οποίο επέτρεψε σε ελαφρύτερα οπλισμένους πεζούς να αντιμετωπίζουν βαρύτερο πεζικό, ενώ αποτέλεσε και το βασικό όπλο του ιππικού για αιώνες. Η επίδρασή της στην Ανατολή προκάλεσε την δημιουργία του γιαταγανιού, του κυρτού ανατολίτικου σπαθιού.

1999, ο Χριστόδουλος στο Λιδωρίκι.

 Ομιλία στο συνέδριο για τους νεομάρτυρες.

Ο δικός μας Ο Σπύρος στο MetropolitanCollege!

 Είχαμε τη χαρά να είναι μαζί μας, στο #MetropolitanCollege Maroussi Campus, ο Σπύρος Καραδήμας, Διευθυντής Ανάπτυξης της Premier Capital (McDonald's Licencee) 

Ο κ. Καραδήμας μύησε τους φοιτητές μας στον κόσμο των διαπραγματεύσεων υψηλού επιπέδου μέσω περιπτώσεων από το διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον και το παιχνίδι των ρόλων.

Ευχαριστούμε πολύ Σπύρο για τον χρόνο σου και την τεχνογνωσία που μας πρόσφερες. Μέχρι την επόμενη φορά!

MetropolitanCollege.

Η θυσία της αρχαίας Καλλίπολης..

 

Από τις ανασκαφές στην αρχαία Καλλίπολη . Οι ανασκαφές  έγιναν την τελευταία στιγμή και ενώ το νερό του Μόρνου απειλούσε να «καταπιεί» την περιοχή απέδειξαν ότι η αρχαία πόλη ήταν η σημαντικότερη πόλη των Αιτωλών και άξιζε μεγαλύτερου σεβασμού από του νεοέλληνες …οι οποίοι μέσω του κράτους έδειξαν πλήρη αδιαφορία και την θυσίασαν με την δικαιολογία του δημοσίου συμφέροντος! 

»

Πρόσκοποι λιδωρικιώτες το 1965

 

 

Πρόσκοποι από το Λιδωρίκι το 1965 λίγο μετά το Ξενία στο Στενό στην συμβολή του Μόρνου με τον Κόκκινο. Σήμερα στο βυθό της λίμνης 

Βυθισμένα τοπία στην λίμνη του Μόρνου.

 

Φωτογραφία του 1962 στο δρόμο, που ήταν δίπλα στην κοίτη του ποταμού, από το χωριό Κάλλιο (Βελούχι) προς το Στενό. Τώρα όλη η περιοχή είναι βυθισμένη στα νερά της λίμνης Μόρνου 

Από το βιβλίου του Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας 

Νέο Διοικητικό Συμβούλιο

 Αγαπητοί συγχωριανοί, φίλες και φίλοι, το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2023 πραγματοποιήθηκαν οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέου Προεδρείου του Συλλόγου μας. Ενός Συλλόγου που δημιουργήθηκε για να μας ενώνει, να μας θυμίζει τα ήθη και τα έθιμά μας, να κρατάει τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων ζωντανές και να μεταδίδει στις επόμενες γενιές την αγάπη για τον τόπο μας. Σε αυτή την διαδρομή είμαστε όλοι μαζί, με κοινή αφετηρία τα συναισθήματά μας. Προχωράμε, για να δούμε το χωριό μας να γεμίζει με χαρούμενα πρόσωπα.

Διοικητικό Συμβούλιο

Αθανάσιος Φλώρος – Πρόεδρος

Σαράφη Χριστίνα – Αντιπρόεδρος

Λουτσόβου Βασιλική – Γραμματέας

Ανέστος Δημήτρης – Αναπληρωτής Γραμματέας

Καραγιάννης Παναγιώτης – Ταμίας

Κρανιά Ελλη – Αναπληρωτής Ταμίας

Καραμπέτσος Αθανάσιος – Εφορος

Καλλιαντέρη Βάσω – Μέλος

Κοντογιάννης Ιωάννης – Μέλος

 

Αναπληρωματικά μέλη

Καραδήμα Μαρία

Κοντογιάννη - Σπανού Πόπη

Γκιζάνης Γεώργιος

 

Εξελεγκτική Επιτροπή

Καραμπέτσου Αποστολιά – Πρόεδρος

Κολοκυθάς Αριστείδης – Αντιπρόεδρος – Γραμματέας

Καραδήμας Λεωνίδας - Μέλος

1961 το χιονισμένο Κάλλιον.

 

Από το βιβλίο του Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας 

Οδικός Σταθμός Ξενία Μόρνου (σήμερα στο βυθό της λίμνης Μόρνου)

 

• Οδικός Σταθμός Ξενία Μόρνου με 5 κλίνες. Αρχιτέκτονας: Αικατερίνη Διαλεισμά, Εργολάβος: Δημήτριος Χωραφιάδης, Φορέας υλοποίησης: ΕΟΤ. Πληροφορίες: Β’ Κατηγορία, Δυναμικότητα: 5 κλίνες. Σχεδιάζεται ίδιο με τον οδικό σταθμό Αχελώου. Σήμερα βρίσκεται στον πυθμένα της τεχνητής λίμνης Μόρνου.
  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ της Αικατερινης Διαλισμά της αρχιτεκτόνισσας που σχεδίασε το Ξενία 

  Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1927 στην Αθήνα. Η οικογένειά της έχει καταγωγή από τη Σίφνο. Ο πατέρας της Αναστάσιος ήταν αποστρατευθείς με βαθμό Στρατηγού, βενιζελικός και άνθρωπος προοδευτικός. Η μητέρα της ήταν δασκάλα, με μεγάλη διαφορά ηλικίας από τον πατέρα της. Το πατρικό της σπίτι βρισκόταν στην οδό Μηθύμνης αρ. 55 στην πλατεία Αμερικής. Έχασε τον πατέρα της στις αρχές της δεκαετίας του ’50.

   

  Το 1943, ο κατά δύο έτη μεγαλύτερος αδελφός της Φώντας (Ξενοφώντας) αποφοίτησε από το Κολέγιο Αθηνών και εισήχθη με πολύ υψηλή κατάταξη (πρώτος ή δεύτερος) στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, από όπου αποφοίτησε το 1951. Στη συνέχεια εργάστηκε σε σημαντικά έργα της εποχής για τη ΔΕΗ, όπως για την κατασκευή του Φράγματος της Κοζάνης. Από την επιχείρηση εκδιώχθηκε λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων (ήταν κομμουνιστής).

   

  Το 1945 ακολούθησε η Καίτη, όπως την έλεγαν, η οποία εισήχθη στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ίδιου ιδρύματος. Η πρώτη επαφή της με τον Άρη Κωνσταντινίδη έγινε στη σχολή όταν αυτός εργαζόταν ως επιμελητής (1949) κοντά στον καθηγητή Δημήτρη Πικιώνη. Ήταν συμφοιτήτρια με την αρχιτέκτονα Ελένη Σουφλή. Αποφοίτησε από τη σχολή το 1951.

   

   

  Τον Απρίλιο του 1957, προσλήφθηκε στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού, με προϊστάμενο της Υπηρεσίας Μελετών τον Άρη Κωνσταντινίδη. Εργάστηκε για τον Οργανισμό τα επόμενα επτά έτη (αποχώρησε από τον ΕΟΤ το 1964) σχεδιάζοντας τα παρακάτω έργα: Ξενοδοχείο Ολυμπίας ΣΠΑΠ, Οδικός Σταθμός Ξενία Αχελώου με κλίνες (Περίπτερο της Στράτου), Οδικός Σταθμός Ξενία Μόρνου με κλίνες, Μεθοριακός Σταθμός Νίκης Φλώρινας (σύνορα με Γιουγκοσλαβία), Οικία Λεούση στην Ύδρα (διασκευή κτιρίου σε ξενώνα), Ξενοδοχείο Ξενία Ανδρίτσαινας, Τουριστικό Περίπτερο Ξενία στην Ερέτρια με εστιατόριο, Μοτέλ Ξενία Ιτέας, Ξενοδοχείο Ξενία Ρεθύμνου, Γραφείο Πληροφοριών ΕΟΤ στο Σύνταγμα (σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα Γιώργο Νικολετόπουλο, η ίδια ασχολήθηκε με τον γενικό σχεδιασμό του εσωτερικού χώρου και ο Γ. Νικολετόπουλος με τον σχεδιασμό του σταθερού εξοπλισμού και των επίπλων).

   

  Το διάστημα 1965-68, εργαζόταν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Συμμετείχε στο έργο της αναστήλωσης του Θεάτρου του Διονύσου και επίσης σχεδίασε το Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας.

   

  Το 1973 πέθανε ο αγαπημένος της αδελφός και η ίδια ένιωσε την ανάγκη να στηρίξει την οικογένειά του, εφόσον η ίδια δεν είχε δική της οικογένεια.

   

  Εργάστηκε αρχικά  στο Αρχιτεκτονικό Γραφείο του  Κωνσταντίνου Οικονομίδη-Δούμπα  και στη συνέχεια στο Διεθνές Τεχνικό Γραφείο Δοξιάδη για τα έργα της Βαγδάτης στο Ιράκ τα οποία σταμάτησαν με την έλευση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Το 1980 διέκοψε τη συνεργασία της με το γραφείο παρότι συνταξιοδοτήθηκε πολύ αργότερα (1989-90) σε ηλικία περίπου 63 ετών.

   

   

  ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ 

  Στην προσωπική της ζωή, η ίδια επέλεξε να μην παντρευτεί ποτέ. Όντας μια ισχυρή προσωπικότητα σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα, αναθρεμμένη σε μια πολύ προοδευτική οικογένεια και έχοντας οικονομική ανεξαρτησία (λόγω αφενός της εργασίας της και αφετέρου λόγω της σύνταξης που δικαιούτo ως άγαμη θυγατέρα Στρατηγού), δεν δέχτηκε να συμβιβαστεί σε ένα γάμο. Η σημαντικότερη σχέση της ζωής της ήταν ο πεντάχρονος δεσμός της με τον αρχιτέκτονα και ζωγράφο Θάνο Τσίγκο. [1] Η σχέση τους ήταν θυελλώδης καθώς ο Τσίγκος ήταν βαριά αλκοολικός, γεγονός που του κόστισε τη ζωή το 1965, οπότε και τερματίστηκε η σχέση τους. Έμενε πάντα στο ενοίκιο με τη μητέρα της, που χήρεψε σε σχετικά νεαρή ηλικία, από άποψη, καθώς θεωρούσε την ιδιοκτησία ως μια μικροαστική συνήθεια την οποία απαρνήθηκε όπως τον γάμο. Η μητέρα της πέθανε το 1971. Αρχικά κατοικούσε στην οδό Αναγνωστοπούλου στο Κολωνάκι και τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής της στην οδό Έβρου αρ. 7 κοντά στο Μέγαρο Μουσικής.

   

   

  Η Αικατερίνη Διαλεισμά ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες αρχιτέκτονες. Με δυναμικό χαρακτήρα και στον επαγγελματικό και τον κοινωνικό της χώρο. Στην υπηρεσία του ΕΟΤ ήταν η μόνη που «τολμούσε να τα βάλει» με τον Α. Κωνσταντινίδη, ενώ οι παρέες της αποτελούνταν από διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο ψυχίατρος Νικολαΐδης, η χαράκτρια Βάσω Κατράκη, ο ζωγράφος Χρήστος Καρράς και οι νεότεροι καλλιτέχνες: Αλέκος Φασιανός, Γιάννης Γαΐτης, Κώστας Τσόκλης και Γιάννης Μιγάδης, που της είχαν χαρίσει διάφορα έργα τους. Το σπίτι της ήταν «ανοικτό» στις μποέμικες παρέες της, που απολάμβαναν τη φιλοξενία της ίδιας και της μητέρας της.

   

  Ως άνθρωπος ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός, δεν νοιαζόταν αν γίνει δυσάρεστος και ενοχλείτο εύκολα από τους άλλους (δεν δίσταζε να συγκρουστεί ακόμη και με τον ίδιο τον Α. Κωνσταντινίδη όταν διαφωνούσε). Εξαιτίας του χαρακτήρα της, ήταν σύνηθες να διακόπτει τη συνεργασία της με ενοχλημένους πελάτες, οπότε τα ιδιωτικά της έργα ήταν ολιγάριθμα.

   

  Γνωρίζουμε την ιδιωτική κατοικία της στενής της φίλης Βάσως Κατράκη (Σάκη Καράγιωργα 11 στη Γλυφάδα) και την πολυκατοικία του στρατιωτικού ιατρού του Πολεμικού Ναυτικού Γιώργου Στεφανουδάκη στην οδό Πανδρόσου 6 στη Γλυφάδα. Επίσης σχεδίασε δύο ξενοδοχεία επί της παραλιακής τα οποία σήμερα είναι αδύνατον να εντοπιστούν.

   

  Πεθαίνει στις 25 Ιανουαρίου του 2016.

  Πηγή: 

  Myrianthe Moussa

  2013, ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ Αρχιτεκτονική, Πολιτική και Τουρισμός στην Ελλάδα. 1950-1965

Προγόνων αναμνήσεις

 Καραμπέτσου Κωνσταντίνα ετών 93, απεβίωσε το 2005.

Χασιά 1975

 

Χασιά 1975. Τα αδέλφια Μπερτσιάς Σπύρος και Γεωργιος, ο γιος του Γιώργου ο Νίκος και οι μικροί:

 Νίκος και Κωστας Κοράκης του Γεωργίου.