Από την γέφυρα του Στενού (1976)

 

1976. Στην γέφυρα του Στενού, στο βάθος φαίνεται ο κάμπος του χωριού Κόκκινος, νεαροί της εποχής ποζάρουν στον φακό. Σε πρώτο πλάνο δεξιά διακρίνεται το Ξενία. Οι καταστροφές στην κοιλάδα για την κατασκευή του φράγματος είναι ορατές…

Όλη η περιοχή είναι πλέον στο βυθό της λίμνης του Μόρνου.

Φωτο από το βιβλίο του Ν Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας

 

Αεροφωτογραφία του 1955

 

Ο νερόμυλος στο Βελούχι

 

Η φωτογραφία είναι απότομα βιβλίο του Ν.Α. Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας.

"Θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις" ( 18 διηγήματα από τον «βυθό» της λίμνης του Μόρνου)

 ''Θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις" του Κ. ΜΠΕΡΤΣΙΑ από τις εκδόσεις ΟΡΟΠΕΔΙΟ

διαβάζουμε από τον πρόλογο του βιβλίου:

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 

Ήδη στον τίτλο της συλλογής διηγημάτων του Κώστα Μπερτσιά ενυπάρχει το στοιχείο της αντίθεσης, όνειρα που σχηματίστηκαν κάποτε, υπήρξαν και έσβησαν στη συνέχεια, ενώ στο μυαλό σφράγισαν αναμνήσεις που παρέμειναν ζωντανές.

Τελικά η μνήμη γίνεται βάλσαμο στον πόνο και την πίκρα και οδηγεί στη νοερή αναβίωση του παρελθόντος.

Πρόκειται για ένα παρελθόν όχι αυστηρά προσωπικό, γιατί μέσα από αυτό ξετυλίγεται με τη ζωντανή παραστατική αφήγηση, τη γλαφυρή περιγραφή και την αμεσότητα των διαλόγων η κουλτούρα και η παράδοση την ελληνικής επαρχίας, που μπροστά στην τεχνολογική εξέλιξη και τις εκάστοτε αναφυόμενες σκοπιμότητες καθίσταται το σφάγιο στον βωμό της λεγόμενης «αειφόρου ανάπτυξης», της οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης.

Αυτό που περισσότερο γοήτευσε τον άνθρωπο από την αρχαιότητα, η φύση, και μάλιστα η ελληνική φύση με τη διαύγεια, την καθαρότητα και την αισθητική της καλλιγραμία από τον Ηράκλειτο μέχρι και τον Αριστοτέλη και τους νεότερους φιλοσόφους χάνει την αυτοδυναμία της και γίνεται υποχείριο της όποιας εξέλιξης, που δυστυχώς λησμονεί την «αρχή» της.

Από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια, αναδύεται μέσα από τα διηγήματα ένα σφοδρό κατηγορώ κατά της κοντόφθαλμης πολιτικής των αρχών, της έλλειψης διορατικότητας και προγραμματισμού διεπόμενων από σεβασμό προς τη φύση, την ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό.

Εδώ ακριβώς τίθεται το μεγάλο θέμα της ηθικής ευθύνης του ανθρώπου και κυρίως του σύγχρονου ανθρώπου,

του δελεασμένου από τα επιτεύγματα της τεχνολογικής ανάπτυξης. Το κόστος είναι ιστορικό, κοινωνικό, ηθικό, αισθητικό.

Κάπου σημειώνει ο αφηγητής: «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό». Τα συναισθήματα αυτά είναι οικεία και γνώριμα στον κόσμο της Κύπρου. Νοσταλγούμε την Αμμόχωστο, την Κερύνεια, τον Απόστολο Ανδρέα, ενώ ζούμε στον τόπο μας και αυτό κάνει την πίκρα μας πιο οδυνηρή.

Στο κεφάλαιο «Ο Χαμένος Παράδεισος» ο λόγος είναι λυρικός, ενέχων εντός του δύναμη ομηρική, εμποτισμένη από την αγάπη και τη λαχτάρα ενός κόσμου που άλλοτε ζούσε και δημιουργούσε αστείρευτα. Ήταν τότε τα χρόνια του πατρικού σπιτιού, της παιδικής ηλικίας που σφραγίζει ανεξίτηλα κάθε ανθρώπινη ψυχή.

Μέσα όμως από την ανάμνηση των οικογενειακών περιστατικών, αναδεικνύονται συγχρόνως και ιστορικές στιγμές του Ελληνισμού που κινούνται μέσα σε τραγικές αντιθέσεις. Στα δύσκολα χρόνια του πολέμου «δεν πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την ανάγκη των ανθρώπων», σημειώνει τελικά με ανθρωπιά ο αφηγητής.

Εξάλλου, η ηθική διάσταση συμπορεύεται με την φυσική διάσταση των πραγμάτων, όπως φαίνεται στο διήγημα «Ο Μόρνος βρυχάται και σπέρνει την καταστροφή».

Φώφη Παντελή, φιλόλογος, διευθύντρια μέσης εκπαίδευσης στη Λευκωσία

 

Η γέφυρα του Κόκκινου ποταμού σε αεροφωτογραφία του 1955

Η γέφυρα είναι από το 1978 είναι στο βυθό της λίμνης του Μόρνου. Στην ανατολική πλευρά ήταν το χάνι του Γκέκα και λίγο βορειότερα το ιστορικό χάνι του Καραπιστόλη, (του Σκορδά το χάνι)

1961 ο μύλος του Πάνου στο Κάλλιο (Βελούχι)

 

Από το βιβλίο του Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας 

Το Κάστρο του Καλλίου από το Λουτσοβιώτικο κάμπο (1972)

 

Η φωτογραφία είναι του 1972 τραβηγμένη από την θέση Μαρμαράκι του Λουτσοβιώτικου (Κόκκινου) κάμπου, που είναι εδώ και 45 χρόνια στον βυθό της λίμνης του Μόρνου.

Φωτο του 1972

Νεαροί της εποχής με το τετράτροχο τους στο κάμπο του Κόκκινου, θέση ψηλά αμπέλια,θαμμένου εδώ και 45 χρόνια από τα νερά της λίμνης του Μόρνου 

 

Ψάρεμα στον Μόρνο με καλαμωτή- δεκαετια 60.

(απο το βιβλίο: η νερομάννα της Αθήνας, του Πάνου)

Λουτσοβιώτικη παρέα πριν πολλά χρόνια!

Όταν τα χωριά μας είχαν ακόμη ζωή!

 

Δυστυχώς τέτοιες σκηνές δεν θα συναντήσεις σήμερα στην ορεινή Δωρίδα .

Φωτογραφία του 1980, στο καραούλι, στην είσοδο του χωριού Κόκκινος: η γιαγιά Νικολού με όλο το ζωικό της κεφάλαιο !

Από τον Κόκκινο ο πρώτος Έλληνας street artist στην Αμερική του ’50!

 

Ο επισκέπτης σήμερα της πλατεία της Elizabeth Tower του Πόρτλαντ, συναντά ένα πολύ πρωτότυπο έκθεμα, δύο υποστυλώματα (βάθρα) γέφυρας που έγιναν γνωστά ως Lovejoy Columns. Το ιδιαίτερο με αυτά τα υποστυλώματα είναι ότι δεν χτίστηκαν στο σημείο αυτό αλλά ήρθαν με μεταφορά. Αρχικά τα βάθρα αυτά στήριζαν την μεγάλου μήκους ράμπα-γέφυρα Lovejoy αλλά επειδή έφεραν επάνω τους τα πρώτα street-art έργα του Πόρτλαντ απέφυγαν αρχικά την κατεδάφιση για να μεταφερθούν αργότερα στην πλατεία αυτή. Το ακόμα ποιο ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι τα έργα αυτά είναι επηρεασμένα κυριως από την ελληνική κουλτούρα και ο δημιουργός τους φέρει το όνομα Tom Στεφόπουλος. 

Φωτισμένη, μία από τις δύο Lovejoy Columns
Ο γνωστός Έλληνας TAKI 183, είναι ο πρώτος που έκανε bombing την υπογραφή του στη Νέα Υόρκη και ανάγκασε το 1971 τους “New York Times” να του αφιερώσουν ένα ολόκληρο άρθρο. Το διάσημο tag (υπογραφή του) δήλωνε απλώς ψευδώνυμό του (από το Dimitrakis) και την 183η οδό στο Washington Heights που έμενε. Αν ο ΤΑΚΙ θεωρείται ο πατέρας του γκράφιτι, ένας άλλος Έλληνας μετανάστης θα μπορούσε να διεκδικήσει την πατρότητα της σύγχρονης street-art. Πρόκειται για την εξίσου ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή ιστορία του Τομ Στεφόπουλου που πρωτοπόρισε κάνοντας streeet-art στα μέσα του 20ου αιώνα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.

Η ιστορία του Αθανάσιου Στέφου που είναι άγνωστη ακόμα στην Ελλάδα, ξεκινάει από ένα μικρό χωριό της ορεινής Φωκίδας με το όνομα Κόκκινος, στο οποίο γεννήθηκε το έτος 1892. (Ήταν θείος του Θύμιου Καραγιάννη,αδελφός της μητέρας του Αλεξάνδρας,στην αρχή βρέθηκε στο Seattle και αργότερα μετακινήθηκε στο Portland).

Όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες την εποχή εκείνη, αποφάσισε να μεταναστεύσει για την Αμερική το 1910, όπου άλλαξε το όνομά του σε Τομ Στεφόπουλος. Το έμφυτο ταλέντο που είχε στη ζωγραφική δεν αρκούσε φαίνεται για να βιοποριστεί από την τέχνη του με αποτέλεσμα να δουλέψει για πολλά χρόνια ως φύλακας στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του βορειοδυτικού Πόρτλαντ για την SP & S RailroadCompany. Εκεί ο Tom ξεκίνησε να δημιουργεί έργα κατά τη διάρκεια των πολλών και ήσυχων ωρών της βάρδιας του. Αρχικά σχεδίαζε με κιμωλία, αλλά μετά από την ενθάρρυνση των περαστικών τα πέρασε από πάνω με μπογιά. Οι τοιχογραφίες κέρδισαν γρήγορα το ενδιαφέρον του Tom, που άρχισε σταδιακά να αποκτά τοπική φήμη και προβολή από τα μέσα ενημέρωσης της περιοχής. Από το 1948 έως το 1952, ο Τομ Στεφόπουλος δημιουργεί μια σειρά από έργα στα υποστυλώματα-βάθρα της γέφυρας Lovejoy, που ήταν κτισμένα μέσα στο σιδηροδρομικό σταθμό που εργαζόταν. 

 Οι τοιχογραφίες του που είναι ένα πάντρεμα ελληνικής μυθολογίας και Αμερικανικής κουλτούρας,  χαρακτηρίζονται από ένα εξαιρετικά καλλιγραφικό στυλ. Ένα από τα πιο γνωστά έργα του, είναι του φιλοσόφου Διογένη, που περπατάει στους δρόμους της Αθήνας με το φανάρι του, αναζητώντας για έναν έντιμο άνθρωπο. Τα τοπία, οι κουκουβάγιες, τα ανθρωπόμορφα δέντρα και οι άλλες ιδιόμορφες τοιχογραφίες (λάδι σε τσιμέντο) του Tom έφτασαν να γίνουν σήμα κατατεθέν της πόλης. Πιστεύεται ότι ο Tom ολοκλήρωσε περίπου μια δωδεκάδα έργων ζωγραφικής κάτω από την γέφυρα του Lovejoy, αλλά δεν υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα για όλα. Πέθανε το 1971.

Ο φιλόσοφος Διογένης περιπλανιέται στο Πόρτλαντ

Λόγω της ανάγκης της πόλης για επέκταση και ανάπτυξη αποφασίστηκε η κατεδάφιση της γέφυρας-ράμπας Lovejoy, αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει το 1997 μια προσπάθεια διάσωσης των βάθρων της. Πρωτοστάτες ήταν μια ομάδα αρχιτεκτόνων εθελοντών με την ονομασία Rigga που αφοσιώθηκαν στο σκοπό αυτό. Μετά από μία εκτεταμένη άσκηση πίεσης προς την γειτονιά και τις αρμόδιες αρχές, η ομάδα κατάφερε να πείσει την πόλη, όχι μόνο να σώσει τις τοιχογραφίες, αλλά ολόκληρα τα βάθρα πάνω στα οποία διασώζονταν ακόμα έργα του Tom, με το επιχείρημα ότι αν τα έργα ζωγραφικής αποκοπούν από τα στοιχεία στα οποία φτιάχτηκαν, ένα μεγάλο μέρος της μαγείας τους θα χαθεί. Τελικώς 10 υποστυλώματα “συσκευάσθηκαν” και παρέμειναν για τα επόμενα 5 χρόνια αποθηκευμένα κάτω από τη Γέφυρα Fremont, μιας και οι κάποιες προσπάθειες που έγιναν για την αξιοποίησή τους υπήρξαν ανεπιτυχείς.

Το χρονικό της προσπάθειας για την διάσωση των υποστυλωμάτων και την αποκατάσταση των έργων καταγράφηκε το 2004, σε ντοκιμαντέρ με τίτλο “Lovejoy“, ενώ τον επόμενο χρόνο, 2 από τα 10 υποστυλώματα της γέφυρας Lovejoy (μαζί με 7 έργα), μεταφέρθηκαν και τοποθετήθηκαν στην πλατεία του Πύργου Ελισάβετ, αποτελώντας πλέον ένα μόνιμο και χαρακτηριστικό στοιχείο του αστικού τοπίου του Πόρτλαντ. Τα διασωθέντα έργα συνδέθηκαν άρρηκτα με την ιστορία της πόλης κερδίζοντας σημαντική αναγνώριση και προβολή. 

 Τα υπόλοιπα έργα αν και αρχίζουν να νικούνται από τη φθορά του χρόνου, συνεχίζουν να ελπίζουν σε μία καλή συντήρηση και φυσικά την ανάδειξή τους:

5 εναπομείναντες πίνακες περιμένουν την διάσωσή τους

Ο Τομ Στεφόπουλος δεν ζωγράφισε μόνο τη γέφυρα, αποτέλεσε και ο ίδιος μία πολιτιστική γέφυρα μεταξύ Ελλάδας – Αμερικής και μεταξύ 

Φωτο 1976, η κατεστραμμένη κοιλάδα

 Ο κάμπος έχει σκαφτεί «συθέμελα» και τα μπάζα μεταφέρονται για να τελειώσει το φράγμα. Σε λίγο τα νερά θα έχουν σκεπάσει την περιοχή και το νερό της λίμνης θα μπει στο αυλάκι για να ξεδιψάσει την Αθήνα. 

Στην φωτο διακρίνεται ο λόφος του Κάστρου, το Στενό στο βάθος δεξιά όπου και η συμβολή του Μόρνου και του Κόκκινου. Σε πρώτο πλάνο οι θέση παλιογκορτσιές .

Ο Πετρος Θέμελης στην ανασκαφή του Καλλίου, ιστορική φωτο.

Πηγή:fb. Χρήστος Μποκόρος ζωγράφος 

 Ο Πέτρος Θέμελης, νεαρός τότε δεξιά με το καπέλο, συζητάει με τον πατέρα μου που είχε πάει να φωτογραφήσει τα ερείπια πριν εγκαταλειφθεί η ανασκαφή στο Κάλλιο της Φωκίδας, 1976-77, το φράγμα ήταν έτοιμο, το νερό του Μόρνου ανέβαινε κάθε μέρα, το νέο χωριό είχε απαλλοτριωθεί, οι κάτοικοι του είχαν ήδη φύγει, ο αρχαιολόγος μόνο έμενε με λίγους εργάτες μέχρι τελευταία στιγμή να σώσει και να καταγράψει ότι προλάβει απ' την αρχαία πόλη πριν πνιγεί στη λίμνη... έχουν μια μυστήρια αγάπη κάποιοι άνθρωποι για τους αρχαίους χώρους, μετέχουν ολόψυχα στη ζωντανή αιωνιότητα, παλεύουν την αθανασία, να στήσουν τόπο, να συγκρατήσουν το υλικό του χρόνου, πονούν για τ΄άψυχα, τις πέτρες και τα χώματα, μίλαγαν και πίσω απ' τα μαύρα τους γυαλιά κυλούσαν δάκρυα, θυμάμαι.

Χ.Μ.

ερείπια μοναστηριού στο βυθό της λίμνης του ΜΌΡΝΟΥ

 

Στο βυθό της λίμνης του Μόρνου.

 Η Αγία Μονή, που σήμερα είναι στο βυθό της λίμνης του Μόρνου, ήταν ακριβώς απέναντι από το αβορόρεμα, δίπλα στις όχθες του Μόρνου σε ένα στένωμα του, στη δεξιά πλευρά  του δημοσίου δρόμου Λιδωρικίου-Ναυπάκτου. Χτισμένη πάνω σε μικρό λόφο που δέσποζε στην περιοχή και είχε θέα σε ένα μεγάλο μέρος του κάμπου.Υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες* που αποδεικνύουν ότι ήταν βυζαντινό μοναστήρι πιθανώς μετόχι της Βαρνάκοβας. Οι λατινικές επιγραφές που υπήρχαν στα ερείπια μαρτυρούν ότι είχε  μετατραπεί σε καθολικό μοναστήρι όταν οι Ενετοί  είχαν καταλάβει την περιοχή.

Ανήκε στο χωριό Κόκκινος (Λούτσοβος) και γιόρταζε στις 23 Αυγούστου, το μεγάλο πανηγύρι που γινόταν συγκέντρωνε πλήθος κόσμου από την γύρω περιοχή.

Η φωτογραφία όπου φαίνονται τα ερείπια είναι του 1972 η άλλη που φαίνεται η εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία είναι του 1960.

* 1198 μ.Χ. κτίστηκε η Αγία Μονή με την επαναχρησιμοποίηση υλικών αρχαίου κτηρίου. Για τα εκεί ερείπια, Ελληνιστικά και Βυζαντινά, κάνει λόγο και ο Woodhouse. Λόφος και μοναστήρι βρίσκονται τώρα στον βυθό της τεχνητής λίμνης του Μόρνου. Ακριβώς απέναντι από την Αγία Μονή, στην αριστερή, ανατολική, όχθη του Μόρνου, στα ΒΑ. του Στενού, είναι χτισμένο με αρχαίο υλικό, πιθανώς πάνω σε αρχαίο ιερό, το προαναφερθέν εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου, τώρα βυθισμένο στην τεχνητή λίμνη. Ευνόητο είναι ότι αυτή η οχυρή θέση θα αποτελούσε προφανώς το δυτικότερο περιφερειακό φρούριο της επικράτειας των Καλλιέων. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του

IΩΑΝΝΗ ΝΕΡΑΝΤΖΗ: 

Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΙΤΩΛΩΝ [ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗ]

Τα Χάνια πνίγονται …

1979: το νερό της λίμνης του Μόρνου  σκεπάζει τα Χάνια του Στενού, ένας όμορφος μικροοικισμός εξαφανίζεται για πάντα…η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του αείμνηστου Νίκου  Πάνου «η νερομάννα της Αθήνας».

Το «θαμμένο» Ξενία στη θέση Στενό του Μόρνου

 

Φωτο από το βιβλίου του Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας.

Οδικός Σταθμός Ξενία Μόρνου με 5 κλίνες. Αρχιτέκτονας: Αικατερίνη Διαλεισμά,Εργολάβος: Δημήτριος Χωραφιάδης, Φορέας υλοποίησης: ΕΟΤ. Πληροφορίες: Β’ Κατηγορία, Δυναμικότητα: 5 κλίνες. Σχεδιάζεται ίδιο με τον οδικό σταθμό Αχελώου. Σήμερα βρίσκεται στον πυθμένα της τεχνητής λίμνης Μόρνου.

Η βρύση του χωριού

 

Μετά την αναβάθμιση της  η καινούργια μορφή της βρύσης μας είναι ένα ποιήμα!

Ας είναι καλά ο Σπύρος!

Καλλίστη: ένα βιβλίο εμπνευσμένο από το δικό μας Κάλλιο - Βελούχι-

 

2010.  Κ. Σ. ΜΠΕΡΤΣΙΑΣ,  Γ.Η. ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ,  ΘΥΜΙΟΣ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Οι νέοι κοινοτάρχες στη Δωρίδα

Καλή θητεία σε όλους τους κοινοτάρχες μας !!

Αμυγδαλιά: Τσέλλου Γεωργία (Γιαννόπουλος)

Γλυφάδα: Τρίγκας Κωνσταντίνος (Καπεντζώνης)

Διακόπι: Ταλάντης Ιωάννης (Γιαννόπουλος)

Ερατεινή: Κατσούλης Θοδωρής (Γιαννόπουλος)

Ευπάλιο: Πετρόπουλος Κωνσταντίνος (Γιαννόπουλος)

Καλλιθέα: Μπάκας Ιωάννης (Γιαννόπουλος)

Καστράκι: Χάρος Ιωάννης (Γιαννόπουλος)

Κλήμα Ευπαλίου: Αναδιώτης Ιωάννης (Γιαννόπουλος)

Λιδωρίκι: Λαγγουράνη Αργυρώ (Γιαννόπουλος)

Μαλάματα: Αποστολάτος Βασίλης (Γιαννόπουλος)

Μαλανδρίνο: Ρήγας Θανάσης (Γιαννόπουλος)

Μαναγούλη: Κόκλας Σπύρος (Γιαννόπουλος)

Μαραθιάς: Τριανταφύλλου Θεοχάρης (Γιαννόπουλος)

Μοναστηράκι: Τσιγάρας Αριστομένης (Γιαννόπουλος)

Πεντάπολη: Μπάκας Ιωάννης (Γιαννόπουλος)

Ποτιδάνεια: Παπαγεωργίου Θανάσης (Καπεντζώνης)

Σεργούλα: Ανδρίτσος Αχιλλέας (Γιαννόπουλος)

Τείχιο: Καραίνδρος Ευάγγελος (Γιαννόπουλος)

Τολοφώνα: Στρούζας Παναγιώτης (Γιαννόπουλος)

Τρίκορφο: Βίτσας Κώστας (Καπεντζώνης)

Φιλοθέη: Θεοδωρόπουλος Βασίλης (Γιαννόπουλος)

Άβορος: Δούκας Γιάννης (Καπεντζώνης)

Αλποχώρι: Μπαρμπούτης Δημήτρης (Καπεντζώνης)

Αρτοτίνα: Χριστοδούλου Γιάννης (Γιαννόπουλος)

Βραΐλα: Γεωργουσόπουλος Θανάσης (Καπεντζώνης)

Δάφνος: Παπανδρέου Παντελής (Γιαννόπουλος)

Διχώρι: Κουτσόπουλος Δημήτρης (Καπεντζώνης)

Δροσάτο: Παπαϊωάννου Παναγιώτης (Γιαννόπουλος)

Δωρικό: Δούκας Νεκτάριος (Γιαννόπουλος)

Ελαία: Πατρινός Γιώργος (Καπεντζώνης)

Ζωριάνος: Ανδρεόπουλος Θανάσης (Γιαννόπουλος)

Κάλλιο: Γεροδήμος Απόστολος (Γιαννόπουλος)

Κάμπος: Παπανδρέου Δημήτρης (Γιαννόπουλος)

Καρούτες:  Μούρτος Γιάννης (Καπεντζώνης)

Κερασιές: Γκάνος Νικηφόρος (Καπεντζώνης)

Κόκκινος: Καραμπέτσος Βασίλης (Καπεντζώνης)

Κονιάκος: Μίχος Γιάννης (Καπεντζώνης)

Κουπάκι: Κοίνης Επαμεινώνδας (Καπεντζώνης)

Κριάτσι: Φλώρος Δημήτρης (Γιαννόπουλος)

Κροκύλειο: Αυγερόπουλος Κώστας  (Καπεντζώνης)

Λευκαδίτι: Λακαφώση Ιφιγένεια (Γιαννόπουλος)

Μακρινή: Αναδιώτης Κώστας (Γιαννόπουλος)

Μηλέα: Γκίκας Χαράλαμπος (Γιαννόπουλος)

Παλαιοξάρι: Ανδρεόπουλος Γιώργος (Γιαννόπουλος)

Πάνορμος: Μάμμαλης Βασίκης (Γιαννόπουλος)

Πενταγιοί: Καραδήμας Δημήτρης (Καπεντζώνης)

Περιβόλι: Καλλιαντέρης Θεμιστοκλής (Γιαννόπουλος)

Περιθιώτισσα: Σταθόπουλος Δημήτρης (Γιαννόπουλος)

Πύργος: Μελίστας Τάσος  (Καπεντζώνης)

Στίλια: Παπανακλής Γιώργος (Γιαννόπουλος)

Συκιά: Βλάχου Ελένη (Καπεντζώνης)

Σώταινα: Φάκος Παναγιώτης (Γιαννόπουλος)

Τριζόνια: Νικολακόπουλος Αλέξανδρος (Γιαννόπουλος)

Τρίστενο: Νικολέτος Φώτης (Γιαννόπουλος)

Υψηλό Χωριό: Θεοχάρης Ευθύμιος (Γιαννόπουλος)

Αξέχαστοι Κοκκινιώτες

 

Μπερτσιάς Γεωργιος και Θύμιος Καραγιάννης 

Αποχαιρετισμός Αναχωρησάντων ( Κωνσταντίνος Γ. Στέφος)

 Αποχαιρετισμός απο την κόρη του Καίτη:

Έφυγε την Παρασκευή  για το "μεγάλο ταξίδι" ο μπαμπάς μου ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΦΟΣ του Γεωργίου. Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 24/10, στις 12:00 στο Νεκροταφείο Νέας Σμύρνης.  Αν κι έφτασε ψηλά (αντιστράτηγος ε.α. ΕΛ.ΑΣ.) δεν ξέχασε ποτέ το χωριό του,  το αγαπημένο του Λούτσοβο, - μικρό Παρισάκι το έλεγε.  Έχασε μικρός τον πατέρα του, έζησε τη σκληρότητα της ορφάνιας και  τη φρίκη του πολέμου, της Κατοχής, της πείνας.  Τυχερός όμως γιατί ήταν μέλος μιας υπέροχης οικογένειας, με μία εκπληκτική μάνα την Αικατερίνη και 3 ακόμη αδέλφια την Βασιλική, τον Χαραλάμπη, τον Θανάση, που ήταν τόσο αγαπημένα και δεμένα μεταξύ τους. Αυτή η οικογένεια είναι φωτεινό παράδειγμα για μένα για το τί μπορεί να κάνει ο άνθρωπος εάν έχει πίστη, αγάπη, ήθος, ικανότητες και διάθεση να αγωνιστεί. Πάλεψε λοιπόν στη ζωή του, τελείωσε- αριστούχος- τις 3 Σχολές της Αστυνομίας Πόλεων κι έφτασε πολύ ψηλά. Από μικρή τον θυμόμουν πάντα Διοικητή σε διάφορα Παραρτήματα Ασφαλείας. Έβλεπα έναν αξιωματικό αξιοπρεπή, νέο, όμορφο, λεβέντη, προστατευτικό και τον καμάρωνα γιατί ήταν ο μπαμπάς μου.  Όσοι τον γνώρισαν λένε ότι πάνω απ' όλα ήταν Άνθρωπος, έντιμος, ηθικός, προστατευτικός, οικογενειάρχης, ζεστός συγγενής χωρίς έπαρση, απλά στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις. Πόσους ανθρώπους βοήθησε, σε πόσους στάθηκε δίπλα..  Εμάς τα παιδιά του μας μεγάλωσε με πολλή αγάπη, φροντίδα και κόπο και μας δίδαξε πολλά και καλά πράγματα. Διέγραψε μια λαμπρή πορεία στην Αστυνομία κι όταν βγήκε στη σύνταξη, είχε και κάποιες επαγγελματικές  προτάσεις, όμως όπως έλεγε "εγώ πλέον αποστρατεύτηκα, κρέμασα τη στολή μου, είμαι μόνο συνταξιούχος". 

Μπαμπά μου, ήσουν πάντα "πατρικός" προς όλους. Τη μαμά, τον Νίκο, εμένα, τα αδέλφια σου, τους συγγενείς, τους φίλους. Για μένα είσαι αναντικατάστατος. Σ ευχαριστώ για όλα.. Να προσέχεις και να με προσέχεις..

ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ...

Μπαμπά μου,  λατρεμένε μου μπαμπά, σε αποχωρίζομαι την Τρίτη 24/10,  στις 12 το μεσημέρι στο Κοιμητήριο Νέας Σμύρνης..

Αποχαιρετισμός αναχωρησάντων ( Νικόλαος (Νικ) Κοράκης)

Ένας ακόμη χωριανός μας έφυγε για το μεγάλο ταξίδι..

Ο Νίκος Κορακης που γενήθηκα στις  10 Ιουνίου 1931.

Με πολλή αγάπη, περιτριγυρισμένος από τη σύζυγό του και τα παιδιά του, ο Νικ Κοράκης πέθανε ειρηνικά στο νοσοκομείο Humber River στις 4:30 μ.μ.στις 10 Οκτωβρίου 2023. Ο Νίκος Κοράκης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος που πάντα έβαζε την οικογένειά του πάνω από όλα. Ήταν ένας στοργικός πατέρας, σύζυγος, παππούς και αγαπημένο μέλος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Νικ ήταν γενναίος, έντιμος και ευγενικός. Ήταν σοβαρός άνθρωπος αλλά είχε πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη του. Ο Νικ γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου 1931 στο μικρό αγροτικό χωριό Κόκκινος. Ήταν γιος του Θεμιστοκλή και της Τασίας (Καραμπέτσας) και ήταν το έβδομο από τα οκτώ παιδιά. Είχε προηγηθεί ο θάνατος από τους γονείς του και όλα τα αδέρφια του, Βασιλική, Παπασπύρος, Πηνελόπη, Σπυριδούλα, Δημήτρη, Γιώργο και Θεόδωρο. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα ρίχτηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Είχε καταστροφικές οικονομικές επιπτώσεις στις οικογένειες, οπότε αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, ο Νικ άφησε την Ελλάδα και μετανάστευσε στον Καναδά. Έφτασε στο Χάλιφαξ το 1950 σε ηλικία 19 ετών. Εργάστηκε πολύ σκληρά σε έναν σιδηρόδρομο στο Γουίνιπεγκ και στη συνέχεια μετακόμισε στο Λονδίνο όπου εργάστηκε στον ξενοδοχειακό κλάδο. 

Ο Νικ υποστήριξε τον αδελφό του Τεντ για να έρθει στον Καναδά το 1955. Το 1957 μετακόμισε στο Τορόντο όπου έφερε πολλά ξαδέρφια από την Ελλάδα. Πάντα βοηθούσε την οικογένειά του που είχε ανάγκη και έδινε τόπο στις δικές τους ελπίδες και όνειρα. Ο Νικ επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου γνώρισε τη Ζωή, και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Παντρεύτηκαν το 1971 και μετά μετακόμισε στο Τορόντο. Ξεκίνησαν μια όμορφη κοινή ζωή και μεγάλωσαν τα δύο τους παιδιά, τον Θέμη και τη Σούλα. Ο Νικ εργάστηκε στο αεροδρόμιο ως διακομιστής για περισσότερα από 20 χρόνια, όπου η υπηρεσία και η αφοσίωσή του τιμήθηκαν με πολλά βραβεία.

Ήταν ένας απλός, τίμιος άνθρωπος και δεν απαιτούσε πολλά περιττά πράγματα στη ζωή. Ήταν έξυπνος, αποταμίευε τα χρήματά του, αγαπούσε την κηπουρική και την κονσερβοποίηση των καρπών του κόπου του και μοιραζόταν με άλλους. Υπήρχαν πολλά απίστευτα ταξίδια στο Μίσιγκαν και στην Ελλάδα για να επισκεφθείτε και να επανασυνδεθείτε με την οικογένεια. Αγαπούσε όλα τα αδέρφια, τις αδερφές, τα ανίψια, τους ανιψιούς, τα ξαδέρφια και τους φίλους του με όλη του την καρδιά. Ο Νικ πάλεψε με το λέμφωμα Non-Hodgkin το 2009, βγήκε δυνατός και το νίκησε. Αργότερα διαγνώστηκε με Αφασία το 2015. Ο Νικ έμεινε από τη σύζυγό του Ζωή (Ζαχαροπούλου), τα δύο παιδιά του Θεμιστοκλή και Χρυσούλα (Scott) και ήταν περήφανος παππούς του Alexander Nicholas Burgess. Ο Αλέξανδρος ήταν το καμάρι και η χαρά του και έλαμπε κάθε φορά που τον έβλεπε. Περιττό να πούμε ότι ο Αλέξανδρος έφευγε πάντα με μια τσέπη από την Παππού. Είμαστε τόσο ευλογημένοι με υπέροχη οικογένεια και φίλους. Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και την υποστήριξη όλων! ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

Αποχαιρετισμός αναχωρησάντων (Κώστας Ανέστος)

  Έφυγε από τη ζωή ο χωριανός μας ο Κώστας Ανέστος, ο δάσκαλος. Ο Κώστας ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος, με πολύ αγάπη για το χωριό μας, ένας από τους πιο αγαπητούς συγχωριανούς μας που η πραότητα του, η καλοσύνη του και η αγάπη του για τους συνανθρώπους του αποτελούσαν τα κυρία προτερήματα του χαρακτήρα του. Διακόνησε με τον καλύτερο τρόπο το λειτούργημα του δασκάλου σε διάφορα δημοτικά σχολεία της πατρίδας μας. Δημιούργησε με την εκλεκτή σύζυγο του, την Θοδώρα, μια ζηλευτή οικογένεια. Αιώνια η μνήμη του θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του.

Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο 21 Οκτωβρίου στο χωριό. Η οικογένεια θα βάλει Πούλμαν το οποίο θα φύγει το Σάββατο το πρωί ώρα 7-7.30 από το Στάδιο. Όποιος επιθυμεί να πάει με το Πούλμαν να επικοινωνήσει με την οικογένεια.

Η οικογένεια της Ασήμω Ανέστου ( 6/6/1950) 

 Μπερτσιάς Αριστείδης έφυγε από πολύ μικρός στην Αμερική, περίπου στις αρχές του 1900, όπου και έμεινε μόνιμα μέχρι τον θάνατο του (1964). Ήταν αδελφός του Κώστα Μπερτσιά και της Ρήνας Κρανια- Μπερτσιά.

Το νεκροταφείο του χωριού από ψηλά

 

Ξεθωριασμένες αναμνήσεις …

 

Γεώργιος, Κωνσταντίνος και Μαρία Μπερτσιά 

 

Εθελοντική εργασία από τον Λευτέρη!

Πρόταση για την " πολιτιστική προστασία και ανάδειξη της περιοχής γύρω από τον Ταμιευτήρα του Μόρνου".

 Πρόταση, από Αφροδίτη Παπαθανάση,

για   την " πολιτιστική προστασία και ανάδειξη της περιοχής γύρω από τον Ταμιευτήρα του Μόρνου". 

Στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Φωκίδας συμβάλλει και ο Ταμιευτήρας Μόρνου.

Η κατασκευή του επηρέασε την οικονομία της περιοχής γύρω από τον Ταμιευτήρα, αλλά και τις ζωές των κατοίκων.

Αποτελεί χρέος μας προς την πολιτισμική παρακαταθήκη της Δωρίδας και προς τις επόμενες γενεές, να μην αφήσουμε την ιστορία της περιοχής γύρω από τον Ταμιευτήρα να "ξεχαστεί".

Με πόρους του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, θα μπορούσε με συνέργιες με τα συναρμόδια Υπουργεία, να σχεδιαστούν δράσεις και προγράμματα χρηματοδότησης, για τα ακόλουθα θέματα που αφορούν την πολιτιστική προστασία και ανάδειξη της περιοχής γύρω από τον Ταμιευτήρα:

1. Συνεργασία με το Υπ. Πολιτισμού, όπου η Περιφέρεια θα μπορεί να εγγυηθεί δέσμευση πόρων για την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου του Καλλίου και αρχαίου Φύσκου, καθώς το Υπουργείο θα προχωρά με τις μελέτες τοπογράφησης και αποτύπωσης και αποκατάστασης των μνημείων.

2. Συνεργασία με  το Δήμο Δωρίδας και την ΕΦΑ Φωκίδας, ώστε να είναι δυνατή η δημιουργία έκθεσης  εποπτικού υλικού, με δυνατότητα χρηματοδότησης του έργου από την Περιφέρεια, στην οποία παρουσιάζεται  η ιστορία του τόπου από τους αρχαίους έως τους βυζαντινούς χρόνους, με πρώτη επιλογή το δημοτικό σχολείο Δ.Κ. Μαλανδρίνου, με αναφορά στον αρχαίο Φύσκο.

3. Συνεργασία με Δήμο Δωρίδας και ΕΦΑ Φωκίδας για τις προδιαγραφές πρόσκλησης ΕΣΠΑ της ΣΤΕΡΕΑΣ  που να αφορά έργο για το ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΙΔΩΡΙΚΙΟΥ και τη δαπάνη για την ΜΟΥΣΕΙΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ που απαιτείται. Αναλυτικά : άμεσα χρειάζεται επικαιροποίηση των οικονομοτεχνικών μελετών και  εκτέλεση των εργασιών που απαιτούνται για την ολοκλήρωση της επισκευής του κτηρίου του ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΛΙΔΩΡΙΚΙΟΥ, ενώ μετά το πέρας των εργασιών αυτών, θα πρέπει να ακολουθήσει και η μουσειολογική μελέτη.

4. Συνεργασία με το Υπ. Πολιτισμού, το Δήμο Δωρίδας και την ΕΥΔΑΠ ΠΑΓΙΩΝ για την δημιουργία μόνιμης έκθεσης οπτικοακουστικού υλικού, που θα αφηγείται την ιστορία της περιοχής, τις αλλαγές,  το Κάλλιο, τα μνημεία και τις υποδομές που χάθηκαν με την κατασκευή του φράγματος του Μόρνου. 

Να σημειώσουμε επίσης ότι στον απολογισμό της Εταιρικής Ευθύνης της ΕΥΔΑΠ ΑΕ δεν υπάρχει μια λέξη και μια δράση για την περιοχή του Ταμιευτήρα, ενώ μια εξαιρετική πρωτοβουλία, έκθεση για τα 90 χρόνια κατασκευής του φράγματος στον Μαραθώνα https://www.cnn.gr/focus/story/197145/90-xronia-fragma-marathona-gia-proti-fora-to-arxeio-tis-eydap-se-mia-monadiki-ekthesi

5. Ανακήρυξη του Καλλίου σε νεώτερο μνημείο και κατασκευή στην άκρη της λίμνης ξύλινης εξέδρας με σκοπό εκδηλώσεις στην περιοχή.

Αφροδίτη Παπαθανάση