Η ζωή και η σταδιοδρομία ενός από τους πιο εμβληματικούς
διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος.
Σε μια μικρή όαση στην Φιλοθέη, στην Πλατεία Δροσοπούλου βρίσκεται η προτομή του σπουδαίου τραπεζικού και οικονομολόγου Ιωάννη Α. Δροσόπουλου ( 1870- 1939). Σταδιοδρόμησε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, στην οποία διορίστηκε το 1888 στο υποκατάστημα της Λαμίας με τον κατώτερο υπαλληλικό βαθμό. Υπηρέτησε διαδοχικά σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχικής κλίμακας και αναδείχτηκε υποδιοικητής (1914), συνδιοικητής (1918) και διοικητήςτο 1928. Διετέλεσε υπουργός Επισιτισμού (1916) και για μικρό διάστημα Οικονομικών (1926) και διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Το φαινόμενο Δροσόπουλος, όπως ανέφερε σε εκτενή άρθρο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ το 2000 ο Γιώργος Μίρκος επίτιμος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας «δεν περιγράφεται εύκολα. Φτωχός και άσημος, αλλά γεμάτος θέληση, ξεκίνησε από την αφάνεια του ελληνικού χωριού, πέρασε ολόκληρη την υπαλληλική τραπεζική ιεραρχία χωρίς να «υπαλληλοποιηθεί» και στο τέρμα της, στο τέρμα της δραστηριότητας των πολλών, αυτός απογειώθηκε σε στόχους για τους οποίους ήταν γεννημένος».
Ο Ι. Δροσόπουλος, όπως αναφέρει έζησε και έδρασε στην πρώτη περίοδο του αστικού μετασχηματισμού της οικονομίας μας – ταυτόχρονα και περίοδο μεγάλων πολιτικών αναταραχών στη χώρα μας – υπήρξε ο υπεύθυνος κεντρικός τραπεζίτης της Ελλάδας στην πρώτη περίοδο της – προσπάθειας – εκβιομηχάνισής της και τέλος υπήρξε ο τελευταίος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας του Γ. Σταύρου.
Μεταφέρουμε μερικά σημεία από την περιγραφή του Γ. Μίρκου για τον Ιωάννη Δροσόπουλος. Γεννήθηκε (1870) από Ρουμελιώτες γονείς, σ’ ένα φτωχόσπιτο πάνω στα τότε σύνορα της χώρας (στο μικρό χωριό Σούρπη της τότε Φθιώτιδας που ήταν τοποθετημένος ο πατέρας του ως τελωνειακός υπάλληλος στον εκεί συνοριακό σταθμό). Οι ανάγκες της ζωής που εβάρυναν την με περιορισμένα μέσα οικογένειά του, οδήγησαν τον τελευταίο σε ηλικία 18 ετών στα γκισέ του υποκ/τος της Εθνικής Τράπεζας της Λαμίας με μηνιαίο μισθό 90 δρχ.
Άρχισε την τραπεζική καριέρα του με μια βασική για την εποχή του μόρφωση(δημοτικό στο χωριό, γυμνάσιο κυρίως στην επαρχία, Νομική παράλληλα με τη δουλειά του και γαλλικά μόνος του) με πολλά, πάρα πολλά φυσικά προσόντα και με σχετική… τύχη! Με υπερβολική θέληση και ισχυρή κρίση και εργατικότηταάρχισε γρήγορα να διεισδύει στα μυστικά της τραπεζικής τέχνης. Σε λίγο ξεχώρισε μέσα στους συναδέλφους του σαν ένας υπάλληλος με «μέλλον». Ύστερα από έξι χρόνια (1894) όταν μετατέθηκε στο υποκατάστημα της Τρίπολης η τύχη τού έδωσε την ευκαιρία να αποτινάξει… τα δεσμά της «ταπεινής καταγωγής του» και να εισέλθει «άνευ όρων» στον κύκλο της «άρχουσας τάξης». Ο γάμος του (1897) με την Ερασμία Γεωργιάδη, κόρη άριστης και παλαιάς τριπολιτσιώτικης οικογένειας, διέρρηξε τους κοινωνικούς φραγμούς και ελευθέρωσε τη δίοδο για υψηλότερους στόχους.
Μέσα σε 40 χρόνια διέτρεξε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας, για να γίνει στα 48του συνδιοικητής και στα 58 του διοικητής. Μέχρι το 1939 υπήρξε ο υπ’ αριθμόν ένα τραπεζίτης της χώρας, απέθανε δε (1939) όταν οι συνθήκες δημιούργησαν «κατάσταση αποχώρησής» του από την Εθνική με πρόσχημα την ανάληψη της Διοίκησης της Τράπεζας της Ελλάδος.
Είναι πράγματι εντυπωσιακή και συγκινητική αυτή η πλευρά, η ανθρώπινη, του ανδρός Ιω. Δροσόπουλου. Δεν είναι εύκολος αυτός ο φρενήρης δρόμος (και μάλιστα την εποχή εκείνη) από την αφετηρία του φτωχόσπιτου της Σούρπης στο τέρμα της καρέκλας του πρώτου τραπεζίτη της χώρας! Υπήρξε ο τελευταίος τραπεζίτης της μεγάλης γενιάς των διοικητών της Εθνικής που η μοίρα του ήταν να οδηγήσει την Εθνική Τράπεζα από το τέλος της «ηρωικής» περιόδου της στον πρώτο βηματισμότης για μια νέα τραπεζική αναγέννηση. Αυτός ο ρόλος, αυτή η δραστηριότητα που εκφράζεται με ψυχρά δεδομένα, δίνει τις διαστάσεις της αξίας του τραπεζίτη Δροσόπουλου και το μέτρο της επιτυχίας του στην προσπάθεια ανάπτυξης της χώρας […] Ο Ιω. Δροσόπουλος προέβαλε την ιδιότητα του «τεχνοκράτη» που υπηρετούσε την Τράπεζα και μέσω αυτής την Πατρίδα όλων των πολιτικών παρατάξεων. Τότε ήταν που ο Ιω. Δροσόπουλος υπουργοποιήθηκε (1917) για λίγο διάστημα για να αναλάβει έναν δύσκολο τομέα, τον τομέα του επισιτισμού της χώρας στην περίοδο του αποκλεισμού της από τους Συμμάχους. Αλλά και αργότερα (1926) σε μια ανώμαλη περίοδο(Κυβέρνηση Κονδύλη) έγινε για ένα 3μηνο υπουργός Οικονομικών. Οι υπουργοποιήσεις του είχαν πάντοτε τη μορφή υπηρεσιακής, εθνικής ανάγκης».
Η ιδέα της δημιουργίας της Κεφαλαιαγοράς
Ο Ιω. Δροσόπουλος από το 1928 ως διοικητής της Εθνικής πρώτος συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας κεφαλαιαγοράς. Με τον αγγλικό οίκο του Hambrosεδημιούργησε (με αγγλικά κεφάλαια και συμμετοχή της Εθνικής) την Hellenic Corporation Ltd, έναν νέο οργανισμό συγκρότησης και ενίσχυσης της κεφαλαιαγοράς. Τον ρόλο της βιομηχανικής πίστης και την ανάγκη δημιουργίας ισχυρών επιτελείων και ικανών μηχανισμών εξυπηρετήσεών της διείδε ταχέως και με επαναστατικό για τις τότε τραπεζικές συνήθειες τρόπο έθεσε τις βάσεις μιας νέας οργάνωσης. Πρωτοετής της Νομικής, ενώ ήδη εργαζόταν στην Εθνική της Λαμίας Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Ενώ μέσα στη δεκαετία 1930-40 η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε κατά 80%, οι βιομηχανικές χορηγήσεις της Εθνικής αυξήθηκαν κατά 336% του συνόλου των δανείων του 1928 και τελικά ανήλθαν στο 62% των συνολικών δανείων του 1940. Η κεφαλαιαγορά και η βιομηχανική πίστη δεν ανέκοψαν τις προσπάθειές του και προς τους παλιούς τομείς δραστηριότητας της Τράπεζας. Η γενικότερη προσπάθεια της χώρας για ανάπτυξη της οικονομίας της βοηθήθηκε αποφασιστικά από την τραπεζική πολιτική του Ιω. Δροσοπούλου. Η νέα Εθνική με τεράστια κεφάλαια και κύρος, απαλλαγμένη από τον ρόλο του χρηματοδότη του κράτους, και τις μακροχρόνιες χρηματοδοτήσεις του αγροτικού και του κτηματικού τομέα, επιδόθηκε σε μια μεγάλη προσπάθεια και έγινε τελικά ο μοναδικός ρυθμιστής της αναπτυσσόμενης ελληνικής χρηματαγοράς και κεφαλαιαγοράς. Έτσι η Εθνική με διοικητή τον Ιω. Δροσόπουλο ήλεγχε το 1939 το πλείστον της ελληνικής χρηματαγοράς (στις καταθέσεις το 74% του συνόλου και στις χορηγήσεις το 70% του συνόλου).
Πηγή:bussiness voice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου