Σπυρίδων Θ Κοράκης γεννήθηκε το 1917και πέθανε το 2011 . Από το 1941 μέχρι το 1945 ήταν ιερέας στο χωριό μας κατόπιν μετατέθηκε το Λιδωρίκι και μετά ήλθε στην Αθήνα οπου ιερουργούσε στη Παναγίτσα στην Λ Βουλιαγμενης . Διετέλεσε πολλά χρόνια πρόεδρος του ιερατικού συνδέσμου Ελλήνων κληρικών .

Δημήτριος Μετάνιας ( ιερέας του χωριού για πάρα  πολλά χρόνια ) γεννήθηκε το 1926 και πέθανε το 2012 .

 

Ανακοίνωση του Συνδέσμου Λιδωρικιωτών Δωρίδος  “Η Γκιώνα”



Την Κυριακή, 2 Απρίλη 2017, στο χωριό μας το Λιδωρίκι, έγινε το γύρισμα του πασχαλινού επεισοδίου της εκπομπής «από τόπο σε τόπο», με το Χρήστο Μυλωνά, κατόπιν ενεργειών του Δήμου Δωρίδας, που θα προβληθεί ανήμερα το Πάσχα από το Κανάλι της Βουλής.
Σκοπός, όπως όλοι πιστεύουμε, είναι η προβολή του χωριού μας, η ιστορικότητά του, η φυσική ομορφιά του, τα Πασχαλινά ήθη και τα έθιμα μας, ελπίζοντας ότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες για την ανάδειξη του Λιδωρικίου θα συνεχίσουν να παίρνονται από τον Δήμαρχο και τους συνεργάτες του.
Ο Σύλλογός μας, μετά από ενημέρωση των αρμοδίων φορέων του Δήμου Δωρίδας, ήρθε σε επαφή με τα μέλη του και τους φίλους τους, και έτσι φρόντισε να υπάρχουν (3) λεωφορεία για την μεταφορά όλων στο Λιδωρίκι. Μας ζητήθηκε και με μεγάλη χαρά τους δεχθήκαμε να συνταξιδεύσουν μαζί μας τα μέλη του χορευτικού τμήματος της Δωρικής Αδελφότητας, με επικεφαλής τον Αντιπρόεδρο κ. Μιχάλη Δρίτσα και τον Έφορο Δημοσίων Σχέσεων κ. Δημήτρη Μπέσκο, καθώς και τα μέλη του χορευτικού τμήματος του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Κονιάκου.
Το Λιδωρίκι, για τους περισσότερους που ζούμε στην Αθήνα, είναι οι ρίζες μας, εδώ πήραμε την πρώτη ανάσα, ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια, μέχρι που τελειώσαμε το σχολείο και φύγαμε στην Αθήνα, όπου δυστυχώς μας κράτησε μόνιμα. Δεν παύει όμως να είναι ο τόπος που μας τραβάει και να βρισκόμαστε όλα αυτά τα χρόνια εδώ, άλλοι πιο συχνά, άλλοι πιο αραιά.
Το Λιδωρίκι, ήταν και θα είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Δωρίδας και σήμερα του ομώνυμου Δήμου. Ήταν και είναι ένα κεφαλοχώρι, με μεγάλη άνθηση, όπου λειτουργούσαν όλες οι Δημόσιες Υπηρεσίες, με πολλά εμπορικά καταστήματα, που το καθένα προμήθευε τα δικά του χωριά. Λόγω όμως της αστυφιλίας, σε συνδυασμό με την κατασκευή της τεχνητής λίμνης του Μόρνου, έργο που ήταν καλό για την Αθήνα, ήταν όμως απομόνωση για την περιοχή μας, το χωριό μας άρχισε να μαραζώνει συνεχώς.
Παρ’ όλα αυτά, οι νέοι μας άρχισαν να δραστηριοποιούνται, για να δώσουν ζωή στο χωριό, με τη δημιουργία κτηνοτροφικών και τυροκομικών μονάδων, καθώς και ξενώνων, για να μπορέσει να έλθει κάποιος να επισκεφτεί τον τόπο μας, να δει την τόση ομορφιά που έχουμε.
Η εκδήλωση αυτή θύμισε σε όλους μας τα πασχαλινά ήθη και έθιμα του χωριού μας. Το πρώτο πράγμα που ξεκινούσαν οι γυναίκες ήταν το άσπρισμα των τοίχων (μαντρών). Τη μεγάλη Πέμπτη γινόταν το βάψιμο των αυγών, που μάζευαν για μέρες απ’ τα κοτέτσια τους. Ζύμωναν τα ψωμιά, τις λαμπροκουλούρες που ήταν και δώρα για τα βαφτιστήρια.
Ετοίμαζαν τη σούβλα με την οποία θα σούβλιζαν τα αρνιά τους, που συνήθως ήταν ξύλινη. Το Μεγάλο Σάββατο σφάζονταν τα αρνιά, τα μανάρια τους, τα σούβλιζαν, τα αλατοπιπερώναν, τα έραβαν, κόλλαγαν τις μπόλιες απ’ έξω, για να ψηθούν καλύτερα και να μην αρπάξουν απ’ τη φωτιά και δεν ψηθούν καλά και έτσι ήταν έτοιμα ανήμερα. Πλένονταν τα έντερα και τα εντόσθια και άρχιζαν το μαγείρεμα της μαγειρίτσας για το βράδυ της Ανάστασης.
Ετοίμαζαν τις σούβλες με τα κοκορέτσια. Έφτιαχναν τις γαρδούμπες, καθαρά ρουμελιώτικος μεζές, δηλαδή έκοβαν τα εντόσθια σε μακρόστενα κομμάτια, τα αλατοπιπέρωναν, τα έπιαναν στη χούφτα τους σε μάτσο από ένα κομμάτι απ’ όλα, πρόσθεταν μπόλικα μυρωδικά (άνηθο, μάραθο, σέσκουλο, μαγγίπες), τα τύλιγαν με τα έντερα και τα έψηναν στο φούρνο.
Από πολύ νωρίς το πρωί, ανήμερα το Πάσχα, άναβαν οι θράκες και όλες οι αυλές έβγαζαν καπνούς. Και μετά σ’ έπιανε η μυρουδιά της τσίκνας από το λιώσιμο της μπόλιας που κάλυπτε τα αρνιά που ψήνονταν. Εννοείται βέβαια ότι το γύρισμα της σούβλας γινόταν με το χέρι και οπότε όλοι μικροί – μεγάλοι είχαν δουλειά. Από κανένα πασχαλινό τραπέζι επίσης δεν έλλειπε η ξύλινη βιδούρα με το γιαούρτι που όλοι οι τσοπαναραίοι έπηζαν και φυσικά όλα αυτά συνοδεύονταν από το κρασάκι τους.
Για όλα αυτά που ζήσαμε την ημέρα αυτή στο Λιδωρίκι, θέλουμε να ευχαριστήσουμε κατ’ αρχάς τους συγχωριανούς μας και όλους τους επισκέπτες μας, που μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Θέλουμε να συγχαρούμε τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Λιδωρικίου, που ακούραστα όλες αυτές τις μέρες βοήθησαν να γίνει όσο το δυνατό καλύτερα η εκδήλωση αυτή.
Θέλουμε να συγχαρούμε όλες τις γυναίκες του Λιδωρικίου για την αγόγγυστη συμμετοχή τους με το να φτιάξουν όλων των ειδών τις πίτες για να προσφερθούν την ημέρα αυτή.
Θέλουμε να συγχαρούμε όλους τους επαγγελματίες και κτηνοτρόφους του χωριού μας για την προσφορά τους σε αρνιά, κοκορέτσια, τυριά, γιαούρτια, κουλούρια, κλπ.
Θέλουμε να δώσουμε πολλά, μα πολλά συγχαρητήρια στα χορευτικά τμήματα του Πολιτιστικού Συλλόγου Λιδωρικίου, που απ’ ότι μάθαμε απαριθμούν περί τα 115 μέλη, και ιδιαίτερα στη δασκάλα τους κ. Στεφανία Πλάκα - Φωτοπούλου.
Θέλουμε να συγχαρούμε τα χορευτικά τμήματα επίσης της Δωρικής Αδελφότητας, της Αδελφότητας Κονιάκου, του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Κονιάκου και του Πολιτιστικού Συλλόγου Γλύφας, για τη συμμετοχή τους.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Χρήστο Μυλωνά και το επιτελείο του, για το γύρισμα του πασχαλινού επεισοδίου στο Λιδωρίκι, που θα προβάλει το χωριό μας ανήμερα το Πάσχα σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο.
Θέλουμε όμως, εν κατακλείδι, να τονίσουμε και να ξέρουν όλοι όσοι μας παρακολουθούν, ότι ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λιδωρικίου και ο Σύνδεσμος Λιδωρικιωτών Δωρίδος Η Γκιώνα, έχουν άριστη συνεργασία και μαζί κάνουμε ό,τι καλύτερο για το χωριό μας.
Σας ευχαριστούμε όλους και όλες. Να είστε πάντα κοντά μας.












Αναρτήθηκε από "DORIDA news" '

9.4.17

Μαρία Πενταγιώτισσα: Η άγνωστη ιστορία

 της γυναίκας που στα πόδια της σφάζονταν παλικάρια (photos)

8 Απριλίου 2017

Μια πανέμορφη κοπέλα από τη Φωκίδα, που έζησε τον 19ο αιώνα και έμεινε γνωστή 
στην ιστορία ως Μαρία Πενταγιώτισσα, είναι το πρόσωπο που θα μας απασχολήσει 
στο σημερινό άρθρο. Θα αναφέρουμε άγνωστα, καινούργια στοιχεία για την πολυτάραχη
 ζωή της και την "παρουσία" της σε πολλά μυθιστορήματα, δημοτικά (και όχι μόνο) τραγούδια, θεατρικά έργα, ταινίες κλπ.

Πολλές και πολλοί, ίσως νομίζουν ότι η Μαρία η Πενταγιώτισσα δεν ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Πρόκειται για εσφαλμένη εντύπωση. Εκείνο που δεν έχει ξεκαθαρίσει είναι κάποιες
 πτυχές της ζωής της. Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές, αλληλοσυγκρουόμενες
 σε πολλά σημεία. Θα τις αναφέρουμε εδώ όλες για να έχουν πλήρη εικόνα οι αναγνώστες

Η εκπάγλου καλλονής Ρουμελιώτισσα

Η Μαρία γεννήθηκε στους Πενταγιούς (από το Πέντε Άγιοι κατά τον Δ. Γεωργακά) Δωρίδος στη Φωκίδα, το 1821. 

Το χωριό Πενταγιοί

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Αποκλειστικό: Αποχωρεί ο Μάριος από το Survivor! Ποιον παίκτη στέλνουν οι Διάσημοι στους Μαχητές;

Ο πατέρας της, ήταν γραμμματοδιδάσκαλος, όπως και ο αδερφός της Θανάσης (δάσκαλοι δηλαδή των πρώτων, των βασικών γραμμάτων). Ήταν πολύ όμορφη και μάλιστα έμπαινε στην εκκλησία χωρίς μαντίλι (όχι μαντίλα, μην παρεξηγηθούμε…) στο κεφάλι, κάτι τολμηρό και… εκσυγχρονιστικό για την εποχή της. Οι συγχωριανές της ψιθύριζαν "ήρθε η πριμαντόνα''.

Λέγεται μάλιστα, ότι ακόμα και η βασίλισσα Αμαλία έμεινε έκθαμβη από την ομορφιά της, όταν η Μαρία έσυρε τον χορό στη Λιβαδειά το 1845, προς τιμήν της. Το σίγουρο είναι, ότι πολλοί άντρες την ερωτεύτηκαν. Αλλού αναφέρεται ότι είχε πολλούς εραστές, ενώ ο Δημήτρης Χρ. Χαλατσάς στα ''Ληστρικά Τραγούδια" εκδ. 2003, βιβλιοπωλείο της Εστίας, δεν γράφει κάτι τέτοιο. Ο Χαλατσάς αναφέρει ότι το επώνυμό της ήταν Αθανασοπούλου και το Δασκαλοπούλου που γράφουν οι άλλοι, οφείλεται στο επάγγελμα του πατέρα και του αδερφού της. Το ''Μαρή Δασκαλοπούλα'' που υπάρχει σε πολλές εκδοχές του τραγουδιού '«Μαρία Πενταγιώτισσα» (''Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά") και χρονολογείται γύρω στα 1848, παρερμηνεύθηκε από μεταγενέστερους συγγραφείς και θεωρήθηκε ως επώνυμό της.

Ο έρωτάς της με τον Τουρκάκη

Ένας από όσους την ερωτεύτηκαν, ήταν ο συγχωριανός της Γιώργος Παπαγεωργίου ή Τουρκάκης. Και πάλι οι περισσότεροι θεωρούν το Τουρκάκης επώνυμο, ενώ ο Δ. Χαλατσάς στηριζόμενος σε μαρτυρία του δικηγόρου Θεμιστοκλή Παπαγεωργίου, δισέγγονου του Γ. Παπαγεωργίου-Τουρκάκη, το θεωρεί απλώς παρατσούκλι. Τον Γιώργο που ήταν νέος και ωραίος τον ερωτεύτηκε και η Μαρία. Στον έρωτά τους, αντιτάχθηκε σφοδρά ο αδελφός της Μαρίας Θανάσης. 

Μετά από μια έντονη λογομαχία στη θέση "Πλαγιά της Γεραβίνας'' έξω από τους Πενταγιούς, ο Γιώργος σκότωσε τον αδελφό της Μαρίας και τον έριξε σε ένα κάρκανο (φυσικό πηγάδι σε βράχους), με βάθος πάνω από 40 μέτρα και σκέπασε το στόμιο με πέτρες. Η έντονη δυσοσμία που αναδυόταν από το πηγάδι, οδήγησε τους συγχωριανούς της Μαρίας εκεί. Ένας τολμηρός κάτοικος των Πενταγιών, ο Κοντολούκας κατέβηκε δεμένος στον πυθμένα του κάρκανου και ανέβασε απ' αυτό το άψυχο σώμα του Θανάση.

Ο Γιώργος συνελήφθη όπως και η Μαρία, που θεωρήθηκε συνεργός του. Στη συνέχεια δικάστηκαν από το Κακουργιοδικείο Μεσολογγίου. Ο μεν Γιώργος, καταδικάστηκε σε βαριά ποινή και οδηγήθηκε στις φυλακές της Πάτρας ενώ η Μαρία, σε ποινή δύο χρόνων την οποία εξέτισε στις φυλακές της Άμφισσας.

Και γι' αυτό το ζήτημα υπάρχει διχογνωμία. Στη Βικιπαίδεια διαβάζουμε ότι η Μαρία αθωώθηκε, χάρη στην πίεση που άσκησε ο γιος ενός από τους ενόρκους, ο οποίος υπήρξε εραστής της ή λόγω της παρέμβασης δύο χωροφυλάκων, παλιών… αγαπητικών της. Η Εγκυκλοπαίδεια "ΠΑΠΥΡΟΣ – ΛΑΡΟΥΣ – ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ", έκδοση 2007, στηριζόμενη στα έργα των Α. Κυριακού και Γ. Τσουκαλά "Μαρία Πενταγιώτισσα", αναφέρει ότι ο Γιώργος (Τουρκάκης όπως τον αποκαλεί), ήταν σύζυγος μιας ξαδέλφης της Μαρίας και πατέρας ενός παιδιού.

Δραπέτευσε από τις φυλακές Λαμίας όπου είχαν κλειστεί οι δύο τους προσωρινά, χάρη σε "άνομες ενέργειες" της Μαρίας και σκότωσε τη γυναίκα και το παιδί του, ώστε να μπορέσει να παντρευτεί μελλοντικά την αγαπημένη του.

Ο Δ. Χαλατσάς, αναφέρει την εκδοχή που γράψαμε στην αρχή και προσθέτει ότι ίσως η Μαρία δημιούργησε σχέση και μέσα στη φυλακή, με κάποιον από τους χωροφύλακες φρουρούς της. Όσο για την μικρή ποινή που της επιβλήθηκε γράφει ότι ο πρόεδρος των ενόρκων, διαπρεπής Μεσολογγίτης γιατρός, είπε χαρακτηριστικό: "Δεν άντεχα όπως την έβλεπα την καρα…άρα", ήταν τόσο όμορφη!".

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Αποκλειστικό: Οι "Μαχητές" ξαναχάνουν την ασυλία και προτεινόμενοι είναι οι...!

Μετά την αποφυλάκισή της (εδώ όλες οι πηγές συμφωνούν), παντρεύτηκε τον χήρο αγρότη Αρμάου, από το γειτονικό στους Πενταγιούς χωριό Παλαιοκάτουνο (σήμερα Κροκύλιο).

Ανέθρεψε τα 4 παιδιά του, ωστόσο η ίδια δεν απόκτησε παιδιά. Πέθανε το 1885.

(Παρά)Λογοτεχνία – Θεατρικά έργα και ταινίες για τη Μαρία την Πενταγιώτισσα

Η ιστορία της Μαρίας της Πενταγιώτισσας έγινε γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Άρχισε έτσι να "κινείται" στα όρια του θρύλου. Ο Κωστής Παλαμάς στην ποιητική συλλογή "Τα Μάτια της Ψυχής μου" (1890) της αφιέρωσε πολύστιχο ποίημα όπου ύμνησε την ομορφιά της. Για τη Μαρία, έγραψαν ο Π. Νιρβάνας, ο Δ. Καμπούρογλου (κυρίως για τα τελευταία χρόνια της ζωής της, μερικά από τα οποία μάλιστα, κατά μία εκδοχή, πέρασε σε μοναστήρι) και ο Α. Καρκαβίτσας (περιοδικό "Εστία", τόμος ΚΗ', σελ. 97-100, 1889). Ο μεγάλος όμως πεζογράφος μας γράφει αρκετές ανακρίβειες στο σχετικό κείμενο.

Εκτός από δημοτικό τραγούδι που γνώρισε δεκάδες ερμηνείες και παραλλαγές, η Μαρία η Πενταγιώτισσα έγινε ακόμα ρομαντικό μυθιστόρημα, θεατρικό έργο, παράσταση του θεάτρου σκιών, μυθιστόρημα σε συνέχειες που δημοσιεύθηκε σε εφημερίδες, αλλά κυρίως ληστρικό μυθιστόρημα!

Έτσι σε μια σειρά μυθιστορημάτων του Α. Κυριακού (από το 1905 ως το 1923) εμφανίζεται ως λησταρχίνα, κάτι τελείως ανακριβές, καθώς η Πενταγιώτισσα ποτέ δεν είχε καμία σχέση με καμία ληστεία.

Το 1927-1928, επισκέφθηκε τους Πενταγιούς ο Αχιλλέας Μαδράς για να συγκεντρώσει υλικό για κινηματογραφική ταινία, με θέμα τη ζωή της Μαρίας. Βρήκε όμως κλειστά στόματα. Η ταινία παρ' όλα αυτά, γυρίστηκε και προβλήθηκε το 1929. Τίτλος της, φυσικά, "Μαρία Πενταγιώτισσα". Κι εδώ η υπόθεση ξεφεύγει από την πραγματικότητα, καθώς η Μαρία εγκαταλείπει το χωριό της και ακολουθεί τον αγαπημένο της, ένα γενναίο λήσταρχο, στα βουνά. Αν και δέχτηκε κακές κριτικές, χαρακτηρίστηκε ως "εθνική μας ταινία" από το κοινό και πολλά έντυπα της εποχής. Στην ταινία, πρωταγωνιστούσαν: Φρίντα Πουπελίνα (με το ψευδώνυμο Νένα Μάη), Αιμίλιος Βεάκης, Αχιλλέας Μαδράς (ο… νονός του σαρδάμ για όσους δεν το γνωρίζουν) κ.ά.

Το κράτος ενίσχυσε τον Μαδρά με στρατιώτες και πολεμικό υλικό για τις ανάγκες της ταινίας. Το φιλμ έγινε ομιλόν το 1939 στο Χόλιγουντ και προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα.

Το 1957, προβλήθηκε η ταινία "Μαρία Πενταγιώτισσα" σε σενάριο και σκηνοθεσία Κώστα Ανδρίτσου. Πρωταγωνιστούσαν σ' αυτή οι: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Ανδρέας Μπάρκουλης, Στέφανος Στρατηγός, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Θόδωρος Μορίδης, Κώστας Χατζηχρήστος, Θανάσης Βέγγος κ.ά. 

Η ταινία έκοψε 31.254 εισιτήρια και εκτόξευσε τη δημοτικότητα της Αλίκης Βουγιουκλάκη στα ύψη. 

Υπάρχει και ταινία του 1967, με τίτλο "Η Κόρη της Πενταγιώτισσας" σε σενάριο Νέστορα Μάτσα και σκηνοθεσία Αντώνη Τέμπου. Σ' αυτήν πρωταγωνιστούν: Γιώτα Σοϊμίρη, Χάρης Παναγιώτου, Θόδωρος Μορίδης, Στέφανος Στρατηγός, Σωτήρης Μουστάκας κ.ά. Η ταινία έκοψε 55.483 εισιτήρια.

Τέλος, σύμφωνα με το βιβλίο του Δ. Χαλατσά "Ληστρικά Τραγούδια", η δικογραφία του Κακουργιοδικείου Μεσολογγίου για την υπόθεση της Μαρίας της Πενταγιώτισσας και του "Τουρκάκη" υπήρχε στο Εφετείο Πατρών ως το 1957. Από τότε… αγνοείται η τύχη της!

Ανάμεσα στα δεκάδες δημοτικά τραγούδια για τη Μαρία, υπάρχει κι ένα λαϊκό, του 1969, ερμηνευμένο από τον Γιώργο Ταλιούρη ("Στολίδι Είσαι Μόνη σου", "Εσύ Είσαι Αριστοκράτισσα" κ.ά.). Επιλέξαμε αυτό, ως κάτι διαφορετικό για το τέλος αυτού του διαφορετικού, πιστεύουμε, άρθρου για τη Μαρία την Πενταγιώτισσα!

Πηγή: Protothema.gr

"ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΛΑΒΩΜΕΝΟΥ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΜΕ ΞΥΛΟΚΡΕΒΑΤΟ".
 Έργο του ζωγράφου Χαράλαμπου Στέφου, εμπνευσμένο από την Επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821. (www.charalabostefos.gr)

Το χωριό Κόκκινος ( Λουτσοβο ) από προφήτη Ηλία

πατέρας του Θανάση Στέφου που απεβίωσε το 1940 σε ηλικία ετών 35 (από το προσωπικό αρχείο του Α . Στέφου ).

Αρχαιολόγοι Και ΜΜΕ Απ’ Όλο Τον Κόσμο Στρέφονται Στην Αρχαία Φωκίδα

28 Μάρτιος, 2017

Αρχαιολόγοι, ιστορικοί και δημοσιογράφοι απ’ όλον τον κόσμο θα συναντηθούν στην Αθήνα σε ένα παγκόσμιο τριήμερο συνέδριο με θέμα την αρχαία Φωκίδα, σε έναν τόπο που βρίσκονται δύο από τα σημαντικότερα μαντεία του Απόλλωνος στην Ελλάδα. Η πρωτοβουλία ανήκει σε Γάλλους και Γερμανούς αρχαιολόγους.

Η παρουσία δύο από τα σημαντικότερα ιερά του Απόλλωνα στη Φωκίδα εγείρει ερωτήματα στην επιστημονική κοινότητα. Ο ρόλος των Δελφών για τους Φωκείς και τους Ελληνες γενικότερα είναι επαρκώς γνωστός, όμως ποιος ήταν ο ρόλος των Αβών; Ποια ήταν η σχέση μεταξύ των δύο ιερών τα οποία ιδρύθηκαν στο δυτικό και στο ανατολικό όριο της Φωκίδας; Μπορεί να οριστεί η φωκική ταυτότητα; Και πώς αντανακλάται αυτή στα υλικά κατάλοιπα που αποκαλύπτονται στις ανασκαφές;

Αυτά είναι ορισμένα από τα θέματα που θα εξεταστούν: η ιστορία, η αρχαιολογία και η τοπογραφία της περιοχής που έχει ερευνηθεί αλλά δεν έχει φωτιστεί αρκετά.

analitis.gr με πληροφορίες από kathimerini.gr

Φωκίδα: Το έργο ενός ευσυνείδητου ιερέα στο χωριό του 

Στην σύγχρονη κοινωνία, στον χριστιανικό κυρίως κόσμο, αλλά και μη, μιλούμε συχνά για πνευματικούς ανθρώπους και ανθρώπους που πιστεύουν στο Θεό.

 Ο Απόστολος Παύλος μας περιγράφει και λέει: «Οσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι εισιν υιοί Θεοῦ» (Ρωμ. η’ 14) Όσοι οδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι υιοί Θεού. Αυτό είναι και το καθήκον που έχουμε όλοι ως χριστιανοί, αλλά ιδιαιτέρως καθήκον για τους καθοδηγητές του πληρώματος της εκκλησίας.

Αν ανατρέξει κανείς και στα παλαιότερα χρόνια του χριστιανισμού θα διαπιστώσει την πνευματική «εξουσία» που είχαν οι ιερείς, οι προφήτες, οι Κριτές οι οποίοι θεωρούνταν ως οι μόνοι ικανοί να καθοδηγούν σωστά το λαό του Θεού. Στις ημέρες μας, η κοινωνία μας που όλο και καταρρέουν τα ήθη, οι θεσμοί και οι αξίες, χρήζει από σωστούς καθοδηγητές σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου, όπου με ασφάλεια θα οδηγήσουν τον λαό του Θεού στην Βασιλεία των Ουρανών.

Το έργο του ιερέα ήταν και είναι μεγάλο. Δεν είναι απλό και εύκολο. Δεν είναι ένας Εσπερινός και μια Θεία Λειτουργία. Είναι η προς τον Θεό ευσέβεια, ο ζήλος για το θέλημα του Θεού, η ακούραστη πηγή ενέργειας στο να διδάξει, να κατηχήσει, να οδηγήσει, να στηρίξει, να θυσιαστεί για το λαό του Θεού. Είναι το καθαρό και αγιασμένο σκεύος της Χάριτος του Θεού. Γι’ αυτό ο Θεός ζητά από το λαό υπακοή και σεβασμό σ’ αυτούς, «μὴ ἅπτεσθε τῶν χριστῶν μου καὶ ἐν τοῖς προφήταις μου μὴ πονηρεύεσθε» (Ψαλμ. 104,15). Μην αγγίζετε με κακούς λογισμούς αυτούς που έχουν το χρίσμα μου και μην σκέπτεστε πονηρά εναντίον των προφητών μου που οδηγούνται και εμπνέονται από το πνεύμα μου. Εάν ο ιερέας ζει και εφαρμόζει πιστά τις εντολές του Θεού και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, τότε γίνεται το πιο αξιόπιστο πρόσωπο για να αποκαλύψει ο Θεός τις βουλές του και να μεταδώσει τη θεία Χάρη του στον άνθρωπο και την κτίση.

Γι’ αυτό και η εκλογή – κλήση του Θεού στον ιερέα δεν είναι κάτι το οποίο είναι τυχαίο ή μηχανικό που θα υποχρέωνε τον ιερέα σε μια καταναγκαστική διακονία – αγγαρεία. Η ιερωσύνη δεν είναι μια απλή υπηρεσία, δεν είναι δημόσιος υπάλληλος που θα εμφανιστεί στο Ναό ελάχιστες φορές και κάποιες φορές ανάλογα την εκκλησιαστική περίοδο περισσότερες φορές μόνο και μόνο να δείξει το παρόν, αλλά είναι το μέγιστο αξίωμα που δόθηκε ποτέ στον άνθρωπο, η υψίστη τιμή και αξία που δόθηκε ποτέ σε κτιστά όντα από τον Θεό.

Απευθυνόμενος ο Απόστολος Παύλος προς τον μαθητή του Τίτο λέει τα εξής: «δεῖ γὰρ τὸν ἐπίσκοπον – ἱερέαν ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μὴ αὐθάδη, μὴ ὀργίλον, μὴ πάροινον, μὴ πλήκτην, μὴ αἰσχροκερδῆ, ἀλλὰ φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατὰ τὴν διδαχὴν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατὸς ᾖ καὶ παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν.» (Τίτ. Α’ 7-9) Γιατί πρέπει ο επίσκοπος – ιερέας να είναι ακατηγόρητος ως οικονόμος του Θεού, να μην είναι αυθάδης, μήτε οργίλος, μήτε φιλόκρασος, μήτε να δέρνει, μήτε αισχροκερδής. Αλλά φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρονας, δίκαιος, όσιος, εγκρατής, προσκολλημένος στον πιστό λόγο σύμφωνα με τη διδαχή, για να είναι δυνατός επίσης να προτρέπει στη διδασκαλία την υγιή, και αυτούς που αντιλέγουν να ελέγχει.

Κάτω από αυτό το πνεύμα της αληθινής – θεληματικής διακονίας – αγάπης και της ολοκληρωτικής αφέσεως του εαυτού του προς το λαό του Θεού είναι και ο ιερέας μας πατήρ Γρηγόριος Σαμάς στο Καστράκι Φωκίδος, της Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος. Πιστός τηρητής των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω αλλά και των εντολών του Θεού. Από την πρώτη ημέρα που ο μακαριστός μας Ποιμενάρχης κυρός Αθηναγόρας τον διόρισε στην ενορία του χωριού μας, έθεσε τον εαυτό του θυσιαζόμενος νύχτα μέρα, για να δώσει νέα πνοή και να αλλάξει τους κατοίκους του χωριού μας, να μας βοηθήσει να ανέβουμε πνευματικά μεταμορφώνοντας τον εαυτό μας. Αν μας επιτραπεί η έκφραση ο Φεβρουάριος του 2009 θα μείνει ιστορικός για την ολόκληρη ιστορία του χωριού μας. Είναι ο μήνας που διορίστηκε ο π. Γρηγόριος ως ιερέας μας στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Καστρακίου Φωκίδος. Με τον ίδιο ζήλο οι κινήσεις του, οι ενέργειές του, οι δράσεις του εφαρμόζονται κάτω από το πνεύμα, τα σχέδια και τους στόχους του σεβαστού νέου Ποιμενάρχου και Πατέρα κ. Θεοκτίστου, ο οποίος είναι ο πρώτος που έδωσε τον εαυτό του για την νέα ανοιξιάτικη πνευματική πνοή και αλλαγή του τόπου της Ρούμελης. Κάτω από το πνεύμα του Επισκόπου, ο ιερέας των 350 περίπου κατοίκων του χωριού μας, από την πρώτη στιγμή ξεκίνησε την πνευματική αναδιοργάνωση της ενορίας.

Διαβάστε εδώ:  Η Νίκη στα 1821 οφείλεται αποκλειστικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας (ΦΩΤΟ)

Αρχικά ξεκίνησε με εσωτερική «ανακαίνιση» του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου, ο οποίος σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων όλης της περιοχής είναι ένα υπέρλαμπρο στολίδι. Με την βοήθεια και συνεργασία του Δήμου Δωρίδος, ο ιερέας ζήτησε την παραχώρηση του κλειστού σχολείου που βρίσκεται δίπλα από το Ναό και μετέτρεψε τις δύο παλαιές αίθουσες του σχολείου σε εξαίσιες αίθουσες κατηχητικών. Ένα περικαλλή Πνευματικό Κέντρο με δύο αίθουσες που θα ζήλευαν και μεγάλες ενορίες των πόλεων των χιλιάδων ενοριτών. Συγκρότησε τα κατηχητικά σχολεία, τα οποία δεν είχαμε δει ποτέ άλλοτε στο χωριό μας. Εβδομαδιαίως στις αίθουσες κατηχητικών γίνονται κατηχητικά όλων των βαθμίδων, προσχολική, κατώτερο, μέσο, ανώτερο, φοιτητών – εργαζομένων, ζευγαριών. Κυκλοφόρησε το εβδομαδιαίο φυλλάδιο με τίτλο: «Τα νέα της ενορίας μας», ένα φυλλάδιο πνευματικού περιεχομένου με διάφορα ψυχωφελή κείμενα και ενημερωτικού περιεχομένου για τα νέα της ενορίας και του χωριού μας. Δημιούργησε στο Πνευματικό Κέντρο δανειστική βιβλιοθήκη προς ωφέλεια του χωριού μας, με βιβλία πνευματικού, ιστορικού, παιδαγωγικού, ψυχολογικού, επιστημονικού περιεχομένου κ.α.

Διοργανώνει προσκυνηματικές εκδρομές και μηνιαίες απογευματινές εξορμήσεις σε διάφορα Μοναστήρια και ναούς της χώρας μας, με σκοπό να την ψυχική ανάταση, την πνευματική οικοδομή, αλλά και την ενίσχυση και ενδυνάμωση της πίστης μας μέσω των προσκυνημάτων αυτών. Μηνιαίως στον Ιερό Ναό γίνονται παρακλήσεις μετά Θείου κηρύγματος καθώς και άλλες εκκλησιαστικές εκδηλώσεις. Ενώ στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού μηνιαίως γίνεται κύκλος μελέτης Αγίας Γραφής και βιντεοπροβολές πνευματικού ενδιαφέροντος. Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τις διάφορες εκδηλώσεις της ενορίας μας, που στόχο έχουν την πνευματική ωφέλεια και συγχρόνως κάτι πολύ σημαντικό την συνεύρεση όλων των κατοίκων του χωριού μαζί.

Το έργο του πολύτεκνου ιερέα μας δεν σταματά εδώ. Παρόλο που το χωριό μας δεν διαθέτει χιλιάδες κατοίκους, εντούτοις ο ιερέας δεν σταματά να αγωνίζεται για το καλό των ενοριτών. Δεν κάμπτεται από τους λίγους κατοίκους, συνεχίζει να εφαρμόζει πιστά αυτά που έχει διδαχθεί με επιμονή και υπομονή. Μέσα από το παράδειγμά του, τη ζωή του, τα κηρύγματά του μας προτρέπει εκτός από το να αλλάζουμε ως άνθρωποι, να κοιτάμε και τον συνάνθρωπό μας. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου η ενορία μας διοργανώνει επισκέψεις σε φυλακές, σε ιδρύματα, φτωχές οικογένειες, στο Λύρειο ίδρυμα, στο Χαμόγελο του Παιδιού κ.α. Επισκέψεις που γίνονται για ηθική, ψυχολογική, οικονομική συμπαράσταση και προσφορά τροφίμων. Σύμφωνα με τα στοιχεία του απολογισμού της ενορίας μας για το έτος 2016, η ενορία μας πρόσφερε σε ιδρύματα, φυλακές και φτωχές οικογένειες πάνω από 1 τόνο τρόφιμα.

Ευχαριστούμε το Θεό για την τιμή που έκανε στο χωριό μας και μας έστειλε τον καλό Σαμαρείτη για να μας βοηθήσει να μεταμορφωθούμε ως άνθρωποι. Είναι πολύ σημαντικό για ένα χωριό, μια ενορία, ο ιερέας να είναι το πρόσωπο που θα ενδιαφέρεται για όλα τα δρώμενα του χωριού, αλλά πάνω απ’ όλα για τους κατοίκους του χωριού. Έναν τέτοιο ιερέα της Χάριτος του Θεού, μας αξίωσε ο Θεός να έχουμε εδώ στο χωριό μας.

Με την ευκαιρία της τελευταίας συνάντησής μας – συνάξεως του χωριού που έγινε έπειτα από πρόσκληση για άλλη μια φορά του ιερέα και της ενορίας μας, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε με απόλυτη επιτυχία για την Εθνική μας Επέτειο της 25ης Μαρτίου, μιας και στην εκδήλωση παρευρέθηκαν όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του χωριού μας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον σεβαστό  Πατέρα Μητροπολίτη Φωκίδος κ. Θεόκτιστο, για την χαρά και ευλογία που έχει δώσει στο χωριό μας, να έχουμε έναν ιερέα που ανταποκρίνεται και τηρεί πιστά τα λόγια του Ευαγγελίου, καθώς και του Επισκόπου του, ώστε το Καστράκι να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε κάστρο και φάρο Ορθοδοξίας.

      

Ανάπτυξη Ευρυζωνικών Υποδομών σε Αγροτικές “Λευκές” Περιοχές Φωκίδας

Ανάπτυξη Ευρυζωνικών Υποδομών σε Αγροτικές “Λευκές” Περιοχές Φωκίδας

Ποια χωριά και συνοικισμοί της Δωρίδας εντάσσονται 

Η Φωκίδα εντάχθηκε, στο μεγαλύτερο τμήμα της, στο έργο με τίτλο «Ανάπτυξη Ευρυζωνικών 

Υποδομών σε Αγροτικές “Λευκές” Περιοχές της Ελληνικής Επικράτειας και Υπηρεσίες 

Εκμετάλλευσης - Αξιοποίησης των Υποδομών με ΣΔΙΤ» και συγκεκριμένα στο

 Lot 2 (περιοχή όπου εντάσσεται η Στερεά Ελλάδα) με ανάδοχο την εταιρεία ειδικού σκοπού 

RURAL CONNECT ΕΥΡΥΖΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ ΑΕΕΣ (ΙΝΤΡΑΚΑΤ).

Όπως ανακοίνωσε ο βουλευτής Φωκίδας Ηλίας Κωστοπαναγιώτου εντός του έτους, 

διαβεβαίωσε η Γενική Γραμματεία Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, αναμένεται και η 

υλοποίηση του έργου, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα.

Τα χωριά και οι συνοικισμοί της Δωρίδας που εντάχθηκαν είναι:

Άβορος, Αλποχώρι, Αμυγδαλιά , Αρτοτίνα, Βραΐλα, Δάφνος, Διακόπι, Διχώρι, Δροσάτο, Δωρικό, 

Ζωριάνος, Ι.Μ. Βαρνάκοβας, Κάλλιο, Κάμπος, Καρούται, Καστράκι, Κερασιά, Κλήμα, Κόκκινος,

 Κονιάκος, Κουπάκι , Κριάτσι, Κροκύλειο, Λεύκα, Λευκαδίτη, Μαγούλα, Μοναστηράκι, Παλαιόμυλος, 

Παλαιοχώρι, Παραλία Σεργούλας, Πενταγιοί, Πεντάπολη, Περιβόλι , Περιθιώτισσα, Πηγή, Πύργος, 

Σκάλωμα, Στύλια, Συκιά , Σώταινα, Τείχιο, Τρίστενο, Υψηλό Χωριό, Φιλοθέη, Χιλιαδού.

Οικογενειακό ενσταντανέ . Γιώργος Κρανιάς και η οικογένεια του,  στα δεξιά ο αείμνηστος πεθερός του Χαράλαμπος Κοράκης ( Καραγκούνης )

Λουτσοβοαβοριώτκη παρέα στο χορό ..

Η ιστορία της Γρανίτσας γραμμένη από τον Άρη.Α. Κοντογεώργο.

Ο εκλεκτός συγχωριανός μας ,ο δάσκαλος Γιώργος Ανέστος του Δημητρίου  , μας εξέπληξε ευχάριστα με το βιβλίο του " ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΤΩΝ ΒΑΡΔΟΥΣΙΩΝ " που πρόσφατα εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κουλτούρα .

Το βιβλίο του είναι μια ιστορική - λαογραφική μελέτη του χωριού Κόκκινου ( Λουτσόβου ) Δωρίδας Με γλαφυρό τρόπο και με ιστορική τεκμηρίωση όπου  αυτό ήταν δυνατό ταξιδεύει στο χρόνο και μεταφέρει εικόνες και γεγονότα από την εποχή των Πελασγών και των προελλήνων μέχρι το σήμερα 

Βέβαια η ιστορική αναδρομή αγγίζει όλη την ευρύτερη περιοχή της Δωρίδας και από αυτή την πλευρά είναι ένα βιβλίο που ενδιαφέρει όλους τους συμπατριώτες μας Δωριείς .

Σημαντικό τμήμα του βιβλίου καταλαμβάνει η λαογραφική συλλογή για το χωριό μας  που εκπόνησε το 1969 ο κος Γ Ανέστος όταν ήταν μετεκπαιδευόμενος δάσκαλος .

Για τη εξαίρετη αυτή εργασία βραβεύτηκε το 1971 από την Ακαδημία Αθηνών .

Το λαογραφικό αυτό πόνημα είναι υψίστης σπουδαιότητας για την περιοχή μας .Έχοντας μαθητεύσει στον σπουδαίο λαογράφο καθηγητή της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών Γ Σπυριδάκη , ο συγγραφέας καταγράφει με επιστημονικό τρόπο τα λαογραφικά του χωριού μας και συνεχίζει την παράδοση του τόπου μας να βγάζει σπουδαίους λαογράφους.

Μην ξεχνάμε τον μέγιστο των λαογράφων μας τον  ,εξ Αρτοτίνης ορμώμενο , Δ. Λουκόπουλο. 

Θερμά συγχαρητήρια στον δάσκαλο Γιώργο Ανέστο για το εκλεκτό αυτό πόνημα και είμαστε περήφανοι που είναι συγχωριανός μας!!!

προτροπή :  να προμηθευτούμε όλοι το βιβλίο και να το διαβάσουμε..

Κ. Γ. Μ

Εξόδιος ακουλουθια Δήμητρας Ι Καραμπέτσου

Χαιρετισμός αναχωρησάντων ....

Αυτή  την στιγμή στο νεκροταφείο του χωριού μας τελείται η εξόδιος ακουλουθία της Δήμητρας ( Δημητρούλα) Καραμπέτσου σύζυγος του Γιάννη .

Η Δήμητρα μια από τις πιο αυθεντικές φυσιογνωμίες του χωριού μας  έφθασε αισίως τα εννενήτα και είχε την χαρά να δει εγγόνια και δισέγγονα να απολαύσει μια ευτυχισμένη ζωή 

Καλό ταξίδι θειά Δημητρούλα και για μας του πάνω μαχαλά θα μας λείψεις ιδιαίτερα ...

Αποχαιρετισμοί αναχωρησάντων...

Αποχαιρετισμοί αναχωρησάντων...

Και άλλη αναχώρηση .....

Ο Γεώργιος Καραμπέτσος του Κωνσταντίνου έφυγε από κόσμο αυτό ....

Ο μπάρμπα Γιώργης είχε στήσει το νυκοκυριό του στα Χάνια του Καραπιστόλη όπου  ζούσε μέχρι που τα νερά του Μόρνου άρχισαν να  σκεπάζουν  και την δίκη του περιοχή.

Ασχολιόταν κυρίως με την καλλιέργεια των κτημάτων που είχε και στα Χάνια και στο κάμπο και για πολλά χρόνια έκανε τον μανάβη των εξαίρετων οπωροκηπευτικών του.

Μετακόμισε και αυτός όπως  και περισσότεροι χωριανοί μας στη Αθήνα .

Ήταν από τους πιο αγαπητούς  και καλόγαθους  χωριανούς μιας 

Θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο του Παναγιώτα και στα παιδιά του Κώστα και Δημήτρη .

Καλό ταξίδι μπάρμπα Γώργη ....

Χάνια Καραπιστόλη( φωτο Κ Ριόλα )

Οι γονείς του αποθανόντος ( η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του Γ Δ Ανεστου " στους πρόποδες των Βαρδουσίων " )