Η Λίμνη του Μόρνου

Η Κατασκευή της λίμνης του Μόρνου και του ομώνυμου Φράγματος, 

άλλαξαν την μορφολογία της Περιοχής και όχι μόνον, άλλαξαν εν πολλοίς και τη ζωή μας.

Ο ανυποψίαστος επισκέπτης που για πρώτη φορά αντικρίζει την καινούργια εικόνα γοητεύεται 

αναμφισβήτητα από τη μαγεία της λίμνης, όμως ας δούμε τι χάσαμε εμείς οι παροικούντες την περιοχή.

Το άλλοτε πανέμορφο χωριό Βελούχι ή Κάλλιο, νεότερες ονομασίες της αρχαίας 

Καλλίπολης, με την ομώνυμη πηγή του (Βελούχι), εξαφανίστηκε 

για πάντα κάτω από τα ήρεμα νερά της λίμνης.

Ένας ήσυχος θάνατος παντοτινός !.

Το Στενό με το πανέμορφο πέτρινο γεφύρι του δεν είναι μόνο που καλύφθηκε από το νερό, 

αλλά γκρεμίστηκε, ... σκόπιμα, λένε μερικοί, από τις μπουλντόζες,

γιατί είχε φτιαχτεί την εποχή της Τουρκοκρατίας*.

Ο Θεός να μας φυλάει από του Υπερέλληνες!.

Το Πέτρινο Γεφύρι του Στενού από μια παλιά φωτογραφία

*Κατά τον Γ.Δ. Ανέστο από το χωριό Κόκκινος το Πέτρινο Γεφύρι του Μόρνου, το έχτισαν οι Φράγκοι.

Στο μελέτημά του που περιέχεται στο Ημερολόγιο (ατζέντα) του 2000 

της Ένωσης Κοκκινιωτών Δωρίδος υπάρχουν 

πολλές πληροφορίες για την αρχαία Καλλίπολη και την καταστροφή που 

προξένησε στην περιοχή μας η κατασκευή της τεχνητής λίμνης του Μόρνου.

 

Γράφει ο Γιάννης Χριστιάς      Η φωτογραφία αυτή είναι της δεκαετίας του 1950 και τραβήχτηκε για λογαριασμό του εκδ. Οίκου Πεχλιβανίδη πριν κτιστεί ( λίγο πριν το '60) το τουριστικό περίπτερο του Στενού Λιδορικίου. Η γέφυρα είναι μεσαιωνική και ίσως κατασκευάστηκε από τους Ενετούς ή τους Φράγκους, των οποίων η βαρωνία των Σαλώνων έφτανε μέχρι το κάστρο του Βελούχοβου ( Καλλίου) και πέραν αυτού εκτείνετο η επικράτεια του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Το κάστρο είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τους Γαλάτες και από τότε οι Φράγκοι το ανακατασκεύασαν. Το Στενό ήταν από την αρχαία εποχή πέρασμα από την Ανατολική Ελλάδα, ακόμη και από τη Θεσσαλία μέςω Υπάτης - Καστριώτισσας,  προς τη Ναύπακτο, πόλη των Δυτικών Λοκρών, και το εσωτερικό της Αιτωλίας.       Η γέφυρα μαζί το εκπληκτικό τοπίο, που είχαμε την τύχη κι εσύ κι εγώ να περπατήσουμε, κοιμάται στο βυθό της λίμνης. Η τσιμεντένια γέφυρα του Στενού κατασκευάστηκε το 1930, ανατινάχτηκε, όπως και εκείνη της Ρέρεσης, από τους Άγγλους το 1943 ή 1944 χωρίς να ρωτήςουν κανέναν και όχι από την Εθνική Αντίσταση που δεν ήθελε να στερήσει από τους κατοίκους αυτά τα ζωτικά για αυτούς έργα. Στο Internet οι ανακρίβειες  μπορεί να συγχωρούνται, όχι όμως και σε βιβλίο για τα χάνια και τα γεφύρια της Ναυπακτίας και της Δωρίδας που εκδόθηκε το 2009.       Η γέφυρα της Ρέρεσης κατασκευάστηκε το 1938-39 και όχι το 1930 και ανατινάχτηκε λίγο πριν τη διάλυση του 5/42 τον Απρίλιο του 1944, και όχι την 1/7/43, όπως γράφεται παντού. Την κατείχαν οι Γερμανοί μέχρι την 30/10/43, Η γέφυρα της Ρέρεσης είχε καμάρες σαν αυτές που έχει η γέφυρα του Μόρνου λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Ναυπάκτου. Κατασκευάστηκε από το 1936 ως το 1938 και θεωρείται για την εποχή εκείνη τεχνικό και αρχιτεκτονικό κατόρθωμα.      Ο Γιάννης Χριστιάς κατάγεται από την Κερασιά και είναι Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας