Από το fb αλιεύσαμε την παρακάτω ανάρτηση του Γ Πετσωτα την οποία αναδημοσιεύω γιατί θεωρώ ότι είναι η περιγραφή μιας κατάστασης που αντιπροσώπευε όλη την ορεινή Φωκίδα στα χρόνια μετά το πόλεμο μέχρι σχεδόν το 1970

1967 : Μετά απο ανωφέρεια 10%, χιόνι και πάγο το φορτοεπιβατηγό του πατέρα μου Ταξιάρχη -της άγονης γραμμής Στρώμη/Κάτω Μουσουνίτσα-Λαμία- φτάνει στην πλατεία της Στρώμης.

 Μαζί με άλλους αυτοκινητιστές της άγονης γραμμής των χωριών Πανουργιά, Μαυρολιθάρι, Πυρά και Αθανάσιος Διάκος, είχαν πολλές φορές σε συνεννόηση μεταξύ τους, διανοίξει με τα αυτοκίνητα το δρόμο στις Βρύζες (χιόνι 50 εκατοστά μέχρι 1 μέτρο στα "ανεμοσούρια"). 

Αλάτια και εκχιονιστικά άγνωστη λέξη τα χρόνια εκείνα. Κανείς τους δεν παραπονέθηκε για τον κρατικό μηχανισμό τότε,  αλλά μόνοι τους έβρισκαν τις λύσεις και εξασφάλιζαν συγκοινωνία με όλες τις συνθήκες σε χωματόδρομους, λάσπη, κατολισθήσεις και χιόνι. 

Με τσεκούρια, βαριοπούλες, πριόνια, συρματόσχοινα και κάθε εργαλείο, έσπαγαν βράχους, έκοβαν πεσμένα δέντρα και έχτιζαν μέχρι και αναχώματα σε πεσμένους δρόμους να περάσουν απο γκρεμούς τα αυτοκίνητα.

 Με το παραμικρό λάθος, κινδύνευαν να σκοτωθούν στο γκρεμό ή να χάσουν τη μοναδική τους περιουσία, το χρεωμένο με γραμμάτια αυτοκίνητο. Μια φορά ο πατέρας μου έκανε την απόσταση Συκιά-Στρώμη 12 χλμ 12 ώρες, αφού έσπασε πεσμένους βράχους, έκοψε πεσμένα δέντρα, έχτισε πεσμένο τμήμα δρόμου και πέρασε μέσα απο ρέματα, κόλλησε και ξεκόλλησε με τη βοήθεια γρύλου, μέσα σε λάσπες και θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. 

Αυτά προς σύγκριση με το σήμερα και ο νοών νοείτω!

G PETSOTAS