Όταν τα μουλάρια κουβαλούσαν γαλίκες με σταφύλια στην ορεινή δωρίδα

 Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1976 δίπλα  στο νεκροταφείο στο δρόμο προς τις Λούστρες. Ακόμη τα μουλάρια δεν είχαν εξαφανιστεί…Η Γεωργία Καραμπέτσου σύζυγος του Γιάννη και η Ευθυμία Μπερτσιά σύζυγος του Γιώργου μεταφέρουν με τα μουλάρια τους τα σταφύλια από τη θέση Παλιάμπελα στο χωριό Κόκκινο. Χρησιμοποιούν μεγάλα κοφίνια γνωστά ως γαλίκες. 

Εκτός από τα μουλάρια σήμερα έχουν εξαφανιστεί και όλα τα είδη πλεκτικής, που στον τόπο μας τα έφτιαχναν αθίγγανοι, που τα καλοκαίρια κατασκήνωναν στο βάλτο δίπλα στις όχθες του  Μόρνου  στον Λουτσοβιώτικο κάμπο.Η χρήση του πλαστικού συμπαρέσυρε πολλά παραδοσιακά υλικά που για εκατοντάδες χρόνια οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν…

                                                  Ο ΚΑΛΑΘΑΣ

                  Στρώσου εδώ χάμου, κοφινά, κάτσε, Υφαντή*, στον ίσκιο,

                  πλέξε μου λιανοκόφινα και μια τρανή γαλίκα,

                  απ’ τα βαθιά χαράματα, σα ιδώ του ηλιού το δίσκο,

                  ρόκα στο σπίτι κουβαλώ, καπνά, σταφύλια, σύκα.

                  Φκιάσε μου ακόμα, καλαθά, όχι από καναπίτσα,

                  μ’ από ιτιάς λιανόβεργες μικρό κι ώριο καλάθι,

                  να βγαίνει η ακριβοκόρη μου με τ’ άλλα τα κορίτσα,

                  να τραγουδάει το Λάζαρο, πριν του Χριστού τα πάθη.

                                                          Σαντάρμης Αν. Γιάννης

*σπουδαίος κοφινάς από τα Διπόταμα Σπερχειού.