ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ της Αικατερινης Διαλισμά της αρχιτεκτόνισσας που σχεδίασε το Ξενία
Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1927 στην Αθήνα. Η οικογένειά της έχει καταγωγή από τη Σίφνο. Ο πατέρας της Αναστάσιος ήταν αποστρατευθείς με βαθμό Στρατηγού, βενιζελικός και άνθρωπος προοδευτικός. Η μητέρα της ήταν δασκάλα, με μεγάλη διαφορά ηλικίας από τον πατέρα της. Το πατρικό της σπίτι βρισκόταν στην οδό Μηθύμνης αρ. 55 στην πλατεία Αμερικής. Έχασε τον πατέρα της στις αρχές της δεκαετίας του ’50.
Το 1943, ο κατά δύο έτη μεγαλύτερος αδελφός της Φώντας (Ξενοφώντας) αποφοίτησε από το Κολέγιο Αθηνών και εισήχθη με πολύ υψηλή κατάταξη (πρώτος ή δεύτερος) στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, από όπου αποφοίτησε το 1951. Στη συνέχεια εργάστηκε σε σημαντικά έργα της εποχής για τη ΔΕΗ, όπως για την κατασκευή του Φράγματος της Κοζάνης. Από την επιχείρηση εκδιώχθηκε λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων (ήταν κομμουνιστής).
Το 1945 ακολούθησε η Καίτη, όπως την έλεγαν, η οποία εισήχθη στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ίδιου ιδρύματος. Η πρώτη επαφή της με τον Άρη Κωνσταντινίδη έγινε στη σχολή όταν αυτός εργαζόταν ως επιμελητής (1949) κοντά στον καθηγητή Δημήτρη Πικιώνη. Ήταν συμφοιτήτρια με την αρχιτέκτονα Ελένη Σουφλή. Αποφοίτησε από τη σχολή το 1951.
Τον Απρίλιο του 1957, προσλήφθηκε στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού, με προϊστάμενο της Υπηρεσίας Μελετών τον Άρη Κωνσταντινίδη. Εργάστηκε για τον Οργανισμό τα επόμενα επτά έτη (αποχώρησε από τον ΕΟΤ το 1964) σχεδιάζοντας τα παρακάτω έργα: Ξενοδοχείο Ολυμπίας ΣΠΑΠ, Οδικός Σταθμός Ξενία Αχελώου με κλίνες (Περίπτερο της Στράτου), Οδικός Σταθμός Ξενία Μόρνου με κλίνες, Μεθοριακός Σταθμός Νίκης Φλώρινας (σύνορα με Γιουγκοσλαβία), Οικία Λεούση στην Ύδρα (διασκευή κτιρίου σε ξενώνα), Ξενοδοχείο Ξενία Ανδρίτσαινας, Τουριστικό Περίπτερο Ξενία στην Ερέτρια με εστιατόριο, Μοτέλ Ξενία Ιτέας, Ξενοδοχείο Ξενία Ρεθύμνου, Γραφείο Πληροφοριών ΕΟΤ στο Σύνταγμα (σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα Γιώργο Νικολετόπουλο, η ίδια ασχολήθηκε με τον γενικό σχεδιασμό του εσωτερικού χώρου και ο Γ. Νικολετόπουλος με τον σχεδιασμό του σταθερού εξοπλισμού και των επίπλων).
Το διάστημα 1965-68, εργαζόταν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Συμμετείχε στο έργο της αναστήλωσης του Θεάτρου του Διονύσου και επίσης σχεδίασε το Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας.
Το 1973 πέθανε ο αγαπημένος της αδελφός και η ίδια ένιωσε την ανάγκη να στηρίξει την οικογένειά του, εφόσον η ίδια δεν είχε δική της οικογένεια.
Εργάστηκε αρχικά στο Αρχιτεκτονικό Γραφείο του Κωνσταντίνου Οικονομίδη-Δούμπα και στη συνέχεια στο Διεθνές Τεχνικό Γραφείο Δοξιάδη για τα έργα της Βαγδάτης στο Ιράκ τα οποία σταμάτησαν με την έλευση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Το 1980 διέκοψε τη συνεργασία της με το γραφείο παρότι συνταξιοδοτήθηκε πολύ αργότερα (1989-90) σε ηλικία περίπου 63 ετών.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ
Στην προσωπική της ζωή, η ίδια επέλεξε να μην παντρευτεί ποτέ. Όντας μια ισχυρή προσωπικότητα σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα, αναθρεμμένη σε μια πολύ προοδευτική οικογένεια και έχοντας οικονομική ανεξαρτησία (λόγω αφενός της εργασίας της και αφετέρου λόγω της σύνταξης που δικαιούτo ως άγαμη θυγατέρα Στρατηγού), δεν δέχτηκε να συμβιβαστεί σε ένα γάμο. Η σημαντικότερη σχέση της ζωής της ήταν ο πεντάχρονος δεσμός της με τον αρχιτέκτονα και ζωγράφο Θάνο Τσίγκο. [1] Η σχέση τους ήταν θυελλώδης καθώς ο Τσίγκος ήταν βαριά αλκοολικός, γεγονός που του κόστισε τη ζωή το 1965, οπότε και τερματίστηκε η σχέση τους. Έμενε πάντα στο ενοίκιο με τη μητέρα της, που χήρεψε σε σχετικά νεαρή ηλικία, από άποψη, καθώς θεωρούσε την ιδιοκτησία ως μια μικροαστική συνήθεια την οποία απαρνήθηκε όπως τον γάμο. Η μητέρα της πέθανε το 1971. Αρχικά κατοικούσε στην οδό Αναγνωστοπούλου στο Κολωνάκι και τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής της στην οδό Έβρου αρ. 7 κοντά στο Μέγαρο Μουσικής.
Η Αικατερίνη Διαλεισμά ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες αρχιτέκτονες. Με δυναμικό χαρακτήρα και στον επαγγελματικό και τον κοινωνικό της χώρο. Στην υπηρεσία του ΕΟΤ ήταν η μόνη που «τολμούσε να τα βάλει» με τον Α. Κωνσταντινίδη, ενώ οι παρέες της αποτελούνταν από διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο ψυχίατρος Νικολαΐδης, η χαράκτρια Βάσω Κατράκη, ο ζωγράφος Χρήστος Καρράς και οι νεότεροι καλλιτέχνες: Αλέκος Φασιανός, Γιάννης Γαΐτης, Κώστας Τσόκλης και Γιάννης Μιγάδης, που της είχαν χαρίσει διάφορα έργα τους. Το σπίτι της ήταν «ανοικτό» στις μποέμικες παρέες της, που απολάμβαναν τη φιλοξενία της ίδιας και της μητέρας της.
Ως άνθρωπος ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός, δεν νοιαζόταν αν γίνει δυσάρεστος και ενοχλείτο εύκολα από τους άλλους (δεν δίσταζε να συγκρουστεί ακόμη και με τον ίδιο τον Α. Κωνσταντινίδη όταν διαφωνούσε). Εξαιτίας του χαρακτήρα της, ήταν σύνηθες να διακόπτει τη συνεργασία της με ενοχλημένους πελάτες, οπότε τα ιδιωτικά της έργα ήταν ολιγάριθμα.
Γνωρίζουμε την ιδιωτική κατοικία της στενής της φίλης Βάσως Κατράκη (Σάκη Καράγιωργα 11 στη Γλυφάδα) και την πολυκατοικία του στρατιωτικού ιατρού του Πολεμικού Ναυτικού Γιώργου Στεφανουδάκη στην οδό Πανδρόσου 6 στη Γλυφάδα. Επίσης σχεδίασε δύο ξενοδοχεία επί της παραλιακής τα οποία σήμερα είναι αδύνατον να εντοπιστούν.
Πεθαίνει στις 25 Ιανουαρίου του 2016.
2013, ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ Αρχιτεκτονική, Πολιτική και Τουρισμός στην Ελλάδα. 1950-1965
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου