Από την ορεινή Δωρίδα [ ΠΕΝΤΑΓΙΟΙ] ο σπουδαίος τραπεζικός και οικονομολόγος Ιωάννης Δροσόπουλος!

Η ζωή και η σταδιοδρομία ενός από τους πιο εμβληματικούς 

διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος.

Σε μια μικρή όαση στην Φιλοθέη, στην Πλατεία Δροσοπούλου βρίσκεται η προτομή του σπουδαίου τραπεζικού και οικονομολόγου Ιωάννη Α. Δροσόπουλου ( 1870- 1939). Σταδιοδρόμησε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, στην οποία διορίστηκε το 1888 στο υποκατάστημα της Λαμίας με τον κατώτερο υπαλληλικό βαθμό. Υπηρέτησε διαδοχικά σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχικής κλίμακας και αναδείχτηκε υποδιοικητής (1914), συνδιοικητής (1918) και διοικητήςτο 1928. Διετέλεσε υπουργός Επισιτισμού (1916) και για μικρό διάστημα Οικονομικών (1926) και διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Το φαινόμενο Δροσόπουλος, όπως ανέφερε σε εκτενή άρθρο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ το 2000 ο Γιώργος Μίρκος επίτιμος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας «δεν περιγράφεται εύκολα. Φτωχός και άσημος, αλλά γεμάτος θέληση, ξεκίνησε από την αφάνεια του ελληνικού χωριού, πέρασε ολόκληρη την υπαλληλική τραπεζική ιεραρχία χωρίς να «υπαλληλοποιηθεί» και στο τέρμα της, στο τέρμα της δραστηριότητας των πολλών, αυτός απογειώθηκε σε στόχους για τους οποίους ήταν γεννημένος».

Ο Ι. Δροσόπουλος, όπως αναφέρει έζησε και έδρασε στην πρώτη περίοδο του αστικού μετασχηματισμού της οικονομίας μας – ταυτόχρονα και περίοδο μεγάλων πολιτικών αναταραχών στη χώρα μας – υπήρξε ο υπεύθυνος κεντρικός τραπεζίτης της Ελλάδας στην πρώτη περίοδο της – προσπάθειας – εκβιομηχάνισής της και τέλος υπήρξε ο τελευταίος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας του Γ. Σταύρου.

Μεταφέρουμε μερικά σημεία από την περιγραφή του Γ. Μίρκου για τον Ιωάννη Δροσόπουλος. Γεννήθηκε (1870) από Ρουμελιώτες γονείς, σ’ ένα φτωχόσπιτο πάνω στα τότε σύνορα της χώρας (στο μικρό χωριό Σούρπη της τότε Φθιώτιδας που ήταν τοποθετημένος ο πατέρας του ως τελωνειακός υπάλληλος στον εκεί συνοριακό σταθμό). Οι ανάγκες της ζωής που εβάρυναν την με περιορισμένα μέσα οικογένειά του, οδήγησαν τον τελευταίο σε ηλικία 18 ετών στα γκισέ του υποκ/τος της Εθνικής Τράπεζας της Λαμίας με μηνιαίο μισθό  90 δρχ.

Άρχισε την τραπεζική καριέρα του με μια βασική για την εποχή του μόρφωση(δημοτικό στο χωριό, γυμνάσιο κυρίως στην επαρχία, Νομική παράλληλα με τη δουλειά του και γαλλικά μόνος του) με πολλά, πάρα πολλά φυσικά προσόντα και με σχετική… τύχη! Με υπερβολική θέληση και ισχυρή κρίση και εργατικότηταάρχισε γρήγορα να διεισδύει στα μυστικά της τραπεζικής τέχνης. Σε λίγο ξεχώρισε μέσα στους συναδέλφους του σαν ένας υπάλληλος με «μέλλον». Ύστερα από έξι χρόνια (1894) όταν μετατέθηκε στο υποκατάστημα της Τρίπολης η τύχη τού έδωσε την ευκαιρία να αποτινάξει… τα δεσμά της «ταπεινής καταγωγής του» και να εισέλθει «άνευ όρων» στον κύκλο της «άρχουσας τάξης». Ο γάμος του (1897) με την Ερασμία Γεωργιάδη, κόρη άριστης και παλαιάς τριπολιτσιώτικης οικογένειας, διέρρηξε τους κοινωνικούς φραγμούς και ελευθέρωσε τη δίοδο για υψηλότερους στόχους.

Μέσα σε 40 χρόνια διέτρεξε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας, για να γίνει στα 48του συνδιοικητής και στα 58 του διοικητής. Μέχρι το 1939 υπήρξε ο υπ’ αριθμόν ένα τραπεζίτης της χώρας, απέθανε δε (1939) όταν οι συνθήκες δημιούργησαν «κατάσταση αποχώρησής» του από την Εθνική με πρόσχημα την ανάληψη της Διοίκησης της Τράπεζας της Ελλάδος.

Είναι πράγματι εντυπωσιακή και συγκινητική αυτή η πλευρά, η ανθρώπινη, του ανδρός Ιω. Δροσόπουλου. Δεν είναι εύκολος αυτός ο φρενήρης δρόμος (και μάλιστα την εποχή εκείνη) από την αφετηρία του φτωχόσπιτου της Σούρπης στο τέρμα της καρέκλας του πρώτου τραπεζίτη της χώρας! Υπήρξε ο τελευταίος τραπεζίτης της μεγάλης γενιάς των διοικητών της Εθνικής που η μοίρα του ήταν να οδηγήσει την Εθνική Τράπεζα από το τέλος της «ηρωικής» περιόδου της στον πρώτο βηματισμότης για μια νέα τραπεζική αναγέννηση. Αυτός ο ρόλος, αυτή η δραστηριότητα που εκφράζεται με ψυχρά δεδομένα, δίνει τις διαστάσεις της αξίας του τραπεζίτη Δροσόπουλου και το μέτρο της επιτυχίας του στην προσπάθεια ανάπτυξης της χώρας […] Ο Ιω. Δροσόπουλος προέβαλε την ιδιότητα του «τεχνοκράτη» που υπηρετούσε την Τράπεζα και μέσω αυτής την Πατρίδα όλων των πολιτικών παρατάξεων. Τότε ήταν που ο Ιω. Δροσόπουλος υπουργοποιήθηκε (1917) για λίγο διάστημα για να αναλάβει έναν δύσκολο τομέα, τον τομέα του επισιτισμού της χώρας στην περίοδο του αποκλεισμού της από τους Συμμάχους. Αλλά και αργότερα (1926) σε μια ανώμαλη περίοδο(Κυβέρνηση Κονδύλη) έγινε για ένα 3μηνο υπουργός Οικονομικών. Οι υπουργοποιήσεις του είχαν πάντοτε τη μορφή υπηρεσιακής, εθνικής ανάγκης».

Η ιδέα της δημιουργίας της Κεφαλαιαγοράς

Ο Ιω. Δροσόπουλος από το 1928 ως διοικητής της Εθνικής πρώτος συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας κεφαλαιαγοράς. Με τον αγγλικό οίκο του Hambrosεδημιούργησε (με αγγλικά κεφάλαια και συμμετοχή της Εθνικής) την Hellenic Corporation Ltd, έναν νέο οργανισμό συγκρότησης και ενίσχυσης της κεφαλαιαγοράς. Τον ρόλο της βιομηχανικής πίστης και την ανάγκη δημιουργίας ισχυρών επιτελείων και ικανών μηχανισμών εξυπηρετήσεών της διείδε ταχέως και με επαναστατικό για τις τότε τραπεζικές συνήθειες τρόπο έθεσε τις βάσεις μιας νέας οργάνωσης. Πρωτοετής της Νομικής, ενώ ήδη εργαζόταν στην Εθνική της Λαμίας Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Ενώ μέσα στη δεκαετία 1930-40 η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε κατά 80%, οι βιομηχανικές χορηγήσεις της Εθνικής αυξήθηκαν κατά 336% του συνόλου των δανείων του 1928 και τελικά ανήλθαν στο 62% των συνολικών δανείων του 1940. Η κεφαλαιαγορά και η βιομηχανική πίστη δεν ανέκοψαν τις προσπάθειές του και προς τους παλιούς τομείς δραστηριότητας της Τράπεζας. Η γενικότερη προσπάθεια της χώρας για ανάπτυξη της οικονομίας της βοηθήθηκε αποφασιστικά από την τραπεζική πολιτική του Ιω. Δροσοπούλου. Η νέα Εθνική με τεράστια κεφάλαια και κύρος, απαλλαγμένη από τον ρόλο του χρηματοδότη του κράτους, και τις μακροχρόνιες χρηματοδοτήσεις του αγροτικού και του κτηματικού τομέα, επιδόθηκε σε μια μεγάλη προσπάθεια και έγινε τελικά ο μοναδικός ρυθμιστής της αναπτυσσόμενης ελληνικής χρηματαγοράς και κεφαλαιαγοράς. Έτσι η Εθνική με διοικητή τον Ιω. Δροσόπουλο ήλεγχε το 1939 το πλείστον της ελληνικής χρηματαγοράς (στις καταθέσεις το 74% του συνόλου και στις χορηγήσεις το 70% του συνόλου).

 

Πηγή:bussiness voice 

Δεκαετία 60, άγονη γραμμή!

 

Λιδωρίκι- Αρτοτίνα στην φωτό είναι αρκετοί Λουτσοβιώτες , διακρίνεται σ αγροφύλακας μας Γεώργιος Κολοκυθάς.

25/3/1965, πριν 60 χρόνια!

 Μαθητική παρέλαση στο Λιδωρίκι , πρώτος από αριστερά ο δικός μας Γιάννης Κρανιάς.

Η γέφυρα του Κόκκινου

 

 

Επίσκεψη Ελληνοκυπρίων

 

 Γεώργιος Κ. ΜΠΕΡΤΣΙΑΣ και Νικόλαος Κοράκης 

 

Ντοπιολαλιά

 Οι ιδιωματισμοί ενός τόπου είναι τα γνήσια στοιχεία γλωσσικής παράδοσης, μέσα από τα οποία μπορεί κανείς να γνωρίσει την ιδιοσυγκρασία, την κουλτούρα, την καθημερινότητα του απλού ανθρώπου.

«...Η αγάπη που εκδηλώνει κάποιος για τον τόπο καταγωγής του, η προσήλωση στις ηθικές αξίες που κουβαλάει μέσα του, αλλά και η μεταλαμπάδευσή τους, δεν είναι υλικά που μπαίνουν σε καλούπια ούτε σε χρονοντούλαπα για να τα χρησιμοποιούμε όποτε μας κάνει κέφι. Είναι τρόπος ζωής γι' αυτούς που έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους απέναντι στον τόπο μας και την ιστορία του..»

Αλαφιάσκα  - αναστατώθηκα

Αλμπαζία – ζαλάδα

Γιάαμ – αδερφή

Λάλας – αδερφός

Τήρα , Τράου , Τράς – κοίτα , κοιτάω, κοιτάς

Γιάτρα – κοίτα εδώ

Κτάλ(ι) – κουτάλι

Κανατσούλ(ι) – μικρό δοχείο

Καλόμ – αγαπητέ μου

Πρίσκα – Έχω πρηστεί

Πρίσκαλα – Τα άγουρα σύκα

Σκουτουριάσκα – ζαλίστηκα

Απάν- επάνω

Καταΐ – κάτω

Καρκώθκα  - γουρλώθηκα

Μι μι πράζις – μη με πειράζεις

Μι Φτας – μη φτύνεις

Γύφτσα ιν(ι) –γύφτισσα είναι

Μαλάζου – αγγίζω

Σκιάζουμι – φοβάμαι

Χλ(ι)μπουνιάρκου – αρρωστιάρης

Χλ(ι)μπόνα – βαριά άρρωστος

Παρτσακλό- άσχημο

Τι ζαφτς; - τι πίνεις;

Ζάφτου – πίνω

Ρίχν(ι) μέσατς – τρώει πολύ

Μαυρουπιτσουκουμένους – κακομοίρης

Κταβ – κουτάβι

Πνίικα – πνίγηκα

Κουσί κουσί – τρέχοντας

Κουσέβου- τρέχω

Πλαέν(ι) – κοιμάται

Κουτάς; - τολμάς;

Κουτώ – τολμώ

Μπανιαρίσκα – έκανα μπάνιο

Αι σαπέρα – (Διπλή σημασία) άντε φύγε ή αυτός είναι χαζός

Προυγγάι – φεύγει από φόβο

παγκίρ – πανηγύρι

Μαντανία- κουβέρτα

Τραΐ – τράγος

Κάρνα – κάρβουνα

Ματσλάς- μασάς

Άκσις; - άκουσες;

Παρασάνταλου – πάρα πολύ άσχημο

Σουριάσκι – έπεσε κάτω

Φτιρνίσκι – φτερνίστηκε

Μσκάρ- μοσχάρι

Μπαΐλ(ι)σα- στράβωσε το σώμα μου

Λαχτάρσι – Λαχτάρισε

Τσόλια - σκεπάσματα

Έφαι τάντιράτ –έφαγε πάρα πολύ

Χλαπάκιασι- έφαγε γρήγορα

Αφτίν(ι) ινι η πτάνα τχουριού – αυτός ξέρει πολλά

Πσμάδ – το μικρότερο παιδί , χαϊδεμένο

Πτσαράδες – δυναμικοί άντρες

Άι μουρέ απού κει- Φύγε βρε από δω

Δε ντιλέβισι- δεν υποφέρεσε

θα σδόσου  μία κι θα ιδ(ι)ς-θα σου ρίξω σφαλιάρα

ώρα μάνα – καλώ τη μητέρα μου

τι φκιάντι- τι κάνετε;

Τσάρμιξις τσπρατίν(ι)ς; - άρμεξες τις προβατίνες;

Σμπέθιρεμ – συμπεθερέ μου

Τι έπαθις καλόμ; - τι έπαθες αγαπητέ μου;

Θα πάου στου μαγαζί- θα πάω για ψώνια

Θέλ(ι)ς τίποτι;- θες κάτι;

Πάμι για τσίπρα; -Πάμε για τσίπουρα;

Στου κατ κατ τσγραφίς- στο κάτω κάτω της γραφής

Πάμι κάτ;- πάμε κάτω;

Πάμι απάν; - πάμε επάνω;

Πλίθκις;-πλύθηκες;

Γινάρς- Γενάρης

Φλιβάρς- Φλεβάρης

Μάρτς- Μάρτιος

Απρίλ(ι)ς – Απρίλιος

Μάις – Μάης

Ιούν(ι)ς- Ιούνιος

Ιούλ(ι)ς – Ιούλιος

Σιμτέμβρ(ι)ς – Σεπτέμβριος

Ουκτόβρ(ι)ς- Οκτώβριος

Νουέμβρ(ι)ς- Νοέμβριος

Δικέμβρ(ι)- Δεκέμβριος

Πάμι στου παγκίρ – πάμε στο πανηγύρι;

Ικί γίνιτι τσκακουμίρας – γίνεται χαμός

Ψουριάρκου – βρωμιάρης

Μσκάρ- μουσχάρι

Μσκάρ τρος; Μοσχαρίσιο κρέας τρως;

Σα γρουν(ι) τρος – τρως πολύ

Γρούν(ι) τρος; - χοιρινό κρέας τρως;

Γρουν(ι) – γουρούνι

Ανέβκα απάν στου βνό – ανέβηκα στο βουνό

Αμτι του θέλ(ι)ς πιδίμ; - τι το θες παιδί μου;

Για ντ παναγία ιν(ι)- τρελός είναι

Άμα σι πιάσου μιτστουμπιές – σε κυνηγήσω με πέτρες

Καρικλάκ(ι)- μικρή καρέκλα

Κριβάτ- κρεβάτι

Μχαρί – τζάκι

Τγάν(ι) – τηγάνι

Σδάβλ(ι)- μακρύ σίδερο για τα κάρβουνα

Στουκόρακα – άντε χάσου

Στθέσιμ κάθισι- κάθεσαι στη θέση μου

Κλίτσκας – κομμάτι κρέας

Γινάτ- εκδίκηση

Βίτσα- βέργα

Βάβου – γιαγιά

Δάχλου – δάχτυλο

Διασίδ- χαλί

Διπλάρκα- δίδυμα

Ικιός – εκείνος

Έφγα – έφυγα

Ζβάου – σβήνω

Ζβάρνα- σέρνω

Ζγώνου – πλησιάζω

Ζέφκ(ι) – αραχτός

Ζίβα- σβήσε

Ζμαρ- ζυμάρι

Ζμπόρτα- στη πόρτα

Θκομ – δικό μου

Θκος – δικό του

Θκοτ- δικό του

Θκόμας – δικό μας

Θκόσας – δικό σας

Θκότς –δικό τους

Έπισι Θράκα– έπεσε ξάπλα

Σκαλτσούνια – κάλτσες

Έρχοντι κανταρέλα – έρχεται ο ένας πίσω από τον άλλο

Χαρδιλάγγος – λάρυγγας

Καρκαλουέμι – γελάω δυνατά

Καταΐς – κάτω

Κατράου- κατουράω

Κιαπέ – αν και

Κλάρα – κλαδί

Κνούπ – κουνούπι

Κμάς – σπίτι γουρουνιού

Κουτρού- στα χαμένα

Κριτσνάου- τρώω με θόρυβο

Κριματζαλιέμι – κρεμιέμαι

Σφουγγάου- σκουπίζω

Σφρι – σφυρί

Στραπέτς – πολύ ξινό

Γιάτρα του φιγγάρ – κοίτα το φεγγάρι

Κατρίσκις απάνς; – ούρησες τα ρούχα σου;

Χέτσας ίσι; - φοβιτσιάρης είσαι;

Του τφέικ(ι)σις του πλι; - το τουφέκισες το πουλί

Τι τφικάς; - τι τουφεκάς;

Πούστι ρε; - Πού είστε βρε

Τίπατι; - τι είπατε;

Κουρκούτιασι του μιαλότ- θόλωσε το μυαλό του

Ντίπ ζούδιου ίσι;- χαζός είσαι;

Κάφκαλου – κρανίο

Νταβάς – ταψί

Τσόλια- ρούχα

Ταβλιάσκα- έπεσα ξερός κάτω

Αψτουμίθκα- αναποδογύρισα

Μι του ζμπάθιου – με το συμπάθειο

Μαυρέλου- καημένη

Τι ριχτς μέσας- τι πολύ που τρως

Φουρδάκλιασα – κοκκίνισα

Αφαλ(ι)σμένο- παλαβό

Ξιφσάς – ξεφυσάς

Μι φσας – μη φυσάς

Κουκουμέλα – μανιτάρι

Μπουβόλια- σαλιγκάρια

Λίμπα- λεκάνη

Τσπίις;  – τις πήγες;

Τβαέλι – πανί στο τραπεζομάντιλο

Φούσκους του – φούσκωσε  το

Παρέκι – παραπέρα

Έπσα- έψησα, έπεσε

Προυγγάου – διώχνω

Ματσαλιάσκι – έλιωσε

Ντιπ ζλαπ – εντελώς ζώο

Πιρπάτσις; – περπάτησες;

Που πίις; - πού πήγες;

Πίις τστρούγκα; - πήγες στο στάβλο

Τσουκάν(ι) – κουδούνι

Σαμάρ - σαμάρι

Λ(ι)θάρ – πέτρα

Του πέτσουσι; - το πέτυχε;

Πέτσουσα – πέτυχα

Στουμπιά – πέτρα

Σφιλάγγ(ι) – αράχνη

Ου τρουμάρας – άντε βρε

Τσαρπατσούκαλο – μικρό αντικείμενο

Τσουτσουμίρκου – πολύ μικρό

Κουψουμισιάσκα – με πόνεσε η μέση μου

Αναφτώθκα- άναψα

Ούι – έκφραση θαυμασμού

Φαφούτς – αυτός που δεν έχει δόντια

Χάλεψα- ζήτησα

Ζλάπ – άγριο ζώο

Κατρίσκα απάν(ι)μ – ούρησα στα ρούχα μου

Πτσαρίνα -  δυναμική γυναίκα

Απστόμσα – αναποδογύρισα

Ζαλίσκα – ζαλίστηκα

Λαμπάδιασα- ζεστάθηκα πολύ

Κλούρ –κουλούρι

Μπικιόν(ι) – μεταλλικό ποτήρι

Ψτούρα- ψητό κρέας

Πιρδικλόθκα – μπερδεύτηκα

Στάνιαρα- δυνάμωσα

Αι για πίν(ι)μα – άντε πνίξου

Τι φκιανς ικί;  – τι κάνεις εκεί;

Τι δλια έις – τι δουλειά έχεις

Ιψες ξινίχτσα – χθες ξενύχτησα

Φούσκους του – φούσκωσέ το

Πάμι παρακάτ- πάμε παρακάτω

Μι μι ζμπας – μην με πιέζεις

Ζμπάω – πιέζω

Κατσίτι – καθίστε

Ζήβατο – σβήστο

Σμαζώνω – συμμαζεύω

Σμάστα ούλα – μάζεψέ τα όλα

Μι του ζορ – με το ζόρι

Μι του στανιό – με το ζόρι

Δε ζλέου – δε σου λέω

Φούλημ – αδερφέ μου, αγαπητέ μου

Τσέξ – στις έξι

Τσιφτά – στις επτά

Τσουχτο – στις οχτώ

Τσδύο – στις δύο

Τστρείς – στις τρεις

Τστέσιρις- στις τέσσερις

Τσινιά – στις εννιά

Να σπου – να σου πω

Ντρίτ – την Τρίτη

Ντιτάρτ – την Τετάρτη

Τδιφτέρα – τη Δευτέρα

Ντμπέμτ – την Πέμπτη

Ντπαρασκιβί – την Παρασκευή

Του Σαββάτου – το Σάββατο

Να μι ζμπαθάτι – να με συμπαθάτε

Έπσα – έψησα

Κουσί κουσί – τρέχοντας

Χέσκα απάν(ι)μ – φοβήθηκα αρκετά

Σκουντούφλιασα – σκόνταψα

Του τφέικ(ι)σις του πλι;- το τουφέκησες το πουλί;

Τσακίσκα- τσακίστηκα

Πδάου τα παλούκια – είμαι ανυπάκουος

Ζμπλατεία – στη πλατεία

Ζγκαντάψιξ – στην κατάψυξη

Να μι μίνι κουλιμπιθρόξλου – τίποτα όρθιο

Μας τά πριξις- μας εκνεύρισες

Α του σιμιουμένου- τον άσχημο

Άκσα – άκουσα

Σκλι - σκυλί

Αγκουσιψα- λαχάνιασα

Α – συμφωνώ

Απδάου - πηδάω

Αστόισα - ξέχασα

Αγγιά  - κατσαρολικά

Αβέρτα- συνέχεια

Α ωρέ- άντε ελά

Άι μάναμ – δεν πας καλά

Ακουρμάς – άκουσε

Κ(ι)λόριψι- κομήθηκε βαριά

Γρουμπούλ(ι) –μικρό εξόγκωμα στο δέρμα

Γούρμασι – ωρίμασε

Γκράνιαξα- δίψασα πολύ

Κτι – κουτί

Λακάου- φεύγω γρήγορα

Λιανόματα – μικρά κέρματα

Μαβλάου- προσκαλώ

Μι σούρξι – μου σφύριξε

Μουλόιμα έγινα- με έμαθαν όλοι

Μαρκαλάου – κάνω sex

Ινι μπούζ- είναι κρύο

Μπουρμπούτσαλου – μικρό έντομο

Μστρι – μυστρί

Δε νουγάου ντιπ – δε καταλαβαίνω τίποτα

Ξαστόισα – ξέχασα

Ξιμουτόχ – επίτιδες

Ξισκλάου- σκίζω

Φσεκ(ι) – μεθυσμένος

Πουδάρ – πόδι

Πραζ- πειράζει

Ζβόηρας - ζωηρός

Σκτια- ρούχα

Στάκα- περίμενε

(Πηγή : idioma)

Αντιγραφή από το fb /lidoriki

Ελληνοκύπριοι σε επίσκεψη στην ορεινή δωριδα

 

 

Κ Στεφόπουλος 

 

Στην αυλή του Καραγιάννη γύρω στο 1970..

 

 

Βελούχι