με φόντο την Στόχοβα και τα βουνά του Σεβεδίκου

Η Βρύση του χωριού πριν την σημερινή της μορφή,η βρύση παλαιότερα ήταν μοναδική πηγή που κάτοικοι μπορούσαν να προμηθευτούν πόσιμο νερό.

Άμφισσα ,ο γάμος του Σπύρου Κ Μπερτσιά με την Κατίνα κόρη του Γιώργου και της Ευθυμίας Καραδήμα.

οικογενειακό ενσταντανέ γύρω στο 1957 σε πανηγύρι του χωριού.Η πεθερά Μαρία Κ Μπερτσιά με τις νύφες της Ευθυμία και Κατίνα και τα εγγόνια της Κώστα και Νίκο

ΣΠΥΡΟΣ Κ ΜΠΕΡΤΣΙΑΣ

Χορός στο μαγαζί του Γιάννη του Καραμπετσου ,πρωτοχορευτής Γιώργος Μπερτσιάς ακολουθούν Αριστείδης Κολοκυθάς,Σπύρος Στεφόπουλος 

Αποψη του χωριού 

Περιφερειακά της λίμνης   Από την πλευρά του Διακοπίου ,δεξια στην φωτο  ακριβώς εκεί που φαίνεται το ρέμα είναι η Μετάμόρφωση του Σωτήρα  σκεπασμένο πλέον το εκκλησάκι από τα νερά..

Γνωρίζοντας τους γειτόνους

Πενταγιού

Δεν μπορεί να περιγράφει κανείς τους Πενταγιούς χωρίς να αναφερθεί στην θρυλική και πολυτραγουδισμένη ανά το πανελλήνιο, Μαρία Πενταγιώτισσα, την όμορφη “δασκαλοπούλα”, που στην ποδιά της “σφάζονταν παλικάρια”. Η Πενταγιού είναι κτισμένη στα 950μ υψόμετρο, κάτω από το Ξηροβούνι και αποτελεί συνέχεια της αρχαίας Ελληνικής Ρίγας στο τοπωνύμιο Παλαιοχώρι που βρίσκεται είκοσι λεπτά βορειανατολικά της. Η ετυμολογία του ονόματος μάλλον προέρχεται από πέντε αγίους (εκκλησίες) που υπάρχουν εκεί. Δραστήριοι οι Πενταγιώτες ανέδειξαν προσωπικότητες που ενδιαφέρθηκαν για τα προβλήματα όχι μόνο του τόπου τους, αλλά και ολόκληρης της Δωρίδας.

Το 1905 ο Πενταγιώτης Παπατσούρης Αθανάσιος έκδοσε την πρώτη Δωρική εφημερίδα με τίτλο “Δωρίς” από όπου υψώνει φωνή διαμαρτυρίας για την άθλια κατάσταση των χωριών σε θέματα που αφορούσαν την εκπαίδευση, την δημόσια ασφάλεια, τις συγκοινωνίες. Οι Πενταγιώτες τιμώντας τον, ονόμασαν το αθλητικό τους κέντρο “Αθανάσιος Παπατσούρης”. Επίσης εκδίδουν ως συνέχεια την πολυσέλιδη και βραβευμένη εφημερίδα “Πενταγιώτικοι Στοχασμοί”. Στην Πενταγιού υπάρχουν αρκετά γραφικά ξωκλήσια και η επιβλητική εκκλησία τους οι Παμμεγίστοι Ταξιάρχες. Ακόμη το χωριό διαθέτει πολιτιστική αίθουσα που φέρνει την ονομασία “Βαρδουσιακή σχολή Ελευθέριου Λόγου¨ στην οποία υπάρχει βιβλιοθήκη 300 τόμων, δημοτικό σχολείο και αγροτικό ιατρείο.

Λίμνη Μόρνου

Τεχνικά χαρακτηριστικά Φράγματος Μόρνου.

 Τύπος Φράγματος: Χωμάτινο, με αργιλικό “πυρήνα”

Μέγιστο ύψος Φράγματος: 126 μ.

Μέγιστο ύψος Φράγματος (από στάθμη θεμελίωσης): 139 μ.

Μέγιστο πλάτος στη βάση: 595 μ.

Πλάτος στέψης: 10 μ.

 Μήκος βάσης: 250 μ.

 Μήκος στέψης: 815 μ.

 Όγκος υλικού Φράγματος: 17 εκατ. μ³

 Υψόμετρο στέψης: + 446,50 μ.υ.θ.

 Ανώτερη στάθμη πλημμύρας: + 443,50 μ.υ.θ.

 Κλίσεις πρανών: Ανάντη 1:2,4 – Κατάντη 1:2

 Στάθμη υπερχειλιστή: + 435 μ.υ.θ.

 Παροχή σηραγγοειδούς υπερχειλιστή: 1.300 μ³ /δευτ.

 Παροχή σήραγγας εκκένωσης: 400 μ³ /δευτ.

 Κατωτάτη στάθμη εκκένωσης: + 347,50 μ.υ.θ.

Ιστορία της οικογένειας Λιδωρίκη

Ο τελευταίος Λιδωρίκης ήταν ο Κώστας που Πέθανε στις 29.06.2012,δημότης Σεργούλας Δωρίδας, πρώην Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Γεωργίας και πρώην Βουλευτής Φωκίδας. Γεννή- θηκε στη Ναύπακτο το 1916.

Εισήλθε στην πολιτική το 1946 μετά τον θάνατο του θείου του Κωνσταντίνου Αριστομέ-νους Λιδωρίκη ο οποίος υπήρξε υπουργός Εσωτερικών, Οικονομικών, και Παιδείας του Ελευθερίου Βενιζέλου. Πολιτεύθηκε μέχρι το 1961 με το κόμμα των φιλελευ- θέρων. Το 1961 προσχώρησε στην ΕΡΕ μετά από ανοιχτή πρόσκληση -- από το 1958 στους Δελφούς -- του ιδίου του Κωνσταντίνου Καραμανλή και εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής με περισσότερους από 7700 σταυρούς. Στις πρόωρες βου- λευτικές εκλογές το 1963, αποκλείσθηκε από τα ψηφοδέλτια της ΕΡΕ με αρχηγό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, μετά την κρίση ηγεσία στην Δεξιά και την αναχώ- ρηση του Κων. Καραμανλή για το Παρίσι. Σε αυτές τις εκλογές (1963) έλαβε μέρος ως ανεξάρτητος με τον επίσης εκλεγέντα βουλευτή της ΕΡΕ το 1961 και αποκλει σθέντα (επίσης) από τα ψηφοδέλτια της ΕΡΕ το 1963, τον Δημήτριο Λιανουλό πουλο. Ο ανεξάρτητος συνδυασμός τους έχασε την έδρα για λίγους ψήφους

Με τον θάνατο του Κώστα Λιδωρίκη φτά- νει στο τέλος της διαδρομής της μια ιστο- ρική οικογένεια όχι μόνον για την Δωρίδα και τη Φωκίδα αλλά και την Ελλάδα ολό- κληρη. Γενάρχης αυτής της οικογένειας ήταν ο Αθανάσιος Λιδωρίκης από το Κροκύλειο Δωρίδας. Υπήρξε σφραγιδοφύλακας και έμπιστος του Αλή Πασά (κάτι ανάλογο προς Υπουρ- γόν Προεδρίας και Υπουργόν Οικονομικών), ο οποίος από τη θέση αυτή μυήθηκε και στα της Φιλικής Εταιρείας. Μετά τον θάνατο του Αλή κατέφυγε στην Επαναστατη- μένη Ελλάδα και έγινε θερμός υποστηρικτής και έμπιστος του βασιλιά Όθωνα, η κόρη του οποίου (Πηνελόπη) υπήρξε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμα- λίας. Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα, τον οποίο υπεραγαπούσε, αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο και εγκλείστηκε στο σπίτι του μέχρι τον θάνατό του.

Υιός του Αθανασίου Λιδωρίκη ήταν ο Αρι- στομένης, πολιτικός και αυτός, ο οποίος παντρεύτηκε στη Σεργούλα την Σοφία Παπαπολίτη, κόρη του Χαράλαμπου Πα- παπολίτη και της Σοφίας Δυοβουνιώτη η οποία πέθανε στη γέννα της, λόγος για τον οποίο το νεογέννητο νήπιο πήρε το όνομα της μητέρας του (Σοφίας). Παπ- πούς της νεαρής Σοφίας (και πατέρας του Χαράλαμπου) ήταν ο Παπα-Γιώργης Πολί- της (Παπαπολίτης) ο οποίος ευλόγησε την επανάσταση των Δωριαίων το 1821 στον κάμπο Βελλά κοντά στο Μαλανδρίνο. Παιδιά του Αριστομένη Λιδωρίκη και της νεαρής Σοφίας Παπαπολίτη ήταν ο προ- αναφερθείς υπουργός του Ελευθέριου Βενιζέλου (Κωνσταντίνος Λιδωρίκης), η Αγγελική Καρακουλάκη (σύζυγος του Δη- μάρχου Ναυπάκτου) και η Βασιλική, σύ- ζυγος του Ιωάννη Βενέτικου, ο υιός των οποίων Κώστας υιοθετήθηκε από τον θείο του Κωνσταντίνο Λιδωρίκη (επειδή ο ίδιος δεν είχε κληρονόμους) με το ίδιο όνομα του θείου του για να συνεχίσει την πολιτική και την ιστορική παράδοση της οικογένειας των Λιδωρίκιδων.

Επιθυμία του Κώστα Λιδωρίκη ήταν, όταν ζούσε, να μεταφερθούν τα οστά των προγόνων του από τον οικογενεια- κό τάφο που άνοιξε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών ο Αθανάσιος Λιδωρίκης, στην αυλή του ιστορικού σπιτιού της οικογέ- νειας Παπαπολίτη στην Άνω Σεργούλα το οποίο έχει δωρίσει ο τελευταίος Λιδωρί- κης στη Μονή Βαρνάκοβας, ή στο Λιδω- ρίκειο Πάρκο των 22 στρεμμάτων στην Παραλία Σεργούλας τα οποία δώρισε ο ίδιος, μετά από αξίωση των συμπολιτών του, στην Κοινότητα Σεργούλας.

Ο Κ Λιδωρίκης υπήρξε συνομιλητής του δικτά- τορα Γεωργίου Παπαδόπουλου μετά από παρότρυνση του εκ Φωκίδος Γ. Μακαρέ- ζου στην προσπάθεια των Συνταγματαρ- χών να αποκτήσουν πολιτικό προσωπείο. Ως συνομιλητής αρνήθηκε δελεαστικές προτάσεις και αντιπρότεινε επιστροφή στον ομαλό πολιτικό βίο με μετάκληση του Κ. Καραμαν-λή από το Παρίσι και παράδοση της εξουσίας σε αυτόν για την διενέργεια ελεύθερωνεκλογών. Μετά την φυγή των Συνταγματαρχών, κατά τον γνωστό τρόπο, και την επιστροφή του Κ. Καραμανλή, ήταν εξαιρετικά δύσκολο στον τελευταίο να τον δεχτεί ως υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας επειδή προϋπήρξε συνομιλητής του Παπαδόπουλου. [Ο Κ. Καραμανλής με προσωπική επιστολή του, σήμερα στοΑρχείο του Κ. Λιδωρίκη, αναγνωρίζει την αδικία του αποκλεισμού του από τα ψη- φοδέλτια της ΕΡΕ το 1963 και υπόσχεται επανόρθωση της αδικίας]. Την προσω- πικότητα του Κων. Λιδωρίκη στη Δεξιά φαίνεται ότι εξετίμησε καλύτερα από όλους τους άλλους ο Κωνσταντίνος Στε- φανόπουλος ο οποίος τον συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτια της ΔΗΑΝΑ χωρίς όμως επιτυχία όχι μόνον για τον Κ. Λιδωρίκη

Την ιστορία την μεταφέρουμε αυτούσια από την εφημερίδα Το  Ευπαλιο.

ότι απέμεινε από την πηγή στα Πελεκάνια πού  ποτιζότουσαν τα περβόλια του Νίκου Κοράκη.

Στο Στενό1949 1950, ομάδα κατοίκων του χωριού ΚΟΚΚΙΝΟΥ στο έργο κατασκευής της δέσης,υπάρχουν και κάποιοι στρατιώτες του ήσαν τότε  στο φυλάκιο του Κάστρου γιατί ακόμη η Ελλάδα ήταν σε εμφύλιο πόλεμο.Άξιον παρατήρησης, δεν υπάρχουν νέοι άνδρες στην φωτογραφία, το πιο πιθανό να ήσαν επιστρατευμένοι..

όλη η ομάδα που βοήθησε στο έργο επισκευής της αυλής του Σχολείου σε αναμνηστική φώτο

ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΟΚΚΙΝΙΩΤΩΝ ΔΩΡΙΔΑΣ έργο του δάσκαλου Θεμιστοκλή Κοράκη

η λίμνη ΜΟΡΝΟΥ περιφερειακά από την μεριά του ΔΙΑΚΟΠΙΟΥ

Ζωγραφικός πίνακας.
έργο του ζωγράφου BRICKMAN, είναι η κατοικία της οικογένειας Κ ΜΠΕΡΤΣΙΑ στο κάμπο πριν την λίμνη του ΜΟΡΝΟΥ

Αριστείδης ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ του Κωνσταντίνου

με εθελοντική εργασία επιδιορθώνεται η μάνδρα του Δημοτικού Σχολείου

από το έργο επιδιόρθωσης της μάνδρας του σχολείου με εθελοντική εργασία.Διακρίνονται από αριστερά:.Κ Δ ΚΟΡΑΚΗΣ ,Π Δ ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ, ο δάσκαλος Γ ΑΝΕΣΤΟΣ, Α Κ ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ,& Χ Κ ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ.

Κρανιάς  Γιώργος και Ελλη και ο Δ Μπάκας,
γαμπρός στον Κόκκινο έχει παντρευτεί τη ΦΡΌΣΩ του Γιάννη και της Δήμητρας Καραμπέτσου.

αρραβώνες Κ Ε Καραγιάννη

Κ  Γ Μπερτσιάς το 1972 στην θέση Μαρμαράκι στον ΚΆΜΠΟ πριν γίνει η λίμνη ΜΟΡΝΟΥ.
 

ο νέος είναι ο Ν Μπερτσιάς με το σκυλί του την κανέλλα στο κάμπο στην θέση Μαρμαράκι όπου είχαν και το σπίτι τους, 1972

μπάνιο στην λίμνη Μόρνου 1992

στο κέντρο δίπλα στο ποτάμι το χάνι του Καραπιστόλη

γνωρίζοντας τους γειτόνους...

Άβορος

Από το 1836 το χωριό ανήκει στο Δήμο Αιγιτίου ως Άβουρος και από το 1869 ως Άβορος. Στα 1912 αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα. Βρίσκεται στην πλαγιά της Αετοράχης σε υψόμετρο 750 μ., και περιβάλλεται από δάσος με δρυς και καστανιές, έχοντας στα πόδια του συστάδες από πουρνομαζιές, ρείκια, κουμαριές, αριές, μέλεγες, ακακίες καθώς και υπεραιωνόβια ψηλά πλατάνια, γι’ αυτό η περιοχή τους αποκαλείται «Βαθιά πλατάνια». Αγναντεύει τις βουνοκορφές της Γκιώνας, της Οίτης, των Βαρδουσίων και τμήμα της λίμνης του Μόρνου. Η ίδρυση του χωριού άγνωστη, χάνεται βαθιά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Κατά την παράδοση, το παλιό χωριό βρισκόταν στη θέση Κυράσοβο, κοντά στο Μόρνο και στο σημερινό φράγμα, όπου σώζονται υπολείμματα παλαιών κτισμάτων. Οι άνεμοι και η υγρασία ανάγκασαν τους κατοίκους να μετεγκατεσταθούν στη σημερινή θέση, όπου εξασφάλισαν άφθονο νερό. Κάποιες οικογένειες πέρασαν απέναντι σε τοποθεσία πριν από το Παλαικάτουνο (σημερινό Κροκύλειο), όπου δημιούργησαν μικροοικισμό, τον Αβορίτη (μικρός Άβορος).

Μία από αυτές τις οικογένειες, ο Δημήτριος και η Βασιλική Τριανταφύλλου, υπήρξαν οι γονείς του Γιάννη Μακρυγιάννη, του θρυλικού αγωνιστή, στρατηγού του 1821 και ιστοριογράφου. Στο σημείο αυτό είχε στηθεί η προτομή του ήρωα, η οποία τώρα έχει μεταφερθεί στην είσοδο του Κροκυλείου. Η παράδοση πάλι αναφέρει ότι ο Άβορος υπήρξε μετόχι της μονής της Βαρνάκοβας και η άποψη αυτή ενισχύεται από τοποθεσία «Μετόχι», όπου υπήρχαν ίχνη ναΐσκου. Κοντά εκεί σώζεται και η ονομασία «κελί».

Το όνομα του χωριού δεν άλλαξε, αν και αρχικά θεωρήθηκε σλαβικής προέλευσης η ονομασία του. Κατά τους ντόπιους για την ετυμολογία της λέξης υπάρχουν δύο εκδοχές. Η μία φέρει τη λέξη προερχόμενη από τη λέξη βορός, που σημαίνει μαντρί βοοειδών και με το στερητικό α σημαίνει τόπο ακατάλληλο για μαντριά βοοειδών, όπως και είναι. Η άλλη θέλει τη λέξη σχετιζόμενη με το ρήμα βιβρώσκω (τρώγω), παράγωγο = βορά = τροφή, βορός, αχόρταγος και με το α, όχι αχόρταγος, χορτάτος. Ο Άβορος διέθετε πέντε νερόμυλους και οι κάτοικοι ήταν χορτάτοι από ψωμί, αλλά και από κτηνοτροφικά προϊόντα. Η εκδοχή αυτή θα είχε κάποια πιθανότητα, αν την ονομασία την έδιναν φιλόλογοι. Πάντως, στο Σερβο – Ελληνικό λεξικό βρήκαμε τη λέξη βουρός, που ερμηνεύεται ως πέτρινο περιτοίχισμα για σταυλισμό βοοειδών. Είναι η πιθανότερη εκδοχή, γιατί το 1836 το χωριό φέρεται με την ονομασία Άβουρος.

Όπως αναφέρει ο Κ. Δημόπουλος στο βιβλίο του «Δήμος Σκαλτσάς», ο Άβορος και τα κτήματά του ήταν τσιφλίκι του Φερχάτ Εφέντη, πρώην διοικητή του Λιδωρικίου και κατά το 1821 βοεβόδα των Σαλώνων. Περί το τέλος της επαναστάσεως επανήλθε στο Λιδωρίκι, αγόρασε με πειθαναγκασμό τον Άβορο και αγωνιζόταν έκτοτε να αναγνωριστεί η κυριότητα αυτή των Τούρκων. Κοντά στο Αβορόρεμα οι Τούρκοι είχαν αποθήκες και αποθήκευαν τα εισοδήματά τους από τη φορολογία (δεκάτη). Η θέση ονομαζόταν «μαγαζιά». Τα ίχνη των κτηρίων αυτών σκεπάστηκαν από τα νερά της λίμνης.

Η παλαιά εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που φέρεται κι αυτή σαν μετόχι της Βαρνάκοβας, έφερε την ονομασία «λόντζα» και θα πρέπει να υπήρξε ένα είδος κατακόμβης, γιατί ήταν σχεδόν υπόγεια και κατέβαιναν 10 – 12 σκαλοπάτια για να μπουν μέσα. Μη γνωρίζοντας οι χωριανοί την αξία της, την κατεδάφισαν και κατασκεύασαν νέα ομώνυμη στη θέση της το 1898, χρησιμοποιώντας υλικά και από την παλαιά. Ένα αγκωνάρι της παλαιάς που εντοιχίστηκε στη νέα, φέρει φθαρμένη σκαλιστή χρονολογία 292. Πρόκειται μάλλον για 1292 και έχει σβηστεί το ένα (1). Το ζωγραφιστό τέμπλο της παλαιάς εκκλησίας με ανεξίτηλα μέχρι σήμερα χρώματα, τοποθετήθηκε στα εξωκλήσια Άγ. Ιγνάτιο και Άγ. Γεώργιο. Υπάρχουν και τα εξωκλήσια Μεταμόρφωση του Σωτήρος και το πρόσφατα χτισμένο στην Αβορόραχη, αφιερωμένο στον Προφ. Ηλία και Αγ. Αθανάσιο.

Την παραμονή, ανήμερα της 15ης Αυγούστου και την επομένη γίνεται στον Άβορο το παραδοσιακό και μοναδικό πανηγύρι στην περιοχή στην μεγάλη πλατεία. Την τρίτη ημέρα κλείνει με διασκεδαστικά δρώμενα, όπως τραγούδια, τολμηρούς χορούς (πανωζέ), επίκαιρα σκετς, ο χορός του στολισμένου γαϊδάρου, τρίψιμο του πιπεριού και το σπάσιμο της κολοκύθας

Θέση ΜΑΡΜΑΡΑΚΙ στον κάμπο πριν την λίμνη Μόρνου

οι γέφυρες στο ΣΤΕΝΟ στο βάθος διακρίνεται ο κάμπος του Κόκκινου

Στο βάθος το Κάστρο και το Στενό λίγο πριν σκεπαστεί η περιοχή από τα νερά της λίμνης 

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ