Από αριστερα ,
Νικόλαος και Βασιλική Κοράκη,Ευθυμία Μπερτσιά ,Μαρία Μπερτσιά - Μπέκου,Αθανάσιος Μπέκος στην αυλή του Ν Κοράκη ( Κατσαμπίνη) στην δεκαετία του 80
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015
Σάββατο 28 Μαρτίου 2015
Επιφανείς συμπατριώτες :
Αντιγράφουμε απο την ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας
Ο Κώστας Νίτσος κατάγεται από το Κουπάκι Δωρίδας. Είναι μάχιμος δημοσιογράφος. Περισσότερο από μισόν αιώνα δίδαξε και άσκησε δημοσιογραφία υψηλού φρονήματος, ευθύνης και ήθους -είδος που σήμερα εκλείπει. Για πάρα πολλά χρόνια, ως αρχισυντάκτης και διευθυντής, δημιούργησε τη χρυσή εποχή της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ. Παράλληλα, δημιούργησε το "Θέατρο", ένα από τα πιο προοδευτικά και έγκυρα πολιτιστικά περιοδικά ΄σ' όλο τον κόσμο. Έχει δημοσιεύσει αναρίθμητες μελέτες και άρθρα για κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και κυρίως για πολιτιστικά θέματα. Έχει εκδώσει, με δικό του σχολιασμό, τα "Θεατρικά Άπαντα" του Γιάννη Ρίτσου, έχει έτοιμα για έκδοση τα "Άπαντα" του Αιμίλιου Βεάκη και σειρά δικών του βιβλίων. Σπούδασε Νομικά και πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Ομοσπονδία Συλλόγων Β.Δ. Δωρίδας |
Εκδήλωση της ΕΣΗΕΑ για τον μεγάλο Κουπακιώτη δημοσιογράφο Κώστα Νίτσο Posted: 26 Mar 2015 09:00 PM PDT  Εκδήλωση τιμής στον Κώστα Νίτσο, Δημοσιογράφο - Ενεργό πολίτη - Αντιστασιακό, οργανώνει η Ένωσις Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών και το Μορφωτικό της Ίδρυμα την Δευτέρα 30 Μαρτίου, στις 7.30 μ.μ. στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, αίθουσα «Γεωργίου Καράντζα», Ακαδημίας 20, α΄ όροφος.Θα μιλήσουν για την προσωπικότητα και την προσφορά του τιμώμενου η Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και του Μορφωτικού της Ιδρύματος Μαρία Αντωνιάδου, ο Καθηγητής Φάνης Κακριδής και οι Λευτέρης Παπαδόπουλος, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Κώστας Μητρόπουλος, Βασίλης Παπαβασιλείου, Θανάσης Παπαγεωργίου. Χαιρετισμό θα απευθύνουν η Γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος Φανή Πετραλιά, ο Πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ Δημήτρης Κουμπιάς, ο Γιώργος Διαλεγμένος και η δημοσιογράφος Φώφη Κορίδη. Η Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Μαρία Αντωνιάδου, κλείνοντας τις εκδηλώσεις της πρώτης εκατονταετίας της ΕΣΗΕΑ, θα απονείμει στον ΚΩΣΤΑ ΝΙΤΣΟ, για την προσωπικότητα και την προσφορά του στη Δημοσιογραφία, το μετάλλιο «Ξενοφών», που αποτελεί την μεγαλύτερη τιμητική διάκριση της Ενώσεως Συντακτών. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, θα προβληθεί ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ. Ο Κώστας Νίτσος μιλάει για την έκδοση της εμβληματικής για την Ιστορία του Τύπου εφημερίδας «Αδέσμευτη Γνώμη», το Μάη του 1975. Είσοδος ελεύθερη. |
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015
Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015
Στα λημέρια της Επανάστασης: Τα ηρωικά χωριά της Φωκίδας
Τα βουνά της Γκιώνας, τα Βαρδούσια, η Οίτη και ο Παρνασσός οριοθετούν τη Φωκίδα, στην καρδιά της Ρούμελης. Τα Σάλωνα και το Κάστρο τους, η σημερινή Άμφισσα δηλαδή, διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση των Ελλήνων και στον Αγώνα τους για την Ελευθερία το 1821. Εκτός από την καθοριστικής σημασίας πτώση του Κάστρου των Σαλώνων, τα γύρω χωριά, χτισμένα σε απόκρημνες βουνοπλαγιές, κρυμμένα μέσα στη φύση και το πράσινο, με στρατηγική θέα προς τα περάσματα της Ρούμελης, αποτέλεσαν σημεία αιχμής στον πόλεμο των Κλεφταρματολών κατά της Οθωμανικής στρατιάς.
Σήμερα, τα χωριά αυτά που κρατούν ανεπηρέαστο τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα αλλά και την επαφή με τη φύση, είναι από τα αξιοθέατα της περιοχής που αξίζει κανείς να επισκεφθεί. Οι προτομές των ηρώων της Επανάστασης, τα μνημεία των μαχών και οι ιστορικές τοποθεσίες περιμένουν να σας θυμίσουν την ιστορία, ή και να σας τη διδάξουν, καθώς τα περισσότερα από τα χωριά αυτά δεν έχουν απολάβει την αναγνώριση της συμβολής στον Αγώνα στην αναλογία που τους αρμόζει.
Γραβιά: Η κωμόπολη της Φωκίδας, χτισμένη σε υψόμετρο 400 μέτρων, είναι περισσότερο γνωστή για το Χάνι της και την ηρωική μάχη των Ελλήνων κατά των Τούρκων που το πολιορκούσαν. Ήταν λίγο μετά την έναρξη της Επανάστασης, τον Μάιο του 1821, όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και άλλα 117 παλικάρια ταμπουρώθηκαν στο Χάνι της Γραβιάς για να αντιμετωπίσουν την τουρκική στρατιά. Τελικά, όχι μόνο κατόρθωσαν να σταματήσουν τους Τούρκους που προχωρούσαν προς την Άμφισσα, αλλά και να το σκάσουν μέσα από το στράτευμα σε μια πρωτοφανή έξοδο! Σήμερα το Χάνι της Γραβιάς έχει αναπαλαιωθεί, λειτουργεί ως σύγχρονο μουσείο ενώ ακριβώς δίπλα βρίσκεται και το μνημείο του Οδυσσέα Ανδρούτσου.
Πανουργιάς: Ταυτισμένο με την οικογένεια του ομώνυμου οπλαρχηγού της επανάστασης του 1821, ο Πανουργιάς είναι χωριό χτισμένο σε υψόμετρο 1080 μέτρων στην πλαγιά της Γκιώνας και βρίσκεται βορειοανατολικά από το χωριό Καλοσκοπή και νοτιοδυτικά από το χωριό Στρώμη. Πήρε το όνομά του από τον κλεφταρματολό Πανουργιά Πανουργιά που έδρασε την περίοδο της επανάστασης, αλλά και το γιο του, Ιωάννη (γνωστό ως Νάκο Πανουργιά), ο οποίος μετά την απελευθέρωση ανέλαβε σπουδαία αξιώματα στο νέο ελληνικό κράτος. Ο αγωνιστής Πανουργιάς, δεν είναι ο μόνος λόγος που συνδέει το χωριό με την ελληνική Επανάσταση. Μέχρι το 1915 το χωριό ονομαζόταν Δρέμισσα ή Ντρέμισσα. Λίγο έξω από το χωριό, στις 17 Μαΐου 1821 δόθηκε μια από τις σημαντικότερες μάχες, ακόμα και για την έκβαση του απελευθερωτικού αγώνα, η Μάχη της Δρέμισσας. Οι άνδρες του Πανουργιά και του Ιωάννη Γκούρα έκοψαν την προέλαση του Ομέρ Βρυώνη προς τα Σάλωνα μετά την κατάληψη του ηρωικού Χανιού της Γραβιάς. Είναι το χωριό από το οποίο πηγάζει ο Μόρνος και με μια βόλτα στα δρομάκια θα εντοπίσετε σίγουρα μια από τις πολλές πηγές, ενώ δεν πρέπει να παραλείψετε μια επίσκεψη στο Μουσείο Υδροκίνησης, που δημιουργήθηκε με την φροντίδα του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου, στο οποίο θα βρείτε απαντήσεις σε κάθε απορία σας σχετικά με τον νερόμυλο του χωριού.
Σερνικάκι: Σε απόσταση μόλις πέντε χιλιόμετρα από την Άμφισσα, βρίσκεται σχεδόν μέσα στον ονομαστό Ελαιώνα. Η ονομασία Σερνικάκι πιστεύεται ότι προήλθε από τον πρώτο Τούρκο τσιφλικούχο που βρέθηκε στην περιοχή, τον Σερνίκ-Αγά. Απέναντι από το Σερνικάκι βρίσκεται το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, στο οποίο ο τότε δεσπότης Σαλώνων Ησαΐαςμαζί με τους οπλαρχηγούς Πανουργιά και Δυοβουνιώτη ύψωσαν στις 27 Μαρτίου 1821 το λάβαρο της επανάστασης στη Ρούμελη.
Βάργιανη: Βρίσκεται στα 900 μέτρα υψόμετρο, στην πλαγιά του Παρνασσού, έχει μείνει στην ιστορία για τη μεγάλη, νικηφόρα μάχη των Ελλήνων απέναντι στους Τούρκους στις 14 Σεπτεμβρίου 1824. Το χωριό στον απελευθερωτικό αγώνα του ‘21 ανέδειξε ανδρείους αγωνιστές όπως τον Καπετάν Λιάπη (την κόρη του οποίου λέγεται ότι ερωτεύτηκε ο βασιλιάς Όθωνας) και το Νίκο Μπαλαούρα ενώ είκοσι άνδρες του χωριού πήρα μέρος και στην άλωση του Κάστρου των Σαλώνων στις 10 Απριλίου, ανήμερα Πάσχα, του 1821. Μέσα στη Βάργιανη βρίσκονται οι περίφημες πηγές της Μπουρμπούλας ενώ ο επισκέπτης αξίζει να δει τον Άη Θανάση, το υδραγωγείο αλλά και την πλατεία του χωριού, όπου κάθε χρόνο στις 26 Ιουλίου πραγματοποιείται το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής.
Αθανάσιος Διάκος: Γνωστό με το όνομα Άνω Μουσουνίτσα μέχρι το 1959, το χωριό Αθανάσιος Διάκος είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων στους πρόποδες των Βαρδουσίων. Ο Αθανάσιος Διάκος είναι η πατρίδα του ομώνυμου ήρωα του 1821 που βρήκε φριχτό θάνατο στα χέρια των Τούρκων. Στην πλατεία του χωριού ανάμεσα στους δύο πλάτανους, δεσπόζει η προτομή του, ενώ διασώζεται το πατρικό του σπίτι, το οποίο από το 2009 έχει μετατραπεί σε ένα μικρό αλλά σύγχρονο μουσείο. Εκεί εκτός από πληροφορίες για τη δράση του ήρωα της Επανάστασης του 1821 εκτίθενται όπλα και ρούχα από την ίδια περίοδο. Κάθε χρόνο, μάλιστα, το τελευταίο σαββατοκύριακο του Ιουλίου διεξάγεται το φεστιβάλ Διάκεια προς τιμήν του. Ο Αθανάσιος Διάκος έχει την τύχη να περιβάλλεται από ελατόδασος αλλά και καστανιές, βελανιδιές, κέδρα και πλατάνια ενώ το χωριό διαπερνάει ποτάμι με το γεφύρι που περνάει από πάνω του να αποτελεί τόπο συνάντησης για επισκέπτες και κατοίκους.
Μαυρολιθάρι: Είναι χτισμένο ανάμεσα σε Βαρδούσια, Γκιώνα και Οίτη, κοντά στα χωριά Καστριώτισσα και Στρώμη. Από το Μαυρολιθάρι καταγόταν ο αρματολός Βλαχαρμάτας, ο οποίος στα μέσα του 18ου αιώνα σήκωσε το λάβαρο της αντίστασης κατά των Τούρκων πριν βρει, τελικά, φριχτό θάνατο μετά από προδοσία. Δύο αιώνες μετά το Μαυρολιθάρι κάηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς την περίοδο της Κατοχής ως αντίποινα για τη δράση των ανταρτών της περιοχής.
Ομοσπονδία Συλλόγων Β.Δ. Δωρίδας |
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης πρότυπο πατριώτη και αγωνιστή Posted: 24 Mar 2015 09:00 PM PDT Με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, δημοσιεύουμε την ομιλία της Μαρίας Μαντούβαλου, δ. Αναπληρώτριας Καθηγήτριας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνώνπου έγινε στην πρόσφατη εκδήλωση της Δωρικής Αδελφότητας στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα «Ο στρατηγός Μακρυγιάννης πρότυπο πατριώτη και αγωνιστή»:
 Ας ακούσουμε, λοιπόν, πρώτα τον ίδιο γιατί άρχισε να γράφει: «Και όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρω να βλέπω το άδικο να πνίγει το δίκιο. Για κείνο έμαθα γράμματα στα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμο το απελέκητο, ότι δεν είχα τρόπον όντας παιδί να σπουδάζω». Αυτός λοιπόν ο αγράμματος με το έργο του, όπως είπα, ανατρέπει τους αρνητές τής ιστορικής μας συνέχειας, αφού, όπως έχει παρατηρηθεί και από τον δεινό φιλόλογο και βιογράφο τού Μακρυγιάννη, Ιωάννη Βλαχογιάννη, αλλά και από κορυφαίους της κλασσικής φιλολογίας καθηγητές, μελετητές του έργου του Μακρυγιάννη, όπως π.χ. ο Ιωάννης Κακριδής, που έκανε δειγματοληπτικά συγκριτική μελέτη μεγάλων αποσπασμάτων του έργου του Μακρυγιάννη με ανάλογης θεματικής έννοιες της κλασσικής γραμματείας, όπως αυτό έγινε ανάμεσα στον ιστοριογράφο Θουκυδίδη και τον απομνημονευματογράφο Μακρυγιάννη, απ’ όπου και αποδεικνύεται η ταύτιση ιδεών και εκφραστικών τρόπων του αγράμματου Μακρυγιάννη με αντίστοιχες του ιστορικού Θουκυδίδη. Ας δούμε ένα δύο παραδείγματα αυτών των πνευματικών συναντήσεων Μακρυγιάννη και Θουκυδίδη: Γράφει ο Μακρυγιάννης την ιστορία του πολέμου και των πρώτων χρόνων του νεοελληνικού κράτους, με στόχο όχι μόνον για να διατηρηθούν τα περιστατικά στη μνήμη των ανθρώπων, όπως π.χ. το κάνει ο ιστορικός Ηρόδοτος, αλλά κυρίως για κάποιον άλλο σκοπό και αυτός είναι διδακτικός δηλαδή: να μάθουν οι μεταγενέστεροι εκτός από τα κατορθώματα των προγόνων τους και τα λάθη τους και γι’ αυτό σημειώνει: «Δια όλα αυτά γράφω εδώ…, δια να χρησιμεύουν αυτά όλα εις τους μεταγενεστέρους και να μάθουν να θυσιάζουν δια την πατρίδα τους και θρησκεία τους περισσότερη αρετή… Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη, δεν υπάρχουν». Ο ίδιος διδακτικός λόγος οδηγεί και τον Θουκυδίδη στη συγγραφή τής ιστορίας του Πελοποννησιακού πολέμου, ακριβώς για να οδηγηθούν οι μελλοντικές γενιές από την κακή πείρα του Πελοποννησιακού. Τα έργα του παρελθόντος, όπως γράφει ο Θουκυδίδης, θετικά και αρνητικά, πρέπει να οδηγούν στην παιδεία τού Ελληνικού έθνους. Άλλος στοχασμός του Μακρυγιάννη που ταυτίζεται με του Θουκυδίδη είναι ο ακόλουθος: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ τίποτας! Να ’ρθεί ένας να μου ειπεί ότι θα πάγει ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δύο μου μάτια. Ότι, αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει˙ αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ’χω, στραβός θα να είμαι. Ότι σ’ αυτείνη θα ζήσω…» Ο Θουκυδίδης γράφει: «Εγώ πιστεύω, [μιλάει ο Περικλής], πως, όταν η πόλη προκόβει σα σύνολο, ωφελεί τα άτομα περισσότερο, παρά όταν τα άτομα αυτά σ’ αυτήν ευτυχούν, η ίδια όμως σα σύνολο καταστρέφεται˙ γιατί όταν ένας πολίτης ευτυχεί ως άτομο, όταν καταστραφεί η πατρίδα του, χάνεται και αυτός το ίδιο μαζί της, ενώ, αν κακοτυχεί μέσα σε μια πόλη που ευτυχεί, σώζεται και ο ίδιος ευκολότερα». Σε άλλο σημείο χρησιμοποιείται ο δόλος, που στον πόλεμο είναι νόμιμος. Το 1825 τον χρησιμοποίησε ο Μακρυγιάννης για να αναγκάσει τους διστακτικούς Έλληνες να αντιμετωπίσουν τον Ιμπραήμ στους Μύλους απέναντι στο Ναύπλιο. Τους έπεισε να διώξουν τα άλογά τους και να κρατήσουν μόνο τα καΐκια για να μπορούν, δήθεν, όταν κινδύνευαν να καταφύγουν στο Ναύπλιο. Το βράδυ όμως έδιωξε όλα τα πλοία ο Μακρυγιάννης και το πρωί έκανε τον ανήξερο και τον στενοχωρημένο για το γεγονός και τους είπε τώρα ο καθείς «να φκιάνει το πόστο του, ότι εκεί θα πεθάνει». Ο μέγας πολιτικός και στρατιωτικός των Αθηνών ο Θεμιστοκλής είχε επινοήσει έναν παρόμοιο δόλο για να αναγκάσει τους Έλληνες να πολεμήσουν τους Πέρσες στο στενό της Σαλαμίνας. Και σαν τον Μακρυγιάννη προσποιήθηκε τον θυμωμένο, γιατί τους έφυγαν τα καράβια, που αυτός είχε φροντίσει να φύγουν και την άλλη μέρα έκανε τον ανήξερο μπροστά στον Ευρυβιάδη. Τέλος άλλη συχνά επαναλαμβανόμενη φράση του Μακρυγιάννη «αποφασίζω να δικαιώσω τους αδικημένους», λες και είναι ξεσηκωμένη από την Αθηναίων πολιτεία του Αριστοτέλη ή και από τους επιτάφιους λόγους του 5ου και 4ου π.Χ. αι., όπου το καύχημα της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν ότι κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα και το χρέος να βοηθεί και να υπερασπίζεται τους αδικημένους (Κακριδής, 28). Ας σταματήσουμε εδώ τις συγκρίσεις ανάμεσα στον Αρχαίο Έλληνα και στο νεότερο απόγονό του και ας αναλογιστούμε πώς ο αγράμματος αγωνιστής συνάντησε την αρχαία σκέψη αυτών, που ούτε την ύπαρξη υποπτευόταν;  «εβγήκε ο ήλιος σκοτεινός και το φεγγάρι μαύρο και ο λαμπρός αυγερινός δεν πάει να βασιλέψει πες μας καϋμένε Αυγερινέ κάνα καλό χαμπέρι κ.λ.π. Και όπου ο Μακρυγιάννης διασκευάζει και προσθέτει: «Ο ήλιος εβασίλεψε, - αντί εβγήκε ο ήλιος σκοτεινός Έλληνά μου βασίλεψε – προσθήκη δική του και το φεγγάρι εχάθη». – αντί και το φεγγάρι μαύρο Και άλλες παραλλαγές δημοτικών τραγουδιών έχουμε από τον Μακρυγιάννη όπως π.χ. για τη μάχη της Αράχωβας και τον θάνατο του Καραϊσκάκη. Για τον Καραϊσκάκη δίνει παραλλαγή δική του άλλου δημοτικού τραγουδιού: «Τρεις περδικούλες κάθονται στο κάστρο της Αθήνας είχαν τα νύχια κόκκινα και τα φτερά βαμμένα είχαν και τα κεφάλια τους στο αίμα βουτημένα» κ.λπ. Τον λαϊκό ζωγράφο και αγωνιστή Σπαρτιάτη Παναγιώτη Ζωγράφο θα επιλέξει το 1839 για να στολίσει την αυλή του με 24 εικόνες, που αναπαριστούν τους αγώνες των Ελλήνων με τους Τούρκους και τους Βαυαρούς. Και το «απελέκητο», όπως γράφει, έργο του θα είναι και αυτό γέννημα της δικής του ψυχής, πλούσια θρεμμένης από την παράδοση του λαού και κυρίως τη Ρουμελιώτικη. Και έτσι θα χειριστεί την πένα, σαν την αιχμή του σπαθιού του, για να διατρανώσει αυτά που πίστευε, τα ιδανικά του, καθαρά ελληνορθόδοξα. Και όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο βιογράφος του Βλαχογιάννης «Η δια της γραφίδος αυτού ρέουσα πηγή ζωής ήρχετο μακρόθεν, λίαν μακρόθεν, εκ των βαθυρρίζων θεμελίων της φυλής και του έθνους, στο οποίο ανήκεν». Αυτόματα και πηγαία αναδύονται όλα από την πατριωτική και ορθόδοξη ψυχή του Μακρυγιάννη και από την στρατιωτική και την πολιτική του εμπειρία. Όλα τα διαχρονικά ελληνικά χαρακτηριστικά βρίσκονται στο έργο του: ο ύμνος της αρετής, της πίστης και της πατρίδας, το φιλότιμο και η τιμή, τα εγκώμια για τους ηρωικούς αγωνιστές. Θέλοντας όμως να αποδώσει δικαιοσύνη τα πρωτεία τα απονέμει στη Ρούμελη και γράφει: «Πατρίς, να μακαρίζεις όλους τους Έλληνες, ότι θυσιάστηκαν δια σένα να σ' αναστήσουνε, να ξαναειπωθής άλλη µίαν φορά ελεύτερη πατρίδα, οπού ήσουνε χαµένη από τον κατάλογον των εθνών. Όµως να θυµάσαι και να λαµπρύνεις εκείνους οπού πρωτοθυσιάστηκαν εις την Αλαµάνα, πολεµώντας µε τόση δύναµη Τούρκων, κι εκείνους οπού αποφασίστηκαν και κλείστηκαν σε µίαν µαντρούλα µε πλίθες, αδύνατη, εις το χάνι της Γραβιάς, κι εκείνους οπού λιώσανε τόση Τουρκιά και πασάδες εις τα Βασιλικά, κι εκείνους οπού αγωνίστηκαν σαν λιοντάρια εις την Λαγκάδα του Μακρυνόρου… Αυτείνοι σε ανάστησαν…» Και προκειμένου να χαράξει ανεξίτηλα τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα και τους Ρουμελιώτες πρωτεργάτες τους φιλοτεχνεί σε ζωγραφικούς πίνακες, που με εντολή του, εκτελεί ο λαϊκός Ζωγράφος Παναγιώτης, εικόνες που φέρουν τις ακόλουθες επιγραφές: «Πρώτη μάχη των Ελλήνων κατά των Τούρκων εις την Γέφυραν της Αλαμάνας». «Δευτέρα εις την Αγίαν Μαρίνα και Στυλίδα και Τρίτη εις το Πατρατζίκι». «Μάχη εις της Γραβιάς το Χάνι, εις Άμπλιανη και λοιπών μαχών εις Σάλωνα». «Πόλεμος των Βασιλικών», «Πόλεμος της Λαγκάδας», Πρέπει να υπογραμμίσω εδώ ότι ο Μακρυγιάννης έδιωξε τον φράγκο ζωγράφο, που αρχικά είχε προσλάβει, λέγοντάς του ότι οι εικόνες του δεν ήταν καλές. Οι ευρωπαϊκές εικόνες πράγματι δεν ήταν καλές, γιατί το βάρος που σήκωνε στις πλάτες του ο Μακρυγιάννης, η πνευματική του κληρονομιά ερχόταν από μακριά και πήγαινε μακριά. Πήγαζε από τα βαθύρριζα θεμέλια της φυλής και του έθνους, άρα οι φράγκικες εικόνες δεν ήταν καλές όχι βέβαια από πλευράς αισθητικής, αλλά γιατί ήταν έξω από τη ζωντανή ελληνική παράδοση αιώνων της οποίας εκφραστής ήταν ο Μακρυγιάννης. Και κορυφώνεται ο λόγος του, μοναδικός και διαχρονικά επίκαιρος, απευθυνόμενος σε όλους τους Έλληνες: «Τούτην την πατρίδα την έχοµεν όλοι µαζί, και σοφοί και αµαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον µικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαµεν, αναλόγως ο καθείς, έχοµεν να ζήσωµεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαµεν όλοι µαζί, να την φυλάµεν κι όλοι µαζί και να µην λέγει ούτε ο δυνατός ‘εγώ’, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς ‘εγώ’; Όταν αγωνιστή µόνος του και φκειάσει ή χαλάσει, να λέγει ‘εγώ’. Όταν όµως αγωνίζονται πολλοί και "φκιάνουν, τότε να λένε ‘εµείς’. Είµαστε εις το ‘εµείς’ κι όχι εις το ‘εγώ’!» Την ευγνωμοσύνη του στον Μακρυγιάννη εκφράζει ο Σεφέρης στο σπουδαίο δημοσίευμά του με τίτλο «Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης», όπου τον χαρακτηρίζει τον πιο σημαντικό πεζογράφο της Νεοελληνικής λογοτεχνίας, και γράφει: «Από το 1926 που έπεσαν στα χέρια μου τα ‘Απομνημονεύματα’ δεν πέρασε μήνας χωρίς να ξαναδιαβάσω λίγες σελίδες τους, δεν πέρασε εβδομάδα, χωρίς να συλλογιστώ αυτή την τόσο ζωντανή έκφραση. Στον τόπο μας, όπου είμαστε τόσο σκληρά κάποτε αυτοδίδακτοι, ο Μακρυγιάννης κάποτε στάθηκε ο πιο ταπεινός και ο πιο σταθερός διδάσκαλός μου», καιπροσθέτει για το παράδοξο φαινόμενο Μακρυγιάννης: «Ο Μακρυγιάννης ήταν αγράμματος, αλλά το βιβλίο του είναι αστέρευτη πηγή ζωής. Ήταν μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του Ελληνισμού, αν η λέξη μόρφωση σημαίνει πνευματική τροφή». Και ο ποιητής Τάκης Σινόπουλος μας πληροφορεί ότι ο Σεφέρης «μπόλιασε στα ποιήματά του λέξεις χρησιμοποιημένες από τον Μακρυγιάννη»(Αφιέρωμα, 164). Ο ίδιος ο Σεφέρης τονίζει «η παιδεία της ψυχής θα έχει πολλά να ωφεληθεί από ένα έργο σαν του Μακρυγιάννη που είναι καθώς πιστεύω η συνείδηση ενός ολόκληρου λαού - μια πολύτιμη διαθήκη. Ποτέ δεν ξανακούσαμε στην Ελλάδα μια τόσο αδρή φωνή». Ο αγράμματος, λοιπόν, στρατοκόπος είναι σίγουρος μαντατοφόρος της μακριάς και αδιάσπαστης λαϊκής μας παράδοσης. Ο Σεφέρης υπογραμμίζει επίσης ότι αξίζουν ιδιαίτερης μελέτης τα όνειρα του Μακρυγιάννη, γιατί όπως γράφει, με τα όνειρα που βλέπει στον ύπνο του συμπληρώνει τη σκέψη της ημέρας. Έτσι και ο Σεφέρης που είδε ένα όνειρο καταφεύγει στον Μακρυγιάννη και βρίσκει εκεί τη λύση του. Ο Σεφέρης είδε, όπως γράφει ο ίδιος, έναν εφιάλτη στον ύπνο του ότι η Ακρόπολη βγήκε σε πλειστηριασμό και ότι την αγόρασε Αμερικανική εταιρεία οδοντόπαστας και ότι έτσι σώθηκε και ο ελλειμματικός προϋπολογισμός. Για την εξήγηση ανατρέχει στον Μακρυγιάννη και διαβάζει: «Αυτά τα αγάλματα και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι αυτά πολεμήσαμε». Αυτός που πολέμησε γι αυτά, όταν πέφτει στα χέρια των πολιτικών, μετά τον πόλεμο και την Απελευθέρωση, εξευτελίζεται, ως ύποπτος συνωμοσίας κατά του Όθωνα, με την ποινή του θανάτου, που το 1854 του δόθηκε χάρη και που ο ίδιος όμως προφητικά, από το 1851, είχε γράψει: «Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον στα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το 'χουν σε δόξα, το 'χουν σε τιμή, το 'χουν σε ικανότη το να τους ειπείς ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας». Και για τους Ευρωπαίους, ειρωνικός και αμείλικτος, γράφει πώς θεωρούσαν τον Σουλτάνο, που «δεν τολμούσαν να του αφαιρέσουν τον τίτλο του ‘Γκρανσινιόρη’. Όσο έ(β)λεπαν το τζαμί στη Βιένα σκιάζονταν κ' έτρεμαν να μην πάγει και παραμέσα και φκιάσει κι άλλα τζαμιά. Κι από αυτό το φόβο κάποτε του πλέρωναν και φόρο. Κι' όταν βγήκαν μια χούφτα άνθρωποι και τους απόδειξαν ότι δεν έχει πλέον ο Γκρανσινιόρης μαστόρους να χτίσει τζαμιά, ότι θα πέσουν κι' αυτά οπού έχει, από τότε τον λένε ‘ο Τούρκος’. Και γι αυτό οι ευεργέτες μας βάνουν τα φώτα τους να μας προκόψουν». Στην περίοδο της Βαυαροκρατίας πρωταγωνιστεί στην επανάσταση της τρίτης Σεπτεμβρίου του 1843, με στρατιωτικό ηγέτη τον Συνταγματάρχη Καλλέργη και άλλους και υποχρεώνεται ο Όθωνας να παραχωρήσει Σύνταγμα στον Ελληνικό λαό. Δεν σταματά τον αγώνα όμως γιατί βλέπει ότι η μόλις ελευθερωμένη μικρή Πατρίδα, κινδυνεύει τώρα, όχι από τους Τούρκους, αλλά από τους Ευρωπαίους «προστάτες» και τις κομματικές φατρίες τους που κορυφώθηκαν στην περίοδο της Βαυαροκρατίας, με τις ύπουλες επεμβάσεις τους στα θέματα της θρησκείας και της παιδείας, έχοντας πρόθυμους συνεργάτες μερικούς εξευρωπαϊσμένους ελληνόφωνους ανθέλληνες, λαϊκούς και ιερωμένους. Η θρησκεία όμως για τον ελληνικό λαό και τον γνήσιο εκφραστή και προστάτη των ιδανικών του, τον Μακρυγιάννη, είναι: «πράγμα τζιβαϊρικόν πολυτίμητο, οπού το βαστήξαμεν εις την τυραγνία του Τούρκου· δεν το δίνομεν τώρα, ούτε το καταφρονούμεν οι Έλληνες», «έθνη χωρίς θρησκεία και ηθική είναι παλιόψαθες των Εθνών». Κορυφώνονται οι διαμαρτυρίες για τους ιερόσυλους: «Διάλυσαν τα μοναστήρια· συνφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι όλα τα γερά (ιερά) εις το παζάρι· Τότε πιαστήκαμεν και γενήκαμεν κομμάτια. Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλογέροι, οπού αφανίστηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα τους δρόμους, οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας. 'Οτι εκεί ήταν όλα τα αναγκαία του πολέμου. Και θυσιάσαν οι καϊμένοι οι καλογέροι· και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα. Και οι Μπαυαρέζοι παντήχαιναν ότ’ είναι οι Καπουτζίνοι της Ευρώπης, δεν ήξεραν ότ’ είναι σεμνοί κι αγαθοί άνθρωποι και με τα έργα των χεριών τους απόχτησαν αυτά, αγωνίζοντας και δουλεύοντας τόσους αιώνες· και ζούσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κι έτρωγαν ψωμί. Και οι αναθεματισμένοι της πατρίδας πολιτικοί μας και οι διαφταρμένοι αρχιγερείς κι ο τουρκοπιασμένος Κωνσταντινοπολίτης Κωστάκης Σκινάς συνφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και χάλασαν και ρήμαξαν όλους τους ναούς των μοναστηριών… Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνα άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν! Μόνος ο Θεός, μόνος ο αληθινός αυτός και δίκαιος κυβερνήτης σε κυβερνεί και σε διατηρεί ακόμα!.. Οι Μπαυαρέζοι και οι οπαδοί τους Έλληνες θέλαν να μας φάνε κι ο Θεός μας γλύτωσε από τους κακούς τους σκοπούς». Ο Αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης έγραψε το 1983 ένα θαυμάσιο βιβλίο για το φτωχό και ορφανό παιδί, από το Αβορίτι ή Άβορο της Δωρίδας, κοντά στο Λιδωρίκι, που μέσα από ανήκουστες, αλλά και ηρωικές περιπέτειες της ζωής του, στη φωτιά του αγώνα από τα 24 χρόνια του, με σκοπό να αγωνιστεί για την Πίστη και την Πατρίδα, και που έφτασε να είναι ένας από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς του Αγώνα, διωγμένος επανειλημμένα και φυλακισμένος, γεμάτος πληγές, και αυτό το παιδί ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, και τίτλος του βιβλίου: «Ο στρατηγός Μακρυγιάννης, πατέρας και Διδάσκαλος του Γένους». Στο βιβλίο του αυτό, ο αγιορείτης Μοναχός, συγκλονισμένος από την ανάγνωση των Απομνημονευμάτων, ονομάζει τον Μακρυγιάννη άγιο με σπαθί και πως η ζωή του εγγίζει τα όρια των οσιομαρτύρων και ότι αποτελεί σπάνιο υπόδειγμα ορθοδοξίας. Και όλα αυτά τα γράφει ο πολυγραφότατος αγιορείτης χωρίς να γνωρίζει τα Οράματα και Θάματα που εκδόθηκαν αργότερα. Ο εξαιρετικός, λοιπόν, αγωνιστής του ’21 και Φιλικός, Στρατηγός και πατριδοφύλακας, με συμμετοχή στον απελευθερωτικό αγώνα από την έναρξή του σε μικρή ηλικία, γεννημένος το 1797 και σε όλα σχεδόν τα πεδία της μάχης, στα Σάλωνα, στην Υπάτη, στην Αθήνα, στη Σαλαμίνα, στη Ρούμελη, στο Μοριά, όπου πρωτοστατεί στις μάχες του Νιόκαστρου της Πύλου, στη θρυλική νίκη στους Μύλους του Ναυπλίου, στις μάχες της Αττικής, συχνά μαζί με τον Καραϊσκάκη, στη μάχη της Καστέλας και του Ανάλατου, με οδυνηρές συνέπειες, για τον ίδιο, που όμως τις αναφέρει με περηφάνεια: «Είχα δύο ποδάρια, τζακίστη το ένα, είχα δύο χέρια, έχω ένα· την κοιλιά μου τρύπια, το κεφάλι με δύο τρύπες» και που, ωστόσο, μετά την Απελευθέρωση, αναπτύσσει και σημαντική πολιτική δραστηριότητα και με την ιδιότητα του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας, του πληρεξούσιου διαφόρων περιοχών κλπ. αγωνίζεται πρώτα για την παροχή Συντάγματος, και στη συνέχεια για την πιστή τήρησή του και ακολούθως οργανώνει τον αντιβαυαρικό αγώνα, οπότε και συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στις φυλακές του Μεντρεσέ με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και την ποινή θανάτου, ώσπου με χάρη αποφυλακίζεται και το 1864 πεθαίνει, αυτός λοιπόν, που παράλληλα προς όλα αυτά έχει αποτελειώσει το 1850 το μεγαλειώδες βιβλίο του, τα Απομνημονεύματα, λίγους μήνες μετά, αρχές του 1851, αρχίζει να γράφει άλλο βιβλίο, τα Οράματα και Θάματα, ως τις 9 Μαρτίου 1852. Και ενώ τα Απομνημονεύματα αυτού του αγράμματου συγγραφέα εγκωμιάστηκαν από το 1904, που πρωτοδημοσιεύθηκαν και εγκωμιάζονται μέχρι σήμερα, από κορυφαίους πανεπιστημιακούς καθηγητές και ερευνητές ιστορικούς, γλωσσολόγους, φιλολόγους καθώς και από πολλούς εξέχοντες λογοτέχνες και χαρακτηρίστηκε μάλιστα ο συγγραφέας τους, ως ο μεγαλύτερος πεζογράφος της νεότερης Ελλάδας, ανταγωνιζόμενος, κατά τους ιστορικούς, παγκόσμιας φήμης συγγραφείς, το δεύτερο βιβλίο του, τα Οράματα και Θάματα, που πρωτοδημοσιεύθηκε μόλις το 1983, αντιμετωπίστηκε από τους πρώην αυτοπροβαλλόμενους ως προοδευτικούς, εγκωμιαστές του, ως γέννημα παραισθήσεων και ως επακόλουθο της ψυχικής και σωματικής του κατάρρευσης. Βέβαια αυτοί οι προοδευτικοί υμνητές, συνηθισμένοι να ακρωτηριάζουν αυθαίρετα την ιστορία και να την φέρνουν στα μέτρα τους με «επεξεργασμένες αλήθειες», δεν άντεξαν να δεχτούν ότι, ο δημοκράτης και επαναστάτης πατριώτης Μακρυγιάννης, θα μπορούσε, μετά τις ωμές, αλλά αληθείς για τον ίδιο περιγραφές του και τις εκτοξευμένες φοβερές κατηγορίες εναντίον ακόμη και των κορυφαίων ονομάτων του Ελληνισμού, εναντίον του Καποδιστρία δηλ. και του Κολοκοτρώνη, πράγμα που εξυπηρετούσε τις διαχρονικές τάσεις αυτών των «προοδευτικών» σε εισαγωγικά ερευνητών, ώστε στηριζόμενοι στον Μακρυγιάννη, να ευτελίζουν τους Έλληνες και να πλαστογραφούν την ιστορία, δημιουργώντας διχασμούς και εμφυλίους, αυτοί, λοιπόν, δεν θέλησαν να δεχτούν τα Οράματα και Θάματα γιατί, αυτοί, αποξηραμένοι στην ψυχή με κύριο οδηγό τους την στενή υλιστική λογική τους και εξυπηρετώντας τα ευτελή και σαθρά ιδεολογήματά τους δεν είναι δυνατόν ούτε οράματα να δουν ούτε θαύματα να τους συμβούν. Αυτά συμβαίνουν σε αγνούς πραγματικούς Έλληνες, όπως ήταν πραγματικά και μεταφορικά Δωριεύς το της Δωρίδας γέννημα, ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, που πλημμύρισε το δεύτερο βιβλίο του όχι από παραισθήσεις ο 53 ετών συγγραφέας τους, αλλά από βαθειά γνώση και πίστη στην Ορθοδοξία, με αναφορές από τα εκκλησιαστικά και λειτουργικά κείμενα, τις διδαχές του Κοσμά του Αιτωλού, τα οράματα και τις προφητείες του Αγαθάγγελου. Αυτά όμως, για τη λογοκρισία των «διαφωτιστών» και την περιφρόνηση της θρησκείας από τους ίδιους, τους οδήγησαν, τυφλούς όντες, να γράψουν για την «ενοχλητική για μας [δηλαδή γι αυτούς τους ίδιους] θρησκοληψία του γερασμένου Μακρυγιάννη» [ο οποίος όπως είπα ήταν μόλις 53 ετών]. Αυτοί οι ίδιοι απαξίωσαν να ασχοληθούν με αυτό το έργο, για να προστατεύσουν δήθεν από την υστεροφημία το μεγάλο συγγραφέα, ή στην καλύτερη περίπτωση, του αναγνωρίζουν λαογραφική «αξία». Τα Οράματα και Θάματα είναι ισάξιο ευαγγέλιο του Ελληνισμού και απάντηση σε κάθε προσπάθεια από Έλληνες και ξένους ιεραπόστολους και θεοσεβιστές να καταστρέψουν τα ιερά και όσια του Ελληνικού Γένους, όπως αυτό γινόταν την περίοδο που γράφει αυτό το έργο ο Μακρυγιάννης, όπου αφορίζονται και συλλαμβάνονται, πεθαίνοντας στη φυλακή, ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ο Χριστόφορος Παπουλάκος και τόσοι άλλοι υπερασπιστές των Ελληνικών παραδοσιακών αξιών και ορθόδοξων δογμάτων θύματα δολοπλοκιών της ξενοκίνητης πολιτείας. Σε όλα αυτά ο Μακρυγιάννης, ο προφήτης του νεώτερου Ελληνισμού, έχει τους πληροφοριοδότες του που είναι οι άγιοι και η Παναγιά και μέσα απ’ αυτούς στέλνει ο ένθεος Μακρυγιάννης τα μηνύματά του όχι μόνο για την εποχή του, αλλά και για τη σημερινή των πολλαπλών αναταραχών και αβεβαίου μέλλοντος. Κλείνω, πρώτα με την παράκληση του Μακρυγιάννη από τα Οράματα και Θάματα και στη συνέχεια με μια διαβεβαίωση του ίδιου από τα Απομνημονεύματα, επίκαιρα και τα δύο όσο ποτέ. Πρώτα η παράκληση: «Εις την δόξαν του Θεού, της Αγίας Τριάδος, της Θεοτόκου του Άη Γιάννη του Βαφτιστή και του αγίου Βασιλείου να πρεσβέψει (να μεσιτεύσει δηλαδή) να μας λευτερώσει από την κακία μας, από την ιδιοτέλειά μας και από τα πάθη μας και από την επιβουλία των ξένων (δηλ. από μηχανορραφίες και σκευωρίες των ξένων). Και η διαβεβαίωση από τα Απομνημονεύματα: «παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από 'μάς και μένει και μαγιά». Σταματώ εδώ την επικοινωνία με τον Μακρυγιάννη για να ευχαριστήσω τη Δωρική Αδελφότητα, τους εξαιρετικούς οργανωτές αυτής της εκδήλωσης, τους συμπατριώτες του Μακρυγιάννη, καθώς και το Πολεμικό Μουσείο, που μας έδωσαν την ευκαιρία να αναστήσουμε για λίγο την άγια μορφή, του πατέρα και Δασκάλου του Γένους, του γνήσιου Πατριώτη και αγωνιστή στρατηγού Μακρυγιάννη. Ευχαριστώ  |
.JPG)
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015
Η Επανάσταση του 1821 στη Φωκίδα
Αθανάσιος Διάκος.
Αγωνιστές καταγόμενοι απο τα χώματα της, σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης και θυσιάστηκαν για την πολυπόθητη ελευθερία. Δεν θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε την ιστορική διήγηση των γεγονότων χωρίς την αναφορά μας στον Επίσκοπο των Σαλώνων, Ησαία τον κληρικό ο οποίος συμμετείχε στην Φιλική εταιρεία, πέταξε τα άμφια αγωνιζόμενος για την ελευθερία και έπεσε ηρωικά μαχόμενος γι αυτή. Η ελληνική επανάσταση κυρήχθηκε στη Ρούμελη στις 24 Μαρτίου 1821 και ο Ησαίας ευλογησε τα όπλα των Ανδρών του αγωνιστή Πανουργιά στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία.Η Φωκίδα, υπο τις εντολές των οπλαρχηγών της οργανώθηκε άμεσα απο την αυγή της επανάστασης καθώς η γεωγραφική θέση που κατείχε αποτελούσε στρατηγικής σημασίας πέρασμα. Αναμεσα σε Ηπειρο και Πελοπόννησο, εμποδίζε την διάβαση του εχθρού χάρη στα στενά της Γραβιάς και της Δαυλίδας και των ορών Παρνασσού, Γκιώνας και Βαρδουσίων. Την επομένη της κηρυξης της, η επανάσταση ξεκίνησε στην Λιβαδειά .Στις 27 Μαρτίου τα Σάλωνα βρέθηκαν σε κατάσταση πολιορκίας απο τα παλικαρια. Στις 10 Απριλίου ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα έληξε η πολιορκία του κάστρου των Σαλώνων και οι Τούρκοι παραδόθηκαν στη δύναμη του Πανουργιά. Στην μάχη της Αλαμάνας στις 23 Απριλίου 1821 ο Ησαίας πολέμησε κρατώντας τον σταυρό εναντιον των στρατευμάτων του Ομέρ Βρυώνη όπου και επεσε ηρωικά.
Στην μάχη της Αλαμάνας επίσης πληγώθηκε,ο μεγαλος ήρωας του 1821 Αθανάσιος Διάκος ο οποίος την επομένη καταδικάστηκε σε μαρτυρικό θάνατο απο τον Ομέρ Βρυώνη. Στην πρόταση του Βρυώνη να του παραχωρησει θέση αξιωματικού του τούρκικου στρατού ο Αθ. Διάκος αρνήθηκε ηρωικά «Εγω Γραικός γεννήθηκα,Γραικός θενα πεθάνω». Η θυσία του αυτή ενίσχυσε το φρόνημα των αγωνιζόμενων. Η συμβολή του Αθανασίου Διάκου στον αγώνα για την Επανάσταση και ο μαρτυρικός του θάνατος για την ελευθερία συγκινεί όλους τους Ελληνες. Σήμερα, μνημείο τιμά τον μεγαλο ήρωα του 1821 κοντα στην γέφυρα της Αλαμάνας όπου έδωσε την τέλευταία μάχη του και οι προτομές του στέκουν αγέρωχες στην πλατεία της Αρτοτίνας και της Μουσουνίτσας. Προς τιμήν του ήρωα της επανάστασης Αθανασίου Διάκου έχουν θεσπισθεί και τελούνται κάθε χρόνο στον Αθανάσιο Διακο και στην Αρτοτίνα «τα Διάκεια».
Ιστορική νικηφόρα μάχη εναντιον του Ομερ Βρυώνη στο Χάνι της Γραβιάς, έδωσε και ο οπλαρχηγός Οδυσσέας Ανδρούτσος με 120 άνδρες στις 8 Μαιου 1821. Σε αντίθεση με τα έξι παλικάρια του Ανδρούτσου που έπεσαν ηρωικά στη μάχη, τα θύματα των Τουρκων ήταν πολυάριθμα. Η ήττα του Βρυώνη στο Χάνι της Γραβιάς τον συγκλόνισε έντονα και τον ανάγκασε να οπισθοχώρησει στην Ευβοια.Απο τότε το Χανι της Γραβιάς θεωρείται σταθμός στην Απελευθέρωση των Ελλήνων. Αξιόλογη ήταν και η συμβολή του πολεμιστή Γκούρα Ιωάννη, γεννημένου στην Γκουρίστα της Παρνασσίδας, ο οποίος διακρίθηκε για την στρατηγική του ικανότητα.Στην πολιορκία των Σαλώνων στρατολόγησε 700 άνδρες ενώ συμμετείχε και στην νικηφόρα μάχη στο Χάνι της Γραβιάς. Στις 17 Μαΐου 1821,μετά την απελευθέρωση των Σαλώνων, ο τούρκικος στρατός κινήθηκε απειλητικά προς τα Σάλωνα με σκοπό να καταπνίξει την επανάσταση. Στην θέση Αρβανιτοράχη, κοντά στο χωριό Ντρέμισσα, σημερινός Πανουργιάς, με αρχηγό τον Ιωάννη Γκούρα δόθηκε μια νικηφόρα μάχη.Η επιτυχής έκβαση της μάχης αυτής γέμισε αισιοδοξία και ανύψωσε το ηθικό των αγωνιστών για την ελευθερία. Στη μνήμη των Πεσόντων στη μάχη της Ντρέμισσας μάλιστα, η τρίτη Κυριακή του Μαΐου κάθε έτους, αποτελεί θεσμοθετημένη Εορτή.
Ο ήρωας του 1821 με καταγωγή απο τον Αβορίτι της Δωρίδας, αγωνιστής για την ελευθερία και την δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους,ο Μακρυγιάννης διακρίθηκε στους απελευθερωτικούς αγώνες της Ελλάδας. Το 1820 μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία και πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Αυτοδίδακτος, με τον ερχομό του Καποδίστρια, διορίσθηκε Γενικός αρχηγός Σπάρτης και το 1829 γραφει τα απομνημονευματα του. «Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ» Με τη φράση του αυτή καθολικοποιεί την επιτυχία της απελευθέρωσης της Ελλάδας και την καθιστά έργο συλλογικό και όχι ατομικό, αποπέμποντας τα παράσιτα του εγωισμου και της φιλαρχίας. Ενα οικουμενικό μήνυμα γνήσιας συνεργασίας και ειρήνευσης προβάλλεται μέσα απο τα λόγια του πολεμιστή του 21’ο οποίος κατάφερε να μαθει γράμματα σε προχωρημένη ηλικία.
Απο την αναφορά μας δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον πολεμιστή Σκαλτσοδήμο απο την Αρτοτίνα Δωρίδος ο οποίος διακρίθηκε για τις νίκες του εναντίον του Δράμαλη στην μάχη της Υπάτης 1822 και στη μάχη στο Χάνι του σκορδά 30/6/1826. Ηρωικά πολέμησε για την ελευθερία και ο οπλαρχηγός Βασίλειος Μαστραπάς με καταγωγή απο το Διακόπι Δωρίδος. Στις 14 Ιουλίου του 1824 δόθηκε μια ακόμη ιστορική μάχη, στην Άμπλιανη. Στην μάχη αυτή,η οποία κατέληξε νικηφόρος για τους αγωνιστές της επανάστασης,αναχαιτίσθηκε ο τούρκικος στρατός και διωκόμενος οριστικά απο τη Δυτική Ελλάδα. Οι τοπικοί σύλλογοι της Φωκίδας και οι θεσμικοί της φορείς τιμούν τους ήρωες της επανάστασης του 1821 και διοργανώνουν ετήσιες εορτές στις οποίες αποδίδουν την ευγνωμοσύνη τους για την αγαθό της Ελευθερίας και τα ιδεώδη της αυτοθυσίας και του ηρωισμού των αγώνων τους τα οποία με περίσσεια αξιοπρέπεια κληρονόμησαν στις επόμενες γενιές.
Τρίτη 24 Μαρτίου 2015
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015
Κυριακή 22 Μαρτίου 2015
Σάββατο 21 Μαρτίου 2015
Μήπως ο Δήμος Δωρίδας πρέπει να κανει οτι κανει ο Δήμος Καλαμάτας ,για να λύσει το παρόμοιο πρόβλημα;
Μήνυση από το Δήμο Καλαμάτας για τα αδέσποτα βοοειδή στον Ταΰγετο, αποδοκιμασίες από τον κόσμο
Τελευταία Ενημέρωση: 21/03/2015 19:45 
Σε υποβολή μήνυσης, το αργότερο έως τη Δευτέρα, θα προχωρήσει ο Δήμος Καλαμάτας, για τα αδέσποτα βοοειδή που βόσκουν ανεπιτήρητα στα χωριά της περιοχής του Ταΰγετου και προκαλούν σημαντικές ζημιές σε κήπους, δένδρα και υποδομές σε αυτές τις ορεινές Κοινότητες, σύμφωνα με όσα γνωστοποίησε χθες το πρωί ο δήμαρχος Καλαμάτας Π. Νίκας, έπειτα από σύσκεψη στο Δικαστικό Μέγαρο.
Στη σύσκεψη έλαβαν μέρος ο εισαγγελέας Πρωτοδικών και οι εκπρόσωποι των Τοπικών Κοινοτήτων της περιοχής, ενώ στο διάδρομο, έξω από το γραφείο του εισαγγελέα, είχαν συγκεντρωθεί κάτοικοι, οι οποίοι επισήμαιναν τις εκτεταμένες φθορές που έχουν υποστεί οι καλλιέργειές τους από τα αδέσποτα βοοειδή. Όπως γνωστοποίησε στους παριστάμενους ο κ. Νίκας, τη μήνυση θα συνοδεύει έγγραφο, όπου θα αναφέρονται οι φερόμενοι ιδιοκτήτες των ζώων, με σκοπό να τους καλέσει κατ’ αρχάς ο εισαγγελέας να τα συγκεντρώσουν.
Σύνθετο το πρόβλημα
Μιλώντας στους δημοσιογράφους, ο κ. Νίκας ανέφερε: «Το πρόβλημα που υπάρχει στην Αλαγονία είναι εξόχως σύνθετο και θα κάνουμε μία προσπάθεια, από σήμερα (χθες), σε συνεργασία με τον εισαγγελέα, για την αντιμετώπισή του. Έχομε ένα μεγάλο αριθμό μοσχαριών, βοδιών, αγελάδων, που περιφέρονται στην περιοχή της Αλαγονίας. Είναι διαπιστωμένο ότι τα περισσότερα από αυτά τα ζώα - για να μην πω όλα – ανήκουν σε Αλαγόνιους ή σε πολίτες που έχουν την καταγωγή από την Αλαγονία. Δεν είναι μόνο ένα όνομα ιδιοκτήτη το οποίο ακούγεται, “είναι του τάδε”. Αυτό είναι πρόσχημα. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι αυτά τα ζώα ανήκουν σε πολλούς ιδιοκτήτες, σχεδόν απ’ όλα τα χωριά της Αλαγονίας».
Ο δήμαρχος γνωστοποίησε στους κατοίκους πως ο Δήμος Καλαμάτας θα υποβάλει μήνυση κατά παντός υπευθύνου και θα ενημερωθεί ο εισαγγελέας για τους πιθανολογούμενους ιδιοκτήτες, για να προσθέσει: «Υπάρχει εμπλοκή πολλών υπηρεσιών. Υπάρχει εμπλοκή της εφορίας, διότι πολλά απ’ αυτά τα ζώα δεν έχουν ενώτια. Σφάζονται και πωλούνται χωρίς φορολογικά παραστατικά. Υπάρχει εμπλοκή της Διεύθυνσης Υγείας και της Κτηνιατρικής Υπηρεσίας, διότι πιθανότατα να υπάρχουν ασθένειες και να κινδυνεύει ο πληθυσμός. Υπάρχει εμπλοκή του Δασαρχείου, διότι ενώ επιτρέπεται η ελεύθερη βοσκή, όχι όμως χωρίς επιτήρηση, αυτά τα ζώα δεν επιτηρούνται. Επίσης, υπάρχει εμπλοκή της Αστυνομικής Διεύθυνσης.
Ο Δήμος θα κάνει και κάνει ό,τι μπορεί. Το πρόβλημα δε θα αντιμετωπισθεί, αν οι κρατικές υπηρεσίες συνεχίσουν να αδιαφορούν, αποσείοντας ευθύνες».
Αποδοκιμασίες
Αποχωρώντας από το Δικαστικό Μέγαρο ο κ. Νίκας έγινε αποδέκτης έντονων διαμαρτυριών των κατοίκων, οι οποίοι κατέγραψαν την αντίθεσή τους, ζητώντας άμεσα λύσεις και αποζημιώσεις για τις καλλιέργειες, ενώ επισήμαιναν πως και την προηγούμενη φορά που υπήρξε παρέμβαση, τα αποτελέσματα δεν ήταν θετικά.
Να αναλάβουν οι υπηρεσίες τις ευθύνες τους
Αργότερα το μεσημέρι, απαντώντας σε ερώτηση που του έγινε, ο δήμαρχος Καλαμάτας ανέφερε πως οι ενέργειες που ξεκινούν είναι ένα μήνυμα. «Το πρόβλημα είναι της περιοχής. Από εκεί είναι οι ιδιοκτήτες των αδέσποτων βοοειδών. Κάποιοι τους ανέχονται, κάποιοι τους βοηθούν, κάποιοι απειλούν και οι φουκαράδες υφίστανται ό,τι υφίστανται. Εμείς είμαστε με τον κόσμο, ο οποίος ζημιώνεται. Λυπούμαι για το γεγονός ότι εμπλέκεται σωρεία υπηρεσιών σε αυτό το θέμα. Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και η μήνυση έχει αυτή την κατεύθυνση και επιδίωξη. Ο εισαγγελέας να καλέσει όλες τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες και να υπάρξει συντονισμός με το σωστό τρόπο, γιατί δε θέλουμε να σκοτωθούν στην Αλαγονία. Εκεί υπάρχει η πλευρά που έχει τα γελάδια ή υποστηρίζει αυτούς που έχουν τα γελάδια και όλοι οι άλλοι που υφίστανται τις ζημιές που προκαλούν αυτά τα ζώα».
Παρατήρησε πως οι ενέργειες που έγιναν στο παρελθόν απέδωσαν για ένα συγκεκριμένο διάστημα και πρόσθεσε πως ο Δήμος δεν έχει μηχανισμούς σύλληψης, σημειώνοντας ότι υπάρχουν και τα αγριοκάτσικα στην περιοχή της Βέργας και τα αδέσποτα ζώα. «Τα γελάδια είναι μια ειδική περίπτωση. Όταν έχεις ένα ζώο 500 κιλών που μπορεί άνετα να υπερπηδήσει ένα φράχτη 2 μέτρων, δεν μπορεί να πάει ένας υπάλληλος να το συλλάβει., χρειάζεται ολόκληρη επιχείρηση. Μια φορά συλλάβαμε και ένα και αφήστε τι έγινε μετά τη σύλληψη. Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει κάποιους να αφήνουν τα ζωντανά τους ελεύθερα, να βόσκουν σε βάρος των περιουσιών των άλλων και αυτοί να τα πωλούν με τρόπο που δεν είναι νόμιμος, να μην τα περνάνε από τα σφαγεία, να μην κόβουν αποδείξεις και να μην τηρούν τη φορολογική νομοθεσία. Τα λέω χύμα όλα για να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του και καλώ τους ιδιοκτήτες να μαζέψουν τα ζωντανά τους και να τα σταβλίσουν, όπως παρακαλώ και τους υπόλοιπους κατοίκους να κρατήσουν την ψυχραιμία τους. Ο εισαγγελέας έχει την κατάσταση στα χέρια του και εμείς θα λάβουμε οδηγίες από αυτόν. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν πρέπει να κρύβονται, αλλά να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι κάτοικοι της Αλαγονίας δεν πρέπει να νιώθουν απροστάτευτοι», είπε χαρακτηριστικά.
Του Χάρη Χαραλαμπόπουλου
Φωτό: Στασινός Μουτσούλας
Στη σύσκεψη έλαβαν μέρος ο εισαγγελέας Πρωτοδικών και οι εκπρόσωποι των Τοπικών Κοινοτήτων της περιοχής, ενώ στο διάδρομο, έξω από το γραφείο του εισαγγελέα, είχαν συγκεντρωθεί κάτοικοι, οι οποίοι επισήμαιναν τις εκτεταμένες φθορές που έχουν υποστεί οι καλλιέργειές τους από τα αδέσποτα βοοειδή. Όπως γνωστοποίησε στους παριστάμενους ο κ. Νίκας, τη μήνυση θα συνοδεύει έγγραφο, όπου θα αναφέρονται οι φερόμενοι ιδιοκτήτες των ζώων, με σκοπό να τους καλέσει κατ’ αρχάς ο εισαγγελέας να τα συγκεντρώσουν.
Σύνθετο το πρόβλημα
Μιλώντας στους δημοσιογράφους, ο κ. Νίκας ανέφερε: «Το πρόβλημα που υπάρχει στην Αλαγονία είναι εξόχως σύνθετο και θα κάνουμε μία προσπάθεια, από σήμερα (χθες), σε συνεργασία με τον εισαγγελέα, για την αντιμετώπισή του. Έχομε ένα μεγάλο αριθμό μοσχαριών, βοδιών, αγελάδων, που περιφέρονται στην περιοχή της Αλαγονίας. Είναι διαπιστωμένο ότι τα περισσότερα από αυτά τα ζώα - για να μην πω όλα – ανήκουν σε Αλαγόνιους ή σε πολίτες που έχουν την καταγωγή από την Αλαγονία. Δεν είναι μόνο ένα όνομα ιδιοκτήτη το οποίο ακούγεται, “είναι του τάδε”. Αυτό είναι πρόσχημα. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι αυτά τα ζώα ανήκουν σε πολλούς ιδιοκτήτες, σχεδόν απ’ όλα τα χωριά της Αλαγονίας».
Ο δήμαρχος γνωστοποίησε στους κατοίκους πως ο Δήμος Καλαμάτας θα υποβάλει μήνυση κατά παντός υπευθύνου και θα ενημερωθεί ο εισαγγελέας για τους πιθανολογούμενους ιδιοκτήτες, για να προσθέσει: «Υπάρχει εμπλοκή πολλών υπηρεσιών. Υπάρχει εμπλοκή της εφορίας, διότι πολλά απ’ αυτά τα ζώα δεν έχουν ενώτια. Σφάζονται και πωλούνται χωρίς φορολογικά παραστατικά. Υπάρχει εμπλοκή της Διεύθυνσης Υγείας και της Κτηνιατρικής Υπηρεσίας, διότι πιθανότατα να υπάρχουν ασθένειες και να κινδυνεύει ο πληθυσμός. Υπάρχει εμπλοκή του Δασαρχείου, διότι ενώ επιτρέπεται η ελεύθερη βοσκή, όχι όμως χωρίς επιτήρηση, αυτά τα ζώα δεν επιτηρούνται. Επίσης, υπάρχει εμπλοκή της Αστυνομικής Διεύθυνσης.
Ο Δήμος θα κάνει και κάνει ό,τι μπορεί. Το πρόβλημα δε θα αντιμετωπισθεί, αν οι κρατικές υπηρεσίες συνεχίσουν να αδιαφορούν, αποσείοντας ευθύνες».
Αποδοκιμασίες
Αποχωρώντας από το Δικαστικό Μέγαρο ο κ. Νίκας έγινε αποδέκτης έντονων διαμαρτυριών των κατοίκων, οι οποίοι κατέγραψαν την αντίθεσή τους, ζητώντας άμεσα λύσεις και αποζημιώσεις για τις καλλιέργειες, ενώ επισήμαιναν πως και την προηγούμενη φορά που υπήρξε παρέμβαση, τα αποτελέσματα δεν ήταν θετικά.
Να αναλάβουν οι υπηρεσίες τις ευθύνες τους
Αργότερα το μεσημέρι, απαντώντας σε ερώτηση που του έγινε, ο δήμαρχος Καλαμάτας ανέφερε πως οι ενέργειες που ξεκινούν είναι ένα μήνυμα. «Το πρόβλημα είναι της περιοχής. Από εκεί είναι οι ιδιοκτήτες των αδέσποτων βοοειδών. Κάποιοι τους ανέχονται, κάποιοι τους βοηθούν, κάποιοι απειλούν και οι φουκαράδες υφίστανται ό,τι υφίστανται. Εμείς είμαστε με τον κόσμο, ο οποίος ζημιώνεται. Λυπούμαι για το γεγονός ότι εμπλέκεται σωρεία υπηρεσιών σε αυτό το θέμα. Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και η μήνυση έχει αυτή την κατεύθυνση και επιδίωξη. Ο εισαγγελέας να καλέσει όλες τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες και να υπάρξει συντονισμός με το σωστό τρόπο, γιατί δε θέλουμε να σκοτωθούν στην Αλαγονία. Εκεί υπάρχει η πλευρά που έχει τα γελάδια ή υποστηρίζει αυτούς που έχουν τα γελάδια και όλοι οι άλλοι που υφίστανται τις ζημιές που προκαλούν αυτά τα ζώα».
Παρατήρησε πως οι ενέργειες που έγιναν στο παρελθόν απέδωσαν για ένα συγκεκριμένο διάστημα και πρόσθεσε πως ο Δήμος δεν έχει μηχανισμούς σύλληψης, σημειώνοντας ότι υπάρχουν και τα αγριοκάτσικα στην περιοχή της Βέργας και τα αδέσποτα ζώα. «Τα γελάδια είναι μια ειδική περίπτωση. Όταν έχεις ένα ζώο 500 κιλών που μπορεί άνετα να υπερπηδήσει ένα φράχτη 2 μέτρων, δεν μπορεί να πάει ένας υπάλληλος να το συλλάβει., χρειάζεται ολόκληρη επιχείρηση. Μια φορά συλλάβαμε και ένα και αφήστε τι έγινε μετά τη σύλληψη. Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει κάποιους να αφήνουν τα ζωντανά τους ελεύθερα, να βόσκουν σε βάρος των περιουσιών των άλλων και αυτοί να τα πωλούν με τρόπο που δεν είναι νόμιμος, να μην τα περνάνε από τα σφαγεία, να μην κόβουν αποδείξεις και να μην τηρούν τη φορολογική νομοθεσία. Τα λέω χύμα όλα για να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του και καλώ τους ιδιοκτήτες να μαζέψουν τα ζωντανά τους και να τα σταβλίσουν, όπως παρακαλώ και τους υπόλοιπους κατοίκους να κρατήσουν την ψυχραιμία τους. Ο εισαγγελέας έχει την κατάσταση στα χέρια του και εμείς θα λάβουμε οδηγίες από αυτόν. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν πρέπει να κρύβονται, αλλά να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι κάτοικοι της Αλαγονίας δεν πρέπει να νιώθουν απροστάτευτοι», είπε χαρακτηριστικά.
Του Χάρη Χαραλαμπόπουλου
Φωτό: Στασινός Μουτσούλας
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015
Τρίτη 17 Μαρτίου 2015
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015
Σάββατο 7 Μαρτίου 2015
τον Νοέμβριο του 2000 δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα, πανόραμα ο Κόκκινος ,που εξέδιδε ο σύλλογος η πιό κάτω επιστολή του πρώτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Μετάνια που αναφέρεται στις εκκλησίες του χωριού μας και στην οποία υπάρχουν πολλα ιστορικά στοιχεία .
Αγαπητοί μου συμπατριώτες
Πριν από το έτος 1904 εις την τοποθεσίαν που βρίσκεται σήμερα ο ιερός ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου υπήρχε ένα μικρό- σε χωρητικότητα - εκκλησάκι που ετελείτο η Θεία λειτουργία και όλα τα ιερά Μυστήρια της ενορίας .Οι ενορίτες έβλεπαν την ανάγκη ενός μεγαλύτερου Ναού ,πως όμως ;Αφού χρήματα δεν υπήρχαν .Τα χρήματα τότε έβγαιναν από στενή μεριά . Ο Δημήτριος Αν Ανάστος (Παλάσκας) Κομματάρχης του Δημοκρατικού κόμματος της εποχής εκείνης και έξυπνος ,εσκεφθηκε να ζητήσει χρήματα από τον τότε υποψήφιο Δήμαρχο του Δήμου με έδρα την Γρανίτσα ( Διακόπι ) Γαρδίκη ,με την υπόσχεση ότι θα έπαιρνε όλους τους ψήφους του χωριού.
Του είπε " θα μου δώσεις δύο χιλιάδες να κτίσουμε την εκκλησία προκαταβολικά και θα πάρεις τους ψήφους " και εκείνος εδέχθη και έδωσε τις 2000.
Την εποχη εκείνη όμως ενεφανίσθη νέος κομματάρχης του Λαϊκού κόμματος ο Θεμ. Κοράκης ,ο οποίος απέσπασε ψήφους υπέρ του Δημάρχου του Λαϊκού Κόμματος και έτσι έχασε την εκλογή ο Γαρδίκης .
Ο Παλάσκας κατά την ημέρα των εκλογών κατάλαβε ότι οι χωριανοί του θα τον καταψηφίσουν και αφού εψήφισε - επέστρεψε στο Λούτσοβο - λέγοντας στην γυναίκα του "γριά αν έλθουν και σε ρωτήσουν που είμαι να τους πεις δεν είναι εδώ,πάει στα πρόβατα".
Όταν η κάλπη άνοιξε και επιβεβαίωσε την αποτυχία του ο Γαρδίκης ,οι του Λαϊκού κόμματος χαρούμενοι τραγουδώντας και πίνοντας όπως εσυνηθίζετο,επέστρεψαν και αυτοί στο χωριό και κατευθύνθηκαν στο σπίτι του Παλάσκα φωνάζοντας "Παλάσκενα που είναι ο Παλάσκας " για να απαντήσει εκείνη "δεν είναι εδώ ,πάει στα πρόβατα . Αφού επήραν τη προκαθορισμένη απάντηση ,στην αυλή του σπιτιού έπιασαν τον χορό τραγουδώντας " ο Παλάσκας ο καημένος πληρωμένος και χαΐμένος μέσα τα ρίκια τρυπωμένος".
Στη συνέχεια ο Παλάσκας εφώναξε κάποιον Υφαντή από την Γρανίτσα .αρχηγό ομάδας κτιστών ,πρωτομάστορα και του είπε " θα σου δώσω δύο χιλιάδες να κτίσεις την εκκλησία όμοια με εκείνη του Αβόρου ,τουλάχιστον κατα το ύψος που είναι οκτώ μέτρα ".
Όλα αυτά μου τα διηγήθηκαν οι μακαρίτες πλέον Θεμιδτοκλής Κοράκης ,Δημήτρης Χ Στέφος ,Γεώργιος Ι Καραμπέτσος και πόλλοί χωριανοί μας ........συνεχίζεται
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015
Άλλοι δυο συγχωριανοί μας αναχώρησαν για το μεγάλο ταξίδι....
1.0 Σπύρος Κολοκυθάς, ( γιός του Μαράκου , οπως γνώριζαν οι παλιότεροι τον πατέρα του ) ,απεβίωσε προχθές και η κηδεία του έγινε στη Πενταγιού από όπου κατάγεται η γυναίκα του
2. Η Μαρία του Τσόλη ,ηλικίας περίπου 100 ,που ζούσε στην Ναύπακτο απεβίωσε χθες .
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους τους .
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)