Δεκαετία 80  , ο Νικόλαος Κοράκης  με την γυναίκα του Βασίλω

Δεκαετία 80 απόγευμα στο Καραούλι

---

Ομοσπονδία Συλλόγων Β.Δ. Δωρίδας. Ποιούς τελικά εκλέξαμε: Με μεγάλη αποχή στην Ορεινή Δωρίδα ολοκληρώθηκε την Κυριακή 25ης Μαΐου, η δεύτερη κατά σειρά εκλογική μάχη για την Τοπική αυτοδιοίκηση.  Οι εκλεγμένοι της Περιφέρειας, του Δήμου και των χωριών μας είναι οι παρακάτω: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Περιφερειάρχης Μπακογιάννης Κώστας με Αντιπεριφερειάρχη Φωκίδας τον Ράμο Ιωάννη   ΔΗΜΟΣ ΔΩΡΙΔΑΣ Δήμαρχος: ΚΑΠΕΤΖΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ Δημοτικοί Σύμβουλοι Περ. Βαρδουσίων: ΑΣΗΜΑΚΗ ΔΗΜΗΤΡΑ (Συνδυασμός Καπεντζώνη)  ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη)   ΠΑΛΑΣΚΩΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΦΛΕΤΟΥΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Δημοτικοί Σύμβουλοι Περ. Λιδωρικίου: ΥΦΑΝΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη)  ΤΣΙΛΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη)  ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) ΚΡΙΚΕΛΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) ΓΛΥΜΙΤΣΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (Συνδυασμός Αρτινόπουλου) Δημοτικοί Σύμβουλοι Περ. Ευπαλίου: ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΦΛΕΓΓΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΚΑΛΛΙΑΜΠΕΤΣΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΚΟΥΛΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) ΚΑΓΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) ΑΡΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Συνδυασμός Αρτινόπουλου) ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ (Συνδυασμός Τριανταφύλλου)  Δημοτικοί Σύμβουλοι Περ. Τολοφώνος: ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΦΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΖΕΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) ΜΑΜΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη)   ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) ΓΚΙΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα)   ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ Αλποχώρι ΜΠΡΟΥΜΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) Αρτοτίνα ΚΑΠΠΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Δάφνος ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) Διακόπι ΞΗΡΟΜΑΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα)  Διχώρι ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Ζοριάνο ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Κάλλιο ΓΕΡΟΔΗΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Κερασιά ΓΚΑΝΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Κόκκινος ΑΝΕΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Κονιάκος ΜΑΡΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Κουπάκι ΖΟΥΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Κριάτσι ΦΛΩΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Κροκύλειο ΑΥΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Πενταγιοί ΑΣΗΜΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Περιβόλι ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Τρίστενο ΚΟΛΟΝΕΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Συνδυασμός Κουλούλα) Ψηλό Χωριό ΒΡΕΤΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Συνδυασμός Καπεντζώνη) Ομοσπονδία Συλλόγων Β.Δ. Δωρίδας

Στις όχθες της λίμνης Μόρνου

Στις παλιογκορτσιές ο Νίκος Κοράκης του Γεωργίου και ο Νίκος Μπερτσιάς του Γεωργίου στο τέλος της δεκαετίας του 80 .

Ο Χαράλαμπος Κοράκης ( Καραγκούνης ) μπροστά από το μαγαζί του γαμπρού του  γύρω στο 1990

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΕΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ
αιώνια η μνήμη του...
το παρακάτω κείμενο είναι από το εξαίρετο blog του Κ ΚΑΨΑΛΗ ΤΟ ΛΙΔΩΡΙΚΙ

21.5.14

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ

   Ένας  ακόμα  παλιός  αγαπητός  φίλος  και  χωριανός  , έφυγε  πρόσφατα  απ’τη ζωή  και  τάφηκε  στο  χωριό  μας , ο Κώστας Ανέστος , ποτ έγραψε  ιστορία  στη  Δωρική  αυτοκινητιστική  αγορά αφού  όλα  του  τα  χρόνια  τα..” έφαγε “ στα αυτοκίνητα , φορτηγά  και  επιβατικά . Απ’ ό.τι  θυμάμαι .ξεκίνησε  πρώτα  απ’τα  φορτηγά και σιγά – σιγά  αγόρασε  μισό λεωφορείο στην  αρχή  και  μετά  το έκανε  ολόκληρο .
   Μάλιστα , αν  δεν  κάνω λάθος , ‘ηταν  απ’ τα  πρώτα , αν  όχι το  πρώτο “ κουτσομούρικο “ και  επειδή ο  αξέχαστος  φίλος  Κώστας  , μας  έκανε  όλα  τα..χατίρια , παίρναμε  πάντα  αυτόν  στις  εκδρομές  , μέχρις  ότου πήγε  στο  ΚΤΕΛ Αττικής , οπότε ανέλαβε  τις  εκδρομές  μας  ο  αείμνηστος Θόδωρος  Τσώτας .
   Θυμάμαι , κάποια  Πρωτομαγιά , στα  μέσα της  δεκαετίας  του ‘60 , είχαμε  πάει  ημερήσια  εκδρομή  οι  Λιδοικιώτες και  επιστρέφοντας  περάσαμε  κι’ απ’ τηε  Ερατεινή , που  είχε  κάτι  σαν..πανηγύρι , σταματήσαμε  και  συνεχίσαμε  το  γλέντι , στο  οποίο συμμετείχε  και ο Κώστας που  ήταν  μερακλής και..χορευταράς .
   Αφού  λοιπόν  έπρεπε  να  φύγουμε , μπήκαν  μέσα  στο  αμάξι ..δυσανασχετούντες  όλοι οι  επιβάτες  χορεύοντας  και  τραγουδώντας και  μαζί  κι’ ο  Κώστας , που  μισοκαθόταν  στη  θέση  του  οδηγού , αλλά  ήταν και..μισοόρθιος  και  χόρευε , τώρα  το  πως  τα  κατάφερνε , μόνο αυτός  το ήξερε ..
   Κοινωνικός και ανοιχτός  στις  παρέες , ήταν παρών σε κάθε  κοινωνική  εκδήλωση , κάτι  που  τον έκανε αγαπητό  σε  όλους , στα Λιδορικιώτικα  δε  πανηγύρια ήταν  πάντα  εκεί  με  την  οικογένειά  του
   Πολλά , πάρα  πολλά έχω  να  θυμάμαι  φίλοι  μου για τον  καλό  φίλο  τον  Κώστα , αλλά χρειάζονται..ώρες  πολλές  , ελπίζουμε  κάποια  άλλη  βραδιά να  θυμηθούμε παλιές  όμορφες Λιδορικιώτικες  ιστορίες  με  τον Κώστα  και τους  συναδέλφους  του .
    Η  σελίδα  μας ,  αυτή  τη  δύσκολη  στιγμή , στέλνει  τα  πιο  θερμά της  συλλυπητήρια  στην  αγαπητή  κυρία  Ελένη , τη σύζυγό του  και στα  παιδιά του , με  την  ευχή , να  ζήσουν  να  τον  θυμούνται πάντα  γελαστό  , όπως ήταν .
   Όσο  για  τον  αγαπητό  μας  φίλο , προσευχόμαστε  γι’ αυτόν να  είναι  καλοτάξιδος  και  αναπαυμένος , οι  γέιτονες  , οι  χωριανοί  και  οι  φίλοι  θα  τον  θυμόμαστε  πάντα με  αγάπη
   Καλό  ταξίδι   φίλε  Κώστα

ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ 2014 ,ΔΗΜΟΣ ΔΩΡΙΔΑΣ
ΚΑΠΕΝΤΖΩΝΗΣ 51,36%
ΚΟΥΛΟΥΛΑΣ 36,11%
ΑΡΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ 6,33%
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ 6,20%

Εκδρομή του Συλλόγου Κοκκινιωτών στην Περαχώρα , δεξιά διακρίνεται ο τότε πρόεδρος , αξέχαστος Δημήτρης Κοράκης του Πέτρου

Από εκδρομή του Συλλόγου Κοκκινωτών στον Παρνασσό,  ο Γεώργιος Μπερτσιάς και ο Χαράλαμπος Καραδήμας 

Γλέντι στην  αυλή του  μαγαζιού του Γιάννη Καραμπέτσου ,Δεκαπενταύγουστο πολλά χρόνια πρίν.

Γλέντι στην αυλή του Καραγιάννη το 1981στην απογραφή.

Στη θέση μπλόιθια πριν 35 χρόνια , ο Βασίλης Καραμπέτσος και ο Γεώργιος Μπερτσιάς

Διαβάσαμε από την ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας και το μεταφέρουμε:  Ομοσπονδία Συλλόγων Β.Δ. Δωρίδας

---

Κριάτσι, στην κορυφή των Βαρδουσίων και της Φωκίδας Posted: 11 May 2014 09:59 PM PDT Το Κριάτσι όχι μόνο είναι το ορεινότερο χωριό της Φωκίδας και της οροσειράς των Βαρδουσίων, αλλά βρίσκεται και ανάμεσα στα ορεινότερα χωριά της χώρας. Συγκεκριμένα με υψόμετρο 1250μ. καταλαμβάνει την 21η θέση πανελλαδικά, στο σχετικό Κατάλογο ελληνικών ορεινών χωριών της Βικιπαίδεια. Την πρώτη θέση έχει η Νέα Κοτύλη Καστοριάς με υψόμετρο 1500μ.  Προς Κριάτσι (από το fecebook του χωριού) Στον ίδιο κατάλογο που περιλαμβάνει χωριά πάνω από 1000μ υψόμετρο, μπορούμε να συνατήσουμετο Ψηλό Χωριό στην 42η θέση με 1190μ., την Αρτοτίνα στην 48η  με 1180μ. και την Κερασιά στην 49η με 1170μ. υψόμετρο. Ευχόμαστε στα χωριά ότι το υψηλότερο!

Μπερτσιάς Γεωργιος γύρω στο 1965 στα εργα του δρόμου Λιδωρικιου - Ναυπάκτου.

Καραγιάννης Ευθύμιος 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΥΘ. ΚΑΨΑΛΗΣ ( 1938–1999 )

In memorial      

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΥΘ. ΚΑΨΑΛΗΣ ( 1938–1999 )

8.5.14

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΥΘ. ΚΑΨΑΛΗΣ ( 1938–1999 )

Ο αξέχαστος  Γιώργος , σε  μια  διάλεξή  του στο  Ευπάλιο , στα τέλη της  δεκαετίας  του 1950 .
 
  Πέρασαν  15  χρόνια  αγαπημένοι μου  φίλοι , απ’ τη  μέρα ( 8-5-1999) που  έφυγε  ο γνωστός ..παθιασμένος Λιδορικιώτης  Γιώργος  Ευθ. Καψάλης .
   Όσοι  τον  γνώρισαν  είδαν τη..Λιδορικιώτικη  φλόγα  που τον  έκαιγε  και  τον  καθοδηγούσε  στη  ζωή του , πολλά  πρόσφερε αλλά  και  πολλά θα  πρόσφερνε στο αγαπημένο  μας  χωριό . Ήταν  αυτός , που  σκυμμένος στις κρατικές  και όχι μόνο , βιβλιοθήκες , μέρες  , μήνες , έβγαλε  στην  επιφάνεια όλη  τη  Λιδορικιώτικη  ιστορία , και  την  κατέγραψε  στα  βιβλία  που  εξέδωσε και  τα  οποία  είχαν ΟΛΑ  ΣΑΝ  ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ .
    Στις  αρχές  του  1981 ,  έφτιαξε  την  πρώτη  Λιδορικιώτικη  εφημερίδα , μηνιαίας  κυκλοφορίας το “ Λιδωρίκι “ , με  την  οποία  “ πάλεψε “ για  την  επίλυση των  πολλών   και  χρόνια..σωρευμένων Λιδορικιώτικων και  Δωρικών  προβλημάτων , για  τέσσερα  περίπου χρόνια , πολυγραφότατος  ο  Γιώργος , καυτερή η…πέννα  του και  ο  λόγος  του  απόλυτα λυρικός και ..προσωπκός , ξεχώριζε  απ’ την  πρώτη  φράση . Ανήσυχο  πνεύμα , ξεκίνησε  απ’ τα  μαθητικά  του  χρόνια  να  ερευνά  και  να  γράφει , ιστορικά  κείμενα γύρω απ’ το  Λιδορίκι πάντα , που  δημοσιεύτηκαν σε  ΑθηναΪκές  καθημερινές  εφημερίδες  μεγάλης  κυκλοφορίας , ενώ  παράλληλα  έκανε  αγώνα για  να  γίνουν  οι ανασκαφές  στην Καλλίπολη , και τελικά  κατάφερε  να  γίνουν , έστω και  έτσι όπως  έγιναν , την τελευταία  στιγμή βιαστικά .
   Τελειώνοντας  το  Γυμνάσιο , πέτυχε  στις  εξετάσεις της  σχολής  Χωροφυλακής και  πολύ  νεαρός , ονομάστηκε  Υπενωμοτάρχης , Στη  χωροφυλακή  όμως  δεν  έμεινε  πολύ και στα  μέσα  της δεκαετίας  του’60  , συμμετείχε  σε  εξετάσεις  πρόσληψης προσωπικού της  ΑΤΕ , στον οποίο  πέτυχε και  μάλιστα  4ος , και  τοποθετήθηκε  στο  χωριό  μας  , το 1965 , όπου παρέμεινε για  μερικά  χρόνια και μετά  αποσπάστηκε στην Αθήνα , στο  Κ.Κατάστημα , τμήμα  τύπου  και  δημ. σχέσεων , όπου  ανέπτυξε  σημαντική  δραστηριότητα , ενώ παράλληλα αφιέρωσε  τον  ελεύθερο  χρόνο  του στην ιστορική έρευνα , με τα  γνωστά  αποτελέσματα .
   Το  χωριό  μας  , χρωστάει  πολλά , πάρα  πολλά σε  δυο  ανθρώπους , σε  δυο..παθιασμένους Λιδορικιώτες  , τον  Αλέκο  Κωστάκη , τον  Καφτανιαλέκο , και  στο  Γιώργο , είναι αυτοί που  στήριξαν  τη  Λιδορικιώτικη  πνευματική  ζωή , και  αργότερα , που ο  Γιώργος  κυκλοφόρησε  το “ Λιδωρίκι “, συνεργάστηκαν με  θαυμάσια  αποτελέσματα . Μέσα  στα  τέσσερα  χρόνια  της  κυκλοφορίας  του  καταγράφηκε  , εντυπωσιακά  η  Λιδορικιώτικη  ζωή , προπολεμική  και  μεταπολεμική , και  συγκεντρώθηκαν , και φυσικά  περισώθηκαν , όσα  στοιχεία  , ήθη , έθιμα , συνήθειες όλη  η  Λιδορικιώτικη  ζωή , απ’ τη  γέννηση μέχρι και  το  θάνατο ,  έτσι  χτίστηκε η  ..γέφυρα με  το  παρόν  και  το  μέλλον , και  σήμερα έχουμε  μια  συνέχεια  και  συνέπεια στο  παρελθόν  μας . Δυστυχώς , οι Λιδορικιώτικες  Δημοτικές αρχές , Κοινοτικές  και  δημοτικές , δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ , για  τη  συγκέντρωση και  ψηφιοποίηση των  βιβλίων  και  του  Γιώργου  αλλά  και  του  Αλέκου , μόνο  πριν μερικά  χρόνια , μετά  το θάνατο  φυσικά  του  Γιώργου , ενδιαφέρθηκε για  τα  έργα του  Γιώργου  που  αφορούσαν στη  Φωκίδα , τη  Δωρίδα  και  το  Λιδορίκι , η  ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΕΙΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ  Ναυπάκτου , που  ψηφιοποίησε  το  περίφημο  βιβλίο  “ Στη  Φωκίδα του  2851 “ , ένα  έργο πραγματικά..σπάνιο , το  οποίο  μπορούμε να  στείλουμε  σε οποιονδήποτε το  θέλει , δωρεάν  φυσικά , φτάνει  να  μας  σταλεί το e-mail  του , στα ..κιτάπια  των  Δημοτικών  μας  αρχών , ΔΥΣΤΥΧΩΣ , Η  ΛΈΞΗ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ ΚΑΙ ..ΛΑΟΓΡΑΦΊΑ , δεν  υπάρχει  ακόμα  φαίνεται ..ΔΥΣΤΥΧΩΣ , αντιθέτως , είναι  πασίγνωστα  και..περιζήτητες οι  διάφορες γιορτές , φέτας , ψιμοτυριού , τραχανόπιτας κλπ…κλπ
    Δυστυχώς , ο  Γιώργος  έφυγε σε  ηλικία  μόλις  61 ετών αφήνοντας  ατελείωτο το…έργο  του και  εκείνο  που προβληματίζει  τα  παιδιά του αλλά  και  εμένα , είναι  πως  τώρα  κατάλαβαν  κάποιοι την  αξία  των  βιβλίων  του , τώρα  που  πια  έχουν  εξαντληθεί , να  δούμε  αν  ΄θα  υπάρξει  δυνατότητα , ή  ανατύπωσης  ή ψηφιοποίησης , θα  δούμε ..
   Ένα πλήρες  αφιέρωμα και  στους  δύο Λιδορικιώτες  γίγαντες του  πνεύματος , τον  Αλέκο  και το  Γιώργο , ετοιμάζουμε και σύντομα  θα  το  αναρτήσουμε
 


Ένα  απ’ τα  πολλά  βιβλία  του  Γιώργου , τα  “ ΛΙΔΩΡΙΚΙΩΤΙΚΑ  1983 “ , με  τον αξέχαστο  μπάρμπα  Νίκο Πέτρου – Ταλτονίκο , στο  εξώφυλλο .
Και  ένα  “ μοιρολόϊ “ για  το  Γιώργο

      Τ’ ΑΔΕΡΦΟΥ …..
ΜΟΙΡΟΛΟΪ ...
Φέτος , μην έρθει άνοιξη , μην έρθει καλοκαίρι ,
να μην ανθίσουν τα κλαριά , μη λουλουδίσει ο κάμπος ,
μον' να ξεράνει ο πλάτανος , να μαραθεί κι' ο κέθρος ,
κι' οι βρύσες οι δροσόνερες , για πάντα να στερέψουν .

Πουλιά μην κελαηδήσουνε , να μην το πουν τ' αηδόνια ,
βουβός ο κούκος στις κορφές κι' ο κότσιφας στα πλάγια ,
κι' απ' την αυγή να σιγοκλαίν οι μαυροπερδικούλες ,
μέχρις αργά το σούρουπο , στου λιάτορα τη χάση .

Χιόνια να πέφτουν τ' αι Γιωργιού , πάγος τ' αι Κωσταντίνου ,
κι' ολόγυρα να βγάζει η γης φαρμακερά βοτάνια ,
να τα βοσκάν τα ζωντανά , του λόγγου τα ζουλάπια ,
να χάνουνε τα λογικά κι' αλλού φωλιές να φκιάχνουν .

Να βγαίνει ο ήλιος σούρουπο , αυγούλα το φεγγάρι ,
να σβήσουν απ' τον ουρανό , αυγερινός και πούλια ,
οπούχ' αδερφό και που ‘ χασα , λεβέντη , παλληκάρι ,
της νιότης και της άνοιξης , το πιο ‘μορφο κλωνάρι ….Κ.Κ,-

Αθήνα 8-5-1999 .

Καλό  σας  απόγευμα , να  είστε  όλοι  καλά …..Κ.Κ.-

2008 ,οι ψάλτες επί τω έργω...

Άγιος Γεώργιος 2008

στην Κοίμηση της Θεοτόκου  το 2008

Χθες 4/5/2014 βαπτίστηκε ο γιός του Δημήτρη και τη Βίκης Μπερτσιά στην Αγία Τριάδα Θρακομακεδόνων.Το όνομα του νεοφώτιστου είναι Κωνσταντίνος φέρει το όνομα του παππού του ,του γιατρού Κ Μπερτσιά του Δημητρίου ,ο Μήτσος Μπερτσιάς καταγόταν από τον Κόκκινο.

ευχόμαστε στους ευτυχείς γονείς και στο πάππου τα καλλίτερα για τον Κωνσταντίνο!!!

διαβάζουμε από το εξαίρετο βιβλίο της Μ ΠΑΤΤΙΧΗ  ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ:

'Τα χωριά  της ορεινής Δωρίδας'
 για το Το Κάστρο του Βελουχιού,

"Τα ισχυρά τείχη και η Ακρόπολη του Καλλίου συμπληρώθηκε στους βυζαντινούς χρόνους. Το πότε ονομάστηκε κάστρο του Βελουχιού   δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε επακριβώς. Βέβαιο ότι ήταν σε χρήση στους μεσαιωνικούς χρόνους. Τότε ήταν του Φράγκου αυθέντη του Λιδωρικίου, όπως και έδρα Επισκόπου .

Ο  Leak το 1806 με συνοδεία Αλβανικής , όπως γράφει στο ημερολόγιο του φρουράς, πέρασε από το Στενό του Βελουχιού στις 13 Φεβρουαρίου . Είδε ερείπια " τσ´ ουργιάς" . Εδώ στην μαγευτική τοποθεσία του Στενού ερχόντουσαν για να γλεντήσουν οι γιοί του Αλή Πασά . Τα γύρω χωριά επισημαίνει ο Leak συμμετείχαν " μόνο στην παροχή προμηθειών για το γλέντι τους" .

Το κάστρο του Βελουχιού είναι ένα από τα παλιά κάστρα με το όνομα "Κάστρο της Ωριάς " ."

Πράγματι το τοπίο ήταν μαγευτικό ήταν ο επίγειος παράδεισος ,εμείς που ζήσαμε σε αυτά τα μέρη μπορούμε να πούμε ότι πουθενά στη Ελλάδα δεν έχουμε συναντήσει τέτοια ομορφιά και γιαυτό νοσταλγούμε την κοιλάδα μας με το υπέροχο Στενό .....δυστυχώς η λίμνη τα έθαψε όλα ......

Διαβάζουμε από το βιβλίο της Μ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟ ΠΑΤΙΧΗ 'Τα χωριά της ορεινής Δωρίδας', για το χωριό Κόκκινος:
ΛΟΥΤΣΟΒΟΣ
ο πληθυσμός του χωριού επί τουρκοκρατίας ήταν 16 οικογένειες με 96 άτομα........

Απο την εφημερίδα του Συλλόγου " πανόραμα ο Κόκκινος " Μάιος 2000

Συγχαρητήρια στους νέους για την επιτυχία τους στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Κρανιά Ελλη

Κρανιά Ευσταθία

Μπερτσιάς Δημήτρης

Σκαρλάτου Ουρανία

Στέφου Μαρία 

2000 από το χορό του Συλλόγου στο Γκάζι ,ο Γιώργος Κολοκυθάς του Δημ. και η Αργυρώ Κολοκυθά του Αθαν.

Από το χορό του συλλόγου Κοκκινιωτών στο γκάζι το 2000 . Στην φωτο η Ελένη Φλώρου από Δώριο Μασσηνίας ορμώμενη σύζυγος του Τάσου.

Παλιό ημερολόγιο του Συλλόγου μας 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΑΝΙΑΣ και ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΕΡΤΣΙΑΣ 

Στην Κοίμηση της Θεοτόκου στην δεκαετία του 80.

μαθητές γυμνασίου Λιδωρικίου το 1965 διακρίνονται και δύο δικοί μας ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΑΝΙΑΣ και ο ΜΕΤΑΝΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ , η φωτογραφία είναι από το blog του K Καψάλη το Λιδωρίκι
 
 

τα πάνω σπίτια του χωριού

ο Κολοκυθάς Νίκος (Πανουργιάς ) από τον Κόκκινο που ζούσε στο ΛΙΔΩΡΊΚΙ και ήταν υπάλληλος των ΚΤΕΛ και ο Σωτήρης Γιαλαμάς  ,οι φωτογράφοι σχεδόν όλης της Δωρίδας στις δεκαετίες 50 ,60 και 70.Εμείς οι Λουτσοβιώτες τους θυμόμαστε στα πανηγύρια μας ,της Μεταμορφωσης και της Αγίας Μονής.Πιστεύω ότι οι περισσότερες φωτογραφίες που πιθανώς έχουμε εκείνης της εποχής είναι τραβηγμένες από αυτούς τους δύο φωτογράφους μια και ελάχιστοι άνθρωποι τότε μπορεί να είχαν τα χρήματα να αποκτήσουν δικές τους φωτογραφικές μηχανές . Πολλα οφείλουμε σε αυτούς τους αξέχαστους και αγαπητούς φωτογράφους μας.......

Η φωτο είναι από το εξαίρετο blog του Κ Καψάλη το Λιδωρίκι .

ο αείμνηστος πάτερ ΔΗΜΉΤΡΙΟΣ ΜΕΤΑΝΙΑΣ

Γεώργιος Μπερτσιάς εγγράμματος 1846 

Φωτο Καίτη Στέφου

ΦΕΚ 251 24 Ιουλίου 1930 

Η κοινότης Λούτσοβον της αυτής επαρχίας μετονομάζεται είς " κοινότητα Κόκκινου" και ο ομώνυμος αυτή συνοικισμός Λούτσοβος είς " Κόκκινος".

Το ζεύγος Νίκος και Βασιλική Κοράκη ( Κατσαμπίνη) με την τυρόπιτα που μόλις έχει βγεί από τον φούρνο στην αυλή του σπιτιού του γαμπρού τους Γεωργίου Μπερτσιά.

Η φωτογραφία είναι από το blog του Κώστα Καψάλη το Λιδωρικι

Στα μέσα της δεκαετίας του 50 ο παπά Κοράκης Σπυριδων στο Λιδωρικι ,ο πατέρας Σπυρίδων καταγόταν απο το Κόκκινο.

Χριστός Ανέστη χρόνια πολλα σε ´ολους 

Ο Τομ Στεφόπουλος το 1950 ζωγραφίζει  σε κάποιο δρόμο του Portland του Oregon.

Τομ Στεφόπουλος

O Tom Στεφόπουλος που γεννήθηκε στο Λουτσοβο το 1892 και μετανάστευσε στην Αμερική διέπρεψε ο ζωγράφος του δρόμου ,δάσκαλο της καλλιγραφίας τον στο αποκαλούν οι αμερικάνοι ,πέρισυ μάλιστα το ελληνοαμερικανικό μουσείο του Portland είχε αφιερώσει έκθεση προς τιμή του .

Το Ελληνο-Αμερικανικό Πολιτιστικό Κέντρο & Μουσείο στο Πόρτλαντ Παρουσιάζει Μάστερ Penworks του Tom Στεφόπουλος Exhibit Ανοίγει 8, Ιούνη 2013

Δημοσιεύτηκε στις 25 του Μάη 2013από editorOrthodoxNorthwest

Το Ελληνο-Αμερικανικό Πολιτιστικό Κέντρο & Μουσείο (HACCM) ( FB ) παρουσιάζει: 

Ενημέρωση Καλοκαίρι 2013: «Ο κύριος στόχος αυτής της έκδοσης του ενημερωτικού δελτίου μας είναι η ενημέρως για την έκθεση μας των penworks του Tom Στεφόπουλος, καλλιτέχνης των Lovejoy .. Αυτός ο Έλληνας καλλιτέχνης - ένας Έλληνας μετανάστης - είναι μέρος της ιστορίας του Πόρτλαντ, χρησιμοποιώντας μια μορφή τέχνης που έχει χάθει σε μεγάλο βαθμό σήμερα. Θα  δείτε εικόνες από μυθικά τέρατα και από τους φιλόσοφους  της Ελληνικής κληρονομιάς καθώς και έργα   με πένα, μελάνι και χαρτί. Η έκθεση θα είναι στη διάθεση σας  -. Από τον Ιούλιοτου 2013 μέχρι τον Απρίλιο του 2014 ».

ABOUT TOM STEFOPOULOSTom Stefopoulos may be the city of Portland’s first graffiti artist. Over the course of his life, Tom developed a number of pen and ink drawings. The drawings, previously unseen by the media until this exhibition, are shown at HACCM.

Για τον αξέχαστο Μπαμπη βρήκαμε από [DOC]

x. stefos - Δήμος Άμφισσας

www.amfissa.gov.gr/files/999/x.%20stefos.doc και το μεταφέρουμε :

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΣΤΕΦΟΥ: ΚΑΤΟΧΗ- ΠΕΙΝΑ

Η συγκλονιστική ζωγραφική της Μνήμης των παθών, 1941-44.

 

 

Εκλεκτός  αυτοδίδακτος ζωγράφος συμπατριώτης Χαράλαμπος Στέφος έφυγε καταξιωμένος. Και μόνον η αναφορά του ονόματος του, ανακαλεί  στη μνήμη το Ρουμελιώτικο τοπίο με το απλό παραστατικό σχέδιο και τα φωτεινά ζεστά χρώματα. Ο απλός και πολύ καταδεκτικός κυρ. Μπάμπης έρχεται από μακριά. Μικρό παιδί έζησε τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Έφυγε απ’ το χωριό ( τον Κόκκινο Δωρίδας). Αγωνίστηκε  σκληρά στο στίβο της ζωής. Πήγε μπροστά. Στην Άμφισσα. Έκανε οικογένεια. Υπηρέτησε κα την τέχνη του. Τη ζωγραφική. Είδε τον κόσμο, αποτύπωσε τη μαγεία του, αλλά δεν ξέχασε κείνα τα πρώτα, τα συνταρακτικά βιώματά του. Και, για να παραλλάξουμε στίχους γνωστούς, Σα δώρο που πανάξια του δόθηκε η ζωγραφική, την εποχή εκείνη με τα πάθη τα ανείπωτα, ήρθε με το χρωστήρα του να ιστορήσει.

        Η βία, ο πόνος, η απελπισία, η αγωνία, ο φόβος, ο θάνατος, η φονική στέρηση των πιο απαραίτητων αγαθών – και της ελάχιστης τροφής της επιβίωσης, το τραγικό αδιέξοδο, η –ακόμη κι αυτή- εχθρική φύση, η τυφλή στην ατοπία φυγή, ο θάνατος του πατριώτη αγωνιστή, η απόγνωση της μάνας, στο χαμό του παιδιού, επικείμενο και συντελεσμένο, η φρίκη του μικρού παιδιού μπρος στον όλεθρο η παραίτηση από όλα – απάθεια όσων βίαια σπρώχτηκαν και βαδίζουν αργά κι αναπότρεπτα το δρόμο του τέλους, τα αποσωμένα, λιωμένα ζωντανά κορμιά, τα πεσμένα σώματα, τα ικετήρια ανοιγμένα χέρια σαν ερωτήματα του ανεξήγητου κακού, το παράπονο, το αναπάντητο «γιατί» της συμφοράς, το σχήμα περίκλειστο του στυγερού θύτη: κράνος, όπλο, στολή, χειρονομία αδίστακτης εντολής, όλα αυτά είχαν πλημμυρίσει την παιδική ψυχή, θρονιάστηκαν στη μνήμη ανεξίτηλα κι όταν ο καλλιτέχνης είχε προχωρήσει στη ζωγραφική και οι μορφές έλαβαν το οριστικό και αυστηρό περίγραμμά τους, με ένα χειμαρρώδες ξέσπασμα στη λευκή επιφάνεια, έφεραν πίσω, σε διάσταση αισθητική τελειωμένη, εποχή, κόσμο και πάθη.

Αρχές της δεκαετίας του ¨60, πλάι στης καθημερινής βιοπάλης το μόχθο, με μια πυρετώδη προσπάθεια, χωρίς επαφές και συζητήσεις, την πολλή συνάφεια του κόσμου, ο Χαράλαμπος Στέφος δημιούργησε τη σειρά ΚΑΤΟΧΗ – ΠΕΙΝΑ, και ίσως ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, Εξήντα δύο (62) καταμετρημένους πίνακες – έργα, άλλα με κάρβουνο στο απλό χαρτί/χαρτόνι, άλλους σε πανί κάμποτ μεγαλύτερων διαστάσεων με χρώμα, 3-4, λίγες τέμπερες και μελάνι. Η σειρά ολοκληρώθηκε στα μέσα εκείνης της δεκαετίας (60) και παρέμενε χρόνια στο ατελιέ του ζωγράφου.

Ο απαράμιλλος εκφραστής των νεκρών φύσεων και των παραστατικών τοπίων του φωτός, των χρωμάτων και της αιθρίας. Έχει μεταφερθεί με το παρουσιαζόμενο έργο, σε ένα άλλο επίπεδο, μια άλλη διάσταση. Των  πασχόντων, μέχρι θανάτου, προσώπων, των σχηματοποιημένων μορφών,των χαρακτηριστικών – ερμηνεύσιμων συμβόλων, του ζοφερού σκότους και της συσσωρευμένης οδύνης. Υπάρχουν – λιγότερες οι παραστατικές συνθέσεις, τα θεματικά πολυπρόσωπα έργα. Η καρτερική σειρά των εξουθενωμένων στο συσσίτιο. Η μάνα που οδύρεται πάνω απ’ το σκοτωμένο παιδί της. Κεντρικός άξονας της έκθεσης είναι οι συνέπειες του πιο απάνθρωπου δεινού που γνώρισε ο κόσμος: του πολέμου, σε μια απόκεντρη γωνιά της ελληνικής περιφέρειας. Η αποτύπωση της βιωμένης συμφοράς και του τελευταίου σταδίου του πόνου λίγο πριν την μοιραία κατάληξη. Τα μάτια ορθάνοιχτα στο κενό την άβυσσο, απογυμνωμένα από όλα, μόνο το χτυπητό μαύρο πλαίσιο, ένα γύρω τα περισφίγγει….

Οι άνθρωποι στις αποχρώσεις του γκρίζου και του μαύρου. Ο κατακτητής βλοσυρός στη στολή του. Σκοπός στο στρατόπεδο – φυλακή των κρατουμένων, φιγούρα πάνω από τον τοίχο – συρματόπλεγμα. Ανέκφραστα παρών στις εκτελέσεις πατριωτών, όπως και στο μπλόκο, τη σύλληψη αμάχων για αντίποινα της αντίστασης. Διώκτης γυναικών με τα παιδιά στα χέρια, που προσπαθούν να ξεφύγουν. Η δευτερεύουσα παρουσία των εχθρών – είναι η πηγή και αιτία της βίας, κι αρκετή να συντηρεί τη διάχυτη θανατική απειλή.

Πρωταγωνιστές του απεικονιζόμενου δράματος είναι τα παιδιά και οι νέοι, εξαθλιωμένα, γυμνητεύοντα, σκελετωμένα, άλλοτε στα χέρια της μάνας, άλλοτε ίσα που στέκονται όρθια, συχνά πεσμένα, ανήμπορα πια το τέλος εγγύς, είτε να ζητούν στα σκουπίδια (με λίγες γραμμές, λιτά και σχεδόν υπαινικτικά δοσμένα) λίγη τροφή. Με άδεια πινάκια στο χέρι, είτε κάποιο ξεροκόμματο και της αθωότητας το παράπονο στα μεγάλα ορθάνοιχτα μάτια, που κοιτούν καταπρόσωπο. Η κίνησή τους δύσκολη, έως σβησμένη. Και διαρκώς παρόντα τα παιδιά, τα πιο αθώα, τα πιο ευάλωτα κι ευπαθή θύματα της πιο απάνθρωπης βίας.

Συχνές και επαναλαμβανόμενες και οι γυναικείες μορφές. Οι βαθύτατα αθεράπευτα πληγωμένες μάνες. Άλλοτε σε πολυπρόσωπες συνθέσεις κι άλλοτε μάνες με το παιδί στην αγκαλιά σε σπαραχτικές εκφράσεις. Με χαρακτηριστικά από την βυζαντινή και μεταβυζαντινή αγιογραφία. Σαν Πανάγιες Βρεφοκρατούσες στη στάση, αλλά με τον βαθύ πόνο του Πάθους στο πρόσωπο. Κυριαρχημένες από τα δύο ένστικτα, το μητρικό και της ομαδικής φυγής μπρος στον κίνδυνο. Η απόλυτη αδυναμία να δώσουν τροφή και να γλιτώσουν τα παιδιά τους, πολεμά να ακυρώσει και τα δύο όπως στις σολωμικές γυναίκες των Ελεύθερων Πολιορκημένων.

Οι άνδρες είτε είναι στη φυλακή, είτε νεκροί στις εκτελέσεις, ένας αλυσοδεμένος σε στύλο, είτε με το ένα πόδι ο κρυοπαγημένος του Αλβανικού, σε μια αφιλόξενη – εχθρική επιστροφή σε τόπο πόνου και ερειπίων. Κάποτε όλη η οικογένεια. Θλίψη και απόγνωση. Ένας άλλος φεύγει βιαστικά από την καλύβα, άλλος κρυμμένος μ’ ένα άλογο στο στάβλο. Μόνη πιθανολογούμενη συμβατική ασχολία, από το γεωργικό σύνεργο στον ώμο, η ταφή των αφημένων νεκρών. Των πεθαμένων της πείνας και των εκτελέσεων. Τα χέρια ανοίγονται. Η απορία της τόσης δυστυχίας, του διαρκώς επικείμενου ή επελθόντα θανάτου. Τα χέρια υψώνονται στον άφωτο ήλιο, τον δακρυσμένο ήλιο, το άδειο στεγνό φεγγάρι. Μιαν άλλη φορά το χέρι σκεπάζει το πρόσωπο σε μια ενστικτώδη, έσχατη αποτροπή, της θέας τουλάχιστον, του κακού.  

Στις συνθέσεις με κάρβουνο (των 3-4 μορφών), αλλά και τις άλλες, τα βλέμματα είναι ασύμπτωτα, οι άνθρωποι δεν έχουν επαφή- επικοινωνία, κι ας είναι δίπλα το ένα άτομο στο άλλο. Τα κεφάλια γερτά, μόνο η επίγνωση της θανάσιμης παγίδας, άφευκτου τέλους. Η κίνηση τυφλή στην ομαδική φυγή, ξέπνοη στους αποκαμωμένους. Οι πεσμένοι δεν κείνται λόγω ξαφνικής προσβολής. Βρίσκονται σε θέσεις που φανερώνουν τη σταδιακή έως πλήρη εξουθένωση. Νεκύων αμενηνά κάρηνα (Οδ.κ 521) οι σκιές, τα φαντάσματα των νεκρών στον Άδη της Οδύσσειας. Βασικά στοιχεία πολιτισμού καίρια υπονομευμένα. Καταθλιπτικά παραμορφωμένα σπίτια, άδεια εσωτερικά, ετοιμόρροπες καλύβες, σπασμένα τζάμια παραθύρων, ερείπια.

Σε μια σύνθεση, σε δεύτερο πλάνο, στέκει μια εκκλησία. Ελπίδα ακριβής μεταστροφής ότι από ψηλά δεν θα γίνονται άλλο, όλα τούτα ανεκτά ή παρηγοριά σε τόσον σκόρπιον απλόχερα θάνατο; Ένα εύθυμο πουλί πάνω απ’ τη σορό ενός αγωνιστή, ένα νεκρό υποζύγιο πλάι σε άψυχα κορμιά, διάσπαρτοι σταυροί, σήματα πρόχειρων τάφων. Η φύση σπάνια και όχι ενεργά συμπάσχει, είναι σε αναστολή λειτουργιών, πλαισιώνει απλά ίσα που υπάρχει… Ένα δέντρο όλο κι όλο στους δεκάδες αυτούς πίνακες συνδέεται αρμονικά με τις τοπιογραφίες του Χαράλαμπου Στέφου. Το φόντο στενεύει οδεύοντας προοδευτικά σε κατάργηση του χώρου.

Την ενότητα των πινάκων της ΚΑΤΟΧΗΣ – ΠΕΙΝΑΣ διαπερνά πέρα ως πέρα η ένταση του σπαραχτικού πόνου, το πνεύμα της θυσίας και της εγκατάλειψης του αθώου θύματος, η διαμαρτυρία για την καταρράκωση του ανθρωπισμού. Οι σχηματοποιημένες μορφές των προσώπων, στεγνές και βασανισμένες έως θανάτου από ανείπωτη συμφορά, η αφαίρεση, τα μουντά χρώματα, η λιτή γραμμή, ο ριζικός περιορισμός της προοπτικής, μια ενίοτε σκόπιμη σύγχυση του αρχιτεκτονικού σχεδίου των συνθέσεων, συνέπειαμεγάλης ψυχικής ταραχής, αλλά και επιδιωκόμενη πρόκλησή της, κλιμακώνουν συναισθηματικές φορτίσεις, ικανές να επιφέρουν τη μέθεξη και στον πιο ανυποψίαστο θεατή. Οι κινηματογραφικοί συμβολισμοί του Πολέμου στον Ι. Μπέργκμαν, οι αντιπολεμικές εικαστικές συνθέσεις του Π. Πικάσο, ο ποιητικός θρήνος του Επιταφίου Γ. Ρίτσου, με τις υπόγειες συνειρμικές συσχετίσεις και αναλογίες τους προς την έκθεση ΚΑΤΟΧΗ- ΠΕΙΝΑ, διαμορφώνουν στάσεις, παράγουν βιωματικές γνώσεις και γενούν την πιο αυθόρμητη απόφαση: ΠΟΤΕ ΠΙΑ! Στην ωμή βία, την απανθρωπιά, την καταστροφή.

Την Ειρήνη, με το σεβασμό της αξίας και αξιοπρέπειας του ανθρώπου, που «όλοι τη θέλουμε αλλά δεν μας αφήνουν να την έχουμε», κατά τον Χαράλαμπο Στέφο, την έχει αποδώσει και υμνήσει, με τα ζεστά φωτεινά χρώματα, τα διαυγή περιγράμματα, την ανεπανάληπτη ρουμελιώτικη φύση και τον ανεκτίμητον ανθρώπινο μόχθο, την κατάφαση της ζωής και την αισιοδοξία του μέλλοντος, στο υπόλοιπο έργο του, γνωστό και διακεκριμένο ο ζωγράφος. Το πλήρωμα του χρόνου για τους πίνακες της ΚΑΤΟΧΗΣ-ΠΕΙΝΑΣ ήρθε και, με συγκλονιστική υποδοχή, το κοινό επισκέφτηκε πρώτη φορά την έκθεση την άνοιξη του 1980 σε διοργάνωση του Πολιτιστικού Κέντρου Φωκίδας, στην ισόγεια αίθουσα του παλαιού Δημαρχείου, όπου τότε στεγαζόταν και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Άμφισσας. Από τους ανθρώπους που «τα είχαν ζήσει» και στους πίνακες αναγνώριζαν εαυτούς και συνανθρώπους, κυρίως εκείνους που χάθηκαν, ήρθε για άλλη μια φορά ελληνική αντίκρουση της καθ’ όλα σεβαστής άποψης πως «μετά το Άουσβιτς δεν υπάρχει ποίηση». Στον ελληνισμό με οποιοδήποτε τίμημα προσωπικό του καλλιτέχνη, η Τέχνη υποδαυλίζει και συντηρεί με αισθητικά αρτιωμένες μορφές, πάντα τη Συλλογική Μνήμη, ακόμη κι όταν χρειάζεται να υπενθυμίζει «οικεία κακά».

Επιθυμία του Χαράλαμπου Στέφου είναι η σειρά και των 62 πινάκων- που έχει από χρόνια προταθεί στο Δήμο η δωρεά τους- να παραμείνει ως σύνολο και να εκτίθεται αδιάλειπτα κι απρόσκοπτα στο κοινό. Γι’ αυτό και δεν έχει πουληθεί, ως σήμερα κανένας. Ευθύνη όχι των αρμοδίων, αλλά του τόπου κι όλων μας, είναι η πραγματοποίηση, με τους καλύτερους δυνατούς όρους αυτής της επιθυμίας.

 

ΚΑΤΟΧΗ – ΠΕΙΝΑ:

Δυο λόγια για την έκθεση….

Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν επτά δεκαετίες από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, να έχουν πολλά σημαντικά και μεγάλα γεγονότα μεσολαβήσει, όμως η φρίκη και ο εφιάλτης από τις φθίνουσες πλέον γενιές όσων  τα έζησαν, τα θυμούνται και τα διηγούνται στους νεώτερους, δε λέει να σβήσει απ’ τις ψυχές. Ο πόλεμος και με πιο επώδυνη και αποτρόπαιη μορφή, δεν έχει πάψει ν’ απειλεί την ανθρωπότητα.

Η Τέχνη, πολύτιμος και ανεκτίμητος σύντροφος του ανθρώπου, πάντοτε παραστέκει εμψυχωτικά. Με των βιωμάτων την αμεσότητα παρέχει γνώση, ευαισθητοποιεί συνειδήσεις, διασφαλίζει τη συλλογική μνήμη. Η έκθεση «ΚΑΤΟΧΗ – ΠΕΙΝΑ» του εκλεκτού συμπατριώτη μας ζωγράφου κ. Χαράλαμπου Στέφου οργανώθηκε και παρουσιάζεται για να τιμήσει μνήμες πατέρων, αγωνιστών και  θυμάτων. Να υπενθυμίσει οφειλές, σε έναν τόπο που πλήρωσε βαρύ το τίμημα της αθρόας συμμετοχής των παιδιών του στους πατριωτικούς αγώνες. Και να διατρανώσει τη βούληση των απλών ανθρώπων για Ειρήνη, δικαιώματα στη ζωή, όπως η εργασία, όλων με ισότητα, αξιοπρέπεια, ανθρωπιά και δημοκρατία.

​Σε έναν κόσμο όπως ο σημερινός, με την αποσταθεροποίηση θεσμών και την υποβάθμιση των αξιών, η Τέχνη όταν είναι αληθινή, όπως του Χαράλαμπου Στέφου, κρατεί με την αυθεντική της έκφραση, ζεστή την καρδιά του ανθρώπου. Και μπορεί να του παράσχει εκείνα τα νοήματα για μια σταθερή πορεία, ακόμα και μέσα στην έρημο.

Ο Δήμος Άμφισσας, με επίγνωση της αξίας, αλλά και της ευθύνης έναντι της ανεκτίμητης ευγενικής προσφοράς του Χαράλαμπου Στέφου, δεν πρόκειται να σταματήσουμε τις προσπάθειες, ώσπου αυτό το πολυσήμαντο έργο ν’ αποτελέσει κτήμα διαρκώς προσιτό στο φιλότεχνο κοινό και τους επισκέπτες της πόλης μας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΜΦΙΣΣΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΩΚΙΔΑΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

 

Αξέχαστε φίλε Μπάμπη,

Αισθάνομαι βαρύ στους ώμους μου το χρέος που έλαχε σε μένα να σου απευθύνω τον τελευταίο χαιρετισμό, σαν πρώτος πολίτης της αγαπημένης μας Άμφισσας. Της πόλης που τόσο αγάπησες και αποτύπωσες στον καμβά με την δεξιοτεχνία του πηλού και των χρωμάτων σου. Από μικρός κατέβηκες στην Άμφισσα από το Κόκκινο Δωρίδας.

Έζησες την φρίκη του πολέμου, επιβίωσες, πήγες μπροστά με τον τίμιο και σκληρό αγώνα σου. Έκανες μια αξιοσέβαστη οικογένεια. Παράλληλα ασχολήθηκες με την τέχνη, την αγαπημένη σου ζωγραφική. Άρχισε από μέσα σου να αναδύεται το αξιόλογο ταλέντο σου.

Μόνος σου, έχοντας σαν μοναδικό σου όπλο την μεγάλη σου αγάπη για την τέχνη, δημιούργησες έργο πλούσιο και πολύτιμο.

Αποτύπωσες με τον χρωστήρα σου τον κόσμο, όπως αυτός πέρασε μέσα από τα μάτια σου, σε όλο του το μεγαλείο, από τις χειρότερες μέχρι τις καλλίτερες στιγμές του. Η απαράμιλλη τέχνη σου, λειτουργώντας σαν ανεκτίμητος σύντροφος του ανθρώπου, μας εμψυχώνει και μας συμπαραστέκεται. Μας παρέχει γνώση, ευαισθητοποιεί συνειδήσεις και διασφαλίζει την μνήμη.

Ιδιαίτερα η σειρά των έργων σου με τίτλο «ΚΑΤΟΧΗ –ΠΕΙΝΑ» τιμά με τον καλλίτερο τρόπο μνήμες πατέρων, αγωνιστών και θυμάτων.

Μας υπενθυμίζει τις οφειλές μας σε ένα τόπο που πλήρωσε βαρύ το τίμημα στους αγώνες για την λευτεριά. Οι συμπατριώτες μας, οι Σαλωνίτισσες και οι Σαλωνίτες, θα σου είναι αιώνια ευγνώμονες για την προσφορά που έκανες στον Δήμο μας, το ανεκτίμητο αυτό έργο των χεριών σου. Εγώ προσωπικά αλλά και σύσσωμη η σημερινή Δημοτική αρχή, υποσχόμαστε να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας να δημιουργήσουμε ένα χώρο, όπου θα λειτουργήσει σαν μόνιμο εκθετήριο των έργων σου, ώστε να μπορούν οι επερχόμενες γενεές να κάνουν κτήμα τους το μήνυμα που εκπέμπουν.

Από μέσα από την καρδιά μας θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά σου και ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αμφισσαϊκής γης, πάνω στην οποία άφησες έντονα τα χνάρια σου, που σε λίγο θα σε σκεπάσει.