Κ Μπερτσιάς το 1975 στη σκάλα του σπιτιού τους στο κάμπο, στη θέση Μαρμαράκι, λίγο πριν γκρεμιστεί από τις μπουλντόζες για να φτιαχτεί η λίμνη .

 

 

Από σήμερα κυκλοφορεί και δεν οπλοφορεί!!!!

“θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις”

Επιτέλους φθάσαμε στο τέλος: το βιβλίο, “θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις”, είναι σε δημόσια θέα και ο συγγραφέας του αναμένει την κάθε είδους κριτική, (καλόπιστη,κακόπιστη, αδιάφορη κτλ), γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι η κριτική και η αξιολόγηση είναι η “τροφή” που ενισχύει την δημιουργία και μας πάει ένα βήμα πιο πάνω.

Βέβαια πριν την κριτική πρέπει να ύπαρξη η ανάγνωση, γιαυτό το blog loutsovos θα προσφέρει στους  αναγνώστες του, ως αντίδωρο της αγάπης τους το βιβλίο.

Παρακαλώ στείλτε μου στο email: bertsias54@gmail.com, την διεύθυνση που επιθυμείτε να σας σταλεί το βιβλίο.

Σας ευχαριστώ

Κ Μπερτσιάς 

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

 Το χάνι του Γκέκα στην ανατολική άκρη της γέφυρας  του Κοκκινοπόταμου (φωτο Σκρέκης) στο βυθό της λίμνης από το 1978.

 

Δεκαετία 80.  Ο Κώστας και ο Νίκος Μπερτσιάς με την μικρή  Έφη  θέση Μπλόιθια 

 

 

Η φωτογραφία πρέπει να είναι τραβηγμένη το 1954 στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που ήταν δίπλα στην δυτική όχθη του Κοκκινοπόταμου απέναντι από τα Χάνια του Καραπιστόλη (όλη η περιοχή είναι σκεπασμένη από τα νερά της λίμνης). Εικονίζονται οι αείμνηστοι Θεμιστοκλής (Μούστος) Καραδήμας και ο Γεώργιος Μπερτσιάς.

Παλιές φωτο…

Οι αείμνηστοι Θεμιστοκλής Καραδήμας και ο Γεώργιος Μπερτσιάς. Οι φωτογραφίες είναι από την περίοδο της στρατιωτικής τους θητείας..

 

 

η γέφυρα Μπέλεϋ στο Στενό

Προϊόν του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η γέφυρα Μπέλεϋ, φέρει το όνομα του δημιουργού της, του μηχανικού Ντόναλντ Μπέλεϋ (Donald Bailey). Ο ίδιος, κάνοντας το χόμπι του πραγματικότητα και ξεκινώντας να φτιάχνει μοντέλα γεφυρών, κατάφερε να δημιουργήσει μια αρθρωτή συναρμολογούμενη γέφυρα, που στηνόταν γρήγορα, είχε υψηλή αντοχή για να τη διαβαίνουν τανκς και έγινε πολύ δημοφιλής στον βρετανικό και τον αμερικανικό στρατό. Ντοκιμαντέρ της εποχής απεικονίζουν τον ίδιο τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, ηγέτη της Μεγάλης Βρετανίας ως το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, να περπατάει σε γερμανικό έδαφος πάνω από μια γέφυρα Μπέλεϋ. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων, στρατάρχης Μοντγκόμερι είχε πει: «χωρίς τη γέφυρα Μπέλεϋ, δεν θα είχαμε κερδίσει τον πόλεμο».

Ο Δημήτρης Αποστόλου μιλά στο iefimerida για το Γαλαξίδι

ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΖΑΧΟΥ

28/08/2021 

Ο Δημήτρης Αποστόλου μας ξεναγεί στο Γαλαξίδι, την ναυτική πολιτεία όπου γράφτηκε το σενάριο των «Δύο Ξένων» και είναι ο τόπος που επισκέπτεται κάθε χρόνο με τους γιους του.

Ο Δημήτρης Αποστόλου έχει μια καρμική σχέση με το Γαλαξίδι. Πρώτη φορά το επισκέφτηκε στα παιδικά του χρόνια, έπειτα το καλοκαίρι του 1997 όπου μαζί με τον Αλέξανδρο Ρήγα έμειναν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα γράφοντας ένα από τα καλύτερα σενάρια της ελληνικής τηλεόρασης: τους Δύο Ξένους.

Εκείνη η εποχή ήταν ορόσημο στην καριέρα του δημιουργού μιας και από τη δημοσιογραφία μεταπήδησε στη συγγραφή σειρών και θεατρικών. Από τότε το Γαλαξίδι έγινε ο τόπος που επιστρέφει για να ανασυγκροτηθεί και το μέρος που όπως λέει «νιώθω πως δεν θα πάθω τίποτα. Εκεί έχω αφήσει ένα κομμάτι μου και κάθε φορά που επιστρέφω είναι σαν να λέω είμαι καλά. Ο κάθε τόπος προβάλλει πτυχές μας και για μένα το Γαλαξίδι προβάλει το ωραιότερο κομμάτι του εαυτού μου».

Πλέον η αγάπη του για αυτόν τον μαγικό τόπο με τα υπέροχα καντούνια και τα επιβλητικά καπετανόσπιτα έχει περάσει στα παιδιά του, τον Απόλλωνα και τον Πάρη. Οι τρεις τους επισκέπτονται συχνά το Γαλαξίδι και λίγο πριν ετοιμάσουν βαλίτσες για εκεί ο Δημήτρης Αποστόλου μιλάει στο iefimerida για το μέρος που κατάφερε να του αλλάξει την επαγγελματική πορεία και να γίνει ο αγαπημένος προορισμός των γιων του.

«Το Γαλαξίδι είναι ένας τόπος που μπαινο-έβγαινε στη ζωή μου για πολλά χρόνια. Θυμάμαι έντονα το καλοκαίρι του 1997 όπου μαζί με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον αείμνηστο Νίκο Σεργιανόπουλο μείναμε περίπου δύο μήνες στο Γαλαξίδι, καθώς εκεί γράψαμε τα πρώτα επεισόδια της σειράς «Δύο Ξένοι».

Η ιστορία του κύριου Μαρκορά και της Μαρίνας Κουντουράτου, την οποία υποδήθηκε η Εβελίνα Παπούλια ξεκίνησε από αυτόν τον μαγικό τόπο. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά νομίζω πως ήταν χτες. Μείναμε δύο μήνες εκεί γράφοντας στο χέρι τα πρώτα σενάρια και μέναμε σε ένα επιβλητικό αρχοντικό με ξύλινα πατώματα, έργα Τέχνης από εκείνη την εποχή και δύο υπέροχες αυλές.

 Ενιωθα πραγματικά προνομιούχος. Νωρίς το πρωί σηκωνόμουν και έγραφα, μάλιστα έπεφταν κάποιες μπουκαμβίλιες στο χαρτί και η εικόνα ήταν σαν αυτές που βλέπεις σε αμερικάνικες ταινίες. Το βράδυ ήταν μια ευκαιρία να κάνουμε όλοι μαζί group therapy. Δεν το παίζαμε γραφιάδες, απλά θέλαμε ήρεμία για να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε και να γράψουμε το σενάριο. Ευτυχώς, είχαμε τη Μαρίτσα, την ιδιοκτήτρια του γνωστού εστιατορίου και μας έφερνε ένα πιάτο φαγητό να φάμε για να κάνουμε διάλειμμα από το γράψιμο. 

Το Γαλαξίδι για μένα ήταν πάντα ένα σημείο αναφοράς για άνοιγμα ψυχής. Κάθε φορά που πηγαίνω έχω στο μυαλό μου τις ατελείωτες βόλτες γύρω γύρω από τον κόλπο, το δασάκι. Εκείνα τα χρόνια το Γαλαξίδι δεν ήταν τόσο τουριστικό μέρος. Δεν θα έλεγα πως είναι ένας εύκολος τόπος, ευτυχώς έχει κρατήσει την αρχοντιά του, δεν έχει αλλοιωθεί και οι ντόπιοι έχουν μια ιδιαίτερη ποιότητα» αναφέρει.

Στο Γαλαξίδι

Ο επισκέπτης στο Γαλαξίδι θα απολαύσει βόλτες με τα πόδια μέσα σε ένα σκηνικό όπου θα έχει την αίσθηση πως ο χρόνος έχει σταματήσει περίπου τον 18ο-19ο αιώνα. «Αυτός ο τόπος κουβαλάει μεγάλη ιστορία πάνω του, θέλει να έχεις ανοιχτή ψυχή, μυαλό και αισθήσεις για να δεχτείς και την ομορφιά και την ενέργειά του. Δεν είναι από τους κλασικούς προορισμούς. Ούτε μπορεί κανείς να αλλάξει το Γαλαξίδι, γιατί αυτό το μέρος έχει παραμείνει ίδιο, ακόμα και αρχιτεκτονικά. Κάθε φορά που έρχομαι και περπατάω μέσα στα καντούνια ή γύρω γύρω από τη θάλασσα ξεπροβάλει και μια ανάμνηση. Κάθε καπετανόσπιτο κουβαλάει τη δική του ιστορία, η οποία θα μπορούσε να γίνει ταινία. Την αγάπη μου για το Γαλαξίδι την έχω περάσει και στους γιους μου».

Ο μεγάλος του γιος, Απόλλωνας πήγε πρώτη φορά στο Γαλαξίδι όταν ήταν 5 μηνών.Κάθε χρόνο ο Δημήτρης Αποστόλου μαζί με τον Απόλλωνα και τον Πάρη επισκέπτονται το Γαλαξίδι. Είτε για μονοήμερη εξόρμηση, είτε για να μείνουν εκεί. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Γαλαξίδι, στην Ιτέα, μένει ο καλύτερος φίλος και κουμπάρος του δημιουργού, ο Γιάννης Μανιός -ο τελευταίος σύντροφος της υπέροχης Τζέσυ Παπουτσή. «Ο Γιάννης και η Τζέσυ έχουν σπίτι στην Ιτέα, τώρα επισκέπτομαι τον Γιάννη και φροντίζω με τα παιδιά μου να κάνω εξορμήσεις στο Γαλαξίδι. Είναι ένας προορισμός ιδανικός για οικογένειες. Με τα αγόρια μου πηγαίνουμε για μπάνιο, τρώμε στη Μαρίτσα και κάνουμε πολλές βόλτες εξερευνώντας το μέρος. Τις προάλλες είχαν κάτσει τα παιδιά σε ένα παγκάκι κοιτάζοντας τη θάλασσα για μισή ώρα. Καθόμουν από πίσω τους, έπινα την πορτοκαλάδα μου και τους χάζευα. Παρόλο που είναι μικροί σε ηλικία απολάμβαναν το τοπίο και τους έβγαλα φωτογραφία. Συγκινήθηκα τόσο πολύ με την ηρεμία που έβγαζαν τα παιδιά. Θέλω να έχουν συνεχή αναφορά σε αυτό το μέρος».

Ο Δημήτρης Αποστόλου με τον καλύτερο του φίλο και κουμπάρο, Γιάννη Μανιό.Τον ρωτάω να μου πει ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνει μόλις φτάσει στο Γαλαξίδι. «Πάω κατευθείαν στο εστιατόριο της Μαρίτσας. Είναι ένας άνθρωπος που έχουμε έρθει πολύ κοντά όλα αυτά τα χρόνια και παρόλο που δεν βλεπόμαστε πολύ συχνά, λόγω χιλιομετρικής απόστασης, είναι σαν να ξεκινάμε από εκεί που μείναμε στην τελευταία μας συνάντηση. Η Μαρίτσα έχει από τα πιο γνωστά εστιατόρια του τόπου και είναι εκείνη που με έμαθε να τρώω ψάρι. Θα γελάσεις, αλλά μόνο εκεί τρώω ψάρι. Στο Γαλαξίδι θα απολαύσεις φρέσκο ψάρι κάθε εποχή του χρόνου και φυσικά  το χειμώνα νόστιμη ψαρόσουπα στη Μαρίτσα».

Έχοντας περάσει πολλά χρόνια στο Γαλαξίδι ο Δημήτρης Αποστόλου δίνει τα δικά του tips για τον επισκέπτη. «Η δική μου συμβουλή στον κάθε επισκέπτη είναι να αφήσει το αυτοκίνητο του και χωρίς άγχος να περιπλανηθεί μέσα στα σοκάκια. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο λιμάνι και από εκεί μπορεί να κάνει κανείς βόλτες γύρω -γύρω θαυμάζοντας το τοπίο. Κάποια καπετανόσπιτα είναι επισκέψιμα και αξίζει τον κόπο να μπει μέσα για να τα δει. Για να νιώσει τον παλμό της ναυτικής κωμόπολης δεν πρέπει να είναι με ένα κινητό στο χέρι τραβώντας φωτογραφίες. Να περιπλανηθεί πρώτα στα καντούνια κι έπειτα να βγάλει όσες φωτογραφίες επιθυμεί, το φόντο από κάθε πλευρά είναι μοναδικό. Στη συνέχεια να καθίσει για καφέ ή τσίπουρα στο λιμάνι. Εκεί μπορεί να κολυμπήσει κιόλας, ή στον Όμιλο. Το Γαλαξίδι δεν έχει τις σούπερ παραλίες, όμως είναι καθαρές και θα απολαύσει βουτιές. Όσο για το φαγητό σίγουρα φρέσκο ψάρι και για γλυκό θα δοκιμάσει το τοπικό ρεβανί που γίνεται με ρύζι -το έφτιαχναν έτσι οι γυναίκες των ναυτικών για να το παίρνουν μαζί στα ταξίδια τους χωρίς να αλλοιώνεται η γεύση του. Σε όλα τα ζαχαροπλαστεία και τα μαγαζιά με τοπικά προϊόντα θα το βρουν».

Ο Απόλλωνας και ο Πάρης θέλουν κάθε χρόνο να επισκέπτονται το Γαλαξίδι . Όσο για το αν το Γαλαξίδι ήταν θεατρικό κείμενο ποιο θα ήταν αυτό, η απάντηση του Δημήτρη Αποστόλου με αφήνει με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. «Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση σου... Θα ήταν το θεατρικό που έχω γράψει. Πριν δύο χρόνια κάθισα σε ένα σημείο όπου απολαμβάνοντας την μπύρα μου πέρασε από μπροστά μου όλη η ιστορία και έκατσα να γράψω τον σκελετό. Σε όσους το είπα θέλουν να γίνει σήριαλ, αλλά εγώ προτιμώ θεατρικό. Θέλω αυτή η αγάπη και το πάθος που έχω για τον τόπο να είναι συμπυκνωμένο μέσα σε ένα 2ωρο. Έχω κάνει τον σκελετό και μόλις έρθει το κατάλληλο timing θα στρωθώ και θα το γράψω ολόκληρο. Φυσικά θα πάω να μείνω ένα μήνα στο Γαλαξίδι, δεν γίνεται να γραφτεί στην Αθήνα. Να ξημερώνει και να βλέπω αυτό το μαγικό τοπίο. Θέλω να γραφτεί εκεί που γεννήθηκε η ιδέα, αλλιώς θα ειναι τεχνικά μια ωραία ιστορία αλλά χωρίς ψυχή» απαντάει.

Πηγή:  iefimerida

 Το τουριστικό περίπτερο ΞΕΝΙΑ στη θέση ΣΤΕΝΟ, τώρα θαμμένο στα νερά της λίμνης Μόρνου.

Το τελευταίο προσκύνημα στην Αγία Μονή (σήμερα στο βυθό της λίμνης του Μόρνου)

 Χρόνια πολλά πατριώτες !

Σαν σήμερα γιόρταζε το εξωκλήσι της Αγίας Μονής στον λουτσοβιώτικο κάμπο  και γινόταν μεγάλο πανηγύρι !

Θαμμένα εδώ και σαράντα χρόνια στα νερά της λίμνης του Μόρνου ….

Το τελευταίο προσκύνημα στην Αγία Μονή (σήμερα στο βυθό της λίμνης του Μόρνου)

Το τελευταίο  προσκύνημα  στην Αγία Μονή.

 (Απόσπασμα από το βιβλίο (υπό έκδοση ): θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις.

 

 

Προσκύνημα στην Αγία Μονή

Η Αγία Μονή είναι ακριβώς μπροστά μας  σε απόσταση εξακοσίων περίπου  μέτρων. Δεν φαίνεται από το πτηνοτροφείο του Μήτσου γιατί κρύβεται πίσω από την απόληξη ενός μικρού πυκνόφυτου γεώλοφου που ξεκινά λίγο ψηλότερα, στα βορειοανατολικά, παράλληλα σχεδόν με τον αμαξιτό δρόμο Λιδωρικίου - Ναυπάκτου.

Αυτός ο λόφος φέρει το όνομα Λίθος γιατί, ενώ όλη η έκτασή του είναι χωμάτινη, στο κέντρο του και λίγο πιο ψηλά υπάρχει ένας μεγάλος βράχος που φαίνεται από όλη σχεδόν την κοιλάδα. Άγνωστο ποιος φύτεψε αυτό το λιθάρι. Είναι από τα περίεργα της φύσης που οι άνθρωποι αδυνατούν να εξηγήσουν και προσφεύγουν στους μύθους. Μπορεί να είναι κάποιο απομεινάρι της μεγάλης Τιτανομαχίας, της μάχης δηλαδή, όπως λέει η ελληνική μυθολογία, μεταξύ των Τιτάνων και των Ολύμπιων θεών, ποιος να ξέρει; Ίσως να είναι κάποια λοξοδρομημένη πέτρινη ρουκέτα που οι Τιτάνες έστειλαν ενάντια στον Δία... Συμβαίνει και στις μέρες μας με τα πυραυλοκίνητα βλήματα...

Κοντά στον λίθο υπήρχε ένα μεγαλούτσικο ξέφωτο όπου ο Χαράλαμπος είχε λιγοστά χωράφια και μια καλύβα με ένα στάβλο-μαντρί για τις ανάγκες ενός μικρού κοπαδιού αιγοπροβάτων.  Ο Χαράλαμπος είχε καταγωγή από το απέναντι χωριό, τον Άβορο και ήταν σώγαμπρος εδώ. Πολυφαμελίτης και πολύ καλός άνθρωπος, με μια υπέροχη οικογένεια, λογιζόταν, παρόλο που ήταν στις παρυφές του κάμπου, μέλος της μικρής κοινότητας της κοιλάδας. Με τον παππού μου είχαν άριστες σχέσεις και πολλές φορές τα έλεγαν όταν συναντιόντουσαν με τα κοπάδια τους. Σε κάποιες συζητήσεις ήμουν παρών και τις θυμάμαι με νοσταλγία. Και τι δεν κουβέντιαζαν! ιστορίες του πολέμου, ιστορίες της Αμερικής, ιστορίες από την κατοχή, για την ζωή ανθρώπων που δεν ζούσαν αλλά είχαν γράψει κάποια ιστορία. Άκουγα και δεν χόρταινε τις ωραίες αφηγήσεις και η φαντασία με ταξίδευε σε χρόνους αλλοτινούς και σε μέρη μακρινά...

«Φτάσαμε», ακούγεται η φωνή του Ματσόλα, που διέκοψε τη αναπόλησή μου στου Χαράλαμπου τα χρόνια και τα μέρη.

Μπροστά μας και δεξιά, στο πλάτωμα ενός μικρού λόφου, ξεχωρίζει η σκεπή της εκκλησίας και παραδίπλα, πίσω από δυο τρεις βελανιδιές κάποιοι ρημαγμένοι τοίχοι.

Βγαίνουμε από τον δρόμο και παίρνουμε το ανηφορικό μονοπάτι. Σε πέντε λεπτά φτάνουμε στο πλάτωμα και το πρώτο που αντικρίζουμε είναι κάποιες παλιές κολόνες και δυο μισογκρεμισμένους τοίχους. Στο βάθος, προς τα βόρεια, είναι χτισμένη μια μικρή εκκλησία. Σε όλο το χώρο βρίσκονται διάσπαρτες παλιές πελεκημένες πέτρες και σπασμένες μαρμάρινες και λίθινες κολόνες. Ανοίξαμε την πόρτα της εκκλησίας. Το δάπεδο ήταν χωμάτινο και λίγο χαμηλότερα, σχεδόν ένα σκαλί, από την βάση της πόρτας. Οι τοίχοι με πέτρες και άλλα υλικά, κυρίως κεραμικά, προερχόμενα μάλλον από παλιότερα οικοδομήματα, χαμηλοτάβανη και με ένα λιτό τέμπλο με λίγες παμπάλαιες εικόνες. Παρά  την έλλειψη πλούσιου διακόσμου και φανταχτερών εκκλησιαστικών κειμηλίων, ο χώρος εκπέμπει μια γαλήνη που ηρεμεί την ψυχή των προσκυνητών. Αυτή την ηρεμία και τη γαλήνη την αισθάνεσαι και στον εξωτερικό περίβολο.

Προσκυνήσαμε τις παμπάλαιες εικόνες και θελήσαμε να ανάψουμε ένα κερί και τα δυο καντήλια που κρέμονταν  αριστερά και δεξιά του τέμπλου, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε φωτιά, το κουτί με τα σπίρτα ήταν άδειο. Αφήσαμε οφειλόμενα από το τελευταίο προσκύνημα, το κεράκι ακόμη το χρωστάμε στην Παναγιά μας, την προστάτιδα της Κοιλάδας. Τα νερά της λίμνης δεν επιτρέπουν τη διαγραφή της οφειλής.

Βγήκαμε έξω και καθίσαμε στις αρχαίες πέτρες, κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά. Από εδώ βλέπαμε όλη σχεδόν την κοιλάδα. Αγναντεύαμε την κοίτη του ποταμιού, που αυτή την εποχή είχε λιγοστό νερό, από το Στενό και το Κάστρο του Βελούχοβου στα ψηλά μέχρι την συμβολή του με το Αβορόρεμα.

«Ελάτε εδώ», μας φωνάζει ο Κώστας, «αυτή η μαρμάρινη πλάκα έχει κάποια επιγραφή στα λατινικά».

Πήγαμε κοντά και είδαμε πράγματι την λατινική επιγραφή.

«Να, και αυτή εδώ η κολόνα έχει λατινικά», ακούμε τον Νίκο, που έψαχνε μέσα σε κάποια ερείπια που έμοιαζαν με ιερό εκκλησίας.

«Τόσα χρόνια ερχόμασταν εδώ στο πανηγύρι, στις 23 Αυγούστου, και ποτέ δεν είχαμε προσέξει τις λατινικές επιγραφές», μας λέει ο Ματσόλα.

Στο πανηγύρι μόνο επιγραφές δεν κοιτάζαμε, είχε τόσα αλλά ενδιαφέροντα...

«Εγώ θυμάμαι κάποιον, πριν πέντε έξι χρόνια, που ήρθε στο Χάνι και μας είπε πως είναι αρχαιολόγος ή κάτι τέτοιο και ζήτησε να του ετοιμάσουμε κάτι για φαγητό. Πιάσανε την κουβέντα με τον πατέρα μου και έλεγε πως καταγράφει παλιά μοναστήρια και έτσι είχε έρθει κι εδώ στην Αγία Μονή. Επίσης, είπε πως όταν η περιοχή είχε κατακτηθεί από τους Ενετούς ή τους Φράγκους, εδώ λειτουργούσε καθολικό μοναστήρι.»

«Έτσι εξηγείται, Κώστα, γιατί υπάρχουν οι λατινικές επιγραφές», του απαντώ. «Όμως βλέπεις αυτές τις κολόνες; Δεν μοιάζουν με κολόνες δωρικού ρυθμού; Κοίταξε πόσο λιτό είναι το κιονόκρανο. Ο δωρικός ρυθμός διακρίνεται για την αυστηρή γραμμή και την έλλειψη περίτεχνων διακοσμήσεων, αυτά δεν μάθαμε στο Γυμνάσιο;»

«Πράγματι, μοιάζουν», συμφώνησαν και οι υπόλοιποι.

«Ποιος να ξέρει; μπορεί να προϋπήρχε και αρχαίος ναός...»

«Γεια σας, ρε παιδιά, τι κάνατε εδώ;» Ήταν ο Θεμιστοκλής, που όλοι τον ξέραμε ως Μούστο. Ο Μούστος ήταν ο ακρίτας της κοιλάδας. Διέθετε ένα μεγάλο κοπάδι αιγοπροβάτων και είχε την βάση του στο τέλος της κοιλάδας, στη θέση Μαυρονέρι, εκεί που θα ανυψωνόταν το φράγμα για να γίνει η λίμνη.

«Φεύγουμε μεθαύριο για την Αθήνα και ήρθαμε να προσκυνήσουμε για τελευταία φορά», του απαντώ.

«Ναι, το ξέρω. Ακόμα δεν ξεκίνησαν τα έργα και άρχισαν οι αποχωρήσεις. Κι εγώ πρέπει να φύγω. Χθες έφτασαν κάποια μηχανήματα στο Μαυρονέρι, πολύ κοντά στην ταράτσα που έχω το μαντρί. Ήταν μεσημέρι και είχα ξαπλώσει στη μεγάλη αριά όταν με ξύπνησαν κάτι περίεργοι θόρυβοι και τα γαυγίσματα των σκυλιών. Ήταν δυο μεγάλοι γερανοί και μια μπουλντόζα. Σταμάτησαν κοντά στη γέφυρα, εκεί που είναι η πηγή.  Φαίνεται σ’ αυτό το μέρος θα φτιαχτεί το φράγμα».

«Να δω πού θα πάω με τα ζωντανά μέχρι να τα πουλήσω. Τελείωσε το Μαυρονέρι για μένα...»

Το κοπάδι του μπάρμπα Μούστου κατηφόρισε προς την πλευρά του ποταμιού με τα σκυλιά να γαβγίζουν σε κάποια ξεκομμένα ζωντανά, για να πάνε μαζί με τα άλλα.

«Άντε, παιδιά, να σας χαιρετίσω και να πείτε στην Ευθυμία να μην μας ξεχάσει τώρα που θα γίνει πρωτευουσιάνα». Η Ευθυμία, η μητέρα μου, ήταν πρώτη ξαδέλφη του Θεμιστοκλή.

«Παιδιά, εγώ πείνασα και θέλω και μια ώρα μέχρι να φτάσω στο Χάνι, δεν είναι καιρός να γυρίσουμε;»

Αμέσως συμφώνησαν και οι υπόλοιποι. Εγώ ήθελα να μείνω λίγο ακόμη και δεν τους ακολούθησα. Παρέμεινα μόνος, καθισμένος σε μια πεσμένη κολόνα στο άκρο του πλατώματος, απολαμβάνοντας την όμορφη θέα. Έβλεπα κάποιες εικόνες, που θαρρείς αντίκριζα για πρώτη φορά.  Μπορεί να ήταν και η σκέψη μου που μου έλεγε: τελευταία σου ευκαιρία, παρατήρησε καλύτερα και κατάγραψε τα πάντα, αύριο δεν θα υπάρχουν...  Παλιότερα δεν υπήρχε τέτοια απειλή, τα μάτια έβλεπαν αλλά το μυαλό δεν κατέγραφε, το ανέβαλλε για αργότερα, «και αύριο εδώ θα είναι, έχουμε καιρό να εμβαθύνουμε και να αποτυπώσουμε...» Τώρα όμως άλλαξαν τα πράγματα, δεν υπάρχει αύριο…

Έβλεπα με έκπληξη την ομορφιά του μικρού κάμπου ακριβώς απέναντί μου, στολισμένου με αναβαθμίδες και περιτριγυρισμένου με μια πλούσια συστάδα πλατάνων στην συμβολή του Αβορορέματος με τον Μόρνο.

«Α, να και το άλλο, τι ομορφιά εκπέμπει! Πώς δεν το είχα προσέξει τόσο καιρό;» μονολογούσα. Αυτός ο μικρός ο γήλοφος σε σχήμα αβγού ακριβώς κάτω από το Σεβεδίκο, και το μεγάλο ρέμα που έρχεται από ψηλά από τον Πύρνο να τρέχει περιμετρικά, να το κυκλώνει στην βάση του και να φεύγει μετά προς το ποτάμι, δίνοντας την αίσθηση ενός μικρονησιού…

Πρέπει να είχε περάσει κανένα μισάωρο, που στεκόμουν σαν εκστασιασμένος, εκεί στην αρχαία κολόνα, και κατέγραφα εικόνες οικείες αλλά και εικόνες πρωτοφανέρωτες, όταν ο θόρυβος του λεωφορείου του ΚΤΕΛ με επανέφερε στην πραγματικότητα. Σε αυτό το μισάωρο μου φάνηκε πως άκουσα την απόλυση της Λειτουργίας και το δι΄ευχών από τον παπά Δημήτρη και αμέσως μετά ένα ανθρώπινο βουητό από ευχές για την μεγάλη γιορτή της Παναγίας. Άκουσα καθαρά το Να ’ταν τα νιάτα δυο φορές, τραγούδι πρόκριμα για να ξεκινήσει ο χορός από τους μεγαλύτερους και, τελευταίο, Ο ήλιος βασιλεύει κι η μέρα σώνεται, με τον γλυκύτατο ήχο του κλαρίνου και του νταουλιού τον ξεσηκωτικό ρυθμό. Κατόπιν απόλυτη σιγή κι έπειτα μια εξαίσια μουσική συνοδευόμενη από ανθρώπινη οχλοβοή με θύμισες από θίασο δαιμονικής συνέργιας που οι κάτοικοι του κάμπου πίστευαν, παραδόξως δεν μου προκάλεσε φόβο αλλά ήρθε στο νου μου το Απολείπειν ο θεός Αντώνιον, το καλύτερο για μένα ποίημα του Καβάφη:

Σαν έξαφνα, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -....

μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια πού φεύγει.

Ναι, και εφάνη έξαφνα ο αόρατος για μας θίασος να περνά και συνάμα ακούστηκαν οι αποκρουστικοί θόρυβοι από τις μπουλντόζες, τους γερανούς και τα γυποειδή φορτηγά. Ναι, αποχαιρετούμε την κοιλάδα των ανέμελων χρόνων και της απέραντης ελευθερίας και φεύγουμε, χωρίς όμως να την ξεχνούμε.

Θαμμένη θα είναι πάντα στο μυαλό μας και στα όνειρα μας θα ξαναζωντανεύει συχνά- πυκνά στου ύπνου μας την σχόλη…

Κ.Γ.Μπερτσιάς 

Θαμμένα τοπία στην λίμνη του Μόρνου

 Θέση Τεμπελέικα στον Λουτσοβιώτικο κάμπο . Διακρίνεται ο λοφίσκος της Τραγατσούλας και το σπίτι του Γιώργου του Ανέστου (Κασσιμέρης), ευθεία μπροστά η ταράτσα του Καραγκούνη και στα δεξιά, στην άκρη, η ταράτσα του Καλμαντή. Φωτογραφία του 1972

 Στην εκκλησία  της Κοίμησης της Θεοτόκου 

Τοποθέτηση του επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας, Τάσου Φλώρου, για τις πυρκαγιές που έπληξαν τη Δωρίδα

ΦΛΏΡΟΣ: ΈΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΑΛΛΗΛΈΓΓΥΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΉΡΙΞΗ ΤΩΝ ΠΛΗΓΈΝΤΩΝ

• 11 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2021

Στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου στις 09/08/21 ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας Τάσος Φλώρος αφού προηγουμένως εξέφρασε τη θλίψη και τα συλλυπητήρια της παράταξης στην οικογένεια του συνδημότη μας Γιώργου Βασιλιά ο οποίος χάθηκε στον αγώνα κατά της πυρκαγιάς, τοποθετήθηκε για τις τραγικές συνέπειες των πυρκαγιών ως ακολούθως:

Δυστυχώς αυτή τη φορά η λαίλαπα των πυρκαγιών έπληξε και το δήμο μας προκαλώντας καταστροφές σε οικίες, ποιμνιοστάσια και σε περιουσίες κυρίως στα χωριά μας Ελαία, Καλλιθέα, Τολοφώνα, Ερατεινή, Πάνορμο, Αμυγδαλιά, Σώταινα και Μακρινή.

Μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες των πυροσβεστών μας, των αστυνομικών μας, των εθελοντών, της πολιτικής προστασίας, του προσωπικού του δήμου μας, των τοπικών παραγόντων όλων των χωριών μας και όλων των συμπολιτών μας γλυτώσαμε τα χειρότερα. 

Τους ευχαριστούμε όλους και τους συγχαίρουμε για τον τιτάνιο αγώνα που δίνουν καθημερινά και κάτω από αντίξοες συνθήκες για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των συμπολιτών μας. Είμαστε αλληλέγγυοι και στηρίζουμε όλους τους πυρόπληκτους συνδημότες μας. Μετά την κήρυξη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης των πυρόπληκτων χωριών του δήμου μας με τα χρήματα της έκτακτης ενίσχυσης καθώς και από διαθέσιμα χρήματα του δήμου μας πρέπει να ανταποκριθούμε άμεσα και να στηρίξουμε αποτελεσματικά τους πληγέντεςτώρα για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τις άμεσες και τρέχουσες δυσκολίες. Στη συνέχεια πρέπει και να σταθούμε πραγματικά αρωγοί στην προσπάθεια αποκατάστασης των ζημιών, έμπρακτα, και να μην ξεχαστούν όταν περάσει αυτή η καταστροφική πυρκαγιά.

Φυσικά πρέπει να φροντίσουμε και για την αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος και να αποτρέψουμε οποιεσδήποτε επιχειρούμενες ενέργειες σε βάρος του.

Είναι στις προθέσεις μας και είμαστε έτοιμοι να συνδιαμορφώσουμε ένα επιχειρησιακό σχέδιο σε συνεργασία με την πολιτεία και όλους τους φορείς για την πρόληψη και την αντιμετώπιση παρόμοιων φαινομένων φυσικών καταστροφών.

Είμαστε εδώ, όλοι μαζί, αλληλέγγυοι, σαν μία γροθιά να αντιμετωπίσουμε όλες τις δυσκολίες που προέκυψαν και που τυχόν θα προκύψουν.

Αποχαιρετισμός αναχωρησάντων

 Απανωτές τον τελευταίο καιρό οι απώλειες για το χωριό μας: δυο ακόμη συγχωριανοί μας έφυγαν από την ζωή, η Ιουλία και η Σοφία.

 Η Σοφία Μετάνια, αδελφή του αείμνηστου  παπαδημήτρη, πέθανε στην Αθήνα όπου ήταν παντρεμένη και ζούσε με την οικογένεια της.

Η Ιουλία, σύζυγος του αείμνηστου Γιάννη Καραμπέτσου του Ευάγγελου, είχε ανεβεί στο χωριό πριν μερικές μέρες και φαίνεται ήταν μοιραίο εδώ στον γενέθλιο τόπο της να αφήσει την τελευταία της πνοή, όπως άλλωστε συνέβη και με τον κουνιάδο της τον Κώστα. 

Η Λία όπως την φώναζαν οι χωριανοί μας ήταν μια δυναμική γυναίκα που με την αξιοσύνη και την  εργατικότητα της κατάφερε να μεγαλώσει μαζί με τον σύζυγο της την πολυμελή οικογένεια της.

Καλοσυνάτη και πολύ αγαπητή στην κοινωνία του χωριού μας η κυρά Λία μόνο θετικό αποτύπωμα άφησε το πέρασμα της από αυτό πρόσκαιρο κόσμο.

Δυστυχώς ο πάνω μαχαλά με τον χαμό  της Λίας και του Κώστα ορφάνεψε παντελώς…

Καλό Παράδεισο  στην κυρά Λία 

Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια της και ιδιαίτερα στα παιδιά της, τον Θύμιο, τον Βαγγέλη, τον Σπύρο και τον Αριστοτέλη.

Στην φωτογραφία, πριν μερικά χρόνια, κυρά Λία με την καλή της φίλη την Ευθυμία Μπερτσιά στον κήπο που διατηρούσε στον Λάκο.

Αποχαιρετισμός αναχωρησάντων ( Κώστας Β. Καραμπέτσος)

 Σήμερα το πρωί στο νεκροταφείο του χωριού μας ο Κώστας ο Καραμπέτσος του Ευαγγέλου μας αποχαιρέτησε οριστικά από τον εφήμερο τούτον κόσμο. Ο Κώστας ήταν ένας άνθρωπος πολύ δημιουργικός και έτρεφε υπερβολική αγάπη για τον τόπο του.  Παρόλα τα προβλήματα υγείας του επέμενε να έρχεται τα καλοκαίρια στο χωριό και μάλιστα να δημιουργεί με τις δικές του δυνάμεις διαφορά πράγματα στο σπιτικό του και στα περιβόλια του που με περισσή φροντίδα συντηρούσε. Το φετινό καλοκαίρι έμελλε όμως να είναι  το τελευταίο του - προχθές ήλθε από την Αθήνα και την ίδια μέρα εξέπνευσε - 

Τύχη αγαθή να πεθαίνεις στον τόπο σου…

Καλό ταξίδι μπάρμπα Κώστα, σε εμάς  στον πάνω μαχαλά θα μας λείψεις διπλά… θα σε θυμόμαστε και θα σε μνημονεύουμε πάντα με αγάπη γιατί μόνο καλές αναμνήσεις μας έχεις προσφέρει 

Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια 

 

παλιά ταυτότητα

 Η Μαρία Μπερτσιά γεννήθηκε στην Πενταγιού το 1899 και πέθανε το 1971 στο Κόκκινο.

Ήταν γυναίκα του Κωνσταντίνου Μπερτσιά και έχε δυο παιδιά τον Σπύρο και τον Γιώργο. 

Παλιά γλέντια

 

Δεκαετία 60: γλέντι στο μαγαζί του Γιάννη Καραμπέτσου στο χωριό Κόκκινος 

Η γιαγιά με τα μανάρια στο κάμπο του Λουτσόβου

 Η φωτογραφία είναι του 1972, διακρίνεται η Βασιλική Κοράκη( σύζυγος του Νικολού Κοράκη-Κατσαμπίνη-), πιο γνωστή ως Νικολού, με τις κατσίκες της ράτσας Ζάανεν στη θέση Μαρμαράκι στον Λουτσοβιώτικο κάμπο που σήμερα είναι θαμμένος στα νερά της λίμνης Μόρνου.

 

1970, ο παππούς και τα εγγόνια του

φωτογραφία του 1970, ο παππούς και τα εγγόνια του στο Κόκκινο Δωρίδας.
 Από αριστερά: Κώστας, Γιώργος, Κώστας, Νίκος, Μαρία και ο παππούς Κωνσταντίνος Μπερτσιάς.

Θαμμένα τοπία στη λίμνη Μόρνου

 Φωτογραφία του 1972, φαίνεται ένα μέρος του λουτσοβιώτικου κάμπου στη θέση  Μαρμαράκι, θαμμένου σήμερα στα νερά της λίμνης Μόρνου. Διακρίνεται το αγροτόσπιτο της οικογένειας Μπερτσιά. 

Στο βάθος δεξιά είναι το βουνό  Προφήτης Ηλίας, σύνορο των χωριών Κόκκινου  και Περιβολίου.

Έφυγαν οι νοικοκυραίοι..

 

Στον πάνω μαχαλά του χωριού Κόκκινος…

1967 «θαμμένα» πανηγύρια

 

Το γλέντι και ο χορός καλά κρατεί στο ξωκκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στην δυτική όχθη του Κοκκινοπόταμου (παραπόταμου του Μόρνου) απέναντι από τα Χάνια του Καραπιστόλη. Ένα από τα τελευταία πανηγύρια πριν η περιοχή καταστραφεί και θαφτεί από τα νερά της τεχνητής λίμνης του Μόρνου. Πρωτοχορευτής ο αείμνηστος Θύμιος Καραγιάννης

Στου Αϊ-Γιώργη το πλάτωμα

 Από τον Άγιο Γεώργιο με φόντο το χωριό (Κόκκινος), από αριστερά: Κ Μπερτσιάς, Ε Μπερτσιά, Μ Κρανιάς και ο αείμνηστος Γ Μπερτσιάς 

1968: ο κόσμος γλεντούσε!

 

Χωριό Κόκκινος,  ανήμερα του Αγίου Γεωργίου,παρέα Λουτσοβιωτών σε ξέφρενο γλέντι στου Καραγιάννη το μαγαζί (1968)

1992: ψάρεμα στη λίμνη Μόρνου

 Φτωχή η ψαριά!

Εκδρομή Κοκκινιωτών στην Πάτρα 1969

 Από αριστερά: Γιωργος Μπερτσιάς, Κώστας Στεφόπουλος, Χαράλαμπος Καραδήμας, Γιώργος Κολοκυθάς, Γιώργος Καραμπέτσος,  Γιάννης Καραμπέτσος, Βασίλης Καραγιάννης, Ηλίας Κοντογιάννης και Σπύρος Μπερτσιάς.

Η εκδρομή είχε οργανωθεί από το δημοτικό σχολείο όπου οι γονείς συνόδευαν τα παιδιά τους . 

Μόρνος 1962.

 Η φωτογραφία φέρει την ένδειξη "Μόρνος 1962". Εικονίζονται οι σπουδαίοι νεοελληνιστές Γ. Π. Σαββίδης και Ζ. Λορεντζάτος (με τη σύζυγό του). Τη φωτογραφία τράβηξε η Λένα Σαββίδη.

(Παρακαλώ βοηθήστε να εντοπίσουμε την τοποθεσία)

Όμορφα τοπία στο βυθό της λίμνης Μόρνου

 Θαμμένα λουτσοβιώτικα τοπία στη λίμνη Μόρνου . Η φωτογραφία είναι του 1972, τραβηγμένη από το σπίτι του Γιωργου Μπερτσιά στη θέση Μαρμαράκι. Διακρίνεται το σπιτι του Μήτσου Ανάστου-Τσιριμώκου, στη θέση Τραγατσούλα και στο βάθος η Αβοροράχη, σε πρώτο πλάνο τα ψηλά αμπέλια όπου βρισκόταν  η αγροικία του Δημήτρη Κοράκη- Καμάρα . Σήμερα όλη η περιοχή έχει σκεπαστεί σπο τα νερά της λίμνης του Μόρνου.

1960, το Ηρώο πεσόντων του Λιδωρικίου

 

Κολωνάκι. Η φωτογραφία είναι του 1960 από καρτ ποστάλ της εποχής, ο φωτογράφος  είναι μάλλον  ο «βαρδουσιώτης»  Απόστολος Παντέλης από την Άνω Μουσουνίτσα.

Λουτσοβιώτικος γάμος στην Άμφισσα (1957)

 Οι νεόνυμφοι είναι ο Σπύρος Μπερτσιάς του Κωνσταντίνου και της Μαρίας ( καταγόμενη από την Πενταγιού) και η Αικατερίνη Καραδήμα του Γεωργίου  και της Ευθυμίας (καταγόμενη από τον Άβορο).

Ο γάμος έγινε στην Άμφισσα και όχι στον Κόκκινο, το χωριό του ζευγαριού, μάλλον για οικονομικού λες λόγους. Εκείνη την εποχή τα γλέντια ενός γάμου  στα χωριά μας  κρατούσαν πάνω από βδομάδα με όλους τους κατοίκους προσκεκλημένους (πολλά τα έξοδα!), ενώ στην Άμφισσα έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο!!

Θαμμένα στο βυθό της λίμνης του Μόρνου

Η φωτογραφία είναι του 1972, φαίνεται η αγροικία και το πτηνοτροφείο του Μήτσου Καραδήμα στη θέση Τσαμπάδες στον Λουτσοβιώτικο κάμπο. Διακρίνεται η Παναγιώτα Καραδήμα με τα παιδιά της. Σήμερα η περιοχή είναι θαμμένη στα νερά της λίμνης Μόρνου 

Αποχαιρετισμός αναχωρησάντων ( Βασίλης Καραμπέτσος)

 

Ένας ακόμη συγχωριανός μας αποχαιρέτισε....

Ο Βασίλης Καραμπέτσος, απεβίωσε  και η εξόδιος ακολουθία έγινε στο χωριό την Τετάρτη 2 Ιουνίου .
Τα τελευταία 40 χρόνια έμεινε με την οικογένεια του στην Πετρούπολη. Κατέβηκαν στην Αθήνα λόγω της λίμνης. Είχαν το σπιτι τους δίπλα στην ανατολική όχθη του ποταμού Κόκκινου στα Κλιμακιώτικα μεταξύ του Γκέκα το χάνι και τα Χάνια του Καραπιστόλη .

Ο Βασίλης  είχε παντρευτεί την Ασήμω  και είχαν δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια  και έχουν τρία παιδιά  τον  Γιώργο,την  Σοφία και την  Έφη. Η Ασήμω πέθανε πριν τρία χρόνια.
Εργατικός  άνθρωπος ο Βασίλης  πάλεψε σκληρά  στην ζωή του και έχαιρε αγάπης και εκτίμησης  από όλους τους χωριανούς μας .

θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του
αιώνια η μνήμη του

Δημήτρης Αρμάος (1959-2015) από το Κροκύλειο

 

Σαν σήμερα έφυγε από την ζωή ο Δ. Αρμάος (1959-2015) με καταγωγή από το Κροκύλειο 

Ο Δημήτρης Αρμάος, γιός του Κροκυλιώτη Πτολεμαίου Αρμάου και της Χρυσαφούλας (το γένος Αναστ. Ξηρού), γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου 1959 στην Άμφισσα, όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή του Ε.Κ.Π.Α και έγινε διδάκτορας στη Νεοελληνική Λογοτεχνία. Κυρίως, όμως, ήταν ποιητής, άνθρωπος των Γραμμάτων και του Πνεύματος. Σ' αυτό το χώρο αφιέρωσε τη ζωή του. 
Έγραψε ποιήματα που άλλα έχουν εκδοθεί, άλλα βρίσκονται σε συλλογές ή σε περιοδικά και άλλα είναι ανέκδοτα. Έγραψε, επίσης και δημοσίευσε άρθρα, μελέτες, κριτικές ενώ έχει μεταφράσει και ξένη λογοτεχνία. Αν και για 20 χρόνια υπηρέτησε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, όπου διακρίθηκε ως άριστος εκπαιδευτικός και αγαπημένος "δάσκαλος" των μαθητών του, εκεί που ένιωθε ότι ανήκε ήταν ο χώρος των βιβλίων. Σ' αυτόν το χώρο ξεχώρισε ως Επιμελητής εκδόσεων, από τους καλύτερους που διέθετε η χώρα.
Έχει δημοσιεύσει τα Ποιήματα Ι και ΙΙ (1979 και 1984), καθώς και ανάτυπα ποιητικών εργασιών (Μητρόπολη, 1989· Ηθογραφία, 1997·Μυθολόγημα, 2000· Ανάστημα Ορθίου & Καλένδες, 2001), έργα για τη διδασκαλία και τη διδακτική της λογοτεχνίας, μεταφράσεις (Ο Μπωντλαίρ, τα Άνθη του Κακού και το Ύψος του E. Auerbach, 1984· Χρόνος και Ιστορία του G. Agamben, 2003· Η Επιστολή στον Cangrande του Dante, 2004). Τελευταία κυκλοφόρησε κι ένας συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του από τις εκδόσεις Ύψιλον με τον τίτλο «Βίαιες εντυπώσεις των ετών 1975-2007».
Ο Δημήτρης Αρμάος έφυγε απ' τη ζωή στις 31 Μάη 2015. Αδελφός της φιλολόγου Ελένης Αρμάου και σύζηγος της επίσης φιλολόγου Ζωής Μπέλλα, με την οποία απέκτησαν μαζί δυο γιούς, τον Κωνσταντίνο και τον Πτολεμαίο.

φωτογραφία: Δημήτρης Κανελλόπουλος

1971, μαθητές γυμνασίου Λιδωρικίου

 Από αριστερά: Κώστας Κολοκύθας, Γιώργος Φαλίδας και Κώστας Μπερτσιάς.

1968, Αθηναίοι εκδρομείς φωτογραφίζονται στον κάμπο του Λουτσόβου στον Μόρνο.

 Επικεφαλής της μεγάλης αθηναϊκής εκδρομικής  παρέας ήταν ο Δημήτρης Μπερτσιάς που  βρήκε  την ευκαιρία για μια σύντομη στάση για να  συναντήσει τον πατέρα του ( στο κέντρο της φωτό), που κατοικούσε στο σπίτι που είναι ακριβώς πίσω. Όλη η περιοχή σήμερα είναι σκεπασμένη από τα νερά της λίμνης.

1975,τρύγος στα λουτσοβιώτικα αμπελοτόπια

 από αριστερά: Γεωργία Καραμπέτσου, Βασιλική Κοράκη, Νικολός Κοράκης και Ευθυμία Μπερτσιά.

Το γεφύρι της Μπελεσίτσας θαμμένο στα νερά του Μόρνου

 Λίγο μετά το Λιδωρίκι ήταν το μονότοξο γεφύρι που ένωνε τις όχθες της Μπελεσίτσας που έφερνε τα νερά από το κάμπο του Βελά και από τα παρακείμενα ρέματα και τα διοχέτευε στο Μόρνο,  στη θέση Χάνια κοντά στο Στενό.