Βελουχι

Ένα από τα γειτονικά χωριά που το χωριό μας είχε πολύ καλές σχέσεις ήταν το Κάλλιον η πιο γνωστό ως Βελούχι .Παραθέτουμε πιο κάτω την εξαίρετη περιγραφή του Βελουχιού απο το Κ Καψαλη και από το blog Λιδωρικι.

  Aξίζει  όμως , για  τους  μη..γνωρίζοντες και  φυσικά  τους  νεότερους , να  δώσουμε  μια  εικόνα του  Βελουχιού για  να  πάρετε  νια  γεύση , αν  και ο ..” παράδεισος “ δύσκολα  μπορεί  να  περιγραφτεί , ας  το  αποτολμήσουμε  όμως…

Για  να  πας  τότε  στο  Βελούχι , κατέβαινες κάτω  απ’ τις  δυο  γέφυρες , απολάμβανες  τη  θέα  και  την  ομορφιά  του  παλιού πέτρινου θολωτού γεφυριού , του  γεφυριού του  Μακρυγιάννη , όπως το  λέγαμε , και  παίρνοντας ένα  χωματόδρομο αγνάντευες τον..” παράδεισο “ που  άρχιζε  ένα  χιλιόμετρο  πιο  πάνω .

Πλησιάζοντας , ένοιωθες ..περίεργα , ολόγυρα  ο  τόπος  καταπράσινος , ένας  απέραντος  κήπος , θα  μπορούσαμε  να  πούμε  πως  ήταν  το  Βελούχι , και άκουγες  το…γλυκο..κελάρυσμα του  νερού , που  έτρεχε από  παντού  καθώς  κατέβαινε  απ’ την πηγή , που  ήταν  πάνω απ’ το  χωριό στα  ριζά  του  Βαρδουσιού .

  Η πηγή  βέβαια , μη  νομίσετε  πως  είχε  τίποτα ..καταρράκτες και..λιμνούλες , όχι  , ήταν  μια  μεγάλη  σχισμή  στο  βράχο , ένα  πελώριο   “ Δ “ , όπως  φαίνεται  και  στη  φωτογραφία , απ΄’οπου το  χεμώνα  πετάγονταν  νερά , μέχρι  κάτω  χαμηλά  στο  χωρίο .

   Μέσα  στη  σπηλιά αυτή , την  πηγή  δηλαδή , υπήρχε  ένα σκοτεινό  μονοπατάκι , που ,  απ’ ό,τι λένε  οι  γνωρίζοντας , οδηγούσε στα…σπλάχνα  του  Βαρδουσιού  όπου  υπήρχε και  μια  λίμνη , απ’ τα  νερά  που συγκεντώνονταν . Το  καλοκαίρι , ό χώρος μέσα  στην  πηγή , ήταν  πολύ  δροσερός , αναψυκτήριο  δηλαδή , και  εκεί  κατέφευγαν Βελουχοβιώτες  αλλά  και  και Λιδορικιώτες  τις  μέρες  που  είχε  καύσωνα , ακόμα  , όταν  πηγαίναμε  καμιά  εκδρομή  στην  πηγή , στα  αυλάκια  της  παγώναμε  τα  φρούτα  και  τα  αναψυκτικά  μας .

Μια  παρέα  , του  παλιού  καλού..καιρού , καμαρώνει  στην  είσοδο  της  πηγής , σε  κάποια  εκδρομή  τους .

  Μπαίνοντας  μέσα  στο  χωριό , άρχιζες  να  νοιώθεις..αλλιώτικα , παντού  δέντρα , κάθε  είδους , περιβόλια , κήποι , κι’ αυλές γεμάτες  λουλούδια , τριανταφυλλιές , ντάλιες , γαρυφαλλιές , ό,τι είδος  λουλουδιού  μπορεί  να  βάλει  ο  νους  σου , και  την απέραντη  αυτή οπτική  ομορφιά , τη  συνόδευαν  , τα  γλυκοκελαηδήματα των  πουλιών με  σιγόντο  εκείνο  το διαρκές βουητό , το…κελάρυσμα  των  νερών που  σκορπίζονταν  με  αυλάκια  σε όλο  το  χωριό ..

    Κάθε  σπίτι είχε  τα  ..” ιδιωτικά “ του  αυλάκια , με  γάργαρο  κρύο  νερό  της  πηγής , κι’ έτσι το  πράσινο , τα  φρούτα  και  τα  λαχανο..ζαρζαβατικά , δεν  έλειπαν  ποτέ , απ’ τα  Βελουχοβιώτικα  σπίτια..

Ονειρεμένος  κι’ ευλογημένος  τόπος , είχε  τα  πάντα και  φυσικά  εφοδίαζε  και  το  Λιδορίκι , ήταν το  “ περιβόλι του  Λιδορικιού “ .

  Προχωρώντας λοιπόν στο  δρόμο , πέρναγες  τα  πρώτα  σπίτια , Παναίϊκα κλπ και  έφτανες  στο  σημείο  που  κατέβαιναν  τα  νερά , σε  μια  ρεματιά , εκεί  υπήρχε   νερόμυλος και  νεροτριβή , ντρεστήλα τη  λέγαμε  τότε . Αυτά  τα  κουμαντάριζε , τα  τελευταία  χρόνια ο Κώστας  Κούτρας , ο Κουτροκώτσιος για  τους  χωριανούς και  τους  γνωρίζοντες , με  την  οικογένειά  του .

Στη  φωτογραφία παίρνετε  μια  ..γεύση  απ’ το  μύλο , στη  φωτογραφία είναι  μάλλον  η  Κούτραινα και δυο  Λιδορικιώτες ,( μάλλον )  ο αείμνηστος Σωκράτης Ταμβάκης , το  γελαστό  παιδί  του  χωριού  μας και  ένας  ξάδερφός  του , ενώ  περιεργάζονται το  νερόμυλο .

   Εκεί λοιπόν  στο  μικρό  ρεματάκι , υπήρχε  και  ένα  ξύλινο γεφυράκι , απ’ το  οποίο  ξεκίναγαν δύο  δρόμοι , ο  ένας , δεξιά , σε πήγαινε  στο  άλλο , το  μεγάλο  κομμάτι  του  χωριού , όπου  ήταν  η “ αγορά “ τα  μαγαζάκια  δηλαδή , η  εκκλησία με  την πλαταιϊτσα  της ,  το  κέντρο  του  χωριού  δηλαδή .

   Ο  δρόμος ήταν “ καλιγωμένος “ και  πάντα  καθαρός , απ’ όσο  θυμάμαι , όπως ανέβαινες  τη  μικρή  ανηφορίτσα συναντούσες  στα  αριστερά  σου , π΄ρωτα – πρώτα , το  Σεπεντζαίϊκο σπίτι , πνιγμένο  στα  λουλούδια , με  το  όμορφο  χαγιάτι  του και  την  κυρά  Λεμονιά , να  σε  καλωσορίζει  στο  χωριό , μ’ εκείνο  το  απέραντο μ γεμάτο  καλοσύνη  , χαμόγελό  της .

Πιο  κάτω , ήταν  τα  μαγαζιά , αριστερά  το  πρώτο  του  αείμνηστου  ξάδερφου Χρήστου Σίδερη , όπου  μπορούσες  να  φας  ΄,τι  ήθελες  φκιαγμένο  απ’ τα..” θαυματουργά “ χέρια της  Ιουλίας  της  γυναίκας του  Χρήστου .

Το  “ κεντρικό “ Νελουχοβιώτικο μαγαζί  του  Χρήστπυ , με  την  κληματαριά  του , τα  δέντρα ολόγυρά  του και  φυσικά την αυλή του  , που  το  Δεκαπενταύγουστο , στο  παμηγύρι , γινόταν πελώρια  πίστα και  χάλαγε  ο  κόσμος .

Ο αξέχαστος Χρήστος , αριστερά , με ένα  χωριανό .

Στο  Σιδεραίϊκο μαγαζί μαζεύονταν  οι  Βελουχοβιώτες και  τα  λέγανε , εδώ  ένας  αγαπημένος  ξάδερφος , ο  Γιώργος Σίδερης , ο αγροφύλακας , όπως  τον  λέγαμε , παρέα .

Όπως  θα  έχετε  ακούσει αγαπημένοι μου  φίλοι , εκεί  πάνω , στον  Παράδεισο , δεν  υπάρχει  ηλεκτρικό  φως , ε…το  ίδιο