OI ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ ΜΑΝΑΒΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ “ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟ “ΒΕΛΟΥΧΙ ….

από το blog ΛΙΔΩΡΙΚΙ του Κ ΚΑΨΑΛΗ

OI ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ ΜΑΝΑΒΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ “ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟ “ΒΕΛΟΥΧΙ ….

 

 .

   Βέβαια , για  να  είμαστε ..ειλικρινείς , οι  μανάβηδες  αυτοί  δεν ήταν ακριβώς ..Λιδορικιώτες , γιατί  κακά  τα  ψέματα , εκείνο  τον  καιρό  το  Λιδορίκι δεν  είχε  νερό  ούτε  για  να  πιεί , όχι  να  ποτίσει  και  κήπια ..

   Οι  μανάβηδες  αυτοί  λοιπόν  ήταν απ’ το  παραδεισένιο Βελούχι  και  το  Λούτσοβο , αλλά  καλλιεργούσαν  και  διέθεταν  τα  προϊόντα  τους  αποκλειστικά  και  μόνο  στο  Λιδορίκι , όπου  καταφτάνανε κάθε  πρωί

  Σαν  έμπαινε λοιπόν  ο  Αύγουστος , κι’ άρχιζαν  να..ροδίζουνε  οι  ντομάτες , κάθε  πρωί κατέφθαναν  οι  πλανόδιοι  μανάβηδες , απ’το  Βελούχι   και  το Λούτσοβο , με  τα  μουλάρια  φορτωμένα , κι’απ’ τις  δυο  μεριές , με κοφίνια  μεγάλα ή  ξύλινα  βαθιά κασόνια , γεμάτα με  όλων  των  ειδών, ολόφρεσκα , λαχταριστά  ..ζαρζαβατικά .

   Βέβαια , η  δουλειά  αυτή  γινόταν  χειμώνα  καλοκαίρι , αλλά  προσωπικά  λόγω..ιδιαίτερου “ ντοματο..πάθους “ , γνωστό  άλλωστε  στο  σόι  μας , έχω  το  νου  καρφωμένο  σε  κείνο  τον  καιρό , που  οι  ντομάτες  ήταν σαν..” καρπούζια “ , χωρίς  υπερβολή …

   Χόρταινε  το  μάτι  σου , κι’ ευχαριστιόταν  η ψυχή  σου , βλέποντας τα  καλούδια  απ’ το  παραδεισένιο  Βελούχι , αλλά  κι’ απ’ το  Λούτσοβο  , όπως  είπαμε .

   Πρωί – πρωί  λοιπόν κατέφθαναν με  τις  πραμάτειες  τους , ντομάτες , μελιτζάνες , πιπεριές , αγγούρια , κολοκυθάκια , χορταρικά , μυριστικά , ό,τι  τράβαγε  η  ψυχή  σου , οι  μανάβηδες , που  ξεκίναγαν , αναγκαστικά  , απ’ τις  Λάκκες και  τράβαγαν  το  δρόμο , μέχρι  να  ξεπουλήσουν , κάτι  βέβαια  που  γινόταν  συνήθως  πολύ  γρήγορα , και  σπάνια  έφταναν μέχρι  τη  Βαθιά .

    Οι  κυριότεροι  τακτικοί  μανάβηδες ήταν : Λουκάς Καράντζαλος , Θυμιος  Καραπιστόλης  , Ασημακογιάνναινα , απ’ το  Βλούχι , και  Μήτσος  Καραμπέτσος  απ’ το  Λούτσοβο . Βέβαια  ευκαιριακά  έρχονταν και  άλλοι , αλλά  αυτοί  ήταν  οι  τακτικοί , οι..σταθεροί , κι’ ο  καθένας  τους  είχε φυσικά  την  πελατεία  του , αλλά  και  ξεχωριστή  ποιότητα στα  ζαρζαβατικά  του , ιδιαίτερα  στις  ντομάτες , που  λόγω σπόρου , είχαν διαφορετική  γεύση  αλλά  και  όψη .

  Αν θυμάμαι  καλά , ο  πρώτος  που  έβγαλε τις  ροζέ  μεγάλες  ντομάτες , ήταν  ο  Μήτσος  ο  Καραμπέτσος , και  ενώ  στην αρχή , οι  πελάτες  ήταν  λίγο  επιφυλακτικοί , γιατί  δεν  τις  ξέραμε  ακόμα , σιγά – σιγά γίνονταν  ..¨ανάρπαστες “  , κι’ έτσι  οι  μανάβηδες  κάναν  το  κουμάντο  τους και  κράταγαν καβάντζα για  τους  τακτικούς  πελάτες  τους ..

    Βέβαια , όπως  είπαμε  και  πριν , οι  ντόπιες  ντομάτες , Βελουχοβιώτικες  και Λουτσοβιώτικες , “ γίνονταν “ τον Αύγουστο , θυμάμαι  μάλιστα στις   6  Αυγούστου , που  πηγαίναμε  στο  πανηγύρι  του “ Σωτήρος “ κάτω  στη  ποταμιά  στο  Λουτσοβιώτικο , και  ως  γνωστόν  ήταν , τότε  τουλάχιστον , νηστεία , η  ντοματοσαλάτες  με  τα  ολόφρεσκα  αγγούρια , τις  πιπεριές  και  το  κρεμμυδάκι  τους  έδιναν  και  έπαιρναν , κάποιες μάλιστα  παρέες , που  είχαν  και..” αλιευτικές “ ικανότητες , έπιαναν στο  ποτάμι  ψάρια , κάτι  μικρά  ψαράκια , δρομίτσες  και ..χαμοσύρτια και  έτσι  το  γεύμα  τους  γινόταν πιο..πλούσιο .

Η  αφεντιά  μου , σεσημασμένος..” ντοματάς “ , πέρναγα το  ποτάμι  κάθετα , την  εποχή  εκείνη  είχε  ελάχιστο  νερό , και  πήγαινα  ακριβώς  απέναντι , όπου  ήταν  το  χ’ανι  του  μπάρμπα  Μήτσου Καραπιστόλη , του  Ντακουίνου , όπως  τον  λέγαμε , με  τον  οποίο  είχαμε  συγγένεια , και  με  το  θάρρος  αυτό  λοιπόν πήγαινα ( ο  μπάρμπα  Μήτσος  βέβαια  ήξερε  το  σκοπό  της  επίσκεψής  μου ) και  αφού  με  καλωσόριζε  ο  μπάρμπα  Μήτσος , μου ‘ λεγε  μόνος  του να  πάω  να  μαζέψω  ντομάτες  και  αγγούρια , κι’ έτσι  και γινόταν .

Για  να  πάρετε  μια  ..γεύση , απ’ τα  προϊόντα της  εποχής  εκείνης , δημοσιεύουμε  μια  φωτογραφία , που  ναι  μεν  εικονίζει  Λιδορικιώτικα , ντόπια  πράγματα , αλλά σύγχρονα , και  μάλιστα  απ’ τον κήπο της  κυρίας  Μαρίας Χαρ. Χούσου , που  είχε  την  καλοσύνη  να  μας τα  προσφέρει  το καλοκαίρι , κάπως  έτσι  λοιπόν  ήταν και  οι  ντομάτες  των  μανάβηδων  της  εποχής , και  κυρίως  του  Μήτσου  Καραμπέτσου .

   Μετά , πέρναγα  πάλι  απέναντι , κουβαλώντας   το..πολύτιμο  φορτίο  μου , σε  κοφίνι που  κουβαλούσα  μαζί μου , γιατί  τότε δεν  είχαν  ακόμα  ανακαλυφθεί οι…πλαστικές  τσάντες , γι’ αυτό  και  τα  τόπια  μας  ήταν καθαρότερα ..

   Οι  ίδιοι  σχεδόν  Βελουχοβιώτες  μανάβηδες , έφερναν  και στο  τέλος  της  άνοιξης , τα  περίφημα  κεράσια , μόνο  που  προστίθονταν και  κάποιοι  άλλοι , κυρίως  η παπαδιά του  πάπα Καράντζαλου , αδελφού  του  Λουκά , που  είχε  μπόλικες  κερασιές , ενώ  τις  περισσότερες , αν θυμάμαι  καλά , τις  είχε ο  Κώστα Παπανδρέου , ο Λαζοκώστας με  το  γιο  του  το  Γιάννη .

   Τελειώνοντας  λοιπόν  τα  κεράσια , άρχιζαν  τα  βύσσινα , και οι  κερνοικοκυράδες ( ..υπήρχαν..τότε ) , αφού  είχαν φκιάξει  το  γλυκό  τους  το  κεράσι , άρχιζαν το  βύσσινο  και  τη  βυσσινάδα .Είναι πολύ  δύσκολο αγαπημένοι  μου  φίλοι , να μπορέσω  να  σας  περιγράψω με  λόγια , τις  γεύσεις  εκείνες , των  γλυκών του  κουταλιού  , αλλά  και της βυσσινάδας , που  οι  νοικοκυράδες την  είχαν “ πρώτο  παραχέρι “ και  φίλευαν τους  μουσαφίρηδες αλλά και  τους απλούς  επισκέπτες .

    Πρόπερσι το καλοκαιράκι , φίλοι  μου , είχα  την  μεγάλη  τύχη , να  ματαξαναφάω..Βελουχοβιώτικα  κεράσια , μάλιστα  όπως  το  ακούτε , χάρη  στην  ευγενική  καλοσύνη  της  χήρας  του  αείμνηστου  Λουκά  Καράντζαλου , που  νου  έφερε  μια  τσάντα  απ’ τα  δικά  της .

 Κ ΚΑΨΑΛΗΣ