Ο παππούς διακρίνεται αμυδρά στο μπαλκόνι.
Σ’ εκείνο το σπιτάκι μου, το πέτρινο, το ταπεινό,
γεννήθηκα και γνώρισα τον κόσμο τον καλό.
Ο Μόρνος κύλαε κοντά, μ’ ορμή και με τραγούδι,
μας δρόσιζε τα καλοκαίρια, μας νανούριζε τα βράδια
Στον κάμπο τον εύφορο, γεμάτο με καρπούς,
παίζαμε και γελούσαμε σαν ξέγνοιαστοι μικροί.
Μα ήρθανε τα δίσεκτα τα χρόνια τα σκληρά, το εβδομήντα δύο,
μας είπαν: «φύγετε παιδιά, θα γίνει εδώ η λίμνη, η πρωτεύουσα διψά»
Και σκεπάστηκε για πάντα η πατρίδα μας στα βάθη τα απύθμενα
κι έμειναν οι μνήμες μας παντοτινά, σαν άγιοι θησαυροί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου