Απο την αντζέντα του Συλλόγου της Ένωσης Κοκκινιωτών Δωρίδος του 1992 δέστε τον κατάλογο με όλους τους Κοκκινιώτες που ζούσαν στην Αθήνα και στην Αμερική,δυστυχώς πολλοί δεν είναι μαζί μας ......

Απο την αντζέντα του Συλλόγου της Ένωσης Κοκκινιωτών Δωρίδος του 1992 δέστε τον κατάλογο με όλους τους Κοκκινιώτες που ζούσαν στην Αθήνα και στην Αμερική,δυστυχώς πολλοί δεν είναι μαζί μας ......

Απο την αντζέντα του Συλλόγου της Ένωσης Κοκκινιωτών Δωρίδος του 1992 δέστε τον κατάλογο με όλους τους Κοκκινιώτες που ζούσαν στην Αθήνα και στην Αμερική,δυστυχώς πολλοί δεν είναι μαζί μας ......

Απόσπασμα από το εισαγωγικό κείμενο του Αναστασίου Χ Φλώρου , προέδρου της Ένωσης Κοκκινιωτών Δωρίδος,   στην αντζέντα του 1992 

´´ όποιος στον τόπο που γεννήθηκε δεν προσφέρει κάτι η δεν φτιάξει κάτι , είναι σαν αυτόν που δεν γεννήθηκε ποτέ´´

Το χωριό Κόκκινος , ο ποταμός Μόρνος και τα χωριά του.

Ιστορική διαδρομή από τον 3ο Π.Χ μέχρι το 1821.

( απόσπασμα από  ένα κείμενο του συμπατριώτη μας Γ Δ Ανέστου τ. σχολικού συμβούλου Π. Ε.που δημοσιεύθηκε στην αντζέντα του συλλόγου μας το 2000 )

...............

Στην θέση Αγία Μονή περιοχή του χωριού Κοκκίνου υπήρχε αρχαίος ελληνικός ναός. Τα υλικά της οικοδομής του ναού αυτού εντοιχίσθηκαν στο  νέο βυζαντινό μοναστήρι.Η Αγία Μονή για αιώνες υπήρξε πνευματικό κέντρο ολόκληρης της περιοχής . Το 1204 μ.χ με την υποταγή της περιοχής στους Φράγκους η Αγία Μονή μετατράπηκε μάλλον σε μοναστήρι της καθολικής εκκλησίας . Έτσι εξηγείται το πλήθος των επιγραφών σε Λατινική γλώσσα στους εξωτερικούς τοίχους της Μονής και η εγκατάλειψη της μετά την Φραγκοκρατία και την υποταγή της περιοχής στους Τούρκους . Οι ευσεβείς κάτοικοι του χωριού μας , έχτισαν δίπλα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία . Γιόρταζαν κάθε χρόνο στις 23 Αυγούστου . Έρχονταν όλοι οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών . 

Δυστυχώς , όμως , όλα τα μνημεία του βυζαντινού αυτού μοναστηριού σκεπάστηκαν από τα νερά της λίμνης του Μόρνου . Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για την μεταφορά ....

Συνέχεια ....

Ενα παλιό ρεπορτάζ της δικής μας Μαρίας Λίλα , καλή φίλη και fan του Λουτσόβου

Τα χωριά της μοναξιάς10 23-11-07

Δύο, τρεις, πέντε ή και καθόλου κάτοικοι, σπίτια παλιά, ετοιμόρροπα

«Πώς να μείνουνε εδώ οι νέοι; Ακόμη και εμάς μας κυνηγούνε. Σήμερα με κάτσανε στο σκαμνί κατηγορούμενη για παράνομη σφαγή των μοσχαριών μου. Αφού δεν υπάρχουνε σφαγεία, πού να πάμε; Από τα γελάδια ζω, γιατί με κυνηγάνε;», ρωτάει και ξαναρωτάει η κ. Κατερίνα Καραχάλιου, μία από τους τρεις μόνιμους κατοίκους στο χωριό Κλήμα της Φωκίδας.

Το Κλήμα Υαίας εμφανίζεται στην τελευταία απογραφή να έχει σαράντα εννέα μόνιμους κατοίκους, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. «Είμαστε τρεις στο Κλήμα, άλλοι τρεις στο Τριβίδι και μερικοί τσοπάνηδες τα Σαββατοκύριακα στο Κάλλιο», λέει η κ. Καραχάλιου. 
Περισσότερα από 200 έρημα χωριά υπάρχουν σήμερα σε όλη τη χώρα, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή. Τα πιο πολλά είναι σε ορεινές περιοχές στους νομούς Αιτωλοακαρνανίας, Φωκίδας, Ευρυτανίας, Λακωνίας, Αρκαδίας και Ξάνθης. Σε 55 χωριά του Νομού Ξάνθης οι απογραφείς δεν βρήκαν ούτε έναν κάτοικο. «Το ανύπαρκτο οδικό δίκτυο και η τεχνητή λίμνη του Μόρνου, που κατέστρεψε τον κάμπο και έδιωξε χιλιάδες αγρότες που είχαν κτήματα εκεί, εξαφάνισαν τον πληθυσμό από την ορεινή Δωρίδα», υποστηρίζει ο κ. Γιώργος Μετάνιας από το χωριό Κόκκινος.«Ακόμα ζητάμε το ανταποδοτικό τέλος από την ΕΥΔΑΠ. Οι Αθηναίοι ξεδίψασαν και οι ντόπιοι πείνασαν. Οι αποφάσεις για τις απαλλοτριώσεις ελήφθησαν επί χούντας και οι αποζημιώσεις δόθηκαν 12 χρόνια μετά. Ήταν μηδαμινές για τους κατοίκους, που έχασαν τη μοναδική πηγή εισοδήματός τους. Τουλάχιστον 20 χωριά απέναντι από το Λιδόρικι αποκλείστηκαν. Όταν ήταν ο κάμπος, η απόσταση ήταν 10 χλμ., 
τώρα πρέπει να κάνουν τον γύρο της λίμνης- άλλα 50 χλμ. δηλαδή. Πώς να μείνουν οι άνθρωποι εδώ;».  
«Πώς γίνεται η περιοχή να ανθούσε στην αρχαιότητα και να ρημάζει σήμερα;», αναρωτιέται ο κ. Γιώργος Μαναγλιώτης από τη Λεύκα, ένα χωριό κοντά στη λίμνη του Μόρνου, με πέντε κατοίκους τον χειμώνα. «Εδώ βρισκόταν το αρχαίο Αιγίτιο, πρωτεύουσα των Αποδοτών που νίκησαν τους Αθηναίους το 426 π.Χ. Τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και τρένα, κι όμως ζούσαν χιλιάδες άνθρωποι. Τώρα η τεχνολογία, που υποτίθεται ότι μικραίνει τις αποστάσεις, δεν δείχνει να ωφελεί τον τόπο». Υπάρχουν ωστόσο και εκείνοι που επιστρέφουν: «Πήρα τη σύνταξή μου και ξαναγύρισα με τη γυναίκα μου στο χωριό όπου γεννήθηκα, στα Βαρδούσια», λέει ο κ. Βασίλης Βλαστάρας. «Σε 1.200 μέτρα υψόμετρο, με το χιόνι να απειλεί να μας αποκλείσει, μόνο εμείς και ένας ακόμη 70χρονος μένουμε στο Ψηλό Χωριό τον χειμώνα. Οι περισσότεροι μού έχουν δώσει τα κλειδιά των σπιτιών τους και τα προσέχω, ενώ κάθε Σαββατοκύριακο μαζευόμαστε τουλάχιστον 40 νοματαίοι από τα γύρω χωριά και τη Ναύπακτο και πάμε να κυνηγήσουμε αγριογούρουνα». 

Ανασφάλεια

«Υπάρχει αίσθημα ανασφάλειας και απομόνωσης, καθώς πολλά χωριά αποκλείονται τον χειμώνα από τα χιόνια και οι μεγαλύτεροι που έχουν απομείνει σε αυτά φοβούνται τώρα και κατεβαίνουν στην Αθήνα, κοντά στα παιδιά τους», υποστηρίζει ο δήμαρχος Βαρδουσίων κ. Βασίλης Νικολέτος. «Οι νέοι δεν έχουν μνήμες που να τους δένουν με αυτόν τον αφιλόξενο τον χειμώνα τόπο. Αν φύγει και η γενιά του πολέμου, θα ερημώσουν όλα τα χωριά της περιοχής και ίσως να μην κατοικούνται πια ούτε και το καλοκαίρι».

«Ούτε σχολείο, ούτε παιδιά...»  

ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ, γιατροί και νοσοκομεία είναι δυσεύρετα στα πιο πολλά χωριά που ερημώνουν τον χειμώνα. «Στην Αναβρυτή Λακωνίας το σχολείο είχε πριν από 20 χρόνια 300 παιδιά, τώρα δεν υπάρχει ούτε σχολείο, ούτε παιδιά τον χειμώνα» λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Γιάννης Μαρινάκης. «Περίπου 40 χωριά ερημώνουν τον χειμώνα στη Λακωνία. Κάποτε ήταν συνήθεια τα δύο σπίτια και οι κτηνοτρόφοι είχαν ένα στο βουνό και ένα στον κάμπο για να ξεχειμωνιάζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Πολύδροσο που έχει 1.500 σπίτια, όλα γεμάτα το καλοκαίρι, ενώ τον χειμώνα δεν βρίσκεις ούτε έναν κάτοικο, μολονότι λειτουργεί ξενώνας για τουρίστες από ξένους που έρχονται από τη Σπάρτη για να τον δουλέψουν», λέει ο κ. Γιάννης Σκιαδάς. 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μαρία Λίλα
πηγή ΤΑ ΝΕΑ

Loading...

Απο το εξαίρετο blog του Κώστα Καψάλη το lidoriki

Φωτογραφία γύρω στο 1950 ,μαθητές κατηχητικού στο Λιδωρίκι στο μέσο ο αείμνηστος παπά Κοράκης που καταγόταν από το Λουτσοβο.

Το χωριό Κόκκινος , ο ποταμός Μόρνος και τα χωριά του.

Ιστορική διαδρομή από τον 3ο Π.Χ μέχρι το 1821.

( ένα κείμενο του συμπατριώτη μας Γ Δ Ανέστου τ. σχολικού συμβούλου Π. Ε.που δημοσιεύθηκε στην αντζέντα του συλλόγου μας το 2000 )

Συνέχεια....

Η τοποθεσία του χωριού είναι ηλιόλουστη και δεν τη χτυπούν άνεμοι. Εξάλλου και η λέξη Λουτσοβο - παλιά ονομασία - σημαίνει τόπος ηλιόλουστος . Στην άκρη του χωριού υπάρχει βρύση με γάργαρο, γευστικό και υγιεινό νερό . Έτσι και οι κάτοικοι απολαμβάνουν τα αγαθά της πεδιάδας και απέφευγαν τις δυσμενείς κλιματολογικές συνθήκες των παραποτάμιων περιοχών. 

Πότε κτίστηκε αυτό το χωριό δεν έχουμε ακριβείς πληροφορίες . Πρέπει όμως να χτίστηκε τον 7ο η 8ο αιώνα , τότε που χτίστηκαν και τα γειτονικά χωριά , Γρανίτσα ,Σεβεδίκο , Αγλαβίστα. Τα ονόματα αυτών των χωριών είναι σλαβικής προελεύσεως και συνδέονται με την ιστορία του Βυζαντίου. 

Μπορούμε όμως σχεδόν με ακρίβεια , στηριζόμενοι στα αρχαιολογικά ευρήματα , αφηγήσεις περιηγητών , στις διηγήσεις , στους θρύλους και παραδόσεις , στα τοπωνύμια και στις παραδόσεις μας , στα τοπωνύμια και στα δημοτικά μας τραγούδια , να έχουμε σαφή εικόνα της ιστορίας του τόπου μας. 

Συνέχεια.....

Το χωριό Κόκκινος , ο ποταμός Μόρνος και τα χωριά του.

Ιστορική διαδρομή από τον 3ο Π.Χ μέχρι το 1821.

( ένα κείμενο του συμπατριώτη μας Γ Δ Ανέστου τ. σχολικού συμβούλου Π. Ε.που δημοσιεύθηκε στην αντζέντα του συλλόγου μας το 2000 )

Η λίμνη Μόρνου, που έγινε κατά την δεκαετία του1970 για την ύδρευση των Αθηνών , σκέπασε με τα νερά της το μεγαλύτερο μέρος της κοιλάδας του ποταμού Μόρνου,που για αιώνες ήταν το κέντρο της επαρχίας Δωρίδας.

Ο Μόρνος πηγάζει από τις οροσειρές των Βαρδουσίων και της Γκιώνας. Σε κάποιο σημείο συναντιέται με τον ποταμό Κόκκινο . Εκεί δημιουργήθηκε από τις προσχώσεις μικρή πεδιάδα,που το μεγαλύτερο μέρος ανήκε στο χωριό Κόκκινο, το παλαιό Λούτσοβο. 

 

Το χωριό αυτό  κτίστηκε στις πλαγιές των Βαρδουσίων σε απόσταση 2-3 χιλιόμετρα από την πεδιάδα. Λόγω της διαμορφώσεως του εδάφους ήταν δυνατή η καλλιέργεια της πεδιάδας από τους Κοκκινιώτες. Όλοι την ημέρα δούλευαν στα κτήματα και το βράδυ επέστρεφαν στο χωριό τους.

Συνέχεια.......

Οικογένεια Μπερτσιά

Ο γενάρχης των σημερινών Μπερτσαίων δεν λεγόταν Μπερτσιάς.Πως λεγόταν μας είναι άγνωστο.Το επώνυμο Μπερτσιάς δόθηκε κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες: Ο Μπερτσιάς καταγόταν από ένα χωριό της Δωρίδας πιθανότατα το χωριό Πέντε Όρια. Όταν μεγάλωσε άρχισε να τον ενδιαφέρει πολύ ο αγώνας για την ελευθερία της πατρίδας. Είχε όπως φαίνεται έμφυτη την επιθυμία της ελευθερίας και συνέλαβε ένα σχέδιο να βοηθήσει και αυτός όσο περισσότερο μπορούσε γιαυτό το σκοπό κατάρτησε μικτή κλέφτικη ομάδα και άρχισε αμέσως τον αγώνα εναντίων των Τούρκων . Με την ομάδα του κινείται πολύ γρήγορα , τόσο στην πεδινή όσο και στην ορεινή Δωρίδα καθώς επίσης και στα Κράβαρα

Όπως ήταν γρήγορος,δραστήριος και αποφασιστικός, έγινε το φόβητρο των Τούρκων.

Ήταν επίσης ψηλός στο ανάστημα . Έτρεφε μεγάλη γενειάδα και μεγάλα  μουστάκια ξανθού χρώματος. Τα φουντοτά  ξανθά μουστάκια του έμοιαζαν  με φούντες των καλαμποκιών ( τις μπερτσιές όπως λένε οι χωρικοί ) . Για τον λόγο αυτό τα παλληκάρια του τον βάφτισαν " καπετάν Μπερτσιά" . Το παρατσούκλι αυτό φαίνεται ότι τού άρεσε και αυτού και έμεινε οριστικά πλέον Μπερτσιάς.

Ίσως λίγο πριν βγή στο βουνό ή και τα την διάρκεια του αγώνα παντρεύτηκε και απέκτησε κατά την παράδοση 4-5 αγόρια.Ο Μπερτσιάς από την πορεία των γεγονότων συμπεραίνουμε ότι θα εγεννήθηκε γύρω στα 1770 - 1775 , την δε ομάδα του την κατάρτισε κατά τα έτη 1795-1805 .Κατά τις πληροφορίες μας πήρε μέρος με την ομάδα του στην μάχη Κράβαρι ,κοντά στο Γρηγόριος , όπου μεγάλος χαλασμός των Τούρκων. Από την μάχη αυτή πήρε και η περιφέρεια της ορεινής Ναυπακτίας το όνομα Κράβαρα . Το ένα από τα παιδιά του ονομάστηκε Φώτης . Αυτό όταν μεγάλωσε το πήρε στην ομάδα του . Το έτος 1821 , όταν στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής κοντά στην Βοΐτσά έγινε η μεγάλη συγκέντρωση των καπεταναίων και προυχόντων των περιφερειών Ναυπακτίας , Δωρίφος ,Φωκίδας ,Παρνασσίδας,κτλ.για να αποφασισθεί η επανάσταση στην δυτική Ελλάδα, πήρε μέρος και αυτός . Πήγε με τον γυιό του Φώτη . Στην περιφέρεια Κραβάρων έμεινε ο στρατηγός Σιαφάκας . Ο Μπερτσιάς φαίνεται για την ηλικία του ( ήτοι τότε γύρω στα 50- 55 ), γιατί είχε κουραστεί πολύ αποχώρησε του αγώνα και παρέδωσε στον Σιαφάκα τον γυιό του Φώτη. Πραγματικά τον Φώτη τον βρίσκουμε στους καταλόγους των πσληκαριών του Σιαφάκα. Μετά την απελευθέρωση ο Φώτης αποστρατεύθηκε και παρέμεινε στο χωριό μας  μόνιμα. 

Στο χωριό παντρεύτηκε και έγινε ο πρόγονος των σημερινών Μπερτσαίων . Απόγονοι του υπάρχουν σήμερα στο Γρηγόρι και στην Ναύπακτο . Ο πατέρας του Φώτη , όπως πιο πάνω γράφουμε , έκανε 4- 5 αγόρια. Ο ίδιος κατά πληροφορίες μας εγκατέστησε από ενα παιδί και σε άλλα χωριά . Ένα εγκατέστησε στο χωριό Γρηγόρι . Και αυτού σήμερα υπάρχουν στο Γρηγόρι απόγονοι , στο Ευπάλιο και στην Αθήνα . Τα άλλα 2-3 αγόρια εγκαταστάθηκαν σε χωριά της ορεινής Δωρίδας στην Γρανίτσαν και ίσως ένα στο χωριό του Πέντε Όρια.

Απο την 

Ομοσπονδία Συλλόγων Β.Δ. Δωρίδας

---

Γιορτή τσίπουρου στο Αλποχώρι Posted: 29 Sep 2014 10:23 AM PDT

Φωτο : Β Καλιεντέρη 

Στου Καλιαντέρη την αυλή πριν κάποια χρόνια

Ο Αποστόλης και η Ελευθερία 

Στο Ιλιον τελείται σήμερα ο γάμος της Ελευθερίας Κοράκη κορη του Νίκου Κοράκη  κάθε ευτυχία!!!

Οικογένεια Μπερτσιά

Ο γενάρχης των σημερινών Μπερτσαίων δεν λεγόταν Μπερτσιάς.Πως λεγόταν μας είναι άγνωστο.Το επώνυμο Μπερτσιάς δόθηκε κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες: Ο Μπερτσιάς καταγόταν από ένα χωριό της Δωρίδας πιθανότατα το χωριό Πέντε Όρια. Όταν μεγάλωσε άρχισε να τον ενδιαφέρει πολύ ο αγώνας για την ελευθερία της πατρίδας. Είχε όπως φαίνεται έμφυτη την επιθυμία της ελευθερίας και συνέλαβε ένα σχέδιο να βοηθήσει και αυτός όσο περισσότερο μπορούσε γιαυτό το σκοπό κατάρτησε μικτή κλέφτικη ομάδα και άρχισε αμέσως τον αγώνα εναντίων των Τούρκων . Με την ομάδα του κινείται πολύ γρήγορα , τόσο στην πεδινή όσο και στην ορεινή Δωρίδα καθώς επίσης και στα Κράβαρα

Όπως ήταν γρήγορος,δραστήριος και αποφασιστικός, έγινε το φόβητρο των Τούρκων.

Ήταν επίσης ψηλός στο ανάστημα . Έτρεφε μεγάλη γενειάδα και μεγάλα  μουστάκια ξανθού χρώματος. Τα φουντοτά  ξανθά μουστάκια του έμοιαζαν  με φούντες των καλαμποκιών ( τις μπερτσιές όπως λένε οι χωρικοί ) . Για τον λόγο αυτό τα παλληκάρια του τον βάφτισαν " καπετάν Μπερτσιά" . Το παρατσούκλι αυτό φαίνεται ότι τού άρεσε και αυτού και έμεινε οριστικά πλέον Μπερτσιάς.

Ίσως λίγο πριν βγή στο βουνό ή και τα την διάρκεια του αγώνα παντρεύτηκε και απέκτησε κατά την παράδοση 4-5 αγόρια.Ο Μπερτσιάς από την πορεία των γεγονότων συμπεραίνουμε ότι θα εγεννήθηκε γύρω στα 1770 - 1775 , την δε ομάδα του την κατάρτισε κατά τα έτη 1795-1805 .Κατά τις πληροφορίες μας πήρε μέρος με την ομάδα του στην μάχη Κράβαρι ,κοντά στο Γρηγόριος , όπου μεγάλος χαλασμός των Τούρκων. Από την μάχη αυτή πήρε και η περιφέρεια της ορεινής Ναυπακτίας το όνομα Κράβαρα . Το ένα από τα παιδιά του ονομάστηκε Φώτης . Αυτό όταν μεγάλωσε το πήρε στην ομάδα του . Το έτος 1821 , όταν στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής κοντά στην Βοΐτσά έγινε η μεγάλη συγκέντρωση των καπεταναίων και προυχόντων των περιφερειών Ναυπακτίας , Δωρίφος ,Φωκίδας ,Παρνασσίδας,κτλ.για να αποφασισθεί η επανάσταση στην δυτική Ελλάδα, πήρε μέρος και αυτός . Πήγε με τον γυιό του Φώτη . Στην περιφέρεια Κραβάρων έμεινε ο στρατηγός Σιαφάκας . Ο Μπερτσιάς φαίνεται για την ηλικία του ( ήτοι τότε γύρω στα 50- 55 ), γιατί είχε κουραστεί πολύ αποχώρησε του αγώνα και παρέδωσε στον Σιαφάκα τον γυιό του Φώτη. Πραγματικά τον Φώτη τον βρίσκουμε στους καταλόγους των πσληκαριών του Σιαφάκα. Μετά την απελευθέρωση ο Φώτης αποστρατεύθηκε και παρέμεινε στο χωριό μας ( Γρηγόρι ) μόνιμα.

Στο χωριό παντρεύτηκε και έγινε ο πρόγονος των σημερινών Μπερτσαίων . Απόγονοι του υπάρχουν σήμερα στο Γρηγόρι και στην Ναύπακτο . Ο πατέρας του Φώτη , όπως πιο πάνω γράφουμε , έκανε 4- 5 αγόρια. Ο ίδιος κατά πληροφορίες μας εγκατέστησε από ενα παιδί και σε άλλα χωριά . Ένα εγκατέστησε στο χωριό Γρηγόρι . Και αυτού σήμερα υπάρχουν στο Γρηγόρι απόγονοι , στο Ευπάλιο και στην Αθήνα . Τα άλλα 2-3 αγόρια εγκαταστάθηκαν σε χωριά της ορεινής Δωρίδας στην Γρανίτσαν και ίσως ένα στο χωριό του Πέντε Όρια.

Από το http://www.protothema.gr/

Από το http://www.protothema.gr/

ΖΑΡΚΑΔΙ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΟΡΝΟΥ

Φωκίδα

 

Το άτυχο ζώο είχε εγκλωβιστεί στις λεκάνες απορροής από άγνωστη αιτία - Κολυμπούσε συνεχώς χωρίς να καταφέρνει να βρει διέξοδο διαφυγής, με αποτέλεσμα η ζωή του να κινδυνεύει

Έπειτα από μια πολύωρη και δύσκολη επιχείρηση, άνδρες της 7ης ΕΜΑΚ και Πυροσβέστες Λιδωρικίου κατάφεραν να απεγκλωβίσουν μέσα από το κανάλι στο φράγμα του Μόρνου ένα ζαρκάδι το οποίο είχε εγκλωβιστεί στο νερό για περισσότερες από δύο ημέρες. 
Το άτυχο ζώο ήταν εξαντλημένο από την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε για να βγει, αλλά δεν τα κατάφερε. 

Πέντε άνδρες της 7ης ΕΚΑΚ από τη Λαμία με επικεφαλής τον Υποδιοικητή Σίμο Αποστόλου πήγαν στο σημείο με σωστική λέμβο και σε συνεργασία με τους πυροσβέστες του Π.Κ  Λιδωρικίου κατάφεραν να απεγκλωβίσουν το ζαρκάδι από το κανάλι. 
Η επιχείρηση ήταν εξαιρετικά δύσκολη και ιδιαίτερη, διότι η σωστική λέμβος της 7ης ΕΜΑΚ δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί λόγω του μεγάλου ύψους του φράγματος. 

Σύμφωνα με το Lamiareport, οι άνδρες της 7ης ΕΜΑΚ και των Π.Κ. Λιδωρικίου και Π.Υ Άμφισσας δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τον ατομικό τους εξοπλισμό διότι διαπίστωσαν ότι οι φωσφορούχες-ανακλαστικές ταινίες των κρανών και των στολών τρόμαζαν το ζαρκάδι λόγω της έντονης ανάκλασης από τον ήλιο. 

Έτσι αναγκάστηκαν να το πλησιάσουν μέσα στο νερό χωρίς τον ατομικό τους εξοπλισμό αλλά παίρνοντας όλα τα άλλα μέτρα προστασίας (σωσίβια, δέσιμο με διασωστικούς κάλους) και με διασωστικά σχοινιά και θηλιές το εγκλώβισαν. 

Το άτυχο ζωό είχε εγκλωβιστεί στις λεκάνες απορροής από άγνωστη αιτία και κολυμπούσε συνεχώς χωρίς να υπάρχει διέξοδος διαφυγής με αποτέλεσμα να κινδυνεύει άμεσα η ζωή του λόγω της κόπωσης που είχε προέλθει από την συνεχή κολύμβηση. 
Το ζαρκάδι αφέθηκε ελεύθερο από τους θυροφύλακες στο φυσικό του χώρο. 

Από την ιστοσελίδα της ομοσπονδίας αντιγράφουμε 

Ομοσπονδία Συλλόγων Β.Δ. Δωρίδας

---

Δύο μνημεία των μεγάλων ηρώων της Ορεινής Δωρίδας στην Αθήνα Posted: 14 Sep 2014 12:03 PM PDT Οι Atenistas αποτελούν μια ανοιχτή ομάδα Αθηναίων που με κριτήριο την αγάπη για την πόλη τους και το σεβασμό προς τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον τους δραστηριοποιούνται οργανώνοντας μια σειρά πρωτοβουλιών με γνώμονα τη βελτίωση της Αθήνας. Δεν αποτελούν κάποια κομματική ή πολιτική οργάνωση. Το σύνθημά τους είναι δράση, θετική ενέργεια και δημιουργικότητα. Είναι άνθρωποι που βαρέθηκαν τη γκρίνια , τον ωχαδερφισμό και τη ρήψη ευθυνών στους άλλους. Είναι συνειδητοποιημένοι για το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί ζώντας στην Αθήνα και πιστεύουν ότι με τις πράξεις τους μπορούν να βελτιώσουν εικόνα της Αθήνας του σήμερα και του αύριο. Με μία πρωτοβουλία που προκάλεσε αίσθηση αποφάσισαν στις αρχές του 2014, την φωτογράφιση, την χαρτογράφηση και της εμπεριστατωμένη περιγραφή όλων των γλυπτών που «κοσμούν» τους δημόσιους χώρους της Αθήνας. Η δουλειά αυτή δημοσιεύθηκε σε ισότοποστον οποίο βρήκαμε την καταγραφή των δύο έργων των μεγάλων ηρώων της Ορεινής Δωρίδας, της προτομής του Αθανασίου Διάκου και του ανδριάντα του Μακρυγιάννη: Τίτλος έργου: Αθανάσιος Διάκος Θέση: Πεδίον του Άρεως, Λεωφόρος Ηρώων Έτος Κατασκευής: 1937 Υλικό Κατασκευής: Μάρμαρο Καλλιτέχνης: Πέτρος Ρούμπος  Φωτογράφος: Ηλίας Γεωργουλέας Η προτομή απεικονίζει τον αγωνιστή-μάρτυρα της Επανάστασης, Αθανάσιο Διάκο. Ο Διάκος απεικονίζεται με μουστάκι και μακριά μαλλιά. Ο δημιουργός κατάφερε ν’ αποτυπώσει και την ομορφιά του ήρωα η οποία απ’ ό,τι λεγόταν ήταν παροιμιώδης. Στην προτομή δεν υπάρχει υπογραφή του καλλιτέχνη αλλά στην πρόσοψη αναγράφεται: «ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ 1786-1821». Πρόκειται για ένα εκ των αγαλμάτων που «κοσμούν» τη «Λεωφόρο των Ηρώων» στο Πεδίον του Άρεως. Συγκεκριμένα, είναι γνωστό ότι από το 1918 ξεκίνησαν ενέργειες για την ανέγερση Πανελλήνιου Ηρώου στο Πεδίο του Άρεως. Τη δαπάνη θ’ αναλάμβανε η τότε κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός (με έρανο)! Το μεγαλόπνοο όμως σχέδιο περιορίστηκε απλά στη δημιουργία μιας «λεωφόρου» από ήρωες. Γι’ αυτό, ο τότε αρμόδιος υπουργός απευθύνθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών ώστε η τελευταία ν’ αναθέσει στους καλύτερους Έλληνες γλύπτες τη φιλοτέχνηση μαρμάρινων προτομών, σε ακαδημαϊκό, ρεαλιστικό ιδίωμα. Στις 25 Μάρτη 1937 έγιναν τ’ αποκαλυπτήρια προτομών σε σχηματοποιημένες βάσεις των 2 μέτρων που στην πρόσοψή τους γράφεται το όνομα, η ημερομηνία γέννησης και θανάτου του ήρωα.   Δημιουργός της προτομής ήταν ο Πέτρος Ρούμπος. Γεννήθηκε στο Γεωργίτσι της Σπάρτης το 1873 και πέθανε στην Αθήνα το 1941. Σπούδασε γλυπτική και ζωγραφική. Έζησε στην Αθήνα. Είχε δασκάλους τον Λύτρα και τον Βρούτο. Φιλοτέχνησε προσωπογραφίες, προτομές αλλά και ταφικά μνημεία. Παράλληλα έφτιαξε και ηρώα στη Σπάρτη και στη Χίο.   Ο Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε – μάλλον – το 1786 στη Μουσουνίτσα της Παρνασσίδας και προοριζόταν για κληρικός. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Μασσαβέτας. Σε νεαρή ηλικία μόνασε ως δόκιμος και μετά έγινε διάκος -εξ ου και το προσωνύμιο-. Πριν την Επανάσταση υπηρέτησε τον Αλή Πασά και γνωρίστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Το 1818 μυήθηκαν και οι δύο στη Φιλική Εταιρεία. Το 1821 ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης στη Λιβαδειά και απάλλαξε την Ανατολική Στερεά από τους Τούρκους. Στη γέφυρα της Αλαμάνας, τον Απρίλη του 1821 προσπάθησε ν’ ανακόψει την προέλαση του Ομέρ Βρυώνη προς την Πελοπόννησο. Μετά από πολύωρη μάχη, στην οποία τραυματίστηκε, αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους. Ο Ομέρ Βρυώνης του πρότεινε να τον κάνει ανώτατο αξιωματικό αλλά αυτός αρνήθηκε με τη γνωστή φράση: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω". Έτσι ο Διάκος γνώρισε μαρτυρικό θάνατο με τη μέθοδο του ανασκολοπισμού τον οποίο υπέμεινε με θάρρος. Μόνο ένα παράπονο διέφυγε από τα χείλη του: «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι». Τίτλος: Μακρυγιάννης Θέση: Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Βύρωνος, Πλάκα Έτος κατασκευής: 1989 Υλικό κατασκευής: Ορείχαλκος Καλλιτέχνης: Γιάννης Παππάς Φωτογράφος: Μαρία Σουρτζή Ο στρατηγός αποδίδεται όρθιος, με τα πόδια σε διάσταση, και συγκεκριμένα το αριστερό σε προβολή. Τα χέρια χαμηλά στέκουν παράλληλα με το σώμα. Στο δεξί χέρι κρατάει το σπαθί, ενώ το αριστερό μόλις που ακουμπά στην φουστανέλα. Το στήθος προτεταμένο και το βλέμμα αυστηρό κατευθύνεται μπροστά. Ο ανδριάντας του εδράζεται σε κυβόσχημο χαμηλό βάθρο. Στην πρόσοψη του βάθρου υπάρχει η ακόλουθη επιγραφή: «Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ 1797-1864». Στην δεξιά πλευρά του βάθρου, υπάρχει η υπογραφή του γλύπτη: «ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΠΑΣ». Στην αριστερή πλευρά του βάθρου αναγράφεται: «ΑΝΗΓΕΡΘΗ ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΧΟΡΗΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ». Στην μπρούτζινη βάση του ανδριάντα, πίσω από το αριστερό πόδι του Μακρυγιάννη, υπάρχει η έξης εγχάρακτη επιγραφή: «Χύτευση Θόδωρος κ΄ Ηλίας Παπαδόπουλος». Η πρωτοβουλία για την ανέγερση του ανδριάντα ανήκει στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης. Αρχικά υπήρχε η σκέψη να παραγγελθεί μια προτομή του ήρωα και να τοποθετηθεί στη γειτονιά του, κάτω από την Ακρόπολη. Έπειτα, αποφασίστηκε η ανέγερση του ανδριάντα, που ανατέθηκε στον ακαδημαϊκό γλύπτη Γιάννη Παππά. Ολοκληρώθηκε το 1989 και τοποθετήθηκε το 1996. Τα επίσημα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 26 Μαρτίου 1996, από τον πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας, Θ. Καρατζά. Το σπαθί του στρατηγού έχει αποσπαστεί δύο φορές. Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην Κωνσταντινούπολη. Το Σεπτέμβριο του 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένειά του εγκαθίσταται στην Αθήνα. Το 1929 ολοκληρώνει τις γυμνασιακές σπουδές του στο Γ' Γυμνάσιο Αθηνών. Το 1930 εγγράφεται στην École Supérieure des Beaux-Arts του Παρισιού. Από το 1930 ως το 1932 σπουδάζει στο εργαστήριο του καθηγητή Jean Boucher. Το 1937 βραβεύεται με χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων. Επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1953 εκλέγεται καθηγητής των Εργαστηρίων Γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1972 εκλέγεται αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών, ενώ το 1980 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει βραβευθεί με τον Ταξιάρχη dell’ Ordine del Merito Nazionale της Ιταλίας. Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Ιανουαρίου 2005 σε ηλικία 92 ετών. Ο Μακρυγιάννης ή Γιάννης Τριανταφύλλου ή Τριανταφυλλοδημήτρης γεννήθηκε στην Φωκίδα το 1797. Αγωνιστής του 1821, στρατηγός και πολιτικός. Ο συγγραφέας των απαράμιλλων για το ύφος τους απομνημονευμάτων έλαβε το παρωνύμιο Μακρυγιάννης, χάρη στο ψηλό ανάστημά του. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και αφιερώθηκε ολόψυχα «στην ανάγκην της πατρίδος». Πέθανε στην Αθήνα το 1864.  Πηγή: athenssculptures.com Εκτός από τα δύο αυτά όμορφα μνημεία, να θυμόμαστε πως Αρτοτίνα καιΚροκύλειο έχουν τιμήσει με ανάλογα ωραίες προτομές τους ήρωές τους: Ο Μακρυγιάννης στο Κροκύλειο Ο Αθανάσιος Διάκος στην Αρτοτίνα Ε

Διαβάσαμε στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΔΗΓΟ έκδοση του 1921 για το Λιδωρικι και σας το μεταφέρουμε:

ΛΙΔΩΡΙΚΙΟΝ ( ΚΑΤ. 1500 ) κοινότης της επαρχίας Δωρίδος. Συγκειται  εκ της ομωνύμου πρωτευούσης και των συνοικισμών " Παλιόκαστρο " και "Χάνια Στενού" ( κάτοικοι ομού 100) . Ως προάστια του Λιδωρικίου θεωρούνται " Καρούτες" , έφ' υψηλού οροπεδίου έν μέσω δάσους ελαιών, " Βελούχοβον" πολλύρρητον και κατάφυτον, " Βελή", έν μέσω πλουσίων αμπελώνων και κήπων . Κείται περί την θέσιν του αρχαίου " Αιγειτείου", εις αρκετόν από της επιφανείας της θαλάσσης ύψους, όπερ το καθιστά καταλληλότατον ως τόπο θερινής διαμονής. Είναι δε προσέτι το κύριον εμπορικόν κέντρον της τε επαρχίας Δωρίδος και της ΒΑ Ναυπακτίας. Έκτασις15 χιλ. στρέμματα καλλιεργήσιμα και 70 χιλ. στρεμμάτα χέρσα και λειμώνες.

Συνέχεια ....

Από το βιβλίο του Μοσχανδρέα..

Οικογένεια Μπερτσιά

Ο γενάρχης των σημερινών Μπερτσαίων δεν λεγόταν Μπερτσιάς.Πως λεγόταν μας είναι άγνωστο.Το επώνυμο Μπερτσιάς δόθηκε κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες: Ο Μπερτσιάς καταγόταν από ένα χωριό της Δωρίδας πιθανότατα το χωριό Πέντε Όρια. Όταν μεγάλωσε άρχισε να τον ενδιαφέρει πολύ ο αγώνας για την ελευθερία της πατρίδας. Είχε όπως φαίνεται έμφυτη την επιθυμία της ελευθερίας και συνέλαβε ένα σχέδιο να βοηθήσει και αυτός όσο περισσότερο μπορούσε γιαυτό το σκοπό κατάρτησε μικτή κλέφτικη ομάδα και άρχισε αμέσως τον αγώνα εναντίων των Τούρκων . Με την ομάδα του κινείται πολύ γρήγορα , τόσο στην πεδινή όσο και στην ορεινή Δωρίδα καθώς επίσης και στα Κράβαρα

Όπως ήταν γρήγορος,δραστήριος και αποφασιστικός, έγινε το φόβητρο των Τούρκων.

Ήταν επίσης ψηλός στο ανάστημα . Έτρεφε μεγάλη γενειάδα και μεγάλα  μουστάκια ξανθού χρώματος. Τα φουντοτά  ξανθά μουστάκια του έμοιαζαν  με φούντες των καλαμποκιών ( τις μπερτσιές όπως λένε οι χωρικοί ) . Για τον λόγο αυτό τα παλληκάρια του τον βάφτισαν " καπετάν Μπερτσιά" . Το παρατσούκλι αυτό φαίνεται ότι τού άρεσε και αυτού και έμεινε οριστικά πλέον Μπερτσιάς.

Συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση ...

1972 , εκείνα τα χρόνια τα οποιαδήποτε παιγνίδια των παιδιών ήσαν ιδιοκατασκευές
Μια τέτοια ιδιοκατασκευή ήταν και λεγόμενο καρότσι της φωτογραφίας  με τέσσερις τροχούς που οι μπτοστινοι ήσαν ενσωματωμένοι  στο τιμόνι ,βέβαια ήθελε κατηφόρα για να λειτουργήσει η σπρώξιμο από κάποιον εθελοντή......

Στην Αγία Παρασκευή Χαιδαρίου τελείται το 40 ήμερο μνημόσυνο του Γεωργίου     Κοράκη του Νικολάου

Γύρω στο 1985 στην θέση παλιογκορτσιές  ο καθηγητής Χρήστος  ΚΟΡΑΚΗΣ παρακολουθεί τις προετοιμασίες για τη ρίψη στη λιμνη της βάρκας από Κ Μπερτσιά και Βασιλη  Καραμπέτσο παρακολουθεί επίσης στο άκρο αριστερά και ο Θύμιος Κολοκυθάς....

Ερείπια στην Αγία Μονή , ένδειξη ύπαρξης παλιότερης εκκλησίας πιθανώς και να λειτουργούσε και ως μοναστήρι καθολικών 

Στο βυθό της λίμνης Μόρνου η γέφυρα της Μπελεσίτσας κοντα στο Λιδωρίκι

Ιερά Μονή της Παναγίας ,εόρταζε στις 23 /8 , στο βυθό της λιμνης Μόρνου από το 1977 

Αλλαγή δημαρχιακών αρχών 

Αυτές τις ημέρες αλλάζουν οι αυτοδιοικητικοί άρχοντες και φυσικά αυτό θα γίνει και στι Δήμο Δωρίδας.

Για το δικό μας το χωριό νομίζω σημαντική θα είναι η απουσία από τα κοινά του χωριού μας , και μάλιστα μετά από 8 συνεχή χρόνια, της Νίκης Σαράφη - Νικολοπούλου.

Η Νίκη κατά  την γνώμη μου εργάστηκε για το χωριό μας με το καλλίτερο τρόπο και φρόντισε να γίνουν έργα  περισσότερα από αυτά που αναλογούσαν στο χωριό μας με βάση το πληθυσμό.

Το σημαντικότερο προσόν  της  Νίκης ήταν ότι πολιτεύθηκε ανθρώπινα , με σεβασμό σε ´ολους τους ανθρώπους , με σύνεση και κυρίως με ανιδιοτέλεια .

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Νίκη για την προσφορά της στο χωριό μας.

Πιστεύμαι ότι και διάδοχος της ο κ.Ανέστος  θα εργαστεί με τον ίδιο ζήλο για τον τόπο μας.

Βέβαια να μην ξεχάσουμε να πούμε ένα θερμό ευχαριστώ και στο αγαπητό Λευτέρη ,τον σύζυγο της Νίκης, που έτρεχε παντού για να λειτουργούν όλα στην εντέλεια στο χωριό μας.

Νίκη  Λευτέρη να είστε πάντα καλά....

Το δεύτερο παιδί τους βάφτισε η έφη Μπερτσιά του Κωνσταντίνου  και ο Στράτος Καραγιάννης στην Αγία Παρασκευή στο Καλέτζι Μαραθώνα. Ανάδοχος ήταν ο Δημήτρης Μπερτσιάς του Κωνσταντίνου και το όνομα του παιδιού Αργύρης .