Φωτογραφικό οδοιπορικό στην μνήμη της Κατίνας Σ Μπερτσιά

Εδώ με το πρώτο της παιδί τον Κώστα στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος .

Πρωτοχορεύτρια το 1967 στην Κοίμηση της Θεοτόκου 

Στα παλιάμπελα στο τρύγο το 1976

Φωτογραφικό οδοιπορικό στη μνήμη της Κατίνας Σ Μπερτσιά

Οι γάμοι έγιναν στην Αμφισσα

Χαιρετισμός αναχωρησάντων

Απεβίωσε σήμερα στο σπίτι της στην Πετρούπολη η Κατίνα Σ Μπερτσιά, η θειά Κατίνα γεννήθηκε το 1932 στο Κόκκινο , κόρη του Γιώργου  Καραδήμα και της Ευθυμίας  με ένα αδελφό το Χρήστο ,που ζει μόνιμα στον Καναδά , μεγάλωσε τα δύσκολα εκείνα χρόνια με τις στερήσεις και τα προβλήματα που είχαν σχεδόν όλοι στο χωριό μας , πάλεψε όμως σκληρά και τα κατάφερα .Έφτιαξε μια ωραία οικογένεια με τον σύζυγό της το Σπύρο Μπερτσιά που έφυγε από κοντά μας πριν δύο χρόνια.

Ευτύχισε να δει τα παιδιά της τον Κώστα και τον Γιώργο να κάνουν τις δικές τους οικογένειες , να δει τα  εγγόνια της να μεγαλώνουν και κυρίως να έχει την μεγάλη ευτυχία να έχει δίπλα της  δύο εξαίρετες νύφες την Μαρία και την Χριστιάνα που τα τελευταία χρόνια της ζωής της την φρόντισαν και της συμπαραστάθηκαν με το καλλίτερο δυνατό τρόπο .

Η εξόδιος ακολουθία θα ψάλει αύριο Παρασκευή στον Άγιο Δημήτριο Πετρούπολης και ώρα 15.

Θερμά συλλυπητήρια στα παιδιά της ,να ζήσουν  και να την θυμούνται πάντα ....

Καλό ταξίδι  θεία Κατίνα....

Κώστας Γ Μπερτσιάς.

Οι πιο κάτω φωτογραφίες είναι ένα οδοιπορικό στην μνήμη της ..

1949 στην γέφυρα του Στενού πρώτη από αριστερά 

Αρχές του 1950 μαζί με την θεία την Γιαννούλα και την εξαδέλφη της Ευθυμία

Εδώ μαζί με τον Μούστο και την Ευθυμία και στην κάτω σειρά ο αδελφός της Χρήστος 

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

 Γάλλος περιηγητής  Gaston Deschamps το  1898 .

…………“ Ανεχωρήσαμεν εν μέσω συναυλίας ευχών και ευλογιών .
   Ο δρόμος ήτο ο αυτός , πλήρης λίθων , και ο " Καράς " και ο " Κίτσος " εκίνουν τα ώτα των μετά δισταγμού , παρά τας κραυγάς του Αναστάση , ο οποίος επέσπευδε την πορείαν των διά σπανίων αλλ' ισχυρών πληγμάτων του μαστιγίου του . Ολίγον προ της αφίξεως εις το χωρίον Μαλανδρίνον , εκάμαμεν στάσιν εις τινα ερείπια . Καταρρέουσα Βυζαντινή εκκλησία , την οποίαν οι βοσκοί του χωρίου ονομάζουν Άγιον Απόστολον , εκάλυπτε τα ερείπια αρχαίου ναού , τα οποία διεκρίνοντο επί της επιφανείας της γης . 
Υψηλότερον αρχαιοελληνικόν τείχος θαυμασίας κατασκευής και σχηματίζον ανά τακτικά διαστήματα τετραγώνους πύργους περιέζωνε την κορυφήν της ακροπόλεως . Ποία ήτο η κατεστραμμένη πόλις ; Δεν γνωρίζω εάν θα μας αποκαλύψουν το όνομά της αι επιγραφαί αι οποίαι έχουν σωρευθεί εις τα κτίρια του χωρίου .
   Εγευματίσαμεν εις το Μαλανδρίνον εις καλύβην εκ φυλλωμάτων , την οποίαν απεκάλουν περίπτερον εάν η ονομασία δεν απετέλει παραφωνίαν εις τον χώρον εκείνον . Εφάγαμεν σφιχτά αυγά και ημίσειαν οκάν κρέατος την οποίαν ανεκάλυψεν , άγνωστον πως , ο Χαράλαμπος .
   Δεν γνωρίζω πως ο αγαθός και ικανός Χαράλαμπος είχεν εύρει αυτό το κρέας εις περιοχήν κατοικουμένην υπό κατ' εξοχήν χορτοφάγων ανθρώπων . Το φαγητόν εμοιράσθημεν μετά του προέδρου της κοινότητος και του παπά .
   Ο ιερεύς εκείνος ήτο εις εκ των ρυπαροτέρων ανθρώπων τους οποίους έχω ιδεί .Το καλυμμαύκι του εφαίνετο κολλημένον επί της αηδούς κόμης του . Το ανοικτόν μαύρον ράσον του άφηνε να φανεί εσωτερικός χιτών εκ κυανού χονδροειδούς υφάσματος , ο οποίος είχε σφιχθεί εις την οσφύν με ζώνην στρατιώτου . Ο παπάς αυτός ήτο παραλλήλως και ο διδάσκαλος του χωριού . Η γενειοφόρος μορφή του ήτο αγαθή και απλοϊκή . Ωμολόγει ειλικρινώς την άγνοιαν των συμπατριωτών του και εαυτού.
   Το ταχυδρομείον ουδέποτε έφθανεν εκεί , όταν εις εκ των χωρικών μετέβαινεν εις το Λιδορίκι , το κεφαλοχώριον της περιοχής , ηρώτα τον ταχυδρόμον εάν υπήρχον επιστολαί διά το Μαλανδρίνον , πράγμα το οποίον σπανίως συνέβαινεν . Ο παπάς κατά το γεύμα μας εκείνο , ηρώτα , μετά περιεργείας , τον Χαράλαμπον περί των πολιτικών πραγμάτων και μάλιστα περί του προταθέντος υπό του Τρικούπη νέου Νόμου περί των ιερέων .
   Ο πολιτικός αυτός διάλογος διεξήγετο εις ωραιότατον τοπίον . Αι κλιτύες , γύρω , εκαλύπτοντο υπό συστάδων μικρών δένδρων ,αι οποίαι προσέθετον πράσινα στίγματα εις την εικόνα . Εις τον ελαφρόν και διαυγή αιθέρα διεκρίνετο ο βόμβος των μελισσών... Ήτο τέλος Ιουνίου , εποχή καθ' ην οι Αθηναίοι ήδη υποφέρουν εκ της υπερβολικής θερμότητος , αλλ' εις εκείνα τα πλατώματα έπνεεν εαρινή αύρα , ομοία προς τους ανέμους του Απριλίου .
   Ο ιερεύς μας συνώδευσεν επί τι διάστημα μέχρι μιάς πηγής η οποία εσχημάτιζε μικρόν καταρρακτην επί των λίθων υπό μεγάλον πλάτανον . Τα ύδατα ήσαν τόσον διαυγή ώστε ευκόλως ηδυνάμεθα να μετρήσωμεν τους λίθους εις το βάθος της κοίτης . Ο ιερεύς εκαθρεπτίσθη μετ' αυταρεσκείας εις την επιφάνειαν της πηγής . Ευτυχώς δεν φοβούμαι μήπως καταλήξει ως ο Νάρκισσος ! “   

αντάμωμα Δωριέων στου ΠΡΑΤΑ τον ΛΑΚΟ

στου ΠΡΑΤΑ τον ΛΑΚΟ

κάστρο Βελουχιού η του Στενού

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

παλιοί γάμοι

 9 – 11 1910
Θεοδ. Κ. Θεοδώρου – Άβορος – ετών 42
Σοφία θυγ.Παν.Κ. Ανάστου – Λούτσοβο – ετών 29
Παναγ. Δ. Ευσταθίου
Ο μεν  σε Β’ και  η  δε  σε  Α’ γάμο
Κοίμηση  Θεοτόκου – Λούτσοβο
παπα Χαρ. Τριανταφύλλου

στου πρατά τον λάκο...

παλιοί γάμοι
Νικολ. Γ. Αραβοσιτάς – Λούτσοβο – ετών  30
Ευφρ.θυγ. Κων. Ν. Ταμβάκη – Λιδωρίκι – ετών 25
Αθ.Δ. Κοντώσης
Α’- Ζωοδόχος  Πηγή
παπα Γ. Τσίγκας
Τέλεση : 3 – 10 – 1910

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

Παλιοί γάμοι
Ευστ.Αθ. Λάγιος – Παλαιοξάρι – ετών  28
Αλεξάνδρα Δημ Γ. Ανάστου – Λούτσοβο – ετών 27
Αθ.Ζησιμόπουλος
Α’- Κοίμηση Θεοτόκου – Λούτσοβο
παπα Χαραλ. Τριανταφύλλου
Τέλεση :22 – 8 – 1910

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

Παλιοί γάμοι

 28 – 5 – 1910

Αλέξιος Π.Παπαδολουκόπουλος – Αλποχώρι – ετών 32

Κονδύλω θυγ.Γεωργ. Γ. Κολοκύθα – Λούστοβο – ετών  32

Α’- Κοίμηση  Θεοτόκου – Λούτσοβο

παπα Χαραλ. Τριανταφύλλου

Τέλεση : 6 – 6 – 1910

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

Παλιοί γάμοι 

Κωνστ. Σακαρέλος – Γρανίτσα – ετών  45

Καλλιόπη θυγ. ΄Πέτρου Κοράκη – Λούτσοβο- ετών 27

Ο μεν  σε Γ’ και η δε  σε Α’ γάμο .

Κοίμηση  Θεοτόκου – Λούτσοβο

παπα Χαρ. Τριανταφύλλου

Τέλεση : 6 – 5 – 1910

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

Επιφανείς συμπατριώτες μας 

Μακρυγιάννης Ι 

Κεφάλαιο 1ο ,απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη
Η πατρίς της γεννήσεώς μου είναι από το Λιδορίκι, χωριό του Λιδορικιού ονομαζόμενον Αβορίτη, τρεις ώρες είναι από το Λιδορίκι μακρυά το άλλο το χωριό, πέντε καλύβια. Οι γοναίγοι μου πολύ φτωχοί και η φτώχεια αυτείνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Τούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπασσα. Πολυφαμελίτες οι γοναίγοι μου και φτωχοί και όταν ήμουνε ακόμα εις την κοιλιά της μητρός μου, μίαν ημέρα πήγε δια ξύλα εις τον λόγκον.
Φορτώνοντας τα ξύλα 'σ το νώμο της, φορτωμένη εις τον δρόμον, εις την ερημιά, την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα μόνη της η καϊμένη και αποσταμένη εκιντύνεψε και αυτείνη τότε και εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της και συγυρίστη, φορτώθη ολίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου εις τα ξύλα και από πάνου εμένα και πήγε εις το χωριόν. Σε κάμποσον καιρόν έγιναν τρία φονικά εις το σπίτι μας και χάθη και ο πατέρας μου.
Οι Τούρκοι του Αλήπασσα θέλαν να μας σκλαβώσουνε. Τότε δια νυχτός όλη η φαμελιά και όλο μας το σόι σηκώθηκαν και έφυγαν και ήθα παγαίνουν εις την Λιβαδειά να ζήσουνε εκεί. Θα πέρναγαν από 'να γιοφύρι του Λιδορικιού ονομαζόμενον Στενό, δεν πέρναγε από άλλο μέρος το ποτάμι. Εκεί φύλαγαν οι Τούρκοι να περάσουν να τους πιάσουνε, και δεκοχτώ ημέρες γκιζερούσαν εις τα δάση όλοι κ' έτρωγαν αγριοβέλανα και εγώ βύζαινα κ' έτρωγα αυτό το γάλα. Μην υποφέρνοντας πλέον την πείνα, αποφάσισαν να περάσουνε από το γιοφύρι, και ως βρέφος εγώ μικρό, να μην κλάψω και χαθούνε όλοι, αποφάσισαν και με πέταξαν εις το δάσος, εις τον Κόκκινον ονομαζόμενον, και προχώρεσαν δια το γιοφύρι. Τότε μετανογάει η μητέρα μου και τουςλέγει, "Η αμάρτία του βρέφους θα μας χάση, τους είπε, περνάτε εσείς και σύρτε εις το τάδε μέρος και σταθήτε... το παίρνω κι' αν έχω τύχη και δεν κλάψη, διαβαίνομε κι' ο Θεός μας έσωσε. Αυτά όλα τα 'λεγε η μητέρα μου και οι άλλοι συγγενείς. Σηκωθήκαμεν όλη η φαμελιά και συγγενείς και πήγαμεν εις Λιβαδειά και μας περασπίστηκαν οι φιλάνθρωποι άρχοντες εκεί κάμποσον καιρόν, όσο οπού πιαστήκαμεν και κάμαμεν εκεί σπίτια, υποστατικά.

Προφήτης Ηλίας 

Ευθύμιος Καραγιάννης μπροστά στο φούρνο του , ετοιμάζει μάλλον πατσά..

 στο νεκροταφείο του χωριού ,  Προγόνων αναμνήσεις, Σωτηρία Κουτσοθανάση  /ΛΟΥΤΣΟΒΟΥ, Νέστωρας Κουτσοθανάσης ( από Ήπειρο Καταγώμενος )

 στο νεκροταφείο του χωρίου   Προγόνων αναμνήσεις, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Α ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ

στο αντάμωμα των Δωριέων στου Πραττά τον Λάκο

 θέση καρασόνια στο κάμπο ,ξεχωρίζουν οι λεύκες των Καραμπετσαίων η φωτογραφία είναι του 1972

Δεκαετία 60 Δημόσια έργα ,κάπου κοντά στο Λιδωρίκι  όπως πάντα δύο δουλεύουν τρεις  επιβλέπουν ......

Δουλεύουν  : ο Γιώργος Κ Μπερτσιάς ,δίπλα στο καρότσι ,και ο Κώστας Κολοκυθάς ( Τσουπροκώτσιος ) .

Δεκαετία 60  , στην Αγία Μονή  στις 23 Αυγούστου που γιόρταζε ,οι δυο μικροί είναι ο Κώστας Σ  Μπερτσιάς και ο Νίκος  Γ Μπετσιάς  και η Κατίνα Σ Μπερτσιά  που κρεμάει στο πλάτανο τα  σακούλια...ο πλάτανος βρισκόταν ανατολικά της εκκλησίας  περίπου 150 μέτρα...   

 στο νεκροταφείο του χωρίου   , Προγόνων αναμνήσεις :Απόστολος Κοράκης ετών 75 και η Σοφία Κοράκη ετών 105 μάλλον η μακροβιότερη του χωριού μας :;

Επιφανείς συμπατριώτες μας: ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΟΡΑΚΗΣ

π.Σπυρίδων  Κοράκης ,Γεννήθηκε  στον  Κόκκινο Δωρίδας . Ο Μητροπολίτης  Αθανάσιος τον  χειροτόνησε και τον  διόρισε  Εφημέριο του Λιδορικίου το  1946 . Με  πολλούς  κόπους ανακαίνισε τον πυρπολημένο  Ναό και το  1951 τον  αποπεράτωσε με  την  τελετή των  δεύτερων  εγκαινίων από  τον  Μητροπολίτη . Το  1956 μετατέθηκε  στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και  παρέμεινε ως Εφημέριος  και  Προϊστάμενος  του Ιερού  Ναού Παναγίτσας Βουλιαγμένης , τον  οποίο  ο  ίδιος έχτισε και  αποπεράτωσε .Αξίζει να  σημειωθεί , ότι  διετέλεσε Πρόεδρος του  Ιερού  Συνδέσμου Κληρικών  Ελλάδος . Για  την  καλή  Διακονία του  στην  Εκκλησία  του  Χριστού του  απονεμήθηκε το  οφίκιο του Πρωτοπρεσβύτερου .

Τα στοιχεία  αντλήθηκαν  απ’ το  πόνημα  του  Ιερέως Ανδρέα Μανιτάρα “ Τα  170  χρόνια της Ενορίας του  Λιδωρικίου “.

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

επιφανείς συμπατριώτες μας: π. ΔΗΜ.ΜΕΤΑΝΙΑΣ

π.Δημήτριος  Μετάνιας  γεννήθηκε τον  Ιούνιο του  1926 στον  Κόκκινο  Δωρίδας . Απόφοιτος του Εκκλησιαστικού  Φροντιστηρίου  Κορίνθου και  χειροτονήθηκε Ιερέας από  τον Μητροπολίτη  Αθανάσιο για  την  Ενορία  Πενταγιών στις  20 Δεκεμβρίου 1954 στον Ναό της Ζωοδόχου  Πηγής . Το  1959 μετατίθεται στην Ενορία  Κοκκίνου εξυπηρετώντας συγχρόνως και  την  Ενορία  Περιβολιού . Τα έτη 1967 – 68 έχει  πάλι τους  Πενταγιούς μαζί με  τις  άλλες  δύο  Ενορίες  του . Το  1978 εξυπηρετεί και  την  Ενορία Κροκυλίου και  όταν χρειάζεται  και το Κουπάκι , το  1980 επίσης το  Κροκύλιο και  το  Αλεποχώρι και  τα  έτη 1982 – 83  τα  χωριά Δωρικό  και Άβορο . ‘Έτσι έως  το 1991  είχε  δύο Ενορίες και  όποια  άλλη  είχε  ανάγκη , όταν ο Σεβασμιότατος κ.κ. Αθηναγόρας τον  τοποθέτησε προσωρινά στο  Λιδορίκι , αφού  έκρινε  πως  ήταν  ο  πιο  κατάλληλος . Αυτό το  απέδειξε  με  τα  έργα  που  έγιναν κατά  την  επταετία 1991 –1998 , ‘οχι  μόνο  στα  εκκλησάκια αλλά και  στη  Ζωοδόχο  Πηγή .

  ‘Εργο  του  κυρίως είναι  η δεύτερη ανακαίνιση και  η  Αγιογράφηση που  ξεκίνησε με  την  βοήθεια  όλων  των  πιστών που  έκαναν  το  Ναό  αγνώριστο . Για  όλα αυτά  ο Σεβασμιότατος την ημέρα  της  χειροτονίας μου τον τίμησε με  το  οφίκιο του  Πρωτοπρεσβύτερου , αφήνοντάς  τον  να  ξεκουραστεί στο  ήσυχο  χωριό του .

Τα στοιχεία  αντλήθηκαν  απ’ το  πόνημα  του  Ιερέως Ανδρέα Μανιτάρα “ Τα  170  χρόνια της Ενορίας του  Λιδωρικίου “.

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

 

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

Ο Πετρος Κοράκης καταγόταν από το Κόκκινο ( Λουτσοβο )

Αντιγραφή απο το blog του Κ Καψαλη το Λιδωρικι

Ο μπάρμπα Πέτρος Κοράκης , πρώτος  αριστερά , δίπλα  ο  γιος  του Γώργος , ο Βώττας , απ’ τον  Κονιάκο και ο  μπάρμπα  Θανάσης  Λατσούδης  ( τα  στοιχεία  του..κατσικιού , δυστυχώς  , δεν  τα  έχουμε ) , φυσικά  μόνο ο  Γιώργος βρίσκεται  στη  ζωή  και είναι  και  μια  χαρά , και  έτσι  να  είναι  πάντα…

                          *                    *

  Στο  Λιδορίκι , λίγο  μετά το  Αλωνάκι , πηγαίνοντας  προς  τις  Λάκκες , στο  δεξιό  μέρος  του  δρόμου , απέναντι  ακριβώς  απ’ την  τότε  Αστυνομία , που  στεγαζόταν   στο  Καψαλαίϊκο σπίτι , ήταν μια  απ’ τις  ωραίες , παραδοσιακές , που θα’λεγαν κάποιοι φίλοι μας ,  Λιδορικιώτικες  ταβέρνες της δεκαετίας  του  ‘50 , που λένε  πως  έφταναν  τον  αριθμό  13 , γρουσούζικος  μεν , πραγματικός  δε..το  όνομά της : “ Οινοκρεοπωλείον τα  πέντε  Φ “ …

   Τα Πέντε Φ , λοιπόν , στεγάζονταν  στο  ισόγειο του  Ανεσταίϊκου  σπιτιού , και  ήταν ιδιοκτησίας  δυο  ξαδερφιών , του  Πέτρου  και  του Μήτσου  Κοράκη . Θα  αναρωτιέστε  βέβαια  τι ακριβώς  σήμαινε  αυτό  το  πέντε  Φ , να  σας  το  πω  για  να  μη σπάτε  το  μυαλό  σας …Σήμαινε : Φίλε , Φέρε , Φίλους , Φάε …Φύγε , τόοοοσο απλό …

   Yπήρχε  ακόμα και  ένα  ταμπλό , ένα  πινακάκι στον τοίχο  , που  έγραφε την  παρακάτω προτροπή – προειδοποίηση  της …Διεύθυνσης  του  καταστήματος , προφανώς ..

“ Όταν έχεις  φίλε , πίνε

  κι’ αν δεν  έχεις , πάλι  πίνε ,

  μα  αν έχεις  και  δεν  ..δίνεις

  να μην  έρχεσαι  να..πίνεις …”

  Το “ ρητό “ αυτό  ήταν κρεμασμένο φάτσα – κάρτα  όπως έμπαινες  στο  μαγαζί , επάνω στο μεσότοιχο  που χώριζε  το  μαγαζί  απ’ την  κουζίνα .

   Η ταβέρνα  συστεγαζόταν  και με  το..κρεοπωλείο , της  ίδια  επιχείρησης και  δεν  είχε  υπαλλήλους , εξυπηρετούνταν απ’ τα  δυο  ξαδέρφια , τον Πέτρο , που  είναι  στην  παραπάνω   φωτογραφία , ο πρώτος  από  αριστερά  , και τον  Μήτσο …στην  κάτω  φωτογραφία ..

..και  βέβαια ο  καθένας  τους είχε  συγκεκριμένα καθήκοντα . Ο Μήτσος π.χ , ήταν επί  του..εσωτερικού , μαγείρεμα  , σερβίρισμα ,  τραγούδι κλπ  ,σαν  να  λέμε  υφυπουργός  εσωτερικών ,αλλά  και..πολιτισμού , το  γιατί θα το  πούμε  παρακάτω .

   Ο  Πέτρος , έσφαζε  τα  ζώα , τα  λιάνιζε και  πουλούσε  το  κρέας , βοηθούσε βέβαια κι’ αυτός  στο σερβίρισμα  και  τις  άλλες  εσωτερικές  δουλειές ,  αλλά  είχε την  αποκλειστικότητα , στους  μεζέδες , κοκορέτσια , σπληνάντερα , κοντοσούβλια κλπ , και  μιλάμε για  ..εφέτη  στους  μεζέδες  , είχε  να  το  πει όλος το  χωριό  και όχι  μόνο , γιατί την  εποχή  εκείνη ,που  δεν υπήρχε  ο  παραλιακός  δρόμος ,όλα  τα  πούλμαν  με  τους  τουρίστες  που  πήγαιναν από Δελφούς στην  Ολυμπία και  αντιστρόφως , περνούσαν  αναγκαστικά απ’ το  Λιδορίκι .

   Πλησιάζοντας στην  ταβέρνα , “ λιποθυμούσαν “ οι  άνθρωποι απ’ τις  θεσπέσιες ..μυρωδιές του  κοκορετσιού  και  του  σπληνάντερου , άκουγαν και  τον μπάρμπα Πέτρο να  διαλαλάει  την  πραμάτεια του , με τη  χαρακτηριστική  του  φράση : “ Δεν  πούλαει τ΄μανούλα τ’ “ σε  άψογη  Λιδορικιωτορουμελιώτικη διάλεκτο , και  κάνανε μια  στάση , δοκίμαζαν , αν  περνούσαν  για  πρώτη  φορά , και  όποτε  ξαναπερνούσαν ήξεραν και  άραζαν  για  μεζεδάκι …

   Αν  μάλιστα  ήταν  τυχεροί , και  έπεφταν  πάνω  σε..” μουσικό  διάλειμμα “ του  Μήτσου , απολάμβαναν και την υπέροχη ..απέραντη , τενορίσια  φωνή  του , κάτι  σαν του..Παβαρότι , αν όχι..καλύτερη ..

  Έξω  λοιπόν απ΄τα  5Φ , και  πάνω  στο  πεζοδρόμιο υπήρχε η κλασσική ταβερνιάρικη  ψησταριά , όπου  γίνονταν  οι..” σπονδές “ και  όσοι..αρταίνονταν   μια  φορά , ..κόλλαγαν , για  να  μιλάμε  και  λίγο..σύγχρονα .

   Όσοι μέναμε  εκεί  γύρω , Καψαλαίοι , Βουλγαραίοι , Πετραίοι , και  Καλαπτσαίοι , μεθάγαμε  καθημερινά απ’ τις  Κορακαίϊκες  ευωδιές , την  τσίκνα  των  μεζέδων..αυτό  γινόταν  τις  καθημερινές ,  τις  απογευματινές  ώρες , αλλά τις  Κυριακάδες , είχε  και..πρωινή  παράσταση , μετά  τη  λειτουργία  φυσικά ..και  στις  πρωινές  ..παραστάσεις , έβλεπες  ουρά την  πιτσιρικαρία , με  το  πενηνταράκι  στο  χέρι , να  περιμένουν  στη  σειρά λες  και  θα’ παιρναν..αντίδωρο , με  τόση ευλάβεια ..περιμέναμε … αλλά  και  τι  μεζέ  όμως  τρώγαμε…, τι  κρουασάν , τι..πίτσες και  παραμύθια , μιλάμε  για..Θεϊκά εδέσματα …

Κ Καψάλης 

Αγαπητοί φίλοι ,θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την θέρμη που έχετα αγκαλιάσει το ιστολόγιο μας

Οι χίλιοι τακτικοί αναγνώστες κάθε μήνα μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε την προσπάθεια ,όμως η προσπάθεια αυτη θα είναι πιο αποτελεσματική , αν βοηθήστε και εσείς γιατί κάποιοι από εσάς  έχουν σίγουρα να διηγηθούν κάποια ενδιαφέρουσες ιστορίες  για το χωριό και τους ανθρώπους που κατοίκησαν και έζησαν σε αυτό το ωραίο τόπο .

Ιστορίες και φωτογραφίες σας τις περιμένουμε στην διεύθυνση:  orinadervenoxoria@gmail.com  για να τις αναρτήσουμε και να τις μοιραστούμε με όλους τους φίλους του blog ΛΟΥΤΣΟΒΟΣ.

Ζωγραφικό έργο του εκλεκτού συγχωριανού μας αείμνηστου Χαραλαμπου Στέφου 

Φθινοπωρινή μερική άποψη του χωριού από την θέση Ανεστούλα 

Καστανιές , ενα ωραιότατο τοπίο του χωριού,  που βρίσκεται στα ανατολικά με θέα τα Βαρδούσια την Γκιώνα και  τον ποταμό Κοκκινο.Το όνομα του το οφείλει στις καστανιές που οι παλιότεροι κάτοικοι είχαν φυτέψει για να προμηθεύονται τα κάστανα ,που παλιότερα μάλιστα τα εμπορευόντουσαν.Εκεί  έχει κτιστεί και η εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος  που ουσιαστικά αποτελεί την συνέχεια της εκκλησίας που σκεπάστηκε από τα νερα της λίμνης και ήταν απέναντι από τα Χάνια του Καραπιστόλη.

Απόσπασμα από την λαογραφική συλλόγή του Γ Δ ΑΝΕΣΤΟΥ που έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών το 1971 :

Το 1821  βρίσκει  το Λούτσοβο  να κατοικείται από πολλές οικογένειες.Δίπλα από το χωριό υπάρχει τουρκικό φυλάκιο ,που ελέγχει την κορυφογραμμή προς Γραμμένη Οξιάν.Οι κατοικούντες σε αυτό ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία ,καθόσον τα λίγα κτήματα της κοιλάδας του Μόρνου ήταν λιβάδια για τα άλογα των Τούρκων.Επώνυμοι κάτοικοι της περιόδου αυτής ,που έλαβαν μέρος στην Μεγάλη Επανάσταση του1821, με 40 πιστοποιητικά που βρίσκονται στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης , είναι οι εξής:

Λουτσοβος Δημήτριος,που έχασε το ένα χέρι του σε κάποια μάχη και διέθεσε όλη του την περιουσία του για τον Αγώνα.

Κοράκης Δημήτριος που έλαβε μέρος στην πολιορκία της Αθήνας με  τον βαθμό μπουμπουλούμπαση ( επιλοχία),έμεινε χήρος με εννιά παιδιά τα οποία μεγάλωσε η μάνα του.

Καραμπέτσος Τριαντάφυλλος  που το 1846 ήταν 70 ετών .

Ανάστας Γεώργιος που ζούσε ακόμη το 1865 σε βαθιά γεράματα .Έκαμε μεγάλη οικογένεια,4 αγόρια και 2 κορίτσια τα ονόματα των αγοριών ήσαν Ανεστούλας ,Παναγιώτης, Νίκος και Δημήτρης.

Ο μπάρμπα Πέτρος Κοράκης που καταγόταν από το Λουτσοβο ,πρώτος αριστερα ,μπροστά στην ταβέρνα -κρεοπωλείο που διατηρούσε στο Λιδόρικι

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

Απο τα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

Επιφανείς Συμπατριώτες μας 

Μακρυγιάννης από το Κροκύλιο

Απο τα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ 

•  

Η πατρίς της γεννήσεώς μου είναι από το Λιδορίκι· χωριό του Λιδορικιού ονομαζόμενον Αβορίτη. [...] Οι γοναίγοι μου πολύ φτωχοί, και η φτώχεια αυτήνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Τούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπασα. Πολυφαμελίτες οι γοναίγοι μου και φτωχοί, και όταν ήμουνε ακόμα στην κοιλιά της μητρός μου, μιαν ημέρα πήγε για ξύλα στο λόγγο. Φορτώνοντας τα ξύλα στον ώμο της, φορτωμένη στο δρόμο, στην ερημιά, την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα. Μόνη της η καημένη κι αποσταμένη, εκιντύνεψε κι αυτήνη τότε κι εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της και συγυρίστη, φορτώθη λίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου στα ξύλα και από πάνου εμένα και πήγε στο χωριό» (Β' 11-12). 

Λούτσοβο

θέα από το Ξυνόγαλο

Μανώλαινα ήταν για το χωριό μας το καλύτερο μποστάνι και βέβαια πριν οι λουτσοβιώτες αποκτήσουν αρκετά κτήματα στο κάμπο ήταν  η κύρια πηγή τροφοδοσίας τους με  αγροτικά προιόντα ,κάποιοι παλιοί θυμούνται που οι παππούδες τους έλεγαν πως εκεί υπήρχε το παλιό χωριό πριν δηλαδή μετακομίσουν στην σημερινή θέση

 στο νεκροταφείο του χωρίου   Προγόνων αναμνήσεις

     Επιφανείς πατριώτες μας 

Λούτσοβος  Ιωάννης  του  Νικολάου . Γεννήθηκε στο  Λούτσοβο ( σημερινό  Κόκκινο ) Δωρίδος το 1883 . Αποφοίτησε  απ’ το Σχολαρχείο Λαυρίου . Υπηρέτησε  ως  δάσκαλος στα  χωριά  Λούτσοβο , Άβορο , Κονιάκο και  Κλήμα . Την 11-9-1943 τον  επισκέφτηκε  ο ανιψιός  του γιατρός  Γεώργιος  Αρμύρος με  τον Άγγλο  Τζεφ και τον  ειδοποίησε ότι  την  επομένη θα  γινόταν επίθεση των  Γερμανών  στο  Λιδορίκι . Ως  ενεργό  μέλος  της  Εθνικής  αντίστασης στο 5/42 Σύνταγμα  Ευζώνων  πρωτοστάτησε στη  φυγάδευση των  κατοίκων του  Λιδορικίου . Τελικά την 12 – 9 – 1943 οι κάτοικοι  σώθηκαν , αλλά οι Γερμανοί σκότωσαν στο Λιδορίκι το  δάσκαλο  και άλλα δύο  άτομα , που δεν πρόλαβαν  να  φύγουν .

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ  ΜΑΣ 

Δημήτρης Λουκόπουλος

Ο Δημήτρης Λουκόπουλος γεννήθηκε στη Αρτοτίνα Δωρίδας, στις 30 Αυγούστου 1874, εκεί έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια κι' έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Ήταν το πρώτο, απ' τα εφτά παιδιά, του Αρτοτινού εμποροκτηματία Νικολάκη Λουκόπουλου και της Φροσύνης, το γένος Κότταρη  απ' το Δάφνο, την παλιά Βοστινίτσα.    Αφού συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στα Σάλωνα (Άμφισσα), γράφτηκε το 1889 , σε ηλικία δέκα πέντε χρονών στο Διδασκαλείο της Αθήνας. Στα 1892 βγήκε δάσκαλος και διορίστηκε στη Σαλαμίνα, την ίδια δε χρονιά, πήρε μετάθεση γιά το Θέρμο(Κεφαλόβρυσο) Τριχωνίδας όπου και υπηρέτησε γιά 33 χρόνια μέχρι το 1925, με μιά ενδιάμεση διακοπή ενός χρόνου που υπηρέτησε στα Γρεβενά σαν Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων. Παντρεύτηκε τη Μαρία Βασιλοπούλου κι' απόκτησαν τέσσερα παιδιά.     Η μακρά διαμονή του στο Θέρμο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το πλούσιο λαογραφικό του έργο το έγραψε στο Θέρμο στην ευρύτερη περιοχή του οποίου πραγματοποίησε τις μελέτες και έρευνές του, τον πολιτογραφούν Αιτωλό. Στο Θέρμο έγραψε τα έργα του: "Στα βουνά του Κατσαντώνη", "Στ Αγραφα", "Γεωργικά της Ρούμελης", "Ποιμενικά της Ρούμελης", "Πως υφαίνουν και ντύνονται οι Αιτωλοί" κλπ    Το 1925 αποσπάσθηκε στο Ιστορικό Λεξικό και πήγε στην Αθήνα, ένα χρόνο αργότερα τοποθετήθηκε στο Λαογραφικό Αρχείο και στα 1930 στο Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο, μέχρι το θάνατό του, ήταν Γραμματέας της Λαογραφικής Εταιρίας.    Το Μάη του 1943 αρρώστησε ξαφνικά και στις 30 Ιουνίου 1943 πέθανε σε ηλικία 69 χρονών.    Οι κάτοικοι του Θέρμου και οι Αρτοτινοί, άντρες και γυναίκες, θυμούνται με αγάπη και συγκίνηση τον "Λουκοδάσκαλο", τον καταδεκτικό, ευγενικό, απλό, καλοσυνάτο χωριανό τους, τον ακαταπόνητο στρατοκόπο και φυσιολάτρη, χωμένο μέσα στα βιβλία και τα χαρτιά του η να κουβεντιάζει και ν' ακούει τις ιστορίες και τα παλιά τραγούδια των ηλικιωμένων χωριανών , κι΄ όπου γάμος, πανηγύρι κι' "αρρεβωνιάσματα», "προζύμια", "γικώματα " κι' όπου "μετζί" και " ζυγιαφέτι ¨να ξεψαχνίζει τους γεροντότερους γιά παλιά έθιμα , γιά παραδόσεις , προλήψεις , γνωμικά , παροιμίες και γιά όλες τις εκδηλώσεις της " τσοπάνικης " και " γεωργικής " ζωής .     Ξεσήκωνε τα μοιρολόγια, απ' τις χαροκαμένες μανάδες, γυναίκες κι' αδερφές, κι' όπου πετύχαινε οργανοπαίχτη καλό και τραγουδιστή, καθόταν κι' έγραφε τους "νηχούς " και τα "λόγια " απ' τ' αθάνατα δημοτικά μας τραγούδια.       Όπως γράφει ό Δημήτρης Σταμέλος: "Πλούσια λογοτεχνικά στοιχεία, ιδίως στα ταξιδιωτικά του κείμενα, έχει τό έργο τοϋ Δημήτρη Λουκόπουλου. Ή γλαφυρή και παραστατική περιγραφή του, ή κοφτή και αδρή φράση του, οι ποικίλες χρωματικές εναλλαγές του λόγου, πού συγκλίνουν όλες σέ μια πηγή, στην ομορφιά του λαϊκούλόγου, με κείνο τον δημιουργικό χυμό του, δίνουν περίσσια ομορφιά στά κείμενά του. Ή άνεση της περιγραφής του, οι λυρικές του παρενθέσεις, ή διοχέτευση ηρωικού στοιχείου στο κείμενο, ή καθαρότητα της γλωσσικής του ιδιομορφίας, συνθέτουν μιαν αρμονία συνόλου πού ενθουσιάζει και συγκινεί".     ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ Αιτωλικαί οικήσεις, σκεύη και τροφαί, 1925. Φως από τούς μύθους μας, 1926. Ποια παιγνίδια παίζουν τα ελληνόπουλα, 1926. Πώς υφαίνουν και ντύνονται οι Αιτωλοί, 1927. Ποιμενικά της Ρούμελης, 1930. Στ' Άγραφα, 1930. Ό ρουμελιώτης καπετάνιος του 1821 'Ανδρίτσος Σαφάκας και τό αρχείο του, 1931. Στά βουνά του Κατσαντώνη, 1934. Γεωργικά τής Ρούμελης, 1938. Νεοελληνική μυθολογία, ζώα-φυτά, 1940. Μετά τον θάνατο του, εκδόθηκαν στή σειρά τών εκδόσεων τοΰ Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, δύο εργασίες του, μέ προσθήκες του Δ. Πετρόπουλου: «Ή λαϊκή λατρεία τών Φαράσων» (1949) και του Δ. Λουκάτου: «Παροιμίες τών Φαράσων» (1951).

Στου Πρατά τον Λάκο σε παλιό αντάμωμα των Δωριέων , Λουτσοβιώτες χορεύουν