στο νεκροταφείο του χωριού ,  Προγόνων αναμνήσεις, Σωτηρία Κουτσοθανάση  /ΛΟΥΤΣΟΒΟΥ, Νέστωρας Κουτσοθανάσης ( από Ήπειρο Καταγώμενος )

 στο νεκροταφείο του χωρίου   Προγόνων αναμνήσεις, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Α ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ

στο αντάμωμα των Δωριέων στου Πραττά τον Λάκο

 θέση καρασόνια στο κάμπο ,ξεχωρίζουν οι λεύκες των Καραμπετσαίων η φωτογραφία είναι του 1972

Δεκαετία 60 Δημόσια έργα ,κάπου κοντά στο Λιδωρίκι  όπως πάντα δύο δουλεύουν τρεις  επιβλέπουν ......

Δουλεύουν  : ο Γιώργος Κ Μπερτσιάς ,δίπλα στο καρότσι ,και ο Κώστας Κολοκυθάς ( Τσουπροκώτσιος ) .

Δεκαετία 60  , στην Αγία Μονή  στις 23 Αυγούστου που γιόρταζε ,οι δυο μικροί είναι ο Κώστας Σ  Μπερτσιάς και ο Νίκος  Γ Μπετσιάς  και η Κατίνα Σ Μπερτσιά  που κρεμάει στο πλάτανο τα  σακούλια...ο πλάτανος βρισκόταν ανατολικά της εκκλησίας  περίπου 150 μέτρα...   

 στο νεκροταφείο του χωρίου   , Προγόνων αναμνήσεις :Απόστολος Κοράκης ετών 75 και η Σοφία Κοράκη ετών 105 μάλλον η μακροβιότερη του χωριού μας :;

Επιφανείς συμπατριώτες μας: ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΟΡΑΚΗΣ

π.Σπυρίδων  Κοράκης ,Γεννήθηκε  στον  Κόκκινο Δωρίδας . Ο Μητροπολίτης  Αθανάσιος τον  χειροτόνησε και τον  διόρισε  Εφημέριο του Λιδορικίου το  1946 . Με  πολλούς  κόπους ανακαίνισε τον πυρπολημένο  Ναό και το  1951 τον  αποπεράτωσε με  την  τελετή των  δεύτερων  εγκαινίων από  τον  Μητροπολίτη . Το  1956 μετατέθηκε  στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και  παρέμεινε ως Εφημέριος  και  Προϊστάμενος  του Ιερού  Ναού Παναγίτσας Βουλιαγμένης , τον  οποίο  ο  ίδιος έχτισε και  αποπεράτωσε .Αξίζει να  σημειωθεί , ότι  διετέλεσε Πρόεδρος του  Ιερού  Συνδέσμου Κληρικών  Ελλάδος . Για  την  καλή  Διακονία του  στην  Εκκλησία  του  Χριστού του  απονεμήθηκε το  οφίκιο του Πρωτοπρεσβύτερου .

Τα στοιχεία  αντλήθηκαν  απ’ το  πόνημα  του  Ιερέως Ανδρέα Μανιτάρα “ Τα  170  χρόνια της Ενορίας του  Λιδωρικίου “.

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

επιφανείς συμπατριώτες μας: π. ΔΗΜ.ΜΕΤΑΝΙΑΣ

π.Δημήτριος  Μετάνιας  γεννήθηκε τον  Ιούνιο του  1926 στον  Κόκκινο  Δωρίδας . Απόφοιτος του Εκκλησιαστικού  Φροντιστηρίου  Κορίνθου και  χειροτονήθηκε Ιερέας από  τον Μητροπολίτη  Αθανάσιο για  την  Ενορία  Πενταγιών στις  20 Δεκεμβρίου 1954 στον Ναό της Ζωοδόχου  Πηγής . Το  1959 μετατίθεται στην Ενορία  Κοκκίνου εξυπηρετώντας συγχρόνως και  την  Ενορία  Περιβολιού . Τα έτη 1967 – 68 έχει  πάλι τους  Πενταγιούς μαζί με  τις  άλλες  δύο  Ενορίες  του . Το  1978 εξυπηρετεί και  την  Ενορία Κροκυλίου και  όταν χρειάζεται  και το Κουπάκι , το  1980 επίσης το  Κροκύλιο και  το  Αλεποχώρι και  τα  έτη 1982 – 83  τα  χωριά Δωρικό  και Άβορο . ‘Έτσι έως  το 1991  είχε  δύο Ενορίες και  όποια  άλλη  είχε  ανάγκη , όταν ο Σεβασμιότατος κ.κ. Αθηναγόρας τον  τοποθέτησε προσωρινά στο  Λιδορίκι , αφού  έκρινε  πως  ήταν  ο  πιο  κατάλληλος . Αυτό το  απέδειξε  με  τα  έργα  που  έγιναν κατά  την  επταετία 1991 –1998 , ‘οχι  μόνο  στα  εκκλησάκια αλλά και  στη  Ζωοδόχο  Πηγή .

  ‘Εργο  του  κυρίως είναι  η δεύτερη ανακαίνιση και  η  Αγιογράφηση που  ξεκίνησε με  την  βοήθεια  όλων  των  πιστών που  έκαναν  το  Ναό  αγνώριστο . Για  όλα αυτά  ο Σεβασμιότατος την ημέρα  της  χειροτονίας μου τον τίμησε με  το  οφίκιο του  Πρωτοπρεσβύτερου , αφήνοντάς  τον  να  ξεκουραστεί στο  ήσυχο  χωριό του .

Τα στοιχεία  αντλήθηκαν  απ’ το  πόνημα  του  Ιερέως Ανδρέα Μανιτάρα “ Τα  170  χρόνια της Ενορίας του  Λιδωρικίου “.

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

 

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

Ο Πετρος Κοράκης καταγόταν από το Κόκκινο ( Λουτσοβο )

Αντιγραφή απο το blog του Κ Καψαλη το Λιδωρικι

Ο μπάρμπα Πέτρος Κοράκης , πρώτος  αριστερά , δίπλα  ο  γιος  του Γώργος , ο Βώττας , απ’ τον  Κονιάκο και ο  μπάρμπα  Θανάσης  Λατσούδης  ( τα  στοιχεία  του..κατσικιού , δυστυχώς  , δεν  τα  έχουμε ) , φυσικά  μόνο ο  Γιώργος βρίσκεται  στη  ζωή  και είναι  και  μια  χαρά , και  έτσι  να  είναι  πάντα…

                          *                    *

  Στο  Λιδορίκι , λίγο  μετά το  Αλωνάκι , πηγαίνοντας  προς  τις  Λάκκες , στο  δεξιό  μέρος  του  δρόμου , απέναντι  ακριβώς  απ’ την  τότε  Αστυνομία , που  στεγαζόταν   στο  Καψαλαίϊκο σπίτι , ήταν μια  απ’ τις  ωραίες , παραδοσιακές , που θα’λεγαν κάποιοι φίλοι μας ,  Λιδορικιώτικες  ταβέρνες της δεκαετίας  του  ‘50 , που λένε  πως  έφταναν  τον  αριθμό  13 , γρουσούζικος  μεν , πραγματικός  δε..το  όνομά της : “ Οινοκρεοπωλείον τα  πέντε  Φ “ …

   Τα Πέντε Φ , λοιπόν , στεγάζονταν  στο  ισόγειο του  Ανεσταίϊκου  σπιτιού , και  ήταν ιδιοκτησίας  δυο  ξαδερφιών , του  Πέτρου  και  του Μήτσου  Κοράκη . Θα  αναρωτιέστε  βέβαια  τι ακριβώς  σήμαινε  αυτό  το  πέντε  Φ , να  σας  το  πω  για  να  μη σπάτε  το  μυαλό  σας …Σήμαινε : Φίλε , Φέρε , Φίλους , Φάε …Φύγε , τόοοοσο απλό …

   Yπήρχε  ακόμα και  ένα  ταμπλό , ένα  πινακάκι στον τοίχο  , που  έγραφε την  παρακάτω προτροπή – προειδοποίηση  της …Διεύθυνσης  του  καταστήματος , προφανώς ..

“ Όταν έχεις  φίλε , πίνε

  κι’ αν δεν  έχεις , πάλι  πίνε ,

  μα  αν έχεις  και  δεν  ..δίνεις

  να μην  έρχεσαι  να..πίνεις …”

  Το “ ρητό “ αυτό  ήταν κρεμασμένο φάτσα – κάρτα  όπως έμπαινες  στο  μαγαζί , επάνω στο μεσότοιχο  που χώριζε  το  μαγαζί  απ’ την  κουζίνα .

   Η ταβέρνα  συστεγαζόταν  και με  το..κρεοπωλείο , της  ίδια  επιχείρησης και  δεν  είχε  υπαλλήλους , εξυπηρετούνταν απ’ τα  δυο  ξαδέρφια , τον Πέτρο , που  είναι  στην  παραπάνω   φωτογραφία , ο πρώτος  από  αριστερά  , και τον  Μήτσο …στην  κάτω  φωτογραφία ..

..και  βέβαια ο  καθένας  τους είχε  συγκεκριμένα καθήκοντα . Ο Μήτσος π.χ , ήταν επί  του..εσωτερικού , μαγείρεμα  , σερβίρισμα ,  τραγούδι κλπ  ,σαν  να  λέμε  υφυπουργός  εσωτερικών ,αλλά  και..πολιτισμού , το  γιατί θα το  πούμε  παρακάτω .

   Ο  Πέτρος , έσφαζε  τα  ζώα , τα  λιάνιζε και  πουλούσε  το  κρέας , βοηθούσε βέβαια κι’ αυτός  στο σερβίρισμα  και  τις  άλλες  εσωτερικές  δουλειές ,  αλλά  είχε την  αποκλειστικότητα , στους  μεζέδες , κοκορέτσια , σπληνάντερα , κοντοσούβλια κλπ , και  μιλάμε για  ..εφέτη  στους  μεζέδες  , είχε  να  το  πει όλος το  χωριό  και όχι  μόνο , γιατί την  εποχή  εκείνη ,που  δεν υπήρχε  ο  παραλιακός  δρόμος ,όλα  τα  πούλμαν  με  τους  τουρίστες  που  πήγαιναν από Δελφούς στην  Ολυμπία και  αντιστρόφως , περνούσαν  αναγκαστικά απ’ το  Λιδορίκι .

   Πλησιάζοντας στην  ταβέρνα , “ λιποθυμούσαν “ οι  άνθρωποι απ’ τις  θεσπέσιες ..μυρωδιές του  κοκορετσιού  και  του  σπληνάντερου , άκουγαν και  τον μπάρμπα Πέτρο να  διαλαλάει  την  πραμάτεια του , με τη  χαρακτηριστική  του  φράση : “ Δεν  πούλαει τ΄μανούλα τ’ “ σε  άψογη  Λιδορικιωτορουμελιώτικη διάλεκτο , και  κάνανε μια  στάση , δοκίμαζαν , αν  περνούσαν  για  πρώτη  φορά , και  όποτε  ξαναπερνούσαν ήξεραν και  άραζαν  για  μεζεδάκι …

   Αν  μάλιστα  ήταν  τυχεροί , και  έπεφταν  πάνω  σε..” μουσικό  διάλειμμα “ του  Μήτσου , απολάμβαναν και την υπέροχη ..απέραντη , τενορίσια  φωνή  του , κάτι  σαν του..Παβαρότι , αν όχι..καλύτερη ..

  Έξω  λοιπόν απ΄τα  5Φ , και  πάνω  στο  πεζοδρόμιο υπήρχε η κλασσική ταβερνιάρικη  ψησταριά , όπου  γίνονταν  οι..” σπονδές “ και  όσοι..αρταίνονταν   μια  φορά , ..κόλλαγαν , για  να  μιλάμε  και  λίγο..σύγχρονα .

   Όσοι μέναμε  εκεί  γύρω , Καψαλαίοι , Βουλγαραίοι , Πετραίοι , και  Καλαπτσαίοι , μεθάγαμε  καθημερινά απ’ τις  Κορακαίϊκες  ευωδιές , την  τσίκνα  των  μεζέδων..αυτό  γινόταν  τις  καθημερινές ,  τις  απογευματινές  ώρες , αλλά τις  Κυριακάδες , είχε  και..πρωινή  παράσταση , μετά  τη  λειτουργία  φυσικά ..και  στις  πρωινές  ..παραστάσεις , έβλεπες  ουρά την  πιτσιρικαρία , με  το  πενηνταράκι  στο  χέρι , να  περιμένουν  στη  σειρά λες  και  θα’ παιρναν..αντίδωρο , με  τόση ευλάβεια ..περιμέναμε … αλλά  και  τι  μεζέ  όμως  τρώγαμε…, τι  κρουασάν , τι..πίτσες και  παραμύθια , μιλάμε  για..Θεϊκά εδέσματα …

Κ Καψάλης 

Αγαπητοί φίλοι ,θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την θέρμη που έχετα αγκαλιάσει το ιστολόγιο μας

Οι χίλιοι τακτικοί αναγνώστες κάθε μήνα μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε την προσπάθεια ,όμως η προσπάθεια αυτη θα είναι πιο αποτελεσματική , αν βοηθήστε και εσείς γιατί κάποιοι από εσάς  έχουν σίγουρα να διηγηθούν κάποια ενδιαφέρουσες ιστορίες  για το χωριό και τους ανθρώπους που κατοίκησαν και έζησαν σε αυτό το ωραίο τόπο .

Ιστορίες και φωτογραφίες σας τις περιμένουμε στην διεύθυνση:  orinadervenoxoria@gmail.com  για να τις αναρτήσουμε και να τις μοιραστούμε με όλους τους φίλους του blog ΛΟΥΤΣΟΒΟΣ.

Ζωγραφικό έργο του εκλεκτού συγχωριανού μας αείμνηστου Χαραλαμπου Στέφου 

Φθινοπωρινή μερική άποψη του χωριού από την θέση Ανεστούλα 

Καστανιές , ενα ωραιότατο τοπίο του χωριού,  που βρίσκεται στα ανατολικά με θέα τα Βαρδούσια την Γκιώνα και  τον ποταμό Κοκκινο.Το όνομα του το οφείλει στις καστανιές που οι παλιότεροι κάτοικοι είχαν φυτέψει για να προμηθεύονται τα κάστανα ,που παλιότερα μάλιστα τα εμπορευόντουσαν.Εκεί  έχει κτιστεί και η εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος  που ουσιαστικά αποτελεί την συνέχεια της εκκλησίας που σκεπάστηκε από τα νερα της λίμνης και ήταν απέναντι από τα Χάνια του Καραπιστόλη.

Απόσπασμα από την λαογραφική συλλόγή του Γ Δ ΑΝΕΣΤΟΥ που έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών το 1971 :

Το 1821  βρίσκει  το Λούτσοβο  να κατοικείται από πολλές οικογένειες.Δίπλα από το χωριό υπάρχει τουρκικό φυλάκιο ,που ελέγχει την κορυφογραμμή προς Γραμμένη Οξιάν.Οι κατοικούντες σε αυτό ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία ,καθόσον τα λίγα κτήματα της κοιλάδας του Μόρνου ήταν λιβάδια για τα άλογα των Τούρκων.Επώνυμοι κάτοικοι της περιόδου αυτής ,που έλαβαν μέρος στην Μεγάλη Επανάσταση του1821, με 40 πιστοποιητικά που βρίσκονται στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης , είναι οι εξής:

Λουτσοβος Δημήτριος,που έχασε το ένα χέρι του σε κάποια μάχη και διέθεσε όλη του την περιουσία του για τον Αγώνα.

Κοράκης Δημήτριος που έλαβε μέρος στην πολιορκία της Αθήνας με  τον βαθμό μπουμπουλούμπαση ( επιλοχία),έμεινε χήρος με εννιά παιδιά τα οποία μεγάλωσε η μάνα του.

Καραμπέτσος Τριαντάφυλλος  που το 1846 ήταν 70 ετών .

Ανάστας Γεώργιος που ζούσε ακόμη το 1865 σε βαθιά γεράματα .Έκαμε μεγάλη οικογένεια,4 αγόρια και 2 κορίτσια τα ονόματα των αγοριών ήσαν Ανεστούλας ,Παναγιώτης, Νίκος και Δημήτρης.

Ο μπάρμπα Πέτρος Κοράκης που καταγόταν από το Λουτσοβο ,πρώτος αριστερα ,μπροστά στην ταβέρνα -κρεοπωλείο που διατηρούσε στο Λιδόρικι

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

Απο τα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

Επιφανείς Συμπατριώτες μας 

Μακρυγιάννης από το Κροκύλιο

Απο τα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ 

•  

Η πατρίς της γεννήσεώς μου είναι από το Λιδορίκι· χωριό του Λιδορικιού ονομαζόμενον Αβορίτη. [...] Οι γοναίγοι μου πολύ φτωχοί, και η φτώχεια αυτήνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Τούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπασα. Πολυφαμελίτες οι γοναίγοι μου και φτωχοί, και όταν ήμουνε ακόμα στην κοιλιά της μητρός μου, μιαν ημέρα πήγε για ξύλα στο λόγγο. Φορτώνοντας τα ξύλα στον ώμο της, φορτωμένη στο δρόμο, στην ερημιά, την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα. Μόνη της η καημένη κι αποσταμένη, εκιντύνεψε κι αυτήνη τότε κι εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της και συγυρίστη, φορτώθη λίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου στα ξύλα και από πάνου εμένα και πήγε στο χωριό» (Β' 11-12). 

Λούτσοβο

θέα από το Ξυνόγαλο

Μανώλαινα ήταν για το χωριό μας το καλύτερο μποστάνι και βέβαια πριν οι λουτσοβιώτες αποκτήσουν αρκετά κτήματα στο κάμπο ήταν  η κύρια πηγή τροφοδοσίας τους με  αγροτικά προιόντα ,κάποιοι παλιοί θυμούνται που οι παππούδες τους έλεγαν πως εκεί υπήρχε το παλιό χωριό πριν δηλαδή μετακομίσουν στην σημερινή θέση

 στο νεκροταφείο του χωρίου   Προγόνων αναμνήσεις

     Επιφανείς πατριώτες μας 

Λούτσοβος  Ιωάννης  του  Νικολάου . Γεννήθηκε στο  Λούτσοβο ( σημερινό  Κόκκινο ) Δωρίδος το 1883 . Αποφοίτησε  απ’ το Σχολαρχείο Λαυρίου . Υπηρέτησε  ως  δάσκαλος στα  χωριά  Λούτσοβο , Άβορο , Κονιάκο και  Κλήμα . Την 11-9-1943 τον  επισκέφτηκε  ο ανιψιός  του γιατρός  Γεώργιος  Αρμύρος με  τον Άγγλο  Τζεφ και τον  ειδοποίησε ότι  την  επομένη θα  γινόταν επίθεση των  Γερμανών  στο  Λιδορίκι . Ως  ενεργό  μέλος  της  Εθνικής  αντίστασης στο 5/42 Σύνταγμα  Ευζώνων  πρωτοστάτησε στη  φυγάδευση των  κατοίκων του  Λιδορικίου . Τελικά την 12 – 9 – 1943 οι κάτοικοι  σώθηκαν , αλλά οι Γερμανοί σκότωσαν στο Λιδορίκι το  δάσκαλο  και άλλα δύο  άτομα , που δεν πρόλαβαν  να  φύγουν .

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ  ΜΑΣ 

Δημήτρης Λουκόπουλος

Ο Δημήτρης Λουκόπουλος γεννήθηκε στη Αρτοτίνα Δωρίδας, στις 30 Αυγούστου 1874, εκεί έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια κι' έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Ήταν το πρώτο, απ' τα εφτά παιδιά, του Αρτοτινού εμποροκτηματία Νικολάκη Λουκόπουλου και της Φροσύνης, το γένος Κότταρη  απ' το Δάφνο, την παλιά Βοστινίτσα.    Αφού συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στα Σάλωνα (Άμφισσα), γράφτηκε το 1889 , σε ηλικία δέκα πέντε χρονών στο Διδασκαλείο της Αθήνας. Στα 1892 βγήκε δάσκαλος και διορίστηκε στη Σαλαμίνα, την ίδια δε χρονιά, πήρε μετάθεση γιά το Θέρμο(Κεφαλόβρυσο) Τριχωνίδας όπου και υπηρέτησε γιά 33 χρόνια μέχρι το 1925, με μιά ενδιάμεση διακοπή ενός χρόνου που υπηρέτησε στα Γρεβενά σαν Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων. Παντρεύτηκε τη Μαρία Βασιλοπούλου κι' απόκτησαν τέσσερα παιδιά.     Η μακρά διαμονή του στο Θέρμο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το πλούσιο λαογραφικό του έργο το έγραψε στο Θέρμο στην ευρύτερη περιοχή του οποίου πραγματοποίησε τις μελέτες και έρευνές του, τον πολιτογραφούν Αιτωλό. Στο Θέρμο έγραψε τα έργα του: "Στα βουνά του Κατσαντώνη", "Στ Αγραφα", "Γεωργικά της Ρούμελης", "Ποιμενικά της Ρούμελης", "Πως υφαίνουν και ντύνονται οι Αιτωλοί" κλπ    Το 1925 αποσπάσθηκε στο Ιστορικό Λεξικό και πήγε στην Αθήνα, ένα χρόνο αργότερα τοποθετήθηκε στο Λαογραφικό Αρχείο και στα 1930 στο Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο, μέχρι το θάνατό του, ήταν Γραμματέας της Λαογραφικής Εταιρίας.    Το Μάη του 1943 αρρώστησε ξαφνικά και στις 30 Ιουνίου 1943 πέθανε σε ηλικία 69 χρονών.    Οι κάτοικοι του Θέρμου και οι Αρτοτινοί, άντρες και γυναίκες, θυμούνται με αγάπη και συγκίνηση τον "Λουκοδάσκαλο", τον καταδεκτικό, ευγενικό, απλό, καλοσυνάτο χωριανό τους, τον ακαταπόνητο στρατοκόπο και φυσιολάτρη, χωμένο μέσα στα βιβλία και τα χαρτιά του η να κουβεντιάζει και ν' ακούει τις ιστορίες και τα παλιά τραγούδια των ηλικιωμένων χωριανών , κι΄ όπου γάμος, πανηγύρι κι' "αρρεβωνιάσματα», "προζύμια", "γικώματα " κι' όπου "μετζί" και " ζυγιαφέτι ¨να ξεψαχνίζει τους γεροντότερους γιά παλιά έθιμα , γιά παραδόσεις , προλήψεις , γνωμικά , παροιμίες και γιά όλες τις εκδηλώσεις της " τσοπάνικης " και " γεωργικής " ζωής .     Ξεσήκωνε τα μοιρολόγια, απ' τις χαροκαμένες μανάδες, γυναίκες κι' αδερφές, κι' όπου πετύχαινε οργανοπαίχτη καλό και τραγουδιστή, καθόταν κι' έγραφε τους "νηχούς " και τα "λόγια " απ' τ' αθάνατα δημοτικά μας τραγούδια.       Όπως γράφει ό Δημήτρης Σταμέλος: "Πλούσια λογοτεχνικά στοιχεία, ιδίως στα ταξιδιωτικά του κείμενα, έχει τό έργο τοϋ Δημήτρη Λουκόπουλου. Ή γλαφυρή και παραστατική περιγραφή του, ή κοφτή και αδρή φράση του, οι ποικίλες χρωματικές εναλλαγές του λόγου, πού συγκλίνουν όλες σέ μια πηγή, στην ομορφιά του λαϊκούλόγου, με κείνο τον δημιουργικό χυμό του, δίνουν περίσσια ομορφιά στά κείμενά του. Ή άνεση της περιγραφής του, οι λυρικές του παρενθέσεις, ή διοχέτευση ηρωικού στοιχείου στο κείμενο, ή καθαρότητα της γλωσσικής του ιδιομορφίας, συνθέτουν μιαν αρμονία συνόλου πού ενθουσιάζει και συγκινεί".     ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ Αιτωλικαί οικήσεις, σκεύη και τροφαί, 1925. Φως από τούς μύθους μας, 1926. Ποια παιγνίδια παίζουν τα ελληνόπουλα, 1926. Πώς υφαίνουν και ντύνονται οι Αιτωλοί, 1927. Ποιμενικά της Ρούμελης, 1930. Στ' Άγραφα, 1930. Ό ρουμελιώτης καπετάνιος του 1821 'Ανδρίτσος Σαφάκας και τό αρχείο του, 1931. Στά βουνά του Κατσαντώνη, 1934. Γεωργικά τής Ρούμελης, 1938. Νεοελληνική μυθολογία, ζώα-φυτά, 1940. Μετά τον θάνατο του, εκδόθηκαν στή σειρά τών εκδόσεων τοΰ Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, δύο εργασίες του, μέ προσθήκες του Δ. Πετρόπουλου: «Ή λαϊκή λατρεία τών Φαράσων» (1949) και του Δ. Λουκάτου: «Παροιμίες τών Φαράσων» (1951).

Στου Πρατά τον Λάκο σε παλιό αντάμωμα των Δωριέων , Λουτσοβιώτες χορεύουν

Δεκαετία 80 , στην αυλή του ΝΙΚΟΥ ΚΟΡΑΚΗ ( Κατσαμπίνη )

Έργο του Χ Στέφου

Έργο του Χ Στέφου 

Έργο του Χ Στέφου 

Έργο του Χ Στέφου 

Έργο του Χ Στέφου.

Χαράλαμπος Στέφος ο αυτοδίδακτος ζωγράφος 

Μερική άποψη του χωριού Κόκκινου.

  η βρύση του χωριού

κυνηγός κοντά στη λίμνη ΜΟΡΝΟΥ ( ΒΑΣ ΚΑΛΜΑΝΤΗΣ )