Άπαντες απόντες, άπαντες παρόντες στης μνήμης τον σκληρό δίσκο!

 

Από αριστερά: Γεωργιος Κ. Μπερτσιάς, Χαράλαμπος Κ. Καραδήμας, Ευθύμιος Κ. Καραγιάννης, Σπύρος Κ. Μπερτσιάς 

Οι τελευταίες πινελιές στην ωραιότερη είσοδο χωριού στην ορεινή δωρίδα!

 

Χρήστος Φλώρος ο διακεκριμένος επιστήμονας με καταγωγή από τον Κόκκινο!

 Ο διακεκριμένος επιστήμονας είναι γιος του χωριανού μας Βασίλη Φλώρου ανώτατου αξιωματικού της ΕΛ ΑΣ . Πλήθος είναι οι διακρίσεις του Χρήστου που μα κάνουν υπερήφανους!!! Μπράβο!

Ο Καθηγητής Χρήστος Φλώρος, Μέλος του Συμβουλίου Διοίκησης του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου (ΕΛΜΕΠΑ) και τ. Αντιπρύτανης Έρευνας και Δια Βίου Εκπαίδευσης του ΕΛΜΕΠΑ, κατατάσσεται 1ος σε πρόσφατη λίστα με Έλληνες Καθηγητές και Ερευνητές στην επιστημονική περιοχή της Λογιστικής & Χρηματοοικονομικής σύμφωνα με το AD Scientific Index  2023. Επίσης, βρίσκεται στη θέση 78 στην Ευρώπη και στη θέση 299 στο κόσμο, σύμφωνα με τα δημοσιευμένα στοιχεία του Δεκεμβρίου 2022.

Η λίστα περιλαμβάνει Έλληνες και ξένους επιστήμονες με τον υψηλότερο δείκτη επιστημονικής ποιότητας των δημοσιεύσεων h-index και των ετεροαναφορών που προκύπτουν από τη μηχανή αναζήτησης ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας Google Scholar.

Το ερευνητικό άρθρο με τίτλο ‘The impact of heuristic and herding biases on portfolioconstruction and performance: the case of Greece’, με συγγραφείς τον Υποψήφιο Διδάκτορα Νεκτάριο Γαβριλάκη και τον Καθηγητή Χρήστο Φλώρο από το Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του ΕΛΜΕΠΑ, που δημοσιεύθηκε στο Review of Behavioural Finance, βραβεύτηκε ως εξαιρετικό άρθρο από τον Διεθνή Εκδοτικό οίκο Emerald. Συγκεκριμένα, το άρθρο κέρδισε το βραβείο Outstanding Paper in the 2023 Emerald Literati Awards.

Νέο ΔΣ στον ΕΛΓΑ – Αντιπρόεδρος ο καθηγητής του ΕΛΜΕΠΑ Χρήστος Φλώρος

Αρτοτίνα

 

 Από το βιβλίο-λεύκωμα του Ν.ΔΕΣΥΠΡΗ:αγώνας για την ελευθερία -ΑΡΤΟΤΙΝΑ,ΛΙΔΩΡΙΚΙ,ΛΑΜΙΑ

Λεύκωμα του Ν.ΔΕΣΥΠΡΗ: Αγώνας για την ελευθερία

 Αρτοτίνα, Λιδωρίκι,Λαμία  ένας υπερμαραθώνιος που οργανώθηκε για τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης του 21 με την ευαίσθητη ματιά του Νικου Δεσυπρη . Ένα βιβλίο-λεύκωμα που εξυμνεί τις ομορφιές της ορεινής Στερεάς Ελλάδος.

Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο δημιουργός  στον πρόλογο του: Εύχομαι και αυτό το βιβλίο να αποτελέσει ένα μικρό λιθαράκι στην διάδοση της ομορφιάς των περιοχών αυτών ώστε στο μέλλον να έχουν πολύ περισσότερο τουρισμό.

Κόκκινος (Λούτσοβος) ένα όμορφο χωριό της ορεινής δωρίδας!

 

Λαμία με Αντίρριο σε 90 λεπτά!

 

Ο νέος δρόμος με τις 7 γέφυρες – Συνδέει Λαμία με Αντίρριο σε 90 λεπτά

Το 2027 οι Έλληνες οδηγοί θα έχουν στη διάθεσή τους έναν νέο αυτοκινητόδρομο. Θα πηγαίνουν από τη Λαμία στην Πάτρα σε 1,5 ώρα μέσα από 7 γέφυρες

Την πρόοδο των εργασιών στο «Οδικό Τμήμα Μπράλος – Άμφισσα του διαγώνιου άξονα Λαμία – Ιτέα – Αντίρριο» διαπίστωσε ο Υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών, αρμόδιος για τις υποδομές, Νίκος Ταχιάος, στο πλαίσιο περιοδείας του στην Περιφερειακή Ενότητα Φωκίδας.

Τα έργα βελτίωσης της οδικής σύνδεσης του τμήματος Μπράλος – Άμφισσα βρίσκονται σε εξέλιξη από το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, μέσω δύο συμβάσεων συνολικού προϋπολογισμού περίπου 300 εκατομμυρίων ευρώ πλήρως εξασφαλισμένων από Ευρωπαϊκά κονδύλια.

Δύο σήραγγες και επτά γέφυρες

Η ολοκλήρωσή των έργων θα προσφέρει εναλλακτική διαδρομή, κυρίως στις μετακινήσεις μεταξύ Δυτικής και Κεντρικής Ελλάδας, και θα ενισχύσει το επίπεδο οδικής ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή. Το τμήμα με συνολικό μήκος 30,7 χλμ, ανήκει στον διαγώνιο άξονα Λαμία – Ιτέα – Αντίρριο, που υπάγεται στον διευρωπαϊκό οδικό άξονα Κεντρικής Ελλάδος Ε65. Στο αντικείμενο του έργου περιλαμβάνεται η κατασκευή δύο σηράγγων, επτά γεφυρών και έξι ισόπεδων κόμβων.

Το οδικό τμήμα έχει σχεδιαστεί ως συνδετικός άξονας της Περιφερειακής Ενότητας Φθιώτιδας, με τις Περιφερειακές Ενότητες Φωκίδας και Αιτωλοακαρνανίας, με αρχή και πέρας τον ΠΑΘΕ και την ΙΟΝΙΑ ΟΔΟ αντίστοιχα, παρακάμπτοντας τους οικισμούς από την περιοχή των οποίων διέρχεται.

Ο κ. Ταχιάος μετέβη στη θέση που θα κατασκευαστεί η πρώτη γέφυρα, μήκους 330 μ., όπου ήδη έχουν ξεκινήσει οι εκσκαφές για τη θεμελίωσή της. Ακολούθως, ο Υφυπουργός επισκέφθηκε την περιοχή του ρέματος «Στενό», που βρίσκεται πλησίον της Γραβιάς. Κατά την αυτοψία που διενήργησε συνοδευόμενος από κλιμάκιο του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών, διαπίστωσε ότι πρόκειται για ένα απαιτητικό έργο, λόγω των ιδιαίτερων γεωμορφολογικών χαρακτηριστικών του εδάφους.

Τα χαρακτηριστικά του έργου «Μπράλος – Άμφισσα»

Με την ολοκλήρωση του τμήματος Μπράλος– Άμφισσα του διαγώνιου οδικού άξονα Λαμία- Ιτέα- Αντίρριο, θα μπορεί κάποιος να ταξιδέψει οδικώς από Λαμία στην Πάτρα σε λιγότερο από 1,5 ώρα, χωρίς να περάσει από την Αττική.

Ενδιάμεσα έχει ήδη κατασκευαστεί η παράκαμψη της Γραβιάς, ενώ το τμήμα από την παράκαμψη Γραβιάς έως τον Ισόπεδο Κόμβο Μεταλλείων Βωξίτη μήκους 4,7 χλμ έχει δημοπρατηθεί.

Το τμήμα Μπράλος-Άμφισσα θα έχει πλάτος 11 μέτρα με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση (πλάτους 3,75 μέτρων), ενώ ένα μέρος των ερεισμάτων έχει ασφαλτοστρωθεί δημιουργώντας μία λωρίδα πολλαπλών χρήσεων (Λ.Π.Χ.) ανά κατεύθυνση, πλάτους 1,5 μέτρου.

Με την ολοκλήρωση του Μπράλος–Άμφισσα το μήκος της συνολικής διαδρομής θα μειωθεί κατά τέσσερα χιλιόμετρα. Με βάση τη σύμβαση, ο νέος δρόμος θα παραδοθεί έως τις 15 Αυγούστου 2027.

Πηγή: https://sinidisi.gr/

Καλοκαιριάτικο βραδινό στην βρύση του χωριού

 

Φωτο του 1971

 

Στην αυλή του Μπερτσιά, σε πρώτο πλάνο ο αείμνηστος Κωνσταντίνος  Δ. Μπερτσιάς (Κατσαβός) 1886-1977.

ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ (άγνωστες ιστορίες της Αντίστασης στα βουνά της Γκιώνας και του Παρνασσού)

 

Το δεύτερο βιβλίο του Βρετανού στρατιωτικού, πολιτικού και διανοούμενου C.M. Woodhouse (1917-2001), το «Εις Οιωνός», έκανε μόνο μία έκδοση στα αγγλικά, το 1950, η οποία περιλάμβανε δώδεκα ηθογραφικές ιστορίες των περιπετειών του στην Ελλάδα. Οι ιστορίες όμως, όπως αποδείχτηκε τελικά, δεν ήταν δώδεκα, αφού μεταγενέστερα ανακαλύφθηκαν ακόμα δύο, τις οποίες οι Έλληνες αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν για πρώτη φορά στο παράρτημα της παρούσας έκδοσης.
Δεκατέσσερις ηθογραφικές ιστορίες λοιπόν, γραμμένες με άφθονο βρετανικό φλέγμα, στο μεταίχμιο μεταξύ μυθοπλασίας και ιστορίας. Που διαδραματίζονται κυρίως στα βουνά της Ρούμελης, πριν και μετά το ιστορικό σαμποτάζ στον Γοργοπόταμο, την αδιαμφισβήτητα κορυφαία στιγμή της ενωμένης Εθνικής Αντίστασης. Ιστορίες που μαρτυρούν την αλήθεια του ελληνικού λαού, τα δεινά που υπέστη, αλλά και την αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και επινοητικότητα που επέδειξε κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο Woodhouse μάς προσφέρει ένα απολαυστικό και συνάμα κωδικοποιημένο ιστορικό τεκμήριο, στήνοντας απέναντί μας ένα ολοζώντανο και σύνθετο κοινωνικό σύμπαν, με στοιχεία τόσο κωμωδίας όσο και δράματος.
Περιγράφει έναν λαό που προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει· που αντιμετωπίζει με σεβασμό τους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων· που ακροβατεί θαρραλέα ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, εν μέσω πολιτικών διακυβευμάτων που συχνά δεν κατανοεί· έναν λαό που συνασπίζεται κάτω από έναν ισχυρό κοινό παρονομαστή: «Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα μικρό απόσπασμα από το επίμετρο του βιβλίου:

Ο άγγλος στρατιωτικός και πολιτικός προσφέρει ένα απολαυστικό και συνάμα κωδικοποιημένο ιστορικό τεκμήριο. Ο πολιτικάντης  Ζέρβας και εγώ σκληρός και εξοικειωμένος με το θάνατο Βελουχιώτης δε συστήνονται με τα ονόματα τους αλλά σκιαγραφούνται  μέσω των χαρακτηριστικών τους. Ο μπάρμπας Σταύρος, ο κατά κόσμον μπάρμπα Νικολάου Μπέης* δηλαδή, που καθοδήγησε την ομάδα αλλά και φιλοξένησε με κίνδυνο τη ζωή στου τους ξένους σαμποτέρ , αποτελεί το συνδετικό παράγοντα, που συχνά παλεύει μόνος του να κρατήσεις τις ισορροπίες, σε ένα σύνθετο ανθρώπινο και κοινωνικό σύμπαν.

Ο Νικόλαος Μπέης ήταν από το Λιδωρίκι.

 

Γύρω στο 1985 στην θέση παλιογκορτσιές  ο καθηγητής Χρήστος  ΚΟΡΑΚΗΣ παρακολουθεί τις προετοιμασίες για τη ρίψη στη λιμνη της βάρκας από Κ Μπερτσιά και Βασιλη  Καραμπέτσο. Στο άκρο αριστερά είναι  ο Θύμιος Κολοκυθάς.

 

Η αείμνηστη Γεωργία σύζυγος του Θύμιου Καραγιάννη. Η Γεωργια ήταν κορη του Κώστα Κοράκη (Καμάρα) και της Κωστάντως . 

« η ανταριασμένη οι φίλοι και τα κτίρια» της Κοράκη Κωνσταντίνας

 

Ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον δρόμο η ζωή θα σε φέρει, τα μονοπάτια εκείνα που θα σε μπλέξει.

Όταν νομίζεις ότι όλα τα έχεις ρυθμίσει, ένας άνεμος, απρόσμενος, μπορεί να φυσήξει…. Σε πολλές δοκιμασία θα σε βάλει….

Μη φοβάσαι, υπάρχουν πάντα οι φίλοι και η αγάπη….

Ο επίλογος του βιβλίου της Κωσταντίνας Κοράκη « η ανταριασμένη οι φίλοι και τα κτίρια» εκδόσεις Λυκόφως

Κοράκη Κωνσταντίνα

Η Κωνσταντίνα Κοράκη, (με καταγωγή από τον Κόκκινο, του καθηγητη Χρήστου Κοράκη κόρη), γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στο τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και σχέδιο σε ιδιωτική σχολή. Από παιδί άρχισε να ταξιδεύει μέσα από τα βιβλία, ένα ταξίδι που δεν σταμάτησε ποτέ. 

Μέσα από την επαφή της με καταξιωμένους συγγραφείς του παγκόσμιου λογοτεχνικού στερεώματος, πίστεψε ότι η σχέση της με τα βιβλία δεν γίνεται να περιοριστεί σε ένα μόνο είδος, αλλά και ότι η φαντασία είναι στενά δεμένη με την πραγματικότητα. Εργάζεται ως δασκάλα γερμανικών σε διάφορα δημοτικά σχολεία της Αττικής, ενώ έχει δουλέψει και με ενήλικες. Επίσης, αρθρογραφεί στο online λογοτεχνικό περιοδικό Book-Tour σχετικά με τα βιβλία και τη φαντασία, ενώ επιμελείται και σειρά συνεντεύξεων με συγγραφείς. 

Το μυθιστόρημα φαντασίας "Η ανταριασμένη, οι φίλοι και τα κτήρια" εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2016 από τις εκδόσεις Λυκόφως. Ουσιαστικά, δεν εντάσσεται σε συγκεκριμένη κατηγορία. Επίσης, στο βιβλίο "Experience of artwork in psychology of art" by Maja S. Vukadinovic' (Η μετάφραση του τίτλου έγινε από την ίδια τη συγγραφέα από τα σερβικά) υπάρχει ένα κεφάλαιο για την "Ανταριασμένη" και τους συμβολισμούς της. Μέσα στο 2019 αναμένεται η νουβέλα "Η λέσχη των χρωμάτων", επίσης από τις Εκδόσεις Λυκόφως. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στους εξής ιστότοπους: Book-Tour, Fractal, τοβιβλιοnet, nyctophilia.gr.

---

Στο Καραούλι

 

Οι αείμνηστοι:Δήμητρα Καραμπέτσου, Χαράλαμπος Καραδήμας Δημήτρης Κορακης 

Η συγγραφέας Κωνσταντίνα Κοράκη* μας μιλάει για το βιβλίο της «Η Ανταριασμένη – Οι Φίλοι και τα Κτήρια».

 *Η συγγραφέας Κωνσταντίνα Κοράκη* έχει καταγωγή από τον Κόκκινο , κόρη του  καθηγητή των μαθηματικών Χρήστου.

 

Η συγγραφέας Κωνσταντίνα Κοράκη μας μιλάει για το βιβλίο της που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λυκόφως με τον τίτλο «Η Ανταριασμένη – Οι Φίλοι και τα Κτήρια».

Υπόθεση του βιβλίου

Τι συμβαίνει όταν η πραγματικότητα είναι πιο παράξενη ακόμη και από τα όνειρα; Η απάντηση στο μυθιστόρημα της Κωνσταντίνας Κοράκη «Η Ανταριασμένη, οι φίλοι και τα κτήρια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.

Η Ανταριασμένη, στα όνειρά της, συναντάει το αλλόκοτο. Όμως, όταν ξυπνάει, αντιμετωπίζει μια σκληρή πραγματικότητα. Ζει σε μία πόλη, όπου οι κάτοικοι προσπαθούν καθημερινά να σκαρφαλώσουν πάνω σε ζωντανά κτήρια, που τρέφονται από αρνητικά συναισθήματα, γι’ αυτό και βασανίζουν τους επίδοξους αναρριχητές.

Θα βρει συμμάχους στην προσπάθειά της να ανακαλύψει γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Θα την στηρίξουν οι φίλοι της, όταν βρεθεί αντιμέτωπη με τα κτήρια, σε μία εξωπραγματική μάχη;

Πώς θα αντιδράσουν οι άνθρωποι, τα πλάσματα της φαντασίας και τα κτήρια;

Το βιβλίο περιλαμβάνει artwork που, όπως και το εξώφυλλο, έχει φιλοτεχνηθεί από τον Αλέξανδρο Κοράκη.

 

Η συνέντευξη

Μιλήστε μας για την υπόθεση του βιβλίου σας.

Διαβάζοντας το βιβλίο θα συναντήσετε περιπετειώδεις ναυτικούς, κομψές κυρίες από μια άλλη εποχή, Κλειδοποιούς, πλάσματα του νερού και έναν φιλοσοφημένο γλάρο να ταξιδεύουν μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Παράλληλα, παρακολουθούμε τη ζωή στην πόλη της Ανταριασμένης, όπου επικρατεί μια νοσηρή κατάσταση.

Ζωντανά κτήρια βασανίζουν τους κατοίκους, οι οποίοι προσπαθούν καθημερινά να σκαρφαλώσουν πάνω τους, δίχως να σκέφτονται τίποτα άλλο.

Η Ανταριασμένη, η ηρωίδα του βιβλίου, θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τι κρύβεται από πίσω και θα έρθει αντιμέτωπη με τα κτήρια και με τον ίδιο της τον εαυτό σε μια αλλόκοτη μάχη με κλειδιά, συναισθήματα και ήχους.

Πως εμπνευστήκατε την ιστορία και ποιο μήνυμα θέλετε να  περάσετε στους αναγνώστες σας; 

Τις πρώτες παραγράφους τις έγραψα αυτόματα μια μέρα μόλις ξύπνησα. Σιγά σιγά οι χαρακτήρες εμφανίστηκαν στο μυαλό μου και μπλέχτηκαν με διάφορες σκέψεις για την καθημερινότητα και τις σχέσεις. Σίγουρα, πάντως, ήθελα να γράψω κάτι για τη ρουτίνα και την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα που βιώνει ο μέσος άνθρωπος.

Τα μηνύματα είναι πολλά. Είναι μια ιστορία που δίνει έμφαση στη φιλία, την αγάπη, το θάρρος, αλλά και την πάλη με το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού μας.

Πόσο διάστημα κάνατε να το γράψετε και πως επηρέασε αυτό την καθημερινότητά σας;

Μου πήρε λιγότερο από έναν χρόνο. Για μένα ήταν παρέα σε εκείνη την περίοδο, επειδή δεν δούλευα τόσο, όσο άλλες χρονιές.

Ποιο είναι το σημείο εκείνο που απαίτησε περισσότερη δουλειά από μέρους σας ή έχει μια 

 ιδιαίτερη θέση στην καρδιάή το μυαλό σας και γιατί;

Η Ανταριασμένη είναι το πρώτο μου βιβλίο, οπότε έγραφα ελεύθερα δίχως να σκέφτομαι ιδιαίτερα την τεχνική (ή την προώθηση). Είναι κάτι που δύσκολα θα ξανασυμβεί.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να το στείλω στο εξωτερικό και έτσι το μετέφρασα  στα αγγλικά. Εκεί ζορίστηκα, ένιωσα να διάβαζα την ιστορία κάτω από νέα οπτική γωνία, ουσιαστικά σαν  να γνωρίστηκα ξανά με τους χαρακτήρες και το κείμενό μου.

Οι χαρακτήρες σας ζουν ακόμα μετά το κλείσιμο των σελίδων του βιβλίου; Τους σκέφτεστε;

 Πιστεύετε ότι συνεχίζουννα ζουν στη σκέψη των αναγνωστών σας;

Τα πρόσωπα του βιβλίου με συντροφεύουν συχνά, αφού τους έχω συνδέσει με διάφορα κομμάτια της ζωής μου και αποτελούν αφορμή για μικρές ιστορίες. Εξάλλου το δεύτερο βιβλίο, που ολοκλήρωσα πρόσφατα, αποτελεί συνέχεια του πρώτου.

Μια αναγνώστρια μού είχε γράψει ότι σκέφτεται τους χαρακτήρες στα δύσκολα, ίσως να συμβαίνει και με άλλους. Στην Ανταριασμένη παρακολουθούμε πολλούς χαρακτήρες, οπότε είναι πιθανό  ο αναγνώστης να ταυτιστεί με κάποιον.

 Ένας συγγραφέας σταματάει ποτέ να γράφει ή να δουλεύει στο μυαλό του την υπόθεση μιας 

επόμενης ιστορίας πουέχει να εξιστορήσει;

Ορισμένοι συγγραφείς γράφουν κάθε μέρα. Στη δική μου περίπτωση, ακόμα και όταν δεν γράφω, σκέφτομαι συνεχώς και παρατηρώ γύρω μου και στη συνέχεια όλα αυτά διοχετεύονται στο κείμενο.

Σήμερα διαβάζουμε σε ψηφιακή μορφή βιβλία ενώ έχουμε καταφέρει ακόμα να διατηρούμε  

την έντυπη μορφή τους. Σετι μορφή προτιμάτε εσείς να διαβάζετε τα βιβλία; Είστε υπέρ της 

εξέλιξης;

Διαβάζω πολύ σε έντυπη μορφή, ενίοτε και σε ψηφιακή. Τα ψηφιακά βιβλία είναι μια εναλλακτική πρόταση, ήρθαν για να ενισχύσουν το βιβλίο και να απελευθερώσουν τον συγγραφέα και τον αναγνώστη. Η Ανταριασμένη π.χ. κυκλοφορεί στο Άμαζον  ως ebook στα αγγλικά σε χαμηλή τιμή. Την είχα ανεβάσει πριν βρω εκδοτικό.

Το ψηφιακό βιβλίο είναι πιο οικονομικό, δεν καταλαμβάνει χώρο, μεταφέρεται εύκολα και, κυρίως, προσφέρει στον συγγραφέα την ελευθερία να δημοσιεύσει τη δουλειά του ακόμα και δωρεάν, χωρίς δεσμεύσεις.

Τι θα ήταν το χτες, το σήμερα και το αύριο χωρίς βιβλία;

Θα έχαναν την προέκτασή τους. Μέσα από τα βιβλία ταξιδεύουμε στον χώρο και στον χρόνο, ανοίγει το μυαλό μας. Θα ήμασταν εξαιρετικά περιορισμένοι.

Μπορεί ένας συγγραφέας να αφυπνίσει το αναγνωστικό κοινό, να το κάνει να κινητοποιηθεί 

και εν τέλει ναδιαμορφώσει συμπεριφορές;

Σίγουρα μπορεί, αν και ο άνθρωπος έχει την τάση να ενθουσιάζεται πρόσκαιρα με ένα βιβλίο ή μια ταινία και μετά να επιστρέφει στις συνήθειές του. Η συνήθεια και ο φόβος είναι ισχυροί ανασταλτικοί παράγοντες. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι τα βιβλία γράφονται με αφορμή την πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε. Ίσως, ο συγγραφέας καταφέρνει να εστιάσει σε κάποια θέματα και να μας τα παρουσιάσει με τον τρόπο του, ώστε να τα προσέξουμε και εμείς.

Μπορείτε να σκεφτείτε τον εαυτό σας σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν ασχολείται καθόλου 

με τη συγγραφικήδιαδικασία; 

Δεν είναι μακριά αυτό το σύμπαν, αφού δεν έγραφα από πάντα. Θυμάμαι ότι έλειπε κάτι. Ωστόσο, επειδή πλέον ο συγγραφέας πρέπει να ασχολείται σε μεγάλο βαθμό με την προώθηση, η διαδικασία χάνει ένα κομμάτι από τη γοητεία της. Αν διαβάσετε συνεντεύξεις μεγάλων συγγραφέων, όλοι επιμένουν ότι πρέπει να διαβάζεις πολύ για να βελτιώνεσαι, και μάλιστα από όλα τα είδη. Στην εποχή μας λίγοι το κάνουν, λόγω έλλειψης χρόνου αλλά και διάθεσης. Νομίζω ότι ένα διάλειμμα πότε πότε κάνει κάνει καλό.

Ευχαριστούμε για την παραχώρηση της συνέντευξης και ευχόμαστε πάντα καλοτάξιδες  

δημιουργίες. 

Και εγώ σας ευχαριστώ. Εύχομαι καλή συνέχεια στα έργα σας.

 

Πηγή:συνέντευξη

Λυδία Ψαραδέλλη

Ο νέος πρόεδρος του ΣΕΒ ο Σ. Θεοδωρόπουλος με καταγωγή από το Διχώρι

 

Νέος πρόεδρος ο Σ. Θεοδωρόπουλος με ποσοστό 76% - Τα νέα μέλη του ΔΣ

Με ποσοστό 76% τα μέλη του ΣΕΒ εξέλεξαν Πρόεδρο του ΔΣ τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο, για τη διετία 2024-2026, έναντι 24% της Ιουλίας Τσέτη.     Τα μέλη του νέου ΔΣ του Συνδέσμου που εξελέγησαν είναι οι:   Αντιπρόεδροι: Ράνια Αικατερινάρη,  Ευτύχιος Βασιλάκης, Ανδρέας Σιάμισιης Γενικός Γραμματέας: Αλεξάνδρα Παπαλεξόπουλου Ταμίας: Μάρκος Βερέμης Μέλη Πέγκυ Αντωνάκου Καλλίνικος Καλλίνικος Νάγια Καλογεράκη Ιωάννης Καραγιάννης Νικόλαος Καυκάς Πάνος Κυριακόπουλος Φίλιππα Μιχάλη Αριστοτέλης Παντελιάδης Γεώργιος Περιστέρης Κυριάκος Σαμπατακάκης Μενέλαος Τασόπουλος Θεόδωρος Τρύφων Ευάγγελος Χρυσάφης Βασίλειος Ψάλτης

Θέση μπαΐρια στον Λουτσοβιώτικο Κάμπο

 

Στο βάθος η Στόχοβα φωτο του 1971 (Κ.Γ.ΜΠΕΡΤΣΙΑΣ)

Κοπή τριφυλλιού στον κάμπο Το 1972

 

Κοπή τριφυλλιού στον κάμπο-θέση Τσαμπάδες-λίγα χρόνια πριν τον σκεπάσει η λίμνη του Μόρνου.

Η καλύβα πίσω ήταν του παππού και της γιαγιάς και ήταν το καλοκαιρινό τους κατάλυμα, στο βάθος ο Λίθος 

1986

 

 

Από το 1991

 

Οι αείμνηστοι Βασίλης Κοράκης και ο Νίκος Κολοκυθάς και οι κωστας Καραμπέτσος και Κωστας Μπερτσιάς 

 

Ο αείμνηστος Βασίλης Καλμαντης και ο Κώστας Μπερτσιάς ψάχνοντας για τον ντορό άγριων ζώων….

Ψάρεμα στον Μόρνο 1972

 

Μετανομασίες χωριών και οικισμών …

 Ο γνωστός ιστορικός και ονοματολόγος Α. Μηλιαράκης, ηγετική μορφή του αγώνα κατά των μετονομασιών [των πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών και οικισμών], έγραφε σχετικώς το 1892: «Τὰ γεωγραφικὰ ὀνόματα, τιθέμενα ὑπὸ τοῦ λαοῦ, πρέπει νὰ μένωσιν ἀναλλοίωτα, ἐφ’ ὅσον οὗτος ἐν τῇ ἱστορικῇ ἐκδηλώσει τὰ ἀποδέχεται… Δὲν εἶναι ἔργον οὔτε ἑνὸς ἀτόμου οὔτε κυβερνήσεως ἡ μεταβολή. Τοιαῦτα ὀνείδη δὲν ἐξαλείφονται διὰ μίας μονοκονδυλιᾶς ἀλλὰ δι’ ἄλλων ἐργασιῶν καὶ μόχθων καὶ θυσιῶν… 

Ο ίδιος έγραφε αργότερα: 

«Ἂν τὰ ὀνόματα ταῦτα εἶναι ἴχνη διαβάσεως ξένων φυλῶν, τὶς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διαγράφῃ τὰ ἴχνη ταῦτα ἐκ τῆς ἱστορίας; Ἂν θεωρῇ τὰ ἴχνη ταῦτα βάρβαρα, ἂς ὑψώσῃ αὐτὸς παρ’ αὐτὰ τὰ ἔνδοξα μνημεῖα τοῦ νεωτέρου πολιτισμοῦ του». 

Και σε εφημερίδα της εποχής τόνιζε: 

«Πᾶσα ἀντικατάστασις σημερινῶν ὀνομάτων δι’ ἀρχαίων καὶ πᾶσα μεταβολὴ ἔτι τῆς ρίζης ἢ τῶν καταλήξεων αὐτῶν, ἐπιχειρουμένη ὑπὸ τῶν γεωγραφούντων ἢ ὑπὸ τῶν διοικητικῶν ἀρχῶν ἄνευ μελέτης, ἰσοδυναμεῖ πρὸς καταστροφὴν ζωντανῶν μνημείων, μνημείων τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ γλώσσης» (πρβλ. Μ. Τριανταφυλλίδης, 1981, 576).

Μπάλα στα Χάνια του Καραπιστόλη το 1972!

 

Σκεπάστηκε από τα νερά της λίμνης του Μόρνου….

Αυτοδίδακτος Λαϊκός Ξυλογλύπτης-Γκλιτσάς

Αυτοδίδακτος Λαϊκός Ξυλογλύπτης-Γκλιτσάς 

Κώστας Θ. Μάρκου

.

Δεν χρησιμοποιεί τόρνο ή παντογράφο και όλα του τα έργα έχουν την υπογραφή του και το έτος κατασκευής.

Για γκλιτσάρια χρησιμοποιεί κυρίως σφεντάμι, οξιά, καρυδιά, δρυ, πουρνάρι και διάφορα άλλα ξύλα κατάλληλα για έπιπλα.

Τα μπαστούνια είναι από αγριλιά, πικραμυγδαλιά, κορομηλιά, βρυσό, μελιό, κρανιά, αγριοτριανταφυλλιά και είναι όλα δουλεμένα με φωτιά.

Η έκθεση κατά τους θερινούς μήνες είναι στο εργαστήριό του στο Δενδρό Κορινθίας  (Δ.Δ. Ξυλοκάστρου), και τους χειμερινούς μήνες στις ΑχαρνέςΑττικής.

Περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες  από τα έργα του στο γκλίτσες.gr

η νερομάννα της Αθήνας

Από το βιβλίο του αείμνηστου Νίκου  Πάνου, η νερομάννα της Αθήνας, αντιγράφουμε:

Στον εικονιζόμενο οικογενειακό τάφο, ήταν σφραγισμένοι: ο παππούς, η γιαγιά, ο πατέρας, η μάννα, και πέντε αδέλφια. Ο τάφος πνίγηκε από τα νερά της λίμνης του Μόρνου, η τσιμεντένια ταφόπλακα δάρθηκε από τα κύματα και ράγισε στην δεξιά πλευρά της…

Είναι σωστό να υπάρχει η υποψία ότι το ΝΕΡΟ που πίνουμε ξεπλένει τους τάφους των Καλλιέων; 

Εκείνοι που συνέλαβαν..σχεδίασαν-χρηματοδότησαν-εγκαινίασαν-επιθεώρησαν το έργο του ΜΟΡΝΟΥ μήπως θα έπρεπε;

ΝΑ έκτιζαν το χωριό που έπνιξαν;

ΝΑ μετέφεραν εκεί τα ιερά κειμήλια της Ευαγγελιστρίας;

ΝΑ μετέφερα εκεί το μνημείο των πεσόντων για την πατρίδα;

ΝΑ μετέφεραν εκεί  σε μουσείο τα αρχαιολογικά ευρήματα της Καλλίπολης;

ΝΑ μετέφεραν εκεί το σχολείο που έπνιξαν;

Τα αδέλφια Πάνου από το Κάλλιον.

Χωριό Κόκκινος μερική άποψη από ψηλά!

Ο γεφύρι του Στενού

 

Στο βάθος ο Λουτσοβιώτικος κάμπος, τώρα στο βυθό της λίμνης του Μόρνου.

Όργωμα στις όχθες της Μπελεσίτσας

 

Τώρα στο βυθό της λίμνης του Μόρνου 

Από σήμερα το ιατρείο του χωριού διαθέτει απινιδωτή

 

Χάρις στον Σ. Κ. ο  απινιδωτής θα είναι διαθέσιμος για κάποια δύσκολη στιγμή …

Πασχαλινή ιστορία

Πασχαλινή Ιστορία

                        στον Θανάση Χασιακή

Πλησίαζε Πάσχα κι είχαν αρχίσει να έρχονται από τον Πύργο στο χωριό, οι χοντρέμποροι για ν’ αγοράσουν αρνιά.

  Όταν αυτοί κινούσαν για τα ορεινά, με κάτι γκρανκάσες, έφερναν μαζί τους και μπουλούκια· χαλκιάδες και πρώην τσαμπάσηδες από την Μπαρμπάσαινα, φορτωμένους με κάτι μαυρομάνικα χασαπομάχαιρα. Ήταν οι "μακελλάρηδες," τους έφερναν μαζί τους για να σφάξουν τα αρνιά, που ήθελαν να τα στείλουν έτοιμα στον Πύργο.

  Φτάνοντας στο χωριό, έσφαζαν όλη τη μέρα. Βέλαζε το χωριό ολόκληρο , καθώς η λεπίδα του μαχαιριού, άγγιζε το λαιμό τον αθώων ζώων. 

  Αυτή η αναστάτωση άρχιζε τη Μεγάλη Δευτέρα και τέλειωνε το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου.

  Εκείνη τη χρονιά ήταν μια Άνοιξη ανεπανάληπτη. Η εκτροφή αμνών, είχε ξεπεράσει κάθε πρόβλεψη. Τώρα περίμεναν με αγωνία να ακούσουν τις τιμές που θα έδινε ο έμπορας.

Μπήκε η Μεγάλη Δευτέρα και στην Ντρόκλα, ακούστηκε ο παρατεταμένος ήχος μιας κόρνας, σημάδι ότι έφτανε η πρώτη γκρανκάσα με τον κρεατέμπορα. Πάντοτε ερχόταν πρώτος, ένας Νικολόπουλος. Όσο μπόι του έλειπε, άλλο τόσο ήταν ικανός στα παζάρια. Μπήκε στο χωριό, κατέβηκε από το παλιό φορτηγό και πίσω του πήδηξαν από την καρότσα οι "χαλκιάδες" φορτωμένοι με τα μαχαίρια και τους μπαλτάδες, σαν πεχλιβάνηδες. Όλοι μαζί πήγαν στου Μπάμπη και παράγγειλαν τσίπουρα..

  Ο Νικολόπουλος, πήγε στην Κάτω Ρούγα, να προλάβει τους άλλους εμπόρους κι άρχισε να κάνει τα παζάρια του. Οι συμφωνίες που έκανε αυτός, δεν άλλαζαν. Ήταν το «χρηματιστήριο» των αγοραπωλησιών. Μετά την πρώτη αγορά, άρχιζε η σφαγή.

  Στην Κάτω Ρούγα, εκεί που τέλειωνε το χωριό, πάνω στο τελευταίο πλάτωμα πριν το ρέμα του Χαρατσάρη, ήταν μια μεγάλη βελανιδιά. Στον ίσκιο της άρχιζε ο θρήνος! Ένα κλάμα. Καθώς τα ζωάκια, αντιλαμβάνονταν την τύχη τους, το άγχος του θανάτου εισέβαλε χωρίς καμιά λύπη, στην ψυχούλα τους. Ύστερα, το κλάμα αυτό, απλωνόταν στη λαμπερή ατμόσφαιρα πάνω απ’ όλο το χωριό, σαν το λεπίδι άγγιζε το λαιμό των αθώων και τρυφερών αυτών ψυχών. Το αίμα που έτρεχε σαν ρύακας, γινόταν μαύρο και ξεραινόταν εκεί στο πλάι. Γύρω του μαζεύονταν ένα σωρό έντομα κι επί μήνες, εκεί, όλος ο τόπος μύριζε θάνατο, μέχρι να ’έρθουν οι φθινοπωρινές μπόρες και να τον ξεπλύνουν.

Οι χαλκιάδες είχαν πιάσει δουλειά. Πλάι τους, μπουκάλες με τσίπουρο. Πίνοντας, μαλάκωναν την αγριάδα, από το αθώο αίμα, που φόρτωνε μέσα στο μάτι τους. Σφάζοντας αγρίευαν χωρίς να το καταλαβαίνουν. Έσφαζαν ασταμάτητα, χωρίς λύπηση. Ένας από δαύτους, ο περίφημος Γιδόχαρος, ήταν ο πιο δεξιοτέχνης. Ψηλός, λεπτός, με δέρμα σταρένιο, ξανθά μαλλιά και μάτια τσακίρικα. πάντοτε σοβαρός κι αγέλαστος. Αυτός, με μεγάλη επιδεξιότητα, έκανε στον ίδιο χρόνο διπλάσια δουλειά. Σιγοσφύριζε έναν απροσδιόριστο σκοπό, κι όταν η λάμα του μαχαιριού, ακουμπούσε το λαιμό του ζώου, τότε, μισόκλεινε τα μάτια μ’ αποστροφή. 

  Από δίπλα, ντάνιαζαν τα τομάρια. Το βράδυ τα φόρτωναν  στη γκρανκάσα και μαζί με τ’ αρνιά και τα έστελναν στον Πύργο. Εκεί, ξεφόρτωναν τα αρνιά και τα τομάρια τα έστελναν  στα βυρσοδεψεία, στα Ταμπάχανα της Πάτρας.

Μόλις η μέρα σωνόταν και έμπαινε στη θέση της το σκοτάδι, μαζεύονταν όλοι στο μαγαζί του Μπάμπη. Εκεί έβαναν στην τσόχα, τον κάματό τους, τον οποίο, ο Νικολόπουλος τους κατέβαλε αυθημερόν. Στο χαρτί ήταν άσσοι! Άρχισαν να παίζουν «Θανάση» ή 21, κι όπως ήταν μανούλες στα χαρτιά, έγδυναν στην κυριολεξία, εκείνους τους χωρικούς, που είχαν την απρονοησία να εμπιστευτούν τις ικανότητες και την τύχη τους στα χαρτιά.

  Μια τέτοια επική χαρτοπαιξία έγινε κι εκείνη τη χρονιά. Το παιχνίδι άρχισε, όταν στο καφενείο μπήκε ο Γιδόχαρος αμίλητος, μ’ ένα τσιγάρο να κρέμεται απ’ τα χείλη του. Μια παρέα, πέντε έξι γύφτοι και χωρικοί είχαν πάρει θέσεις γύρω από ένα τραπέζι. Ο μπάρμπα Μήτσος Περβόλας, ο Ντίνος Περαμερίτης, ο Σταύρος Μιχαλόπουλος και τρεις γύφτοι. Πλησίασε ο Γιδόχαρος αμίλητος και πήρε θέση.

  Στο τέλος έμειναν δύο. Ο Γιδόχαρος και ο μπάρμπα Μήτσος Περβόλας. Χτυπήθηκαν άγρια. Η τύχη όμως ευνόησε τον Γιδόχαρο. Μάζεψε όλο το χαρτί. Ο μπάρμπα Μήτσος με δυσκολία έκρυβε τον εκνευρισμό του. Σα να φάνηκε ένα υγρό παράπονο στις άκριες των ματιών του. Δανείστηκε χρήματα δύο φορές από τον Μπάμπη κι όταν τα έχασε κι αυτά, είπε ατάραχος:

«Συνεχίζουμε».

«Τα λεφτά σου μπάρμπα Μήτσο», είπε ψυχρά ο Γιδόχαρος.

«Τελευταία γύρα απάντησε εκείνος, τελευταία γύρα. Παίζω το αρνί...».

Ο Γιδόχαρος, τράβηξε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο του, ήπιε μια γουλιά μέντα έριξε μια ματιά αδιάφορη γύρω κι αμίλητος έκανε χαρτί. Ο μπάρμπα Μήτσος πόνταρε το αρνί. Η τύχη δε γύρισε. Το έχασε κι αυτό!

  Για μερικά λεπτά έπεσε σιωπή στο μαγαζί. Ο Γιδόχαρος μετρούσε τα χρήματα τάχα μου αδιάφορος. Ύστερα σηκώθηκαν. Ο μπάρμπα Μήτσος , είπε εκνευρισμένος:

«Έλα. Πάμε στο μύλο να το πάρεις».

  Διέσχισαν όλη τη σιωπή του καφενέ. Οι θαμώνες κοίταζαν στο πάτωμα. Βγήκαν έξω. Ο μύλος του μπάρμπα Μήτσου στεκόταν σκοτεινός, λίγο πιο πέρα. Στο δρόμο ερημιά. Στάθηκαν ανάμεσα στη μάντρα του Επαμεινώντα και τον μύλο. Ο μπάρμπα Μήτσος άνοιξε. Ξεκρέμασε το σφαχτάρι από το τσιγκέλι. Το έδωσε του Γιδόχαρου και είπε:

«Πάρτο. Καλή Ανάσταση...». Ύστερα του γύρισε την πλάτη, και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι του μύλου. Ο Γιδόχαρος φορτώθηκε στην πλάτη το αρνί και τον κατάπιε η νύχτα.

Ο μπάρμπα Μήτσος πήγε πίσω, στη μηχανή του μύλου· άναψε τσιγάρο, κάθισε σ’ ένα σκαμνί και σκέφτηκε τα παιδιά του. Κοίταζε συνέχεια κατά το τσιγκέλι που το φώτιζε μια φέτα φως του φεγγαριού. Άψυχο το τσιγκέλι, ψυχρό, πλάι στην πόρτα. Σκεφτόταν, τι  δικαιολογία να πει στη γυναίκα του. Δεν  χωρούσε στο μυαλό του η αποκοτιά που έκανε. Κάπνισε το τσιγάρο του κι ύστερα, το πήρε απόφαση να πάει στο σπίτι. Βρήκε μια προσωρινή δικαιολογία. Ότι ξέχασε ξεκλείδωτο το μύλο και κάποιος μπήκε μέσα κι έκλεψε το αρνί.

Ανέβηκε τη σκάλα. Άνοιξε την πορτοπούλα και μπήκε μέσα με το κεφάλι. Στη μέση του μαγειρειού, είδε με έκπληξη τη γυναίκα του, να προετοιμάζει το αρνί για την αυριανή και τα δυο μεγάλα παιδιά να την βοηθάνε. Η γυναίκα, χωρίς να τον κοιτάξει, είπε:

«Είναι λίγο παχύ φέτο το αρνί, άντρα μου. Έδωκα μια κουλούρα στον μαύρο Γιδόχαρο, που το ’φερε από το μύλο. Είπε ότι ο πατέρας του απόθανε. Ο Θεός να τον αναπάψει. Τον παρακάλεσα, να κάτσει, να κάνουμε Ανάσταση μαζί. Μου είπε: ευχαριστώ θεια, αλλά φεύγω· η νύχτα είναι αφέγγαρη. Θα πάω με τα πόδια μέχρι τη Μπαρμπάσαινα χωρίς αποκοπή, τι με καρτεράει η φαμελιά μου, για να κάνουμε παρέα Λαμπρή».

Ωραίος ο βόρειος Παρνασσός, εντυπωσιακή η Γκιώνα αλλά τα Βαρδούσια είναι από άλλη διάσταση!!

 ……..Βγήκαμε στη δημοσιά, πάνω απ’ το χωριό Καλοσκοπή (Κουκουβίστα) και κάνουμε αριστερά για να πέσουμε κατά τον ποταμό Μόρνο. Πριν πέσουμε, στο χαρακτηριστικό διάσελο – λάκες, νάσου και είχε στηθεί κέντρο υπαίθριων δραστηριοτήτων, με mobile scooter, retrack μεταφοράς κόσμου, διαμόρφωση πίστες για παιδιά, τύπου western farm, συνέχεια των εγκαταστάσεων με τα άλογα στην Κάτω Παύλιανη. Το μέρος προσφέρεται, διότι είναι διάσελο, λάκες, γύρω έλατα, πιο πίσω οι εντυπωσιακές κορφές της Γκιώνας, κοντά στην Παύλιανη και Καλοσκοπή και πριν πέσει κανείς κατά τη μεριά του Μόρνου. Ιδιαίτερο μέρος! Αφήνουμε στα αριστερά ένδειξη για χ. Πανουργιά και δεξιά ένδειξη για τα χωριά: Πυρρά, Καστριώτισσα, Μαυρολιθάρι και «βουτάμε» στο κέντρο, όπου ένα πανόραμα ανοίγεται μπροστά μας, τα Βαρδούσια. Ωραίος ο βόρειος Παρνασσός, εντυπωσιακή η Γκιώνα αλλά τα Βαρδούσια είναι από άλλη διάσταση. Καλύπτουν ολόκληρο το «κάδρο» θέασης, δεν μπορείς να ξεφύγεις, χαμηλώνεις τα μάτια και υποκλίνεσαι.

_{Στην κορφή Κούκος 2.119μ. Παρνασσού}

Πέφτουμε στο ποτάμι και ανηφορίζουμε απ’ την άλλη μεριά για τις «Μουσουνίτσες». Το σκεπτικό μας τώρα είναι να περπατήσουμε στη διαδρομή που φεύγει πάνω απ’ το χωριό Κάτω Μουσουνίτσα και ανεβαίνει στο εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, εκεί στο καταπληκτικό μπαλκόνι, που είχαμε επισκεφθεί το περασμένο καλοκαίρι, για να ανεβούμε στο Κοκκινιά. Φυσικά δεν το πολύ-πιστεύουμε ότι ο δρόμος θα ανεβαίνει, αλλά σημασία έχει να βάζει κανείς στόχους.
Περνάμε τη διασταύρωση αριστερά για την Κάτω Μουσουνίτσα και λίγο πιο πάνω, αφήνουμε τη δημοσιά που οδηγεί στην Πάνω Μουσουνίτσα (Αθανάσιος Διάκος) και κάνουμε αριστερά, ένδειξη Κονιάκος 11 χιλ. Ακολουθούμε τον χωμάτινο δρόμο, που είναι πολύ όμορφος για περπάτημα ή ρακέτες, εάν έχει χιόνι. Λόγω της σύστασης του εδάφους και της πλευράς, ο δρόμος δεν έχει χιόνι και έτσι βρισκόμαστε καβάλα στο όχημα να βγαίνουμε ψηλά στο εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. «Καβάλα πάει στην εκκλησιά καβάλα και να προσκυνήσει». Βγαίνουμε στο χαρακτηριστικό μέρος, με το εξωκλήσι και το πανέμορφο δένδρο, μ’ έναν ήλιο να τα κάνει όλα εξώκοσμα. Οι όρθιες πλαγιές της νότιας κορυφογραμμής, χιονισμένες, ασπρισμένες και μετά το απόλυτο μπλε του ουρανού, δίνουν μια άλλη διάσταση στην οπτική μας παραζάλη. Βρισκόμαστε, χωρίς να περπατήσουμε, ψηλά στις πλαγιές των Βαρδουσίων, αιχμάλωτοι μιας μέρας, «καλοσύνη καιρού», που δεν λέει να τελειώσει.

_{Στο χ. Κάτω Αγόριανη (Λιλαία) Παρνασσίδος}

Κολατσίζουμε ξαπλωμένοι στο χιόνι, μακαρίζοντας την τύχη μας και έχοντας ξεχάσει ότι δεν περπατήσαμε καθόλου σήμερα. Άλλα «θέλαμε», άλλα προέκυψαν. Στη Γκιώνα θα σκαρφαλώναμε την κόψη αλλά μας προέκυψε σπρώξιμο αυτοκινήτου και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε με αυτοκινητάδα στα ψηλά. Κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς.. Βρισκόμαστε σε υψ.1500μ. και έχουμε μπροστά μας ένα πεδίο, ως «τείχος» της νότιας κορυφογραμμής των Βαρδουσίων. Θέλουμε δεν θέλουμε καμιά 500ριά μέτρα υψομετρική διαφορά, για να βγούμε στη ράχη. Η πλαγιά δείχνει να «απλώνεται» ομαλά. Φορτωνόμαστε τα σακίδια, παίρνουμε σκοινί, γκραμπόν και βάζουμε τα πόδια να ανηφορίσουν. Μπροστά είναι τυφλή από θέα, αλλά ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στην ευθεία του Κόρακα. Περνάμε τοποθεσίες (σύμφωνα με τον χάρτη) Πύργος, με το χιόνι να βοηθάει. Κάθε τόσο σταματάμε και κωλοκαθόμαστε σε ξέχιονο βραχάκι και απολαμβάνουμε τη θέα των ψηλωμάτων της.. Γκιώνας. Ψηλότερα δενόμαστε, έγινε πολύ ενδιαφέρουσα η προσπάθειά μας, είναι τότε που βγαίνουμε στο «φρύδι», στο χείλος στης πλαγιάς και βλέπουμε απέναντι τον Κόρακα, 2.495μ. Εμείς τότε προσδιορίζουμε την θέση μας και καταλήγουμε ότι είμαστε στην Ανώνυμη κορφούλα 2.383μ.
Έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί βγήκαμε στη ράχη, είμαστε ψηλά και αντικρύζουμε απέναντι τον Κόρακα, χειμωνιάτικα. Πώς μας ήρθε να βγούμε εδώ; Δεν το είχαμε κουβεντιάσει νωρίτερα. Χρόνια γυροφέρναμε στα Βαρδούσια, να που βρεθήκαμε σε κάτι «άγνωστο», αλλά υπέροχο.. Για τις θέες δεν το συζητάμε, η νότια κορυφογραμμή των Βαρδουσίων είναι «μαγική». Ξεκολλάμε απ’ την Ανώνυμη κορφή και προσεκτικά κατηφορίζουμε – χαμηλώνουμε, προσέχοντας να μην στουκάρουμε.. Βγαίνουμε στον Προφήτη Ηλία, ουφ αλλά στην παραζάλη απ’ τον πολύ χειμωνιάτικο ήλιο και ανασυντασσόμεθα.

_{Η Πλατυβούνα ή Παληοβούνα Γκιώνας, 2.317μ.}

Αφήνουμε το μπαλκόνι του Προφήτη Ηλία και επιστρέφουμε κατά κάτω. Σε διασταύρωση, κάνουμε δεξιά, ακολουθώντας το δρόμο που οδηγεί στο χ. Κονιάκο. Τώρα αρχίζουμε και κάνουμε όνειρα για ζυμωτό ψωμί, αυγουλάκια και πατάτες με ρίγανη, σε κάποιο μαγαζάκι στο χωριό, μόλις έχουμε κολατσίσει!
Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη διότι στα δεξιά μας έχουμε τα χιονισμένα ντουβάρια της νότιας των Βαρδουσίων και αριστερά την Γκιώνα με την ορθοπλαγιά του Λαζορρέματος, που να μην ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις. Περνάμε εικονοστάσι, όπου δεξιά μας παλιά πεζούλια και λεωφορείο αφημένο στο πουθενά. Στη συνέχεια εικονοστάσι, από κάτω ποτίστρα και μπαίνουμε στο χωριό απ’ την οδό Αγίου Γεωργίου. Στο χωριό, εγώ να προσπαθώ να το φωτογραφίσω και ο Γιώργος επιχειρεί να βρει τη θεια με το να φάμε κάτι, αλλά το μόνο που βρίσκει είναι πόρτες κλειστές. Χειμωνιάτικα, μετά από γιορτές, δευτεριάτικα μεσημέρι, μάλλον τρελοί μπορούσαν να φανταστούν ότι θα εύρισκαν μαγαζάκι ανοικτό. Δεν είδαμε και άνθρωπο, οπότε λέμε να κατηφορίσουμε κατά το Λιδορίκι και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Έλα όμως που ο καιρός μας έχει πάρει τα μυαλά. Αφήνουμε το χωριό και βγαίνοντας έξω απ’ αυτό σταματάμε στο εξωκλήσι Κων/νου και Ελένης πιο πολύ για να απολαύσουμε τις πλαγιές της Γκιώνας, ενώ έχουμε χορτάσει αυτές της νότιας κορυφογραμμής των Βαρδουσίων. Χαμηλότερα και κατά τον ποταμό Μόρνο, που κυλάει στα πόδια μας, παλιά πεζούλια με τα κοπάδια προβάτων να βόσκουν (λιάζονται) στο φως της ημέρας.

_{Στον Προφ. Ηλία Βαρδουσίων, 1.500μ. υψόμετρο, ανάμεσα στα χ. Κάτω Μουσουνίτσα – Κονιάκος}

Στο ποτάμι του Μόρνου
Φορτωνόμαστε στο αυτοκίνητο και κατηφορίζουμε στην καινούργια γέφυρα που οδηγεί στην απέναντι πλευρά, abeam χωριού Λευκαδίτη. Στο ποτάμι όμως ξανασταματάμε. Ο Μόρνος που είχαμε συναντηθεί ψηλά στον καταρράκτη, έξω απ’ το χωριό Στρώμη και τα νερά απ’ τις πλαγιές της Οίτης, σχηματίζουν τώρα ένα δέλτα, πριν φτάσουν στη λίμνη. Τα νερά γυαλίζουν στο φως του ήλιου και αυτό το θεϊκό κάλεσμα δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε. Μεσημέρι είναι, αφού δεν έχουμε περπατήσει για σήμερα ούτε έχουμε γευτεί τα αυγουλάκια με τις ριγανάτες πατάτες, προτιμάμε να ρίξουμε από μια βουτιά στα χρυσίζοντα νερά του ποταμού, κλέβοντας κάτι απ’ το χρυσάφι τους, πριν αυτά καταλήξουν στη λίμνη. Για να ξεπεράσουμε το sock του νερού, σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε να βρεθούμε αυτόματα τούτη τη στιγμή, στο νεροχύτη της κουζίνας μας εάν κάποιος άνοιγε τη βρύση του αθηναϊκού σπιτιού μας, καθώς τούτα τα νερά μεταφέρονται στην πρωτεύουσα.. Τι μπορεί να σκεφθεί το μυαλό του ανθρώπου!

_{Ο Μόρνος ποταμός..}

Παραμένουμε ζωντανοί, φορτωνόμαστε στο αυτοκίνητο και σε άσφαλτο πια, ολότελα μελωμένοι, φτάνουμε στο Λιδορίκι. Μπαίνοντας στην κωμόπολη, διαπιστώνουμε κάποια ασυνήθιστη κίνηση. Το επιβεβαιώνουμε καθώς πιο κάτω είδαμε ανθρώπους με τα καλά τους να οδηγούνται προς κάπου και λίγο πιο κάτω μία τροχονόμο που ρύθμιζε την κίνηση. Προλάβαμε και είδαμε αυτοκίνητα «επίσημα» και τύπους με κοστούμια. «Κάνας επίσημος θα επισκέφθηκε το τόπο» σκεφθήκαμε, οπότε ούτε εδώ είμαστε για να φάμε κάτι, πάμε, δεν τόχει η μέρα μας. Πιάνουμε το δρόμο που φεύγει από το Λιδωρίκι και όσο και να ερωτοτροπούν τα νερά της λίμνης με το ανεπαίσθητο αεράκι, εμείς «βλέπουμε» να μας παρακολουθούν αυτοκίνητα ασφαλείας υψηλών προσώπων πίσω μας. Τρομάζουμε να φτάσουμε στο ύψος του χ. Μαλανδρίνου και των φυλακών, για να ηρεμήσουμε. Μετά ο δρόμος, οι πλαγιές και οι φόρμες τους, τα πηγάδια, οι πέτρινες στάνες (αριστουργήματα), οι ξερολιθιές, τα όρη Λιδορικίου, η θάλασσα, ο Παρνασσός ξανά, παύουν να μας κάνουν εντύπωση. Περνάμε τη Βουνιχώρα (μαρτυρικό χωριό), - το έκαψαν και αυτό οι Γερμανοί, όπως το Δίστομο και τα Καλάβρυτα – καίτοι βρήκαμε φούρνο κανονικό, για το κάτι τι που ήθελε ο Γιώργος αλλά δεν έχουμε όρεξη για να σταματήσουμε. Μετά ακολουθεί ο στενός δρόμος, που ελίσσεται ανάμεσα σε πετρώδες έδαφος, όπου οι πέτρες του τόπου ανακατεύονται με αυτές των αρχαιοτήτων και παράγουν υπέροχα γλυπτά. Μετά το ύψος του χωριού Αγία Ευθυμία ο δρόμος φτιάχνει – μετά το τελευταίο μου πέρασμά μου απ’ τον τόπο - φαρδύς, άνετος μέχρι και διαστημικό διπλό τούνελ έστησαν στο τελείωμά του και στρωτά μπαίνουμε στην Άμφισσα. Τελευταία ευκαιρία μας δίνεται με την Άμφισσα, που είναι όμορφη, η πλατεία πλακοστρωμένη, τα μαγαζάκια ολόγυρα μας προσκαλούν, αλλά εμείς έχουμε βγει εκτός πια. Ίσα να βάλουμε βενζίνη και δρόμο…
Μη τα θέλουμε και όλα δικά μας. Η μέρα μας έχει ανταμείψει πλουσιοπάροχα. Αφήσαμε τις αδυναμίες μας και τις μικρότητες και παίρνουμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. Μία κορφή, δυο βουνά, σε δυο μέρες και ένα ποταμίσιο μπάνιο, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, μόνο με τέτοιο καιρό τα κάνεις και ο καιρός τούτη τη φορά μας περίμενε!.

Πηγή:ορεινογραφίες.
Τάκη Ντάσιου Φεβρουάριος 2007