ΚΟΚΚΙΝΟΣ-ΛΟΥΤΣΟΒΟΣ ΔΩΡΙΔΑΣ Ν. ΦΩΚΙΔΑΣ

Λούτσοβος, παλιά ονομασία του χωριού ΚΟΚΚΙΝΟΣ, που βρίσκεται σε προνομιάκη θέση, έχοντας την λίμνη ΜΟΡΝΟΥ πραγματικά στα πόδια του. Ουσιαστικά τα πόδια του χωριού η εύφορος κοιλάδα του Μόρνου, σκεπάστηκε από τα νερά της τεχνητής λίμνης και ανάγκασε τους κατοίκους να φύγουν και να εγκατασταθούν σε άλλα μέρη κυρίως στην ΑΘΗΝΑ.

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Γνωρίζεται ότι ένα τα δώδεκα καλλίτερα καφενεία της χώρας μας είναι το:

Πανελλήνιον, στην Άμφισσα

φωτό

Ο χρόνος εδώ σταμάτησε το 1936 οπότε δημιουργήθηκε ο καφενές, ενώ η θεατρική σκηνή που υπάρχει στο χώρο έχει φιλοξενήσει σπουδαίους θεατρίνους σε επιθεωρήσεις και πρόζες όπως οι Αυλωνίτης, Μακρής και Φωτόπουλος.

Γκιώνα , η κορυφή Πυραμίδα

Από την Γκιώνα με θέα την λίμνη Μόρνου

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Ο Κόκκινος από ψηλά.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Απο την αντζέντα του Συλλόγου της Ένωσης Κοκκινιωτών Δωρίδος του 1992 δέστε τον κατάλογο με όλους τους Κοκκινιώτες που ζούσαν στην Αθήνα και στην Αμερική,δυστυχώς πολλοί δεν είναι μαζί μας ......

Απόσπασμα από το εισαγωγικό κείμενο του Αναστασίου Χ Φλώρου , προέδρου της Ένωσης Κοκκινιωτών Δωρίδος, στην αντζέντα του 1992

´´ όποιος στον τόπο που γεννήθηκε δεν προσφέρει κάτι η δεν φτιάξει κάτι , είναι σαν αυτόν που δεν γεννήθηκε ποτέ´´

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Το χωριό Κόκκινος , ο ποταμός Μόρνος και τα χωριά του.

Ιστορική διαδρομή από τον 3ο Π.Χ μέχρι το 1821.

( απόσπασμα από ένα κείμενο του συμπατριώτη μας Γ Δ Ανέστου τ. σχολικού συμβούλου Π. Ε.που δημοσιεύθηκε στην αντζέντα του συλλόγου μας το 2000 )

...............

Στην θέση Αγία Μονή περιοχή του χωριού Κοκκίνου υπήρχε αρχαίος ελληνικός ναός. Τα υλικά της οικοδομής του ναού αυτού εντοιχίσθηκαν στο νέο βυζαντινό μοναστήρι.Η Αγία Μονή για αιώνες υπήρξε πνευματικό κέντρο ολόκληρης της περιοχής . Το 1204 μ.χ με την υποταγή της περιοχής στους Φράγκους η Αγία Μονή μετατράπηκε μάλλον σε μοναστήρι της καθολικής εκκλησίας . Έτσι εξηγείται το πλήθος των επιγραφών σε Λατινική γλώσσα στους εξωτερικούς τοίχους της Μονής και η εγκατάλειψη της μετά την Φραγκοκρατία και την υποταγή της περιοχής στους Τούρκους . Οι ευσεβείς κάτοικοι του χωριού μας , έχτισαν δίπλα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία . Γιόρταζαν κάθε χρόνο στις 23 Αυγούστου . Έρχονταν όλοι οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών .

Δυστυχώς , όμως , όλα τα μνημεία του βυζαντινού αυτού μοναστηριού σκεπάστηκαν από τα νερά της λίμνης του Μόρνου . Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για την μεταφορά ....

Συνέχεια ....

Ενα παλιό ρεπορτάζ της δικής μας Μαρίας Λίλα , καλή φίλη και fan του Λουτσόβου

Τα χωριά της μοναξιάς10 23-11-07

Δύο, τρεις, πέντε ή και καθόλου κάτοικοι, σπίτια παλιά, ετοιμόρροπα

«Πώς να μείνουνε εδώ οι νέοι; Ακόμη και εμάς μας κυνηγούνε. Σήμερα με κάτσανε στο σκαμνί κατηγορούμενη για παράνομη σφαγή των μοσχαριών μου. Αφού δεν υπάρχουνε σφαγεία, πού να πάμε; Από τα γελάδια ζω, γιατί με κυνηγάνε;», ρωτάει και ξαναρωτάει η κ. Κατερίνα Καραχάλιου, μία από τους τρεις μόνιμους κατοίκους στο χωριό Κλήμα της Φωκίδας.

Το Κλήμα Υαίας εμφανίζεται στην τελευταία απογραφή να έχει σαράντα εννέα μόνιμους κατοίκους, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. «Είμαστε τρεις στο Κλήμα, άλλοι τρεις στο Τριβίδι και μερικοί τσοπάνηδες τα Σαββατοκύριακα στο Κάλλιο», λέει η κ. Καραχάλιου.
Περισσότερα από 200 έρημα χωριά υπάρχουν σήμερα σε όλη τη χώρα, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή. Τα πιο πολλά είναι σε ορεινές περιοχές στους νομούς Αιτωλοακαρνανίας, Φωκίδας, Ευρυτανίας, Λακωνίας, Αρκαδίας και Ξάνθης. Σε 55 χωριά του Νομού Ξάνθης οι απογραφείς δεν βρήκαν ούτε έναν κάτοικο. «Το ανύπαρκτο οδικό δίκτυο και η τεχνητή λίμνη του Μόρνου, που κατέστρεψε τον κάμπο και έδιωξε χιλιάδες αγρότες που είχαν κτήματα εκεί, εξαφάνισαν τον πληθυσμό από την ορεινή Δωρίδα», υποστηρίζει ο κ. Γιώργος Μετάνιας από το χωριό Κόκκινος.«Ακόμα ζητάμε το ανταποδοτικό τέλος από την ΕΥΔΑΠ. Οι Αθηναίοι ξεδίψασαν και οι ντόπιοι πείνασαν. Οι αποφάσεις για τις απαλλοτριώσεις ελήφθησαν επί χούντας και οι αποζημιώσεις δόθηκαν 12 χρόνια μετά. Ήταν μηδαμινές για τους κατοίκους, που έχασαν τη μοναδική πηγή εισοδήματός τους. Τουλάχιστον 20 χωριά απέναντι από το Λιδόρικι αποκλείστηκαν. Όταν ήταν ο κάμπος, η απόσταση ήταν 10 χλμ.,
τώρα πρέπει να κάνουν τον γύρο της λίμνης- άλλα 50 χλμ. δηλαδή. Πώς να μείνουν οι άνθρωποι εδώ;».
«Πώς γίνεται η περιοχή να ανθούσε στην αρχαιότητα και να ρημάζει σήμερα;», αναρωτιέται ο κ. Γιώργος Μαναγλιώτης από τη Λεύκα, ένα χωριό κοντά στη λίμνη του Μόρνου, με πέντε κατοίκους τον χειμώνα. «Εδώ βρισκόταν το αρχαίο Αιγίτιο, πρωτεύουσα των Αποδοτών που νίκησαν τους Αθηναίους το 426 π.Χ. Τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και τρένα, κι όμως ζούσαν χιλιάδες άνθρωποι. Τώρα η τεχνολογία, που υποτίθεται ότι μικραίνει τις αποστάσεις, δεν δείχνει να ωφελεί τον τόπο». Υπάρχουν ωστόσο και εκείνοι που επιστρέφουν: «Πήρα τη σύνταξή μου και ξαναγύρισα με τη γυναίκα μου στο χωριό όπου γεννήθηκα, στα Βαρδούσια», λέει ο κ. Βασίλης Βλαστάρας. «Σε 1.200 μέτρα υψόμετρο, με το χιόνι να απειλεί να μας αποκλείσει, μόνο εμείς και ένας ακόμη 70χρονος μένουμε στο Ψηλό Χωριό τον χειμώνα. Οι περισσότεροι μού έχουν δώσει τα κλειδιά των σπιτιών τους και τα προσέχω, ενώ κάθε Σαββατοκύριακο μαζευόμαστε τουλάχιστον 40 νοματαίοι από τα γύρω χωριά και τη Ναύπακτο και πάμε να κυνηγήσουμε αγριογούρουνα».

Ανασφάλεια

«Υπάρχει αίσθημα ανασφάλειας και απομόνωσης, καθώς πολλά χωριά αποκλείονται τον χειμώνα από τα χιόνια και οι μεγαλύτεροι που έχουν απομείνει σε αυτά φοβούνται τώρα και κατεβαίνουν στην Αθήνα, κοντά στα παιδιά τους», υποστηρίζει ο δήμαρχος Βαρδουσίων κ. Βασίλης Νικολέτος. «Οι νέοι δεν έχουν μνήμες που να τους δένουν με αυτόν τον αφιλόξενο τον χειμώνα τόπο. Αν φύγει και η γενιά του πολέμου, θα ερημώσουν όλα τα χωριά της περιοχής και ίσως να μην κατοικούνται πια ούτε και το καλοκαίρι».

«Ούτε σχολείο, ούτε παιδιά...»

ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ, γιατροί και νοσοκομεία είναι δυσεύρετα στα πιο πολλά χωριά που ερημώνουν τον χειμώνα. «Στην Αναβρυτή Λακωνίας το σχολείο είχε πριν από 20 χρόνια 300 παιδιά, τώρα δεν υπάρχει ούτε σχολείο, ούτε παιδιά τον χειμώνα» λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Γιάννης Μαρινάκης. «Περίπου 40 χωριά ερημώνουν τον χειμώνα στη Λακωνία. Κάποτε ήταν συνήθεια τα δύο σπίτια και οι κτηνοτρόφοι είχαν ένα στο βουνό και ένα στον κάμπο για να ξεχειμωνιάζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Πολύδροσο που έχει 1.500 σπίτια, όλα γεμάτα το καλοκαίρι, ενώ τον χειμώνα δεν βρίσκεις ούτε έναν κάτοικο, μολονότι λειτουργεί ξενώνας για τουρίστες από ξένους που έρχονται από τη Σπάρτη για να τον δουλέψουν», λέει ο κ. Γιάννης Σκιαδάς.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μαρία Λίλα
πηγή ΤΑ ΝΕΑ

Απο το εξαίρετο blog του Κώστα Καψάλη το lidoriki

Φωτογραφία γύρω στο 1950 ,μαθητές κατηχητικού στο Λιδωρίκι στο μέσο ο αείμνηστος παπά Κοράκης που καταγόταν από το Λουτσοβο.

Το χωριό Κόκκινος , ο ποταμός Μόρνος και τα χωριά του.

Ιστορική διαδρομή από τον 3ο Π.Χ μέχρι το 1821.

( ένα κείμενο του συμπατριώτη μας Γ Δ Ανέστου τ. σχολικού συμβούλου Π. Ε.που δημοσιεύθηκε στην αντζέντα του συλλόγου μας το 2000 )

Συνέχεια....

Η τοποθεσία του χωριού είναι ηλιόλουστη και δεν τη χτυπούν άνεμοι. Εξάλλου και η λέξη Λουτσοβο - παλιά ονομασία - σημαίνει τόπος ηλιόλουστος . Στην άκρη του χωριού υπάρχει βρύση με γάργαρο, γευστικό και υγιεινό νερό . Έτσι και οι κάτοικοι απολαμβάνουν τα αγαθά της πεδιάδας και απέφευγαν τις δυσμενείς κλιματολογικές συνθήκες των παραποτάμιων περιοχών.

Πότε κτίστηκε αυτό το χωριό δεν έχουμε ακριβείς πληροφορίες . Πρέπει όμως να χτίστηκε τον 7ο η 8ο αιώνα , τότε που χτίστηκαν και τα γειτονικά χωριά , Γρανίτσα ,Σεβεδίκο , Αγλαβίστα. Τα ονόματα αυτών των χωριών είναι σλαβικής προελεύσεως και συνδέονται με την ιστορία του Βυζαντίου.

Μπορούμε όμως σχεδόν με ακρίβεια , στηριζόμενοι στα αρχαιολογικά ευρήματα , αφηγήσεις περιηγητών , στις διηγήσεις , στους θρύλους και παραδόσεις , στα τοπωνύμια και στις παραδόσεις μας , στα τοπωνύμια και στα δημοτικά μας τραγούδια , να έχουμε σαφή εικόνα της ιστορίας του τόπου μας.

Συνέχεια.....

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Το χωριό Κόκκινος , ο ποταμός Μόρνος και τα χωριά του.

Ιστορική διαδρομή από τον 3ο Π.Χ μέχρι το 1821.

Η λίμνη Μόρνου, που έγινε κατά την δεκαετία του1970 για την ύδρευση των Αθηνών , σκέπασε με τα νερά της το μεγαλύτερο μέρος της κοιλάδας του ποταμού Μόρνου,που για αιώνες ήταν το κέντρο της επαρχίας Δωρίδας.

Ο Μόρνος πηγάζει από τις οροσειρές των Βαρδουσίων και της Γκιώνας. Σε κάποιο σημείο συναντιέται με τον ποταμό Κόκκινο . Εκεί δημιουργήθηκε από τις προσχώσεις μικρή πεδιάδα,που το μεγαλύτερο μέρος ανήκε στο χωριό Κόκκινο, το παλαιό Λούτσοβο.

Το χωριό αυτό κτίστηκε στις πλαγιές των Βαρδουσίων σε απόσταση 2-3 χιλιόμετρα από την πεδιάδα. Λόγω της διαμορφώσεως του εδάφους ήταν δυνατή η καλλιέργεια της πεδιάδας από τους Κοκκινιώτες. Όλοι την ημέρα δούλευαν στα κτήματα και το βράδυ επέστρεφαν στο χωριό τους.

Συνέχεια.......

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Οικογένεια Μπερτσιά

Ο γενάρχης των σημερινών Μπερτσαίων δεν λεγόταν Μπερτσιάς.Πως λεγόταν μας είναι άγνωστο.Το επώνυμο Μπερτσιάς δόθηκε κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες: Ο Μπερτσιάς καταγόταν από ένα χωριό της Δωρίδας πιθανότατα το χωριό Πέντε Όρια. Όταν μεγάλωσε άρχισε να τον ενδιαφέρει πολύ ο αγώνας για την ελευθερία της πατρίδας. Είχε όπως φαίνεται έμφυτη την επιθυμία της ελευθερίας και συνέλαβε ένα σχέδιο να βοηθήσει και αυτός όσο περισσότερο μπορούσε γιαυτό το σκοπό κατάρτησε μικτή κλέφτικη ομάδα και άρχισε αμέσως τον αγώνα εναντίων των Τούρκων . Με την ομάδα του κινείται πολύ γρήγορα , τόσο στην πεδινή όσο και στην ορεινή Δωρίδα καθώς επίσης και στα Κράβαρα

Όπως ήταν γρήγορος,δραστήριος και αποφασιστικός, έγινε το φόβητρο των Τούρκων.

Ήταν επίσης ψηλός στο ανάστημα . Έτρεφε μεγάλη γενειάδα και μεγάλα μουστάκια ξανθού χρώματος. Τα φουντοτά ξανθά μουστάκια του έμοιαζαν με φούντες των καλαμποκιών ( τις μπερτσιές όπως λένε οι χωρικοί ) . Για τον λόγο αυτό τα παλληκάρια του τον βάφτισαν " καπετάν Μπερτσιά" . Το παρατσούκλι αυτό φαίνεται ότι τού άρεσε και αυτού και έμεινε οριστικά πλέον Μπερτσιάς.

Ίσως λίγο πριν βγή στο βουνό ή και τα την διάρκεια του αγώνα παντρεύτηκε και απέκτησε κατά την παράδοση 4-5 αγόρια.Ο Μπερτσιάς από την πορεία των γεγονότων συμπεραίνουμε ότι θα εγεννήθηκε γύρω στα 1770 - 1775 , την δε ομάδα του την κατάρτισε κατά τα έτη 1795-1805 .Κατά τις πληροφορίες μας πήρε μέρος με την ομάδα του στην μάχη Κράβαρι ,κοντά στο Γρηγόριος , όπου μεγάλος χαλασμός των Τούρκων. Από την μάχη αυτή πήρε και η περιφέρεια της ορεινής Ναυπακτίας το όνομα Κράβαρα . Το ένα από τα παιδιά του ονομάστηκε Φώτης . Αυτό όταν μεγάλωσε το πήρε στην ομάδα του . Το έτος 1821 , όταν στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής κοντά στην Βοΐτσά έγινε η μεγάλη συγκέντρωση των καπεταναίων και προυχόντων των περιφερειών Ναυπακτίας , Δωρίφος ,Φωκίδας ,Παρνασσίδας,κτλ.για να αποφασισθεί η επανάσταση στην δυτική Ελλάδα, πήρε μέρος και αυτός . Πήγε με τον γυιό του Φώτη . Στην περιφέρεια Κραβάρων έμεινε ο στρατηγός Σιαφάκας . Ο Μπερτσιάς φαίνεται για την ηλικία του ( ήτοι τότε γύρω στα 50- 55 ), γιατί είχε κουραστεί πολύ αποχώρησε του αγώνα και παρέδωσε στον Σιαφάκα τον γυιό του Φώτη. Πραγματικά τον Φώτη τον βρίσκουμε στους καταλόγους των πσληκαριών του Σιαφάκα. Μετά την απελευθέρωση ο Φώτης αποστρατεύθηκε και παρέμεινε στο χωριό μας μόνιμα.

Στο χωριό παντρεύτηκε και έγινε ο πρόγονος των σημερινών Μπερτσαίων . Απόγονοι του υπάρχουν σήμερα στο Γρηγόρι και στην Ναύπακτο . Ο πατέρας του Φώτη , όπως πιο πάνω γράφουμε , έκανε 4- 5 αγόρια. Ο ίδιος κατά πληροφορίες μας εγκατέστησε από ενα παιδί και σε άλλα χωριά . Ένα εγκατέστησε στο χωριό Γρηγόρι . Και αυτού σήμερα υπάρχουν στο Γρηγόρι απόγονοι , στο Ευπάλιο και στην Αθήνα . Τα άλλα 2-3 αγόρια εγκαταστάθηκαν σε χωριά της ορεινής Δωρίδας στην Γρανίτσαν και ίσως ένα στο χωριό του Πέντε Όρια.